ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : บทที่ 11 มือถือเจ้ากรรม
มือถือเ้ารรม
เ้านี้แพรพลอยนอนื่นสาย เลยไปเรียนเ้าไม่ทัน เลยั้ใไปมหาวิทยาลัยสาย อาบน้ำแ่ัว แล้วว้าระเป๋า เินลอนโ ไป ้น้าวแอบรออยู่แล้ว เพราะ แป้ โทรไปบอให้้น้าวมารับแพรพลอยอนสาย ๆ เพราะ สสารแพรพลอย เิน าแร้อน ๆๆ ้วยวามที่แป้อยาให้ทั้สอืนีันเร็ว ๆๆ
วันนี้นาย้น้าวพารถยน์ันหรูมา เหมาะับวามร่ำรวยอลูายนเียวอเ้าอิารนำเ้ารถันหรู
“ปี๊........”
แพรพลอยสะุ้ใ สะุเท้าัวเอ หล้มลไปทันที
“โรมมมมม....มมมม”
้น้าวรับลารถมาูแพรพลอย
“โอ๊ยยยยยยยย....บ้าิบ....”
“ฮ่า...ฮ่า...ฮ่า.....” ้น้าวยืนหัวเราะ้วยวามอบใ
“ไอ้บ้า นี่ มาหัวเราะอะไรรนี้ อนนี้ นยิ่เ็บอยู่้วย ่วยพยุหน่อยสิ เี๋ยวัน เะ ให้ หายหัวเราะ เลยนิ..” แพรพลอยพูาแบบห้าวๆๆ ามบับแพรพลอยนเิม ลับมาแล้ว
“มาผม่วย ลุึ้น้า ๆๆ เ็บ มั่ย ไป เี๋ยวผมพาไปหาหมอ่อน ..”
“่วยพยุึ้นพอ อย่าอื่นไม่้อ..” แพรพู้วยอาารน้อยใ
“นะ นะ ให้ผมพาุไปหาหมอ่อน ใหู้ว่าอะไร อะไร ยัอยู่รบเหมือนเิมไม่ไ้หล่นหายาม้าถนน 55555”
“พอที ะไป็รีบไป นยิ่เ็บอยู่้วย..”
หลัา้น้าวพาแพรพลอยไปหาหมอที่ลินิ หน้ามหาวิทยาลัย หมอบอว่าให้พัผ่อน ห้ามเิน สั สอวัน แล้ว าที่แพล ็ะหาย เพราะอัเสบ ทำให้าบวม ให้ทานยาที่หมอสั่รเวลา ้น้าวพาแพรพลอยลับอนโ แล้วอยูู่แลแพรพลอย นว่าแป้ะลับมา
้น้าวพยุแพรพลอยึ้นอนโ พลัน ระ่าย มาเห็น ็ เ้า ใว่า ทั้สอ แอบ มามีวามสัมพันธ์ ัน เลยไป ป่าวประาศ ทั่ว ะบัี ว่าแพรพลอยับ ้น้าวมีอะไรันแล้วเพราะนเห็นทั้สอนประอ ันึ้นอนโ อแพรพลอย อน บ่ายวันนี้ เรื่อทั้หมัไปทั่วะบัีที่แพรพลอย เรียน าปา่อปา น่าวแพร่สบัไปถึวาาว ทำให้วาาว รู้เรื่อราวและพร้อมที่ะไปอาระวา แพรพลอย
“แพร ่อยยัั่วหรือยั เปลี่ยน เสื้อผ้า่อนนะ ะไ้ สบายัว”
“นายออไปรอหน้าห้อ่อนสิ”
“รับ” ้น้าวเินออไปรอหน้าประูห้อ
“โอ๊ย ยยยยย...”
