[ควานลิน X ซอนโฮ ] ป่วนหัวใจนายขี้ตื้อ

ข้อมูลเบื้องต้น

นายขี้ตื้อกับนายขี้แกล้ง

ไล ควานลิน

ยู ซอนโฮ

 

นายขี้ตื้อกับนายขี้แกล้ง

 kuanlin & seonho 

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ผมชื่อซอนโฮ ผมเป็นเด็กฝึกหัดค่าย CUBE และผมก็ได้ไปสมัครรายการหนึ่งกับพี่คนหนึ่ง นั่นก็คือ ควานลินฮยองนั่นเอง ผมชอบพี่เขามากๆเลย พี่เขาเองก็รู้ว่าผมชอบแต่พี่เขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะชอบผมเลย ควานลินจึงให้ฉายาผมว่าลูกเจี๊ยบขี้ตื้อ ผมภูมิใจกับฉายานี้มากเพราะควานลินฮยองอุตสาห์ตั้งให้ และวันนี้เป็นการดำเนินรายการมาถึงตอนสุดท้ายที่เขาจะคัดเลือกเด็กฝึก produce 101 ทั้ง 11 คน ผมคงไม่ได้เป็นหนึ่งในนั่นหรอกแต่ผมเชื่อว่าควานลินฮยองเป็นหนึ่งในนั่นแน่นอน 

                   "ซอนโฮ !?" ผมมองหาเสียงที่เรียกผมอยู่ข้างหลัง ผมหันไปมองก็เห็นควานลินฮยองกำลังทำหน้าเคร่งเครียดอยู่ 

                    "มีอะไรรึเปล่า?" 

                    "นายคิดว่าทรงผมฉันได้รึยัง เพราะเมื่อกี้ช่างทำผมทะเลาะกับผัวแล้วก็มาลงที่หัวของฉัน" ผมได้ฟังที่ควานลินฮยองพูดแล้วผมก็หัวเราะออกมา 

                       "นายหัวเราะอะไรซอนโฮ? ฉันจริงจังนะเนี่ย" 

                      "ก็ฮยองหล่ออยู่แล้วจะทำทรงไหนก็หล่อ ใส่ชุดคนขอทานก็ยังหล่อเลย" 

                       "เวอร์ นายนี่มันเวอร์ตลอด" 

                        "เหรอ " เวลาควานลินฮยองทำหน้าดุผม มันยิ่งทำให้เขาดูหล่อแบบมาดแมน ถ้าได้เป็นแฟนจะไม่งอแง ไม่โกรธ ไม่งอนอะไรเลย จะเป็นแฟนที่ดีของเขาแบบไม่มีที่ติ

                       "นายมองหน้าฉันนานแล้วนะซอนโฮ" 

                       "ก็มองหน้า produce 101 คนใหม่" 

                       "เวอร์ไป ฉันไม่ติดหรอก " 

                       "พนันกันไหมว่าถ้าฮยองติด ฮยองต้องตอบรับรักผม" ควานลินฮยองผลักหัวผมออกห่างเขา ทำให้ผมไปชนกับแดเนียลฮยอง 

                       "ขอโทษครับ" 

                       "เล่นอะไรกันสองลูกเจี๊ยบนี้ ไปเตรียมกันได้แล้ว" 

                       "โอ้วววว ผมสีนี้เหมาะกับฮยองจริงๆ หล่อมากก " แดเนียลฮยองเปลี่ยนสีผมเป็นสีน้ำตาลอ่อนๆ มันเข้ากับเขาจริงๆ 

                     "เหรอ ฉันคิดว่ามันไม่ค่อยเข้ากับฉันเท่าไหร่ แต่นายเป็นคนแรกเลยนะเนี่ยที่ชมสีผมฉัน" 

                      "หืม?!" ผมกับแดเนียลฮยองมองหน้าควานลินฮยอง เพราะเขาทำเสียงแบบนั้นเหมือนมีอะไรติดคอ หรือเขาหิวน้ำ 

                      "ฮยองคอแห้งเหรอ ? ผมไปเอาให้ไหม?" 

