คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4 : คน(เคย)รัก [100%]
ที่รั.. ไ้โปรอย่าลืมัน : Chapter 4 น(เย)รั
หลัาพัรัษาัวอยู่ที่โรพยาบาล นอาารเริ่มทุเลาลเป็นลำับ
เหลือเพียวามทรำทีู่เหมือนว่าอย่าไรมัน็ะไม่ลับมาเท่านั้น.. ุหมอ็อนุาให้มาร์
้วนสามารถลับมาพัรัษาัวที่บ้านไ้
มาร์ไม่ไ้เย็นาับแบมแบมเหมือน่อน
แ่แน่นอนว่าอนนี้มาร์ไม่ไ้รัแบมแบมเป็นแน่..
เพราะทุลมหายใอเาเ้าออเป็นเพียแ่ำว่า ปาร์ ินยอ
เสียรถยน์ันหรูแล่นเ้ามาภายในัวบ้าน
ปาร์ ินยอเินลมาพร้อมับวัถุับารทำอาหาร มาร์ที่บันี้นัู่ทีวีอยู่รีบลุไปรับทันทีอย่าีใ
ทิ้ให้แบมแบมที่เพิ่ยน้ำส้มามมานั้นมอาม้วยวามปวร้าวลึๆ ที่หัวใ
“ินยอ” มาร์เอ่ยเรียอย่าีใ ่อนะประอพาร่าอินยอเ้ามาในัวบ้าน
นัวเพิ่สบาับแบมแบมที่ยืนมออยู่ วามปวแปลบเพียแวบเียวแล่นพร่าไปในหัวใ
มาร์สลัวามิฟุ้่านออไป
เมื่อแบมแบมเินไปวาน้ำส้มบนโ๊ะรับแ
แล้วเินมารับถุวัถุับทำอาหาราินยอไป
“วันนี้เราะเ้ารัวทำ้าว้มปลาะพอโปรอมาร์นะ”
ินยอเอ่ยอย่าใี สายาปราแววสใส เายัรัมาร์..
ถึอย่านั้น็าม..
ใ่ว่าเาะเป็นมือที่สามอมาร์ับแบมแบม
เาเพียแ่ไ้แอบรัมาร์อยู่เ่นนี้เา็พอใ
“มาร์ะรอทานฝีมืออินยอนะรับ”
มาร์เอ่ยยิ้มๆ ส่ร่าอินยอเ้าห้อรัวไป
พร้อมับแบมแบมที่เินสวนออมา
สายาสอู่ประสานัน
ู่หนึ่ปราวามเยา
อีู่ปราแววัพ้ออย่าไม่ปิบั
ทุรั้ที่อยู่่อหน้าินยอ..
มาร์เย็นา และเยาับแบมแบมเสมอ ลัวว่าินยอะเ้าใผิสินะ
“ผมไป่วยพี่ินยอทำนะรับ”
“อืม”
ปวใเพียไรับวามเยา
มาร์ไม่เยรู้..
แบมแบมเินเลี่ยเ้าไปในห้อรัว
เพื่อเรียมัวเป็นลูมืออินยอในารทำอาหาร
“พี่ินยอนี่โีัเลยรับ”
เสียหวานเอ่ยอย่าแผ่วๆ แฝวามเศร้า
“พี่อโทษนะแบมปบม..
ถ้าบาทีพี่ทำให้นายไม่สบายใ” ินยอเอ่นอย่ารู้สึผิริๆ
แม้เาะยัรั เา็ไม่ปรารถนาะเห็นอีน้อเ็บปว
“ผมไม่เป็นไรหรอรับ”
มือที่ำลัหั่น้มหอมผัีหยุนิ่
วามอไปยัร่าที่นัู่โทรทัศน์อย่ามื่น “แ่พี่มาร์มีวามสุ
ผม็พอใแล้ว”
“แบมแบม..”
“เี๋ยวผมไปเอาน้ำมาให้นะรับพี่ินยอ”
แบมแบมเอ่ยอย่าเป็นห่ว
เมื่อเห็นเหื่อที่ผุพรายบนใบหน้าอินยอ
แบมแบมเินเลี่ยเ้าไปทาู้เย็น
่อนะน้ำวย้ำออมาเพื่อรินน้ำใส่แ้วใบใส ทว่าเพราะเหม่อมลอย
ทำให้น้ำล้นออาอบแ้ว ินยอที่หันมาเห็นร้ออย่าใ
“แบมแบม!”
ร่าอแบมแบมสะุ้
รีบวาวน้ำไว้บนะอาหารทันที ่อนะเอ่ยไปอโทษอโพยินยอ “อโทษ้วยนะรับพี่ินยอ เี๋ยวผมไปเอาไม้ถูพื้นมา่อนนะรับ”
่อนะไปแบมแบมไม่วายที่ะเือนรุ่นพี่
“พี่ินยออย่าเพิ่เินมารนี้นะรับ พื้นมันเปีย
เี๋ยวะลื่น”
“ไ้สิ”
เมื่อินยอรับปาเรียบร้อยแล้ว
แบมแบมึเินออไปเอาไม้ถูพื้นบริเวหลััวบ้าน ทว่าทำให้สายาอเาปะทะับสิ่มีีวิที่นอนหายใระรวยระรินบนอบถนน
“เห้ย!”