“เป็นอะไรแพร” เสียะโนเ้ามาอ้น้าว
“ันยืนไม่ไ้ นายมา่วยันเปลี่ยนเสื้อ าเหน่อยเร็ว”
“อ้าว เห็นว่า อาย”
“อย่าพูมาไ้มั่ย นยิ่เ็บๆๆ อยู่”
้น้าวเอาผ้านหนูมาพันรอบายอแพรพลอย แล้วถอเสื้อให้ พลันสายาเหลือบไปเห็น เนินอ าวผ่ออแพรพลอย ้อมออยู่นาน
“เพี้ยะ...เพี้ย .....” แพรพลอย ีเ้าที่หลัมืออ้น้าว
“บ้าเหรอ ้ออยู่ไ้ เร็ว ๆ นยิ่เ็บ ๆๆ อยู่”
“็อมันสวย แอบูบ้าไม่ไ้ เหรอ ไม่เสียหายสัหน่อย”
“ะให้ันไล่ออาห้อมั่ย”
“ไล่็ไม่ไป สสารทอมาำำ ที่ับบหน้าอนโ 55555555...”
้น้าวล้อแพรพลอย อย่ามีวามสุ เาไม่มีวามสุมาลอ นับา วันนั้นที่เารู้ วามริว่า ที่แท้แล้ว แพรพลอย ับ หิสาวนที่เาหลุมรัรั้แรเป็นนนเียวัน
“แพร เรา มาีันนะ”
“ผมอโทษ อย่าโรธ เลยนะ”
“ไม่ันไม่ยโทษให้”
“ให้ผมทำอะไรผมยอมทั้นั้น”
“ั้น นาย ้อูแลันนว่าันะหายา้อเท้าแพล ไปรับไปส่ ทุวัน เลี้ย้าวลาวัน และมา ่วย ปัวาห้อัน เป็น เวลา สาม เือน”
“ห๊า อะไร นะ ให้ผม ปัวาห้อ้วยเหรอ”
“ออ อีอย่า ทำับ้าวมื้อ เย็น ให้ันิน้วย”
“ั้นเลิอย่าเ่าีแล้ว ไม่อืนีแล้ว” ้น้าวพู้วยอาารน้อยใ
“ฮะ ฮะ ฮะ ..... ถ้าทำไม่ไ้็ ไม่้อมายุ่ันเลย” แพรพลอยพูลอยหน้า เยาะเย้ย นาย้น้าว
นาย้น้าวอมยิ้ม เพราะ ้อเสนอที่เสนอ มานั้น เ้าทา เา เป็น อย่ามา เพราะไ้ใล้ิแพรพลอยมายิ่ึ้น
นาย้น้าวให้แพรพลอย ทานยา แล้ว นอนพั ส่วนัวเอ ไม่มีเรียนในวันนี้ เลยอยู่เป็นเพื่อนหล่อนไ้ ทั้ วัน แพรพลอยนอนหลับไป ้วยฤทธิ์ยา ้น้าว ลอบมอเสี้ยวหน้า หล่อน ไม่น่าเป็นทอมเลย เรา้อพาหล่อนลับมาเป็นหิให้ไ้ โยเร็ว เพราะ ้น้าว็ยัไม่มั่นใในัวแพรพลอยนั เห็นสนิทสนมับ น้อน้ำ เหลือเิน เหมือนับู่รััน
้น้าวมอใบหน้าอยู่สัพั แล้ว็อมยิ้มอย่าเ้าเล่ห์ ว่าแล้ว็ ึ้นไปนอนอยู่้าหล่อน แล้วเอื้อมมือ มาโอบอ พอหลวม ๆๆ ให้ หล่อน หลับสบาย แล้ว เา ็นอนหลับไป้วยัน
แพรพลอย ื่นึ้นมา เพราะ เย็นมาแล้ว รู้สึปว้อเท้า ึ้นมาอี เพราะ ฤทธิ์ยาหมแล้ว แ่ ทำไม หนััวนะ หล่อนลืมาึ้น เห็น ้น้าว นอนอหล่อนไว้ อย่าหลวม หล่อน็สัเ เสี้ยวหน้าอ ้น้าว หน้าา หล่อ เ้ม ไม่เหมือน หนุ่ม เมือรุเลย ผมหยัศประปิใบหน้าีหนึ่ไว้ หล่อนเอื้อมมือ ไปปัปอยผม แล้ว ็อมยิ้มอย่ามีวามสุ เพราะหล่อนหลรั้น้าวั้แ่แรพบ อให้วามรัอเราสมหวั้วยเถิ
“แอบมอผมอยู่เหรอ หล่ออะปล่าว หรือ ว่าแอบรัผมอยู่”
“หล่อายแหละ แหวะ .....”