                       "ใช่ ฉันคอแห้ง ฉันจะไปกินน้ำ " 

                      "ผมไปด้วย " 

                      "ไม่ต้องฉันจะไปคนเดียว นายคุยกับแดเนียลฮยองนั้นแหละ " น้ำเสียงของควานลินฮยองเหมือนโกรธผมยังไงก็ไม่รู้ โกรธอะไร

                      "เออ ซอนโฮนายคิดว่าฉันจะได้เป็น produce 101 รึเปล่า?" ผมหันไปหาแดเนียลฮยอง ผมก็ครุ่นคิดอยู่สักครู่

                     "เจอฮยองคนใหม่ก็ลืมฉันทันที" ผมหันไปมองหน้าควานลินที่ยืนพึมพำอยู่ข้างหลังผม 

                       "ลืมอะไรครับฮยอง" 

                       "ฉันไม่ได้ลืมอะไรนะซอนโฮ ฉันลืมอะไรเหรอ?" แดเนียลฮยองตอบผม แต่ผมไม่ได้ถามเขาแต่ถามควานลินฮยองต่างหาก

                       "ผมไม่ได้ถามแดเนียลฮยองแต่ผมถามควานลินฮยอง" 

                       "อ้าวเหรอ" แดเนียลฮยองทำหน้าอายและเกาหัวตัวเอง อาจจะเป็นเพราะเมื่อกี้ผมพูดหักหน้าพี่เขา และผมก็กลับมามองหน้า

                       "อ่อ ฉันบอกว่าลืมของในห้องแต่งตัวนะ ว่าจะไปเอา" 

                       "อ่อ ผมคงคิดไปเองว่าพี่หึงผม" 

                      "ฉันจะหึงนายทำไม ?" 

                       "เดี๋ยวนะ ควานลินชอบซอนโฮเหรอ?" จู่ๆแดเนียลฮยองก็ถามขึ้นแบบนี้ ทำให้ควานลินยกไม้ยกมือปฎิเสธทันควัน

                      "เปล่าฮยอง เพ้อเจ้อ ผมเนี่ยนะจะชอบไอ้เจี๊ยบนี่ " 

                      "ชอบก็บอกว่าชอบสิ คนเรานี่จริงๆเลย ใช่ไหมแดเนียลฮยอง"

                      "ไม่ได้ชอบเว้ยย อย่ามาพูดมั่ว" 

                      "หยุดๆๆ ทั้งสองคนพี่จะไปเตรียมตัวแล้ว เคลียร์กันเองนะ พี่เจอเคสนี้มาเยอะ เดี๋ยวก็รักกัน ฮ่าๆ" 

                       "ไม่ได้ชอบครับฮยอง กลับมาก่อน" แดเนียลฮยองก็เดินไปเตรียมพร้อมกับยิ้มน้อยยิ้มให้ผมกับควานลินฮยอง จู่ๆ ควานลินฮยองมาหันมาทำหน้าดุผม 

                        "นายเนี่ยมันจริงๆเลย " 

                        "ชอบก็บอกว่าชอบสิคนเรา " 

                        "ก็บอกว่าไม่ชอบไง นายเนี่ยมันขี้ตื้อจริงๆเลย" 

                        "ตื้อแบบนี้แล้วชอบไหมล่ะ?" 