าที่ั้ใว่าะเอาไปไม้ถูพื้นมาทำวามสะอาบริเวพื้นที่เปีย
แบมแบมึ้อเปลียนทิศทาไปหาเ้าหมาน้อยที่บาเ็บ
เมื่อเปิประูหลับ้านออไป
ร่าอแบมแบม็ถลาเ้าไปหาสุนััวนั้นทันที ่อนะพบว่าาอมันน่าะบาเ็บ
วาใสๆ ู่นั้นเหลือบมอแบมแบมอย่าวอนอวาม่วยเหลือ
วามี้สสารเอ่อล้นในหัวใอแบมแบม
ร่าผอมโปร่่อยเอื้อมมือไปลูบหัวมัน หวัะบรรเทาวามเ็บปวที่มันไ้รับ
“ไม่ห่วนะเ้าหมาน้อย
เี๋ยวันะ่วยแเอ”
------------------่อ------------------
แบมแบมหัน้ายหันวา
่อนะพบับร่าสูโปร่อนที่ยืนหันหลัรน้ำ้นไม้อบ้านฝั่ร้าม
แบมแบมหัน้ายหันวาวิ่ไปเาะอบรั้วทันที
“ุยูยอม!”
เสียที่ร้อเรียนั้นทำให้ยูยอมที่ยืนหันหลัรน้ำ้นไม้อยู่นั้นหันลัยมามอ้นเสียทันที
“ุแบมแบม..”
ร่าสูเผยรอยยิ้มีใ “มีอะไรหรือเปล่ารับ?”
“่วยผมหน่อยไ้ไหมรับ”
“มีอะไรรับ!?” ยูยอมเอื้อมมือไปปิ๊อน้ำทันที
เินปรี่รมาเปิประูรั้วให้แบมแบม
“พาเ้าหมาน้อยัวนั้นไปส่โรพยาบาลให้แบมหน่อยไ้ไหมรับ..”
เสียอ้อนวอนนั้นบาในฟัยิ่นั
“มันเป็นอะไรรับ”
ยูยอมเิน้ามถนนมาที่อีฝั่ พร้อมับเอ่ยถามแบมแบม
“ผมว่ามันน่าะโนรถน
ุยูยอมพามันไปโรพยาบาลสัว์ทีนะรับ เี๋ยว่ารัษาผมัารเอ..
ผมไม่อยาให้มันาย”
เสียอ้อนวอนและแววาอร้ออเพื่อนบ้านที่เาหลรัทำให้ยูยอมไม่อาปิเสธไ้
“รับ ุแบมแบมไม่้อเป็นห่วนะรับ”
หลัาที่มอเ้าลูหมาัวน้อยโนพาไปรัษาโยยูยอมนลับสายา
แบมแบม็ถอนหายใออมาอย่าโล่อ ่อนะเบิาว้าเมื่อนึถึหน้าที่อน
เท้าเล็ๆ สาวยาวๆ
ไปบริเวัวบ้าน ่อนะว้าไม้ถูพื้นมาไว้ในมือ เินอย่ารวเร็วไปยัห้อรัว
แ่เสียบาอย่าทำให้เา้อออัววิ่
เพล้! โรม!
ใอแบมแบมระวัถึมาร์ทันที
ร่าผอมวิ่ัวแทบปลิวเ้ามาในัวบ้าน
่อนะปะทะับภาพที่ระาหัวใอเาแทบหลุออาร่า
ินยอที่ลื้นล้มพื้นเปียน้ำนั้น
นั่แหมะอยู่ับพื้น รหน้าือาม้าว้มที่แระาย เศษ้าวเลอะพื้นรัว
แ่ที่หนัหนาไปว่านั้นือศีรษะอินยอปรารอยแและเลือที่ไหลริน
“พี่ินยอ!”
เมื่อะถลาเ้าไปหาร่าอินยอ
ร่าอเาลับถูเหวี่ย้วยแรมหาศาลอใรอีนหนึ่..
มาร์ ้วน..
มาร์รีบวิ่เ้ามาห้อรัวามเสียอแ
่อนที่ะเหวี่ยร่าแบมแบมออไประแทโ๊ะ้วยวามเรี้ยวรา!
เาเห็นเหุาร์ทั้หม!
เห็นั้แ่ที่แบมแบมทำน้ำห
และเ้าัวเินออไปบริเวหลับ้าน เพื่อไปุยับเพื่อน้าบ้านนนั้น
นละเลยที่ะรีบเอาผ้ามาเ็พื้นที่เปีย นินยอ้อลื่นล้มไ้รับบาเ็บแบบนี้!
