ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : บทที่ 13 ยกที่สอง
ยที่สอ
นาย้น้าวและนายมแมาัรอแพรพลอยและแป้ที่หน้าะบัี เพราะแป้และมแอยารู้ที่มาที่ไปอ ้น้าวและแพรพลอย
“รอนานหรือยั” แพรถามึ้น
“เพิ่มาถึเอ”
“แป้ละ เห็นไม่ลมาพร้อมัน” มแสสัย
“อาารย์แวววัน ถามเรื่อทุนที่แป้อยาไ้นะ”
“ออ”
“นายมาทำไมอีละ” แพรหันไปวาเสียัใส่้น้าว
“เสีย อะ เบา เบา ็ไ้ ัลั่นเลย ลัวนไม่รู้เหรอว่าเราเป็นอะไรัน”
“เป็นอะไร เป็นอะไรัน ็ แ่ ผู้าย ำำ มา สะิ ็แ่นั้น 55555555”
้น้าวโมโหมา เลย อุ้มแพรพลอย เินไปที่รถที่ออยู่หน้าะ ึ่ไลมา แพรพลอย อายน ะโนบอให้้น้าว วานเอ ล แ่้น้าวทำไมไ้ยิน รีบเินอย่ารวเร็ว เปิประูรถ แล้วโยนแพรพลอย เ้าไปในรถ
“โอ๊ย เ็บนะ ไอ้บ้าพลั” หน้าแพรพลอย อนนี้เหมือน ับ นัมวย หน้าละอ่อน ที่้อาร่อสู้ับู่อัวเอ และ เรา้อนะ ผมอยสั้นึ่อนนี้เริ่มยาวประบ่าแล้ว ปิบัใบหน้าะโนทุ่มลในรถ หน้าแไร้ึ่ำอบใใ พร้อมที่ะเ้า่อยับู่่อสู้อย่าใหวั
“เป็นไ หาย่าส์ หรือ ยั ไอ้ทอม บ้า”
“โอ๊ย ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย เ็บบบบ นะ โว้ยยยยยย” ้น้าวะโนร้อเสียัอยู่ภายในรถ
แพรพลอย เล่นทีเผลอ พอ้น้าวลนั่ในรถ ็ทุ่มัวระโ ร่อม ัว แล้ว ัใบหู ้าย วา อย่าุเือ
“ไป่ ลาัว ันไ้แล้ววววว เ็บบบบ นะ โว๊ยยยยยยยย”
“ยั นว่านาย ะทำารสัา ับ ัน ่อน”
“อ้าวยัไ ็ว่า มา แ่ เลิ ัหู ะทีไ้มั่ย เ็บะายยยยย แล้ว วววว”
แพรพลอยนั่ร่อมอยู่บนั้น้าว ทัู้่มีอาารเหนื่อยหอบมา ในะเียวันแป้ับมแามมาูที่รถว่าเิอะไรึ้น เห็นนัศึษา มุู่รถ ้น้าวอยู่
“๊อ ๊อ ลระหน่อย” มแทำท่าทาให้้น้าวลระล
“เฮ้ยยยยยยยยยย พวนายทำอะไรันนนนนน” มแ และ แป้ ประสานเสียัน พร้อมับ ี้วน ให้ ้น้าว ับแพรพลอย ูรอบ ๆๆ รถที่นเอนั่อยู่ภายในรถ
“วยแล้วู” แพรพลอยรำพึรำพัน ับัวเอ
“ั้แู่เอไอ้้น้าวเนี่ย ีวิูัลอเลย พรุ่นีู้ว่า ะูว่าูเอาะไอ้้น้าว บนรถ หน้าะบัี ัแบบไม่้อใ้ สื่อใใเลย" แพรพลอยพู้วยวามโมโห
“เออ ใเย็น่อน นะ แพร ันว่า เมื่อไร แ ะลาั นาย้น้าวเสียที”
“ันว่านั่รนี้็ีนะ อบอุ่นี” พร้อมับยื่นหน้าเ้าไปหาเ้าอั ้วยวามโมโห ้น้าว เลย ยมือสวมอ แพรพลอย ไว้แน่นนนนนนนนนน
“ปล่อยยยยยยยันนะ ไอ้บ้า้าว”
“ลัวอะไร เป็นทอมไม่ใ่หรือ ะ แ่ เพื่อนาย อแ่เนี่ยยยยยย หรือ ว่า มีอารม์ ไหน อหอมหน่อยสิ ว่ามีอารม์ แล้วหรือยั 555555555555”
แพรพลอยระโลาั ไปนั่้าๆๆ ้วยอาารหน้าแ อย่าที่ไม่เยเป็นมา่อนเลย ใสั่น ทำไีนี้ เราทำอะไรลไป ้วยวามโมโหไอ้บ้า้าว ่ามัน
“ว่าไามหน้ามั่ยละที่นี่ัทั้ ะแน่แน่” แป้บ่นพึมพำ แล้วเปิประูหลันัู่่ับมแ
