ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 7 แค่อยากรู้ใจเธอ
แ่อยารู้ใเธอ
“แพรรับ” เสียนาย้น้าวเรียเสียอ่อนเสียหวาน
“ฮื่อ” แพรเยหน้าึ้นาอเอสารารเรียนที่้อทำส่่อนที่ะ ไป พัทยาัน
“ผมมีเรื่ออยาุย้วย” ้น้าวทำหน้าึั
“อนนี้เหรอ”
“เย็นนี้รับ”
“เรื่อสำัเปล่า”
“สำัมาเลย”
“เย็นนี้ไปรับเราที่อนโแล้วัน พา น้อน้ำไป้วยนะ”
“ไม่ไ้ เ็า วามลับทาราาร” สีหน้าเอาริอ้น้าวูเรีย ๆๆ
“โอเร..ั้นไปสอน ไปรับเราี่โม อะ”
“สัประมาสี่โมเย็นไ้”
“ว่าแ่่อนที่ะไปามนั ่วยันพิมพ์้อมูลนี้ลอมพิวเอร์ให้ัน หน่อย ถ้าไม่เสร็ันไม่ไป้วยนะ”
“ไ้เลย” ้น้าวรีบุลีุอ พิมพ์ รายานให้ แพรพลอย อย่ารวเร็ว
แป้ับ นายมแ เินลอเลียันมา ที่ แพรพลอยนั่อยู่ับนาย้น้าว อยู่แล้ว
“รายานยัไม่เสร็อีเหรอ แพร” เสียอแป้ถาม้วยวามวิัวล
“เหลืออีนิหน่อย ใส่ ำนำ สารบั แล้ว บรรานุรม ็เสร็แล้ว”
“เฮ้อ...โล่ไป” เสียถอนหายใอแป้
หลัาทำรายานเสร็ แพรพลอย เอาไปส่อาารย์ที่ะ แล้ว ็แยย้ายันลับ มแอาสา ไปส่ แป้ ับแพรพลอย ที่ อนโ
………………………………………………
นาย้น้าวยัไม่มารับแพรพลอย เลยเวลานัหมายไป สอั่วโม แ่แพรพลอย็ไ้มีเวลาุยับ นายธนาร ใน เฟส ถามเรื่อเมื่อวาน แ่ไม่ไ้ำอบเพราะ ถามไป็อบลับมาพูเรื่ออื่น เรื่อนี้มันยัเป็นปริศนาอี่อไป...
ส่วน้น้าวที่มา้า เพราะ วาาว มาัที่อนโ เลย ้ออยู่้อนรับอย่าเสียไม่ไ้ และไ้อออุบาย ให้มแโทรหา ัวเอ ทำทีว่าพ่อโทรมา ให้ลับบ้าน่วน ้น้าวไ้ ที็ รีบหนีไปรับแพรพลอยทันที
...................................................