คำถามนี้ทำให้หูควานลินฮยองแดงกล้ำขึ้นทันที รับรู้ได้ทันทีว่าควานลินฮยองเขินผม 

                         "ไม่พูดกับนายแล้ว" ควานลินฮยองพูดจบก็เดินหนีผมไป แอบเห็นฮยองอมยิ้มด้วย ต้องเขินที่ผมพูดแน่ๆ 

                          "ถ้าควานลินฮยองได้เป็น produce 101 เป็นแฟนผมนะ" ผมตะโกนทำให้เด็กฝึกคนอื่นหันมามองผมสลับกับควานลินฮยองแล้วก็โห้ร้องกันเสียงดัง ทำให้ควานลินฮยองเผลอยิ้มออกมา แล้วก็ชี้หน้าผมแล้วก็เอามือปิดหน้าตัวเองเพราะอายที่ผมพูด จู่ๆจีฮุนฮยองก็เดินมาตบไหล่ผมเบาๆ 

                    "เหนื่อยหน่อยกับควานลิน"

                    "ไม่เป็นไร ถ้าควานลินฮยองยังไม่ชอบใครผมก็มีหวังเสมอ" พอผมพูดจบผมก็สังเกตเห็นสร้อยข้อมือของจีฮุนฮยอง ผมบังเอิญเห็นหรือจีฮุนฮยองต้องการให้ผมเห็น แต่ไม่สำคัญว่าจะบังเอิญหรือไม่บังเอิญเห็น แต่สร้อยข้อมือนี้เป็นสร้อยข้อมือที่ผมให้ควานลินฮยองและมันน่าจะมีเส้นเดียวในโลกด้วยซ้ำเพระผมทำให้เขาเองกับมือ

                      "สร้อยข้อมือสวยนะครับ"

                      "อ่อ สร้อยข้อมือนี่เหรอ ควานลินให้พี่มาเองแหละ " ห๊ะ ควานลินทำกับผมแบบนี้ได้ยังไง อุตสาห์ผมตั้งใจทำให้เพื่อเป็นกำลังใจให้เขาชนะ แต่นี่กลับเอาให้คนอื่น ควานลินฮยองไม่ชอบเรายังไม่เสียใจเท่าเอาของที่ตั้งใจทำให้คนอื่น มันช่างจะดูถูกความรักที่ผมมีให้เกินไปแล้วนะ ผมดึงสร้อยข้อมือจากจีฮุน

                         "สร้อยข้อมือนี่เป็นของผม ผมขอคืนนะครับ" พอผมพูดจบก็เดินเข้าห้องส่งทันที ผมก็เดินไปนั่งเก้าอี้ของผมที่มีคนใจร้ายนั่งอยู่ข้างๆ ผมก็เดินไปนั่งที่เก้าอี้ เราสองคนก็ได้พูดอะไรกัน และแดหวีนั่งข้างผมอีกคนเราก็คุยกันเรื่อยๆ ผมกับแดหวีก็สนิทกันมากตอนเป็นเด็กฝึก แต่ผมก็มองควานลินฮยองเป็นระยะ แต่ก็ยังโกรธอยู่ไม่ชอบผมขนาดนั้นเลยเหรอ ใจแข็งจริง ไอ้เราก็นึกว่าตามตื้อตั้งนานขนาดก้อนหินยังแหลกเป็นเม็ดทราย นับประสาอะไรกับหัวใจ เห้ยยย ไปกันใหญ่แล้ว คนเราก็ต้องใจอ่อนบ้างแหละ ฮยองไม่ใจอ่อนให้ผมเลยเหรอ ใจร้ายสุดๆ เชอะอย่าหวังว่าจะพูดด้วย ถ้าไม่พูดก่อน 

                        "ถ้าควานลินได้เป็น produce 101 นายคิดว่าควานลินจะได้เป็นแฟนนายรึเปล่า?" แดหวีถามอะไรแบบนั้น ตอนนี้โกรธอยู่ อย่าหวังเลย แต่ถ้าหายโกรธหรือเขามาพูดคุยด้วยหรือง้ออาจจะยกโทษให้ก็ได้แล้วก็อาจจะกลับไปชอบอีกก็ได้ แต่การที่ควานลินฮยองจะมาง้อผมกับเรื่องแค่นี้มันเป็นไปไม่ได้เท่าๆกับควานลินฮยองตอบรับเป็นผม เลิกหวังเถอะ เราต้องเผื่อใจไว้บ้าง มองหาเป้าหมายใหม่ แดเนียลฮยองเป็นไง อย่าเลยมีหวังอูจินได้ฆ่าผมแน่ 

                    "ซอนโฮ?!" แดหวีเขย่าตัวผม ทำให้ผมตื่นจากความคิดของผม

                     "อะไรของนายแดหวี?"