วันนี้้น้าวะพาแพรพลอย ไปทานอาหารเย็นที่บ้าน และะให้แพรพลอยไุ้้นเยับนในบ้านบ้า
้น้าวับรถอย่าเียบๆๆๆ แพรพลอย็ นั่หุหิ ไม่รู้ว่าไอ้บ้า้าวะพาไปไหนอีแ่ีนะที่มีแป้ และ มแมา้วย แ่สอนนี้็่วยอะไรไม่ไ้ทุที
“้าวเราะไปไหนันะ”
“อย่าพูหวานหวานไ้มั่ย มันเสียวเสียวยัไไม่รู้”
“ะอบีี หรือว่า้อให้ัหูอี บอมานะ” พร้อมับเอื้อมมือไปึหูนาย้น้าว
“โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย เ็บนะโว้ย” ้น้าวร้อเสียั พร้อมับเอื้อมมือ ไปหยิ พวแ้ม แพรพลอย อย่าแร
“โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย เ็บนะโว้ย” เสียแพรพลอยัลั่น แล้วปล่อยมือออาหู ้น้าว เอามือมาุมพวแ้มอนเอ เป็นรอย แ เป็นปื้น ที่พวแ้ม
“ะพาไปทาน้าวเย็นที่บ้าน ไม่ไ้พาไป่า ไม่้อลัว นะไอ้ทอม าิส์"
“แล้วไม่บอั้แ่แร แ่พาไปทาน้าวทำเหมือนับว่าอุ้มันมา ่า เลย”
“โอ๋ะ โอ๋ อย่าอน อย่าร้อ เ้า อโทษ”
“ฮืมมมมมม ื่นใ” ้น้าววยโอาสที่แพรพลอย หอมเสียฟอให่
“ผลั” เสียัึ้นลาลำัวที่หน้าท้อ้น้าว
“เ็บนะ”
“ี สมน้ำหน้า”
แพรพลอยไม่สนในาย้น้าวอีเลย หันไปุยับแป้และมแ อย่าสนุสนาน แ่ในในี้ เริ่มหลรันาย้น้าว อีมามาย ะทำยัไี ิะถอยห่า ็มีปัหาับพ่ออี ะเลิรั็เสียายนาย้น้าว ที่ทนไม้ทนมือเราเสียเหลือเิน เอาเป็นว่า แล้ว แ่ พรหมลิิ แล้วันนะ แพรพลอยเอ๋ย …………
นาย้น้าวและนายมแมาัรอแพรพลอยและแป้ที่หน้าะบัี เพราะแป้และมแอยารู้ที่มาที่ไปอ ้น้าวและแพรพลอย
“รอนานหรือยั” แพรถามึ้น
“เพิ่มาถึเอ”
“แป้ละ เห็นไม่ลมาพร้อมัน” มแสสัย
“อาารย์แวววัน ถามเรื่อทุนที่แป้อยาไ้นะ”
“ออ”
“นายมาทำไมอีละ” แพรหันไปวาเสียัใส่้น้าว
“เสีย อะ เบา เบา ็ไ้ ัลั่นเลย ลัวนไม่รู้เหรอว่าเราเป็นอะไรัน”
“เป็นอะไร เป็นอะไรัน ็ แ่ ผู้าย ำำ มา สะิ ็แ่นั้น 55555555”
้น้าวโมโหมา เลย อุ้มแพรพลอย เินไปที่รถที่ออยู่หน้าะ ึ่ไลมา แพรพลอย อายน ะโนบอให้้น้าว วานเอ ล แ่้น้าวทำไมไ้ยิน รีบเินอย่ารวเร็ว เปิประูรถ แล้วโยนแพรพลอย เ้าไปในรถ
“โอ๊ย เ็บนะ ไอ้บ้าพลั” หน้าแพรพลอย อนนี้เหมือน ับ นัมวย หน้าละอ่อน ที่้อาร่อสู้ับู่อัวเอ และ เรา้อนะ ผมอยสั้นึ่อนนี้เริ่มยาวประบ่าแล้ว ปิบัใบหน้าะโนทุ่มลในรถ หน้าแไร้ึ่ำอบใใ พร้อมที่ะเ้า่อยับู่่อสู้อย่าใหวั
“เป็นไ หาย่าส์ หรือ ยั ไอ้ทอม บ้า”
“โอ๊ย ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย เ็บบบบ นะ โว้ยยยยยย” ้น้าวะโนร้อเสียัอยู่ภายในรถ
แพรพลอย เล่นทีเผลอ พอ้น้าวลนั่ในรถ ็ทุ่มัวระโ ร่อม ัว แล้ว ัใบหู ้าย วา อย่าุเือ
“ไป่ ลาัว ันไ้แล้ววววว เ็บบบบ นะ โว๊ยยยยยยยย”
“ยั นว่านาย ะทำารสัา ับ ัน ่อน”
