ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 5 เข้าใจผิด
เ้าใผิ
เมื่อ แป้ไ้รู้่าว ารมา เยือน อ วาาว ที่ะบัี ึทำให้เพื่อน ๆ ๆ ในะมอแพรพลอย อย่าผิหวั ทั้ที่ไม่รู้วามริ เป็นเ่นไร แป้ ็รู้สึเป็นห่ว แพรพลอย ในืนนี้ แป้ไ้มานอนเป็นเพื่อน แพรพลอย เพื่อปลอบใ และแป้็้อารำอบบ้าอย่า าแพรพลอย
“เป็นอย่าไร บ้า ีึ้นหรือยั แพร”
“็้อทำใ ใระิยัไ ็แล้วแ่”
“แพรไม่้อิมาหรอ เราเป็นอย่าไรเรา็ทำัวปิแบบเิมนั้นแหละ อย่าไ้ิมาเลย ไม่อย่านั้นบ้าายัน พอี”
“ไม่หรอแป้ันไม่ไ้ิมา”
“หรือเธอ แอบรันาย้น้าว” แป้ยิำถามร ๆๆ ที่อยารู้
“บ้าเหรอแป้ ันเป็นทอมนะ” แพรพลอย หน้าแ พยายามหลบสายาอ แป้ ที่ำลัับผิอยู่
“แพร ันรู้ เธอ็เป็นทอม แ่้อารปปิ อะไรบ้าอย่า ันรู้ี แ่ที่ันไม่รู้ือเธอำลัปปิอะไร ันูออ” แป้พูแบบน้อยใ
“ันเป็นทอม ผู้ายที่ไหนะมารัและริใับ ัน”
“นเรานะถ้าเป็นู่ันแล้ว็ไม่แล้วัน” แป้รำพึรำพัน
ื๊.....ื้........เสียโทรศัพท์ มือถือ อแพรพลอยัึ้น
“สวัสี ฮะ ออ... น้อน้ำเหรอ อยู่ใ้อนโ ไ้ฮะ เี๋ยวพี่ลไปรับ”
“เอาละสิ รัสอ ้อห้าม เี๋ยว็น้ำ เี๋ยว็้น้าว ละรัใรันแน่”
“แ่ ที่ แน่ๆ น้อน้ำ ะมานอนะพวเรา้วยในืนนี้”
“สนุันให่” แป้หัวเราะอบใ
...................................................
เ้านี้ สามสาว เิน ลมาาอนโ มา้วยันและหัวเราะันอย่าสนุสนาน
“แพร ันลืมโทรศัพท์ บนห้อ เี๋ยวันึ้นไปเอา่อนนะ พวเธอลไปรอ้าล่า่อน เี๋ยวนายมแ ะมารับพวเรา”
ในะที่ออะ ลิฟท์ และ้าวเินออาอนโ ภาพอ แพรพลอย เิน หัวเราะ อย่ามีวามสุ ับน้อน้ำนั้น ไ้อยู่ในสายา อนาย้น้าวทั้หม ึ่นาย้น้าวะมารับแพรพลอย ไปมหาวิทยาลัย้วยัน ้น้าวผิหวั ที่ไม่สามารถทำลาย ำแพ อแพรพลอย ที่ั้ไว้ ในโมหน้า ทอม ไ้เลย แพรพลอย ไม่อยาเป็นผู้หิ ามที่ไ้ฟัาปาอหล่อน เป็นประำ ้น้าวอ ับรถไปมหาวิทยาลัยอย่า หอยเหา
“รอ้วย” เสียแป้ัึ้น
“ว่าไ๊ะ สามสาวสนุันให่เลยนะ” มแไ้เอ่ยึ้น
“มแ มาพอีเลย ไปมหาวิทยาลัยันเถอะ” แป้รีบร้อน ลัวะเ้าเรียนไม่ทัน
“ใ่ เรา็ นอนุยันามประสา สาว ๆ ๆ ” แป้พูึ้น
“นี่ ถ้าผมไม่เห็นแป้ เินลมา้วย ิว่า แพร พาน้อน้ำ มานอน ามประสาู่รัแน่ ๆๆ ”
“อย่าให้นาย้น้าว เห็น็