                     "นายเหม่อลอยอะไรของนาย ฉันถามนายไม่ได้ยินรึไง?" 

                     "ได้ยิน" 

                     "ไม่รู้อ่ะ ตอนนี้เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่ายังอยากเป็นรึเปล่า " ผมหันไปมองทางควานลินที่นั่งข้างผม เขาก็ไมได้สนใจในสิ่งที่ผมพูดกับแดหวีเลย หรือคนรอบข้างเสียงดังไปเลยไม่ได้ยินในสิ่งที่ผมพูด เออ แล้วเราจะคิดเยอะทำไม เราต้องหยิ่งบ้างสิ เราต้องโกรธเลยสร้อยสิ 

                    "ทำไมเหรอ ?" 

                     "คนที่ 5 คือ อีแดหวี จากค่าย brand new music " เสียงประกาศนั้นทำให้อีแดหวี ลุกขึ้นและขึ้นไปบนเวที เรากอดครั้งหนึ่ง ทำให้ผมไม่ได้ตอบคำถามนั้น แดหวีก็ไปแล้ว ผมก็นั่งเงียบคนเดียว และนั่งฟังโปรดิวโบอาประกาศ 

                 "คนที่เรา 4 ของ produce 101 season 2 เป็นคนที่มีพัฒนาการทุกๆสัปดาห์ทำให้โปรดิวเซอร์ทั่วประเทศโหวตให้เขาอย่างล้นลาม นั่นก็คือ..." ผมคิดในใจ ต้องควานลินฮยองแน่นอน คุณโบอาก็ทำเอาผมลุ้นจนนั่งเก้าอี้ไม่ติด

                      "ไล ควานลิน จากค่าย CUBE  ค่ะ"  จริงอ่ะ ผมลุกขึ้นปรบมือเสียงดัง แล้วก็ยิ้มไม่หุบ จนคนอื่นเขานั่งลงหมดแล้ว ผมก็ค่อยๆนั่งลง มีพี่ที่นั่งข้างหลังผมสะกิดไหล่ผม ผมหันไปมองนั้นก็คือ แดเนียลฮยอง 

                      "สวัสดี ว่าที่แฟนของควานลิน" คำพูดของแดเนียลฮยองทำเอาผมเขินหน้าร้อนเลย 

                     "อะไรของฮยอง ไม่ใช่ซะหน่อย" 