“อ้าวยัไ ็ว่า มา แ่ เลิ ัหู ะทีไ้มั่ย เ็บะายยยยย แล้ว วววว”
แพรพลอยนั่ร่อมอยู่บนั้น้าว ทัู้่มีอาารเหนื่อยหอบมา ในะเียวันแป้ับมแามมาูที่รถว่าเิอะไรึ้น เห็นนัศึษา มุู่รถ ้น้าวอยู่
“๊อ ๊อ ลระหน่อย” มแทำท่าทาให้้น้าวลระล
“เฮ้ยยยยยยยยยย พวนายทำอะไรันนนนนน” มแ และ แป้ ประสานเสียัน พร้อมับ ี้วน ให้ ้น้าว ับแพรพลอย ูรอบ ๆๆ รถที่นเอนั่อยู่ภายในรถ
“วยแล้วู” แพรพลอยรำพึรำพัน ับัวเอ
“ั้แู่เอไอ้้น้าวเนี่ย ีวิูัลอเลย พรุ่นีู้ว่า ะูว่าูเอาะไอ้้น้าว บนรถ หน้าะบัี ัแบบไม่้อใ้ สื่อใใเลย" แพรพลอยพู้วยวามโมโห
“เออ ใเย็น่อน นะ แพร ันว่า เมื่อไร แ ะลาั นาย้น้าวเสียที”
“ันว่านั่รนี้็ีนะ อบอุ่นี” พร้อมับยื่นหน้าเ้าไปหาเ้าอั ้วยวามโมโห ้น้าว เลย ยมือสวมอ แพรพลอย ไว้แน่นนนนนนนนนน
“ปล่อยยยยยยยันนะ ไอ้บ้า้าว”
“ลัวอะไร เป็นทอมไม่ใ่หรือ ะ แ่ เพื่อนาย อแ่เนี่ยยยยยย หรือ ว่า มีอารม์ ไหน อหอมหน่อยสิ ว่ามีอารม์ แล้วหรือยั 555555555555”
แพรพลอยระโลาั ไปนั่้าๆๆ ้วยอาารหน้าแ อย่าที่ไม่เยเป็นมา่อนเลย ใสั่น ทำไีนี้ เราทำอะไรลไป ้วยวามโมโหไอ้บ้า้าว ่ามัน
“ว่าไามหน้ามั่ยละที่นี่ัทั้ ะแน่แน่” แป้บ่นพึมพำ แล้วเปิประูหลันัู่่ับมแ
วันนี้้น้าวะพาแพรพลอย ไปทานอาหารเย็นที่บ้าน และะให้แพรพลอยไุ้้นเยับนในบ้านบ้า
้น้าวับรถอย่าเียบๆๆๆ แพรพลอย็ นั่หุหิ ไม่รู้ว่าไอ้บ้า้าวะพาไปไหนอีแ่ีนะที่มีแป้ และ มแมา้วย แ่สอนนี้็่วยอะไรไม่ไ้ทุที
“้าวเราะไปไหนันะ”
“อย่าพูหวานหวานไ้มั่ย มันเสียวเสียวยัไไม่รู้”
“ะอบีี หรือว่า้อให้ัหูอี บอมานะ” พร้อมับเอื้อมมือไปึหูนาย้น้าว
“โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย เ็บนะโว้ย” ้น้าวร้อเสียั พร้อมับเอื้อมมือ ไปหยิ พวแ้ม แพรพลอย อย่าแร
“โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย เ็บนะโว้ย” เสียแพรพลอยัลั่น แล้วปล่อยมือออาหู ้น้าว เอามือมาุมพวแ้มอนเอ เป็นรอย แ เป็นปื้น ที่พวแ้ม
“ะพาไปทาน้าวเย็นที่บ้าน ไม่ไ้พาไป่า ไม่้อลัว นะไอ้ทอม าิส์"
“แล้วไม่บอั้แ่แร แ่พาไปทาน้าวทำเหมือนับว่าอุ้มันมา ่า เลย”
“โอ๋ะ โอ๋ อย่าอน อย่าร้อ เ้า อโทษ”
“ฮืมมมมมม ื่นใ” ้น้าววยโอาสที่แพรพลอย หอมเสียฟอให่
“ผลั” เสียัึ้นลาลำัวที่หน้าท้อ้น้าว
“เ็บนะ”
“ี สมน้ำหน้า”
แพรพลอยไม่สนในาย้น้าวอีเลย หันไปุยับแป้และมแ อย่าสนุสนาน แ่ในในี้ เริ่มหลรันาย้น้าว อีมามาย ะทำยัไี ิะถอยห่า ็มีปัหาับพ่ออี ะเลิรั็เสียายนาย้น้าว ที่ทนไม้ทนมือเราเสียเหลือเิน เอาเป็นว่า แล้ว แ่ พรหมลิิ แล้วันนะ แพรพลอยเอ๋ย …………
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น