้น้าวเห็นแพรพลอยนั่รอหน้าอนโ ็รู้สึผิ
“แพร รอนานมั่ย”
“เพิ่ลมาเอ” แพรพลอยอบไปเพราะไม่อยาให้ทะเลาะ ัน่อนที่ะรู้เรื่อว่านาย้น้าวอยาบออะไร
“ไปันเถอะ” ้น้าวบอ แล้ว ทำท่าปัที่นั่อรถให้ แล้วพูว่า
“วันนี้ผมะพาเ้าหิ ไปินเนอร์”
“555555” ..... แพรพลอยหัวเราะอบใ
“ไ้ วันนี้ันะแปลร่าเป็นเ้าหิให้นาย” แพรพลอยพูในใ ไม่ล้าบอับ้น้าว เพราะหน้าแไปหมแล้ว
้น้าวับรถพาแพรพลอยออไปานเมือ มีร้านอาหารเล็ ๆ น่ารั มี สวนหย่อม มีน้ำในร้าน และมี ที่ให้อาหารปลา ร้านธรรมาิมา ร่มรื่น ร้านนี้เหมาะสมับารพาู่รัมา มาว่า เพราะ มันูโรแมนิมา ไ้ยินเสียเพลเบา ๆๆ พอให้ไ้ึมับ รสาิ อนรี
้น้าวเินูมือแพรพลอยเหมือนับว่าเราเป็นู่รััน แพรพลอยอายมา แ่็ำยอม เพราะเรา็มีวามสุ ะห้ามันไปทำไม
้น้าวเลือโ๊ะ ที่นไม่พลุ่พล่าน เหมาะแ่ารพูุยัน แล้วลาเ้าอี้ให้แพรพลอย นั่ ัวเอ็นั่ลร้ามับแพรพลอย
“มีไรบอ บอไ้หรือยั” แพรพลอยถาม
“ทาน้าวันไป ุยันไป นะ แพรนะ” แพรพลอยพยัหน้าเป็นำอบ
ในระหว่าทาน้าว ้น้าว็พูุยเรื่อทั่วไป ส่วนให่ะถามเี่ยวับีวิอแพรพลอยมาว่า แพรพลอย็ยินีอบ เพราะรู้สึเหมือนว่าไุ้ย ับน ในเฟส ยิ่ทำให้เป็นที่สสัย่อนเอยิ่หนั ว่าารสนทนาันในวันนี้นสนทนาับ นายธนาร หรือ ้น้าว ันแน่ แ่็ ทำให้รู้ว่า ้น้าวมีวามฝันมามาย ้น้าว อบอะไร แบบไหน แ่แพรพลอย ็ ว่าะมาบอ เรา ทำไม ในเมื่อเา็มี วาาว อยู่แล้วทั้น.....
………………………………………………………………………………..................................................................
“แพร เรา มาบันนะ” ้น้าว เอ่ย ึ้นะทันหัน แพรพลอยำลัื่มน้ำอยู่พอี ทำให้แพรพลอย สำลัน้ำทัน ที
“หา ว่าอะไรนะ พูอีที ้า ๆๆ ั ๆๆ ” แพรพลอยมอหน้า้น้าว อย่าใ
้น้าวเอื้อมมือ ไป ุม มือน้อย อ แพรพลอย ไว้ในอุ้มือ อย่าเบา ๆ
“แพรรับ เรา มาบันนะ เป็นแฟน ันนะรับ” ้น้าวพูพร้อมทำหน้าึั เพราะลัวำอบาแพรพลอย ถ้า หล่อนหน้าะทำไี ถ้าหล่อนปิเสธ ะทำอย่าไรี เป็นผู้าย มาสารภาพรัับทอมแล้วโนปิเสธ รู้ถึไหนอายถึนั่น
“้าวรู้ัแพรีหรือยั ที่อบันแบบนี้”
“เราบันไป ศึษาันไป็ไ้ นะ แพร”
“แล้ว้าว ไม่อายนเหรอะ ที่บับทอม”
“อายทำไม แพรออะน่ารั”
“แพรลัววามรัะ เพราะ นาพ่อ ับแม่อแพร รัันมา ยั แยทาไปมีรอบรัวใหม่ทัู้่ ปล่อยให้ ลูอย่าแพร ้ออยู่โเี่ยว”
้น้าวเอื้อมมือมาุมมือแพรพลอยไว้
“ผมสัาะรัและูแลแพรพลอยลอไป”
“อย่าเพิ่สัาเถอะะ อยูันไปเรื่อยๆๆ เพราะ แพรไม่เหมือนผู้หิทั่วไป ไม่แ่ัว ไม่มีริอย่าที่ผู้หิเามีัน สัวัน ้าว็เบื่อแพร”
ำพูอแพรพลอย ทำให้้น้าวรู้สึไ้ว่า แพรพลอยเหา โเี่ยว แ่เายัไม่รู้ัแพรพลอยีพอ ว่าริ ๆแล้ว แพรพลอย โหยหาอะไรอยู่ อันนี้เป็นสิ่ที่ทำให้นอย่า้น้าว้อ้นพบ้วยนเอ.........