                     "ไม่ต้องมาทำเป็นไม่รู้ หน้าแดงแล้วอ่ะเรา" ผมจับแก้มของตัวเองที่ร้อนๆ 

                       "ไม่พูดด้วยแล้ว " ผมหันหน้ากลับมา และตอนนี้คุณโบอาก็ประกาศชื่อครบทั้ง 11 คนแล้ว ตอนนี้ก็เปิดโอกาสให้ไปแสดงความยินดีกับผู้ชนะกับเวทีได้ ผมก็ขึ้นไปแต่ผมไปกอดกับมินฮยอกฮยองแทน ทำให้ควานลินมองมาทางผม เชอะ ผมไม่สนใจหรอก หลังจากนั้นผมก็เข้าหอเก็บของใส่กระเป๋าตัวเอง ส่วนคนชนะก็สัมภาษณ์กับสื่อมวลชน กับอนาคตข้างหน้า ตอนนี้ผมก็เก็บของใส่กระเป๋าเสร็จแล้ว ของใช้ส่วนตัวของผมก็ไม่มากมายอะไร ผมก็เดินไปในห้องรวมที่มีควานลินฮยองอยู่ด้วย แล้วก็วางไว้บนเตียงพร้อมกับโพสอิสแผ่นหนึ่ง  ผมก็เดินออกจากหอแบบอาลัยอาวรณ์เพราะมันคงไม่ต้องมาที่นี่อีกแล้ว และมันคงเป็นความทรงจำที่ดีของผมตลอดไป ควานลินฮยองขอให้มีความสุขนะครับ จีฮุนฮยองก็ชนะก็คงมีความสุขที่ได้อยู่ด้วยกัน พูดแล้วก็สงสารตัวเอง ตอนนี้ผมเดินออกมาพร้อมกับปาดน้ำตาบนแก้มของตัวเอง ผมไม่ได้ร้องไห้ที่ไม่ได้แต่ร้องไห้เพราะมันจะไม่ได้ทำอะไรแบบนี้อีกแล้ว ลาก่อน produce 101 

                    "ซอนโฮ รอก่อน" จู่ๆก็มีเสียงเรียกผมจากข้างหลัง ผมหยุดเดินแล้วหันไปมอง คนตรงหน้าของผมทำให้หัวใจของผมเต้นแรง ควานลินฮยองกำลังยืนอยู่ตรงหน้าของผม พร้อมกับสร้อยข้อมือของผมอยู่ในมือ 

                    "เป็นอะไรไปซอนโฮ" ผมก็ยืนนิ่งๆไม่พูดอะไร จะมาง้อเหรอ ไม่หายโกรธง่ายๆหรอก 

                     "โกรธเหรอ? จีฮุนเล่าให้ฉันฟังหมดแล้ว จริงๆฉันฝากจีฮุนไว้ต่างหากตอนที่ฉันไปอาบน้ำ ฉันไม่กล้าตั้งไว้กลัวมันหาย " เชอะ ยังไม่ใจอ่อนหรอก จะมาพูดแค่นี้แล้วให้ผมหายโกรธไม่มีทาง 

                      "ทำไมเงียบแบบนี้ อย่าเงียบไปแบบนี้สิ ฉันไม่ชอบให้นายเงียบแบบนี้เลย มีอะไรก็พูดออกมาสิ" 

                     "ไม่มีอะไรจะพูด" 

                      "ฉันไม่เคยคิดจะเอาของที่นายให้ทิ้งหรือเอาไปให้ใครเลยนะ ฉันเก็บรักษาของของนายไว้อย่างดี " คำพูดของเขาเริ่มทำให้ผมใจอ่อน 

                       "ฮยองจะมาพูดกับผมแค่นี้เหรอ ?" 

                       "ยังโกรธอยู่เหรอ ลูกเจี๊ยบขี้ตื้อของฉัน ทำสีหน้าแบบนี้ไม่น่ารักเลย ชอบนายยิ้มหัวเราะมากกว่า"

                    "ไม่ต้องพูดดีเลย ฮยองทำให้ผมร้องไห้ตลอดเลย " น้ำตาของผมก็ไหลออกมาต่อหน้าเขา จู่ๆเขาก็ดึงแขนผมทำให้ผมไปแนบอกของเขา เขาใช้แขนสองข้างโอบกอดผมไว้ ทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นและหัวใจเต้นแรงมากจนว่าเขาจะได้ยินรึเปล่า 

                      "ต่อไปนี้ ฉันจะไม่ทำให้นายร้องไห้อีกแล้ว " เขาคลายกอดแล้วเช็ดน้ำตาบนแก้มของผม 

                      "เป็นแฟนกับฮยองนะ" ห๊ะ ผมหูฝาดไปใช่ไหม ไล ควานลินขอผมเป็นแฟนเหรอ ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ 

                       "พูดอะไรนะเมื่อกี้" 

                       "เป็นแฟนกันนะลูกเจี๊ยบของฉัน" ตอนนี้คงไม่หูฝาดแล้วหล่ะ หัวใจของผมพองโตจนมันจะระเบิดออกมา ถ้าเปรียบหัวใจของผมกับลูกโป่งตอนนี้คงแตกแล้ว 

                        "พูดเล่นป่ะเนี่ย กินยาผิดขวด หรือดีใจที่ชนะจนสมองกลับแล้วเหรอ?" 