“หิวยัรับ”
“เ็บแผลมาว่า ะ”
“ไหนูหน่อยสิ .... ไม่่อยบวมแล้ว สสัยะอัเสบ เี๋ยว ทาน้าว ทานยา สัหน่อย ็หายแล้ว ีนะ วันนี้วันศุร์ ไ้พั สอวัน ะ ไ้ หายเร็ว ๆ”
“แล้วนายไม่ลับบ้านเหรอ ป่านนี้แล้ว ทาบ้านเป็นห่วแย่”
“รอให้แป้ลับมา่อนแล้วผม่อยลับ”
“แพร ะไปฝึานที่ไหน อะ”
“เป็นบริษัทพ่อ”
“มาฝึานที่บริษัท ผม ีว่า นะ”
“ู่อนละัน ยัไม่ไ้ยื่นเอสารอะไรเลย ว่าะุยับพ่อ่อน ไม่อยาฝึที่บริษัทัวเอ เพราะ เี๋ยวไม่ไ้ ประสบาร์ เหมือนัน เพราะ พนัานส่วนให่ ำ แพร ไ้ เา็เรใ”
“ไโย แพร ลฝึาน บริษัทผม ามนี้นะ”
“บ้าเหรอยัไม่ล”
“แพร อหอมทีนะ”
“อาารไหนอีนะ อยาะหอม็หน้า้าน อ เา หน้าไม่อาย” พอแพรพลอยเผลอ ้น้าว ็รีบหอมแ้มแพรพลอยโยเร็ว แพรพลอยใ
“่อไปนี้ แพร ห้าม แ่ัวแบบทอม แล้ว ้อไว้ผมยาว หั พู ะ า แล้ว เินให้ มัน เป็น ผู้หิ หน่อย นะแพร นะ ผม อร้อ” ้น้าวพูา ออ อ้อน
“ะพยายาม” แพรอบห้วน ห้วน
“แ่อนนี้ันหิวแล้วนะนาย้น้าวสุหล่ออออออออ...”
“มีอะไรในู้เย็นบ้าละ เี๋ยวผมทำให้ ทาน สุฝีมือเลย”
“ไม่รู้สิ ไปูเอเถอะ”
นาย้น้าวเินเ้าไปในห้อรัว อ อนโ แพรพลอย เินไปเปิู้เย็น เห็นมีหมูสามั้นเหลืออยู่เล็น้อย ไ่ ผัี ้นหอม เลย ิที่ะทำโ๊ ให้แพรพลอย ทาน แล้วหลัานั้น ็สาละวนับ โ๊
แพรพลอยนอนรอ อยู่ เบื่อ เลย ส่้อวาม เท ไปหา นายธนาร ว่าอนนี้ไ้รับอุบัิเหุไม่ไ้ไปมหาวิทยาลัย.....
ิ้........เสีย้อวามเ้า โทรศัพท์ อนาย้น้าว อยู่บนที่นอน้าแพรพลอย พอี...
้วยวามอยารู้อแพรพลอย ว่าใรส่้อวามหานาย้น้าว หรือ เป็นวาาว อาะเป็นนายมแ็ไ้ แอบูนาย้น้าวที่อยู่ในห้อรัว ยัสาละวนอยู่ในารทำอาหาร เลยเอื้อมมือ หยิบโทรศัพท์ ึ้นมาพร้อมอ่าน้อวาม
แพรพลอย มีสีหน้า โธรั เมื่อ้อวามที่เห็นือ้อวามที่นส่ให้ นายธนาร แ่มันอยู่ในมือถืออ ้น้าวไ้อย่าไร วนอ่าน้อวามใน เท เป็นารสนทนา ระหว่านายธนาร ับ แพรพลอยทั้นั้น หมายวามว่า อย่าไรัน แพรพลอยำลัิ แล้ว นายธนาร เป็นอะไรับ้น้าว ทำไม้น้าวถึ้อปลอมเฟส
้น้าว ย โ๊ ามโ ออมาาในรัว พร้อมับ นั่ล้า ๆ นป่วย แล้วัาร ป้อน ให้แพรพลอย
“ยัเ็บอยู่อีเหรอ”
“เ็บสิ เ็บมา้วย”
“ทานยา แล้วนอนพั ราวนี้ ีึ้น แหละ”