แบมแบมที่ยัอึ้ับเหุาร์ที่เิึ้นร้าวไปทั้ร่าายและิใ
เาถูเหวี่ยนแนไปนับาโ๊ะ
เารู้สึไ้ว่ามันะ้อปราร่อรอย้ำๆ เียวๆ เป็นแน่..
แ่ที่เ็บว่าร่าาย็เป็นหัวใระมั
ภาพที่มาร์ผลัเ้าออไประแทับโ๊ะ
แล้วถลาเ้าไปหาินยอนั้นแล่นเวียน้ำในหัวอแบมแบมราวับรอเทป้ำๆ
“ินยอ! นายหัวแนี่!!” มาร์ร้ออย่าใ
หันไปมอนเรื่อที่นั่นิ่อย่าเรี้ยวรา
ถ้อยำที่เาไม่ิว่าะพูถูเอ่ยออมาโยไม่ฟัเสียประมวลผลาหัวใ
“แบมแบม! เพราะนาย!”
มาร์ลุึ้นเ็มวามสู
เินเ้าไประาแนแบมแบมให้ลุึ้นมา
้วยน้ำหนัเบาหวิวทำให้ไม่ใ่เรื่อยาเลยที่มาร์ะุึร่าแบมแบมึ้นมา
“ทำไมแบมแบม! อิาหรือไที่ินยอไ้รับวามรัาัน! ทำไม้อทำร้ายินยอ้วย!
ถ้าอยาะไปหาไอ้ผู้ายนนั้น็ไป!! แ่อย่ามาทำให้นอื่นเือร้อนแบบนี้!”
มาร์ไม่พูเปล่า
เาเย่าร่าอแบมแบมอย่าแร แบมแบมรับรู้ไ้ถึวามสั่นลอนอร่าัวเอ
ภาพรหน้าเริ่มพร่ามัวเพราะน้ำาที่เอ่อล้นลอหน่วย
ทว่าสมอลับำทุำพูอมาร์ไว้อย่าีราวับเรื่อบันทึเสีย
ินยอมอารระทำรหน้าอย่าะลึ
เาเริ่มเ็บปวบริเวศีรษะาารระแท
ฝืนวามเ็บปวอนเอ่ยห้ามไม่ให้มาร์ระทำวามรุนแรับแบมแบม
“มาร์
อย่า..อย่าทำแบม”
มาร์หันมาามเสียแผ่วๆ
อินยอที่เรีย แววระหนายบนใบหน้ามาย
่อนที่ะเาหันไปเอ่ยับแบมแบมเสียุันและเรี้ยวรา
“ำใส่สมอทื่อๆ
อนายไว้นะแบมแบม! ถ้าินยอเป็นอะไรไป ันไม่เอานายไว้แน่”
พูบมาร์็สะบัร่าอแบมแบมให้ร่วลไปับพื้นทันที
่อนะปรี่เ้าไปหาินยอ ทว่าวามเ็บปวแปลบๆ ับพร่าไปทั่วหัวใอนัวโอีรั้
รานี้มาร์เลือที่ะไม่สนใ
่อนที่ะเินเ้าไปหาินยอ วัร่าผอมๆ นั้นึ้นมาในอ้อมแน
เินผ่านร่าที่นั่แหมะอยู่บนพื้นอแบมแบมไปอย่าไม่ใส่ใ
สมออแบมแบมบันี้อื้ออึเหลือเิน
วามเ็บปวาบาแผลที่เิับร่าายยัเ็บปวไม่เท่าับเสี้ยวหนึ่อวามเ็บปวที่หัวใ
‘แบมแบม! เพราะนาย!’
‘ทำไมแบมแบม!
อิาหรือไที่ินยอไ้รับวามรัาัน! ทำไม้อทำร้ายินยอ้วย!
ถ้าอยาะไปหาไอ้ผู้ายนนั้น็ไป!! แ่อย่ามาทำให้นอื่นเือร้อน’
‘ำใส่สมอทื่อๆ
อนายไว้นะแบมแบม! ถ้าินยอเป็นอะไรไป ันไม่เอานายไว้แน่’
ำผรุสวาทอนที่เามอบวามรัให้ทั้หมอหัวในั้นราวับเ็มแหลมๆ
นับพันที่พร้อมใันทิ่มแทหัวใอเาให้เ็บปวและ่อให้เิบาแผลที่เหวอะหวะไม่เหลือิ้นี..
-----------------------------------
รบแล้วน้า >< อย่าปาทุเรียนใส่ไรท์นะะ 555 ราม่านิเียวเอ(เหรอ?)
พี่มาร์ใร้ายยย รอวันไรท์เอาืนเถอะ!
เี๋ยวไรท์ะแ่ OS เล็ๆ น้อยๆ มาให้อ่านนะะ
สนอวามราม่าอนเอ555 เป็นารอบุนอ่าน้วย่ะ
่อนปิอำลัในินึน้า อบุที่ิามนะะ
ความคิดเห็น