“แพรรับ” เสียนาย้น้าวเรียเสียอ่อนเสียหวาน
“ฮื่อ” แพรเยหน้าึ้นาอเอสารารเรียนที่้อทำส่่อนที่ะ ไป พัทยาัน
“ผมมีเรื่ออยาุย้วย” ้น้าวทำหน้าึั
“อนนี้เหรอ”
“เย็นนี้รับ”
“เรื่อสำัเปล่า”
“สำัมาเลย”
“เย็นนี้ไปรับเราที่อนโแล้วัน พา น้อน้ำไป้วยนะ”
“ไม่ไ้ เ็า วามลับทาราาร” สีหน้าเอาริอ้น้าวูเรีย ๆๆ
“โอเร..ั้นไปสอน ไปรับเราี่โม อะ”
“สัประมาสี่โมเย็นไ้”
“ว่าแ่่อนที่ะไปามนั ่วยันพิมพ์้อมูลนี้ลอมพิวเอร์ให้ัน หน่อย ถ้าไม่เสร็ันไม่ไป้วยนะ”
“ไ้เลย” ้น้าวรีบุลีุอ พิมพ์ รายานให้ แพรพลอย อย่ารวเร็ว
แป้ับ นายมแ เินลอเลียันมา ที่ แพรพลอยนั่อยู่ับนาย้น้าว อยู่แล้ว
“รายานยัไม่เสร็อีเหรอ แพร” เสียอแป้ถาม้วยวามวิัวล
“เหลืออีนิหน่อย ใส่ ำนำ สารบั แล้ว บรรานุรม ็เสร็แล้ว”
“เฮ้อ...โล่ไป” เสียถอนหายใอแป้
หลัาทำรายานเสร็ แพรพลอย เอาไปส่อาารย์ที่ะ แล้ว ็แยย้ายันลับ มแอาสา ไปส่ แป้ ับแพรพลอย ที่ อนโ
………………………………………………
นาย้น้าวยัไม่มารับแพรพลอย เลยเวลานัหมายไป สอั่วโม แ่แพรพลอย็ไ้มีเวลาุยับ นายธนาร ใน เฟส ถามเรื่อเมื่อวาน แ่ไม่ไ้ำอบเพราะ ถามไป็อบลับมาพูเรื่ออื่น เรื่อนี้มันยัเป็นปริศนาอี่อไป...
ส่วน้น้าวที่มา้า เพราะ วาาว มาัที่อนโ เลย ้ออยู่้อนรับอย่าเสียไม่ไ้ และไ้อออุบาย ให้มแโทรหา ัวเอ ทำทีว่าพ่อโทรมา ให้ลับบ้าน่วน ้น้าวไ้ ที็ รีบหนีไปรับแพรพลอยทันที
...................................................