“มันเ็บรนี้ รหัวใ ที่เื่อใ มาเินไป ในที่สุ็ถูหลอ”
“ใรหลอใร เป็นอะไร แพร อ้าว....ร้อไห้ทำไม”
แพรพลอย ยื่น โทรศัพท์ ให้ ้น้าว แล้วเปิไปที่ เฟสบุ้
“นี่ มันหมายวามว่าอะไร”
“เออ....ือออว่า..... ผมอธิบายไ้ แพร ใเย็น ๆๆ ”
“ทำแบบนี้ะให้เื่อันไ้อย่าไร สนุสินะ ที่ไ้รู้ว่า ันพร่ำเพ้อ ถึวามรู้สึ่า ๆ ุ รู้เรื่อโยลอ แ่ทำเป็นไม่รู้ ันมันโ่เอ ที่ไม่เลียวใเลยสันิ”
แพรพลอยร้อไห้ แล้ว ฟุบับหมอนไป อย่าสะอึ้สะอื้น
“ผมอโทษ”
“นายธนาร ือ พ่ออผมเอ ผมอยารู้ัุ แ่ไม่รู้ะทำอย่าไรที่ะไุ้ยับุั้แ่ที่พบัน เพราะุูห้าวมา และไม่ยอมเป็นเพื่อนผมแน่ ถ้าุรู้ว่าผม แอบอบุ พอผมไ้รู้ัุาารุยันในื่ออพ่อผม ผมึไ้รู้วามรู้สึุที่มี่อผม ผมเลยพยายามทำทุอย่าที่ะไ้อยู่ใลุ้ ถ้ารั้นี้ ผมทำใหุ้ เสียใมา ผม็อโทษ ผมยินี เินาุไปเอ”
นาย้น้าว เ็บระเป๋าเป้ แล้วยืนมอแพรพลอย ยัร้อไห้ฟุบอยู่บนเีย นไม่รู้ะทำอย่าไรี ะปลอบอย่าไร ในเมื่อนทำผิ่อแพรพลอย ปิบัวามริ ่อยมาุยันวันหลัน่าะีว่า ิแล้ว เินอออาอนโหรู หายไปับวามเศร้า ใน่ำืนนี้ ..................
เ้านี้แพรพลอยนอนื่นสาย เลยไปเรียนเ้าไม่ทัน เลยั้ใไปมหาวิทยาลัยสาย อาบน้ำแ่ัว แล้วว้าระเป๋า เินลอนโ ไป ้น้าวแอบรออยู่แล้ว เพราะ แป้ โทรไปบอให้้น้าวมารับแพรพลอยอนสาย ๆ เพราะ สสารแพรพลอย เิน าแร้อน ๆๆ ้วยวามที่แป้อยาให้ทั้สอืนีันเร็ว ๆๆ
วันนี้นาย้น้าวพารถยน์ันหรูมา เหมาะับวามร่ำรวยอลูายนเียวอเ้าอิารนำเ้ารถันหรู
“ปี๊........”
แพรพลอยสะุ้ใ สะุเท้าัวเอ หล้มลไปทันที
“โรมมมมม....มมมม”
้น้าวรับลารถมาูแพรพลอย
“โอ๊ยยยยยยยย....บ้าิบ....”
“ฮ่า...ฮ่า...ฮ่า.....” ้น้าวยืนหัวเราะ้วยวามอบใ
“ไอ้บ้า นี่ มาหัวเราะอะไรรนี้ อนนี้ นยิ่เ็บอยู่้วย ่วยพยุหน่อยสิ เี๋ยวัน เะ ให้ หายหัวเราะ เลยนิ..” แพรพลอยพูาแบบห้าวๆๆ ามบับแพรพลอยนเิม ลับมาแล้ว
“มาผม่วย ลุึ้น้า ๆๆ เ็บ มั่ย ไป เี๋ยวผมพาไปหาหมอ่อน ..”
“่วยพยุึ้นพอ อย่าอื่นไม่้อ..” แพรพู้วยอาารน้อยใ
“นะ นะ ให้ผมพาุไปหาหมอ่อน ใหู้ว่าอะไร อะไร ยัอยู่รบเหมือนเิมไม่ไ้หล่นหายาม้าถนน 55555”
“พอที ะไป็รีบไป นยิ่เ็บอยู่้วย..”
หลัา้น้าวพาแพรพลอยไปหาหมอที่ลินิ หน้ามหาวิทยาลัย หมอบอว่าให้พัผ่อน ห้ามเิน สั สอวัน แล้ว าที่แพล ็ะหาย เพราะอัเสบ ทำให้าบวม ให้ทานยาที่หมอสั่รเวลา ้น้าวพาแพรพลอยลับอนโ แล้วอยูู่แลแพรพลอย นว่าแป้ะลับมา
้น้าวพยุแพรพลอยึ้นอนโ พลัน ระ่าย มาเห็น ็ เ้า ใว่า ทั้สอ แอบ มามีวามสัมพันธ์ ัน เลยไป ป่าวประาศ ทั่ว ะบัี ว่าแพรพลอยับ ้น้าวมีอะไรันแล้วเพราะนเห็นทั้สอนประอ ันึ้นอนโ อแพรพลอย อน บ่ายวันนี้ เรื่อทั้หมัไปทั่วะบัีที่แพรพลอย เรียน าปา่อปา น่าวแพร่สบัไปถึวาาว ทำให้วาาว รู้เรื่อราวและพร้อมที่ะไปอาระวา แพรพลอย
“แพร ่อยยัั่วหรือยั เปลี่ยน เสื้อผ้า่อนนะ ะไ้ สบายัว”
“นายออไปรอหน้าห้อ่อนสิ”
“รับ” ้น้าวเินออไปรอหน้าประูห้อ
“โอ๊ย ยยยยย...”
“เป็นอะไรแพร” เสียะโนเ้ามาอ้น้าว
“ันยืนไม่ไ้ นายมา่วยันเปลี่ยนเสื้อ าเหน่อยเร็ว”
“อ้าว เห็นว่า อาย”
“อย่าพูมาไ้มั่ย นยิ่เ็บๆๆ อยู่”
้น้าวเอาผ้านหนูมาพันรอบายอแพรพลอย แล้วถอเสื้อให้ พลันสายาเหลือบไปเห็น เนินอ าวผ่ออแพรพลอย ้อมออยู่นาน
“เพี้ยะ...เพี้ย .....” แพรพลอย ีเ้าที่หลัมืออ้น้าว
“บ้าเหรอ ้ออยู่ไ้ เร็ว ๆ นยิ่เ็บ ๆๆ อยู่”
“็อมันสวย แอบูบ้าไม่ไ้ เหรอ ไม่เสียหายสัหน่อย”
“ะให้ันไล่ออาห้อมั่ย”
“ไล่็ไม่ไป สสารทอมาำำ ที่ับบหน้าอนโ 55555555...”
้น้าวล้อแพรพลอย อย่ามีวามสุ เาไม่มีวามสุมาลอ นับา วันนั้นที่เารู้ วามริว่า ที่แท้แล้ว แพรพลอย ับ หิสาวนที่เาหลุมรัรั้แรเป็นนนเียวัน
“แพร เรา มาีันนะ”
“ผมอโทษ อย่าโรธ เลยนะ”
“ไม่ันไม่ยโทษให้”
“ให้ผมทำอะไรผมยอมทั้นั้น”
“ั้น นาย ้อูแลันนว่าันะหายา้อเท้าแพล ไปรับไปส่ ทุวัน เลี้ย้าวลาวัน และมา ่วย ปัวาห้อัน เป็น เวลา สาม เือน”
“ห๊า อะไร นะ ให้ผม ปัวาห้อ้วยเหรอ”
“ออ อีอย่า ทำับ้าวมื้อ เย็น ให้ันิน้วย”
“ั้นเลิอย่าเ่าีแล้ว ไม่อืนีแล้ว” ้น้าวพู้วยอาารน้อยใ
“ฮะ ฮะ ฮะ ..... ถ้าทำไม่ไ้็ ไม่้อมายุ่ันเลย” แพรพลอยพูลอยหน้า เยาะเย้ย นาย้น้าว
นาย้น้าวอมยิ้ม เพราะ ้อเสนอที่เสนอ มานั้น เ้าทา เา เป็น อย่ามา เพราะไ้ใล้ิแพรพลอยมายิ่ึ้น
นาย้น้าวให้แพรพลอย ทานยา แล้ว นอนพั ส่วนัวเอ ไม่มีเรียนในวันนี้ เลยอยู่เป็นเพื่อนหล่อนไ้ ทั้ วัน แพรพลอยนอนหลับไป ้วยฤทธิ์ยา ้น้าว ลอบมอเสี้ยวหน้า หล่อน ไม่น่าเป็นทอมเลย เรา้อพาหล่อนลับมาเป็นหิให้ไ้ โยเร็ว เพราะ ้น้าว็ยัไม่มั่นใในัวแพรพลอยนั เห็นสนิทสนมับ น้อน้ำ เหลือเิน เหมือนับู่รััน
้น้าวมอใบหน้าอยู่สัพั แล้ว็อมยิ้มอย่าเ้าเล่ห์ ว่าแล้ว็ ึ้นไปนอนอยู่้าหล่อน แล้วเอื้อมมือ มาโอบอ พอหลวม ๆๆ ให้ หล่อน หลับสบาย แล้ว เา ็นอนหลับไป้วยัน
แพรพลอย ื่นึ้นมา เพราะ เย็นมาแล้ว รู้สึปว้อเท้า ึ้นมาอี เพราะ ฤทธิ์ยาหมแล้ว แ่ ทำไม หนััวนะ หล่อนลืมาึ้น เห็น ้น้าว นอนอหล่อนไว้ อย่าหลวม หล่อน็สัเ เสี้ยวหน้าอ ้น้าว หน้าา หล่อ เ้ม ไม่เหมือน หนุ่ม เมือรุเลย ผมหยัศประปิใบหน้าีหนึ่ไว้ หล่อนเอื้อมมือ ไปปัปอยผม แล้ว ็อมยิ้มอย่ามีวามสุ เพราะหล่อนหลรั้น้าวั้แ่แรพบ อให้วามรัอเราสมหวั้วยเถิ
“แอบมอผมอยู่เหรอ หล่ออะปล่าว หรือ ว่าแอบรัผมอยู่”
“หล่อายแหละ แหวะ .....”
“หิวยัรับ”
“เ็บแผลมาว่า ะ”
“ไหนูหน่อยสิ .... ไม่่อยบวมแล้ว สสัยะอัเสบ เี๋ยว ทาน้าว ทานยา สัหน่อย ็หายแล้ว ีนะ วันนี้วันศุร์ ไ้พั สอวัน ะ ไ้ หายเร็ว ๆ”
“แล้วนายไม่ลับบ้านเหรอ ป่านนี้แล้ว ทาบ้านเป็นห่วแย่”
“รอให้แป้ลับมา่อนแล้วผม่อยลับ”
“แพร ะไปฝึานที่ไหน อะ”
“เป็นบริษัทพ่อ”
“มาฝึานที่บริษัท ผม ีว่า นะ”
“ู่อนละัน ยัไม่ไ้ยื่นเอสารอะไรเลย ว่าะุยับพ่อ่อน ไม่อยาฝึที่บริษัทัวเอ เพราะ เี๋ยวไม่ไ้ ประสบาร์ เหมือนัน เพราะ พนัานส่วนให่ ำ แพร ไ้ เา็เรใ”
“ไโย แพร ลฝึาน บริษัทผม ามนี้นะ”
“บ้าเหรอยัไม่ล”
“แพร อหอมทีนะ”
“อาารไหนอีนะ อยาะหอม็หน้า้าน อ เา หน้าไม่อาย” พอแพรพลอยเผลอ ้น้าว ็รีบหอมแ้มแพรพลอยโยเร็ว แพรพลอยใ
“่อไปนี้ แพร ห้าม แ่ัวแบบทอม แล้ว ้อไว้ผมยาว หั พู ะ า แล้ว เินให้ มัน เป็น ผู้หิ หน่อย นะแพร นะ ผม อร้อ” ้น้าวพูา ออ อ้อน
“ะพยายาม” แพรอบห้วน ห้วน
“แ่อนนี้ันหิวแล้วนะนาย้น้าวสุหล่ออออออออ...”
“มีอะไรในู้เย็นบ้าละ เี๋ยวผมทำให้ ทาน สุฝีมือเลย”
“ไม่รู้สิ ไปูเอเถอะ”
นาย้น้าวเินเ้าไปในห้อรัว อ อนโ แพรพลอย เินไปเปิู้เย็น เห็นมีหมูสามั้นเหลืออยู่เล็น้อย ไ่ ผัี ้นหอม เลย ิที่ะทำโ๊ ให้แพรพลอย ทาน แล้วหลัานั้น ็สาละวนับ โ๊
แพรพลอยนอนรอ อยู่ เบื่อ เลย ส่้อวาม เท ไปหา นายธนาร ว่าอนนี้ไ้รับอุบัิเหุไม่ไ้ไปมหาวิทยาลัย.....
ิ้........เสีย้อวามเ้า โทรศัพท์ อนาย้น้าว อยู่บนที่นอน้าแพรพลอย พอี...
้วยวามอยารู้อแพรพลอย ว่าใรส่้อวามหานาย้น้าว หรือ เป็นวาาว อาะเป็นนายมแ็ไ้ แอบูนาย้น้าวที่อยู่ในห้อรัว ยัสาละวนอยู่ในารทำอาหาร เลยเอื้อมมือ หยิบโทรศัพท์ ึ้นมาพร้อมอ่าน้อวาม
แพรพลอย มีสีหน้า โธรั เมื่อ้อวามที่เห็นือ้อวามที่นส่ให้ นายธนาร แ่มันอยู่ในมือถืออ ้น้าวไ้อย่าไร วนอ่าน้อวามใน เท เป็นารสนทนา ระหว่านายธนาร ับ แพรพลอยทั้นั้น หมายวามว่า อย่าไรัน แพรพลอยำลัิ แล้ว นายธนาร เป็นอะไรับ้น้าว ทำไม้น้าวถึ้อปลอมเฟส
้น้าว ย โ๊ ามโ ออมาาในรัว พร้อมับ นั่ล้า ๆ นป่วย แล้วัาร ป้อน ให้แพรพลอย
“ยัเ็บอยู่อีเหรอ”
“เ็บสิ เ็บมา้วย”
“ทานยา แล้วนอนพั ราวนี้ ีึ้น แหละ”
“มันเ็บรนี้ รหัวใ ที่เื่อใ มาเินไป ในที่สุ็ถูหลอ”
“ใรหลอใร เป็นอะไร แพร อ้าว....ร้อไห้ทำไม”
แพรพลอย ยื่น โทรศัพท์ ให้ ้น้าว แล้วเปิไปที่ เฟสบุ้
“นี่ มันหมายวามว่าอะไร”
“เออ....ือออว่า..... ผมอธิบายไ้ แพร ใเย็น ๆๆ ”
“ทำแบบนี้ะให้เื่อันไ้อย่าไร สนุสินะ ที่ไ้รู้ว่า ันพร่ำเพ้อ ถึวามรู้สึ่า ๆ ุ รู้เรื่อโยลอ แ่ทำเป็นไม่รู้ ันมันโ่เอ ที่ไม่เลียวใเลยสันิ”
แพรพลอยร้อไห้ แล้ว ฟุบับหมอนไป อย่าสะอึ้สะอื้น
“ผมอโทษ”
“นายธนาร ือ พ่ออผมเอ ผมอยารู้ัุ แ่ไม่รู้ะทำอย่าไรที่ะไุ้ยับุั้แ่ที่พบัน เพราะุูห้าวมา และไม่ยอมเป็นเพื่อนผมแน่ ถ้าุรู้ว่าผม แอบอบุ พอผมไ้รู้ัุาารุยันในื่ออพ่อผม ผมึไ้รู้วามรู้สึุที่มี่อผม ผมเลยพยายามทำทุอย่าที่ะไ้อยู่ใลุ้ ถ้ารั้นี้ ผมทำใหุ้ เสียใมา ผม็อโทษ ผมยินี เินาุไปเอ”
นาย้น้าว เ็บระเป๋าเป้ แล้วยืนมอแพรพลอย ยัร้อไห้ฟุบอยู่บนเีย นไม่รู้ะทำอย่าไรี ะปลอบอย่าไร ในเมื่อนทำผิ่อแพรพลอย ปิบัวามริ ่อยมาุยันวันหลัน่าะีว่า ิแล้ว เินอออาอนโหรู หายไปับวามเศร้า ใน่ำืนนี้ ..................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น