                         "จะบ้าเหรอ สัญญากับฉันว่าไง" 

                                  "ถ้านายชนะ เป็นแฟนกัน"

                    "ลืมแล้วเหรอ?" 

                     "ไม่ได้ลืม " 

                       "ฮยองเสียใจนะที่ซอนโฮพูดกับแดหวีว่าเริ่มไม่แน่ใจว่าชอบฉันแล้ว" 

                      "ให้รู้สึกซะบ้าง เวลาปฎิเสธผมต่อหน้าคนอื่น ผมก็เสียใจเหมือนกัน" 

                       "ก็ซอนโฮเล่นบอกชอบฮยองต่อหน้าคนอื่น ฮยองก็อายคนอื่นอ่ะ" 

                      "ผมยังไม่อายเลย" 

                       "ก็ฮยองไม่ได้หน้าหนาเหมือนซอนโฮไง" 

                       "ฮยอง อยากตายไหม?" 

                       "แกล้งหน่อยก็ไม่ได้ แต่ก่อนแกล้งแรงกว่านี้ยังไม่โกรธเลย" 

                      "ก็มันแต่ก่อนไง " 

                       "แล้วตอนนี้ล่ะ" 

                       "ก็เหมือนเดิม" 

                        "เราเป็นกันแล้วนะ" 

                         "ใครบอก?" คำะูดของผมทำเอาควานลินหน้าเว่อไปเลย แต่ก่อนแกล้งเราไว้เยอะ โดนแกล้งกลับบ้างจะรู้สึกยังไง 

                          "ซอนโฮ ไม่เล่นแบบนี้สิ" 

                          "ก็ได้ ให้โอกาสพูดใหม่พูดดีให้หอมแก้มทีหนึ่ง" 

                          "ซอนโฮเป็นแฟนกับฮยองนะ" 

                         "ก็ได้" จู่ๆเขาก็เข้ามาหอมแก้มผมยังได้ทันตั้งตัวเลย 

                         "ฮยองทำอะไรเนี่ย ? ผมยังได้บอกว่าพูดดีเลย" 

                         "ถ้าฮยองพูดไม่ดี ซอนโฮคงปฎิเสธไปแล้ว แปลว่าฮยองพูดดีซอนโฮเลยตอบตกลง"

                         "ขี้โกงนี่" 

                          "แล้วชอบป่ะล่ะ" 

                          "ชอบ เอาไป 100 เต็มเลย" 

ควานลินฮยองดึงผมเข้าไปแนบตัวเขา แล้วเขาก็ก้มลงมาแล้วริมฝีปากของเขาประกบริมฝีปากผม ริมฝีปากอบอุ่นและความนุ่มของริมฝีปากทำให้ผมเคลิ้มในรอยจูบของเขา ในที่สุดจูบแรกกับรักแรกของผมก็เป็นจริงและคงตราตรึงบนริมฝีปากของผมตลอดไป รักนะนายขี้แกล้ง...

Happy Ending 

ไรท์ไม่เคยแต่งนิยายวายเลย และนี่เป็นครั้งแรก ไรท์ชอบคู่นี้มากเลยอยากแต่งลองดูถ้าชอบจะแต่งเป็นตอนยาวๆให้อ่านนะคะ ดีไม่ดียังไงก็แสดงความคิดเห็นได้นะคะ เพื่เป็นแนวทางในการแต่งครั้งต่อไป