้น้าวเห็นแพรพลอยนั่รอหน้าอนโ ็รู้สึผิ
“แพร รอนานมั่ย”
“เพิ่ลมาเอ” แพรพลอยอบไปเพราะไม่อยาให้ทะเลาะ ัน่อนที่ะรู้เรื่อว่านาย้น้าวอยาบออะไร
“ไปันเถอะ” ้น้าวบอ แล้ว ทำท่าปัที่นั่อรถให้ แล้วพูว่า
“วันนี้ผมะพาเ้าหิ ไปินเนอร์”
“555555” ..... แพรพลอยหัวเราะอบใ
“ไ้ วันนี้ันะแปลร่าเป็นเ้าหิให้นาย” แพรพลอยพูในใ ไม่ล้าบอับ้น้าว เพราะหน้าแไปหมแล้ว
้น้าวับรถพาแพรพลอยออไปานเมือ มีร้านอาหารเล็ ๆ น่ารั มี สวนหย่อม มีน้ำในร้าน และมี ที่ให้อาหารปลา ร้านธรรมาิมา ร่มรื่น ร้านนี้เหมาะสมับารพาู่รัมา มาว่า เพราะ มันูโรแมนิมา ไ้ยินเสียเพลเบา ๆๆ พอให้ไ้ึมับ รสาิ อนรี
้น้าวเินูมือแพรพลอยเหมือนับว่าเราเป็นู่รััน แพรพลอยอายมา แ่็ำยอม เพราะเรา็มีวามสุ ะห้ามันไปทำไม
้น้าวเลือโ๊ะ ที่นไม่พลุ่พล่าน เหมาะแ่ารพูุยัน แล้วลาเ้าอี้ให้แพรพลอย นั่ ัวเอ็นั่ลร้ามับแพรพลอย
“มีไรบอ บอไ้หรือยั” แพรพลอยถาม
“ทาน้าวันไป ุยันไป นะ แพรนะ” แพรพลอยพยัหน้าเป็นำอบ
ในระหว่าทาน้าว ้น้าว็พูุยเรื่อทั่วไป ส่วนให่ะถามเี่ยวับีวิอแพรพลอยมาว่า แพรพลอย็ยินีอบ เพราะรู้สึเหมือนว่าไุ้ย ับน ในเฟส ยิ่ทำให้เป็นที่สสัย่อนเอยิ่หนั ว่าารสนทนาันในวันนี้นสนทนาับ นายธนาร หรือ ้น้าว ันแน่ แ่็ ทำให้รู้ว่า ้น้าวมีวามฝันมามาย ้น้าว อบอะไร แบบไหน แ่แพรพลอย ็ ว่าะมาบอ เรา ทำไม ในเมื่อเา็มี วาาว อยู่แล้วทั้น.....
………………………………………………………………………………..................................................................
“แพร เรา มาบันนะ” ้น้าว เอ่ย ึ้นะทันหัน แพรพลอยำลัื่มน้ำอยู่พอี ทำให้แพรพลอย สำลัน้ำทัน ที
“หา ว่าอะไรนะ พูอีที ้า ๆๆ ั ๆๆ ” แพรพลอยมอหน้า้น้าว อย่าใ
้น้าวเอื้อมมือ ไป ุม มือน้อย อ แพรพลอย ไว้ในอุ้มือ อย่าเบา ๆ
“แพรรับ เรา มาบันนะ เป็นแฟน ันนะรับ” ้น้าวพูพร้อมทำหน้าึั เพราะลัวำอบาแพรพลอย ถ้า หล่อนหน้าะทำไี ถ้าหล่อนปิเสธ ะทำอย่าไรี เป็นผู้าย มาสารภาพรัับทอมแล้วโนปิเสธ รู้ถึไหนอายถึนั่น
“้าวรู้ัแพรีหรือยั ที่อบันแบบนี้”
“เราบันไป ศึษาันไป็ไ้ นะ แพร”
“แล้ว้าว ไม่อายนเหรอะ ที่บับทอม”
“อายทำไม แพรออะน่ารั”
“แพรลัววามรัะ เพราะ นาพ่อ ับแม่อแพร รัันมา ยั แยทาไปมีรอบรัวใหม่ทัู้่ ปล่อยให้ ลูอย่าแพร ้ออยู่โเี่ยว”
้น้าวเอื้อมมือมาุมมือแพรพลอยไว้
“ผมสัาะรัและูแลแพรพลอยลอไป”
“อย่าเพิ่สัาเถอะะ อยูันไปเรื่อยๆๆ เพราะ แพรไม่เหมือนผู้หิทั่วไป ไม่แ่ัว ไม่มีริอย่าที่ผู้หิเามีัน สัวัน ้าว็เบื่อแพร”
ำพูอแพรพลอย ทำให้้น้าวรู้สึไ้ว่า แพรพลอยเหา โเี่ยว แ่เายัไม่รู้ัแพรพลอยีพอ ว่าริ ๆแล้ว แพรพลอย โหยหาอะไรอยู่ อันนี้เป็นสิ่ที่ทำให้นอย่า้น้าว้อ้นพบ้วยนเอ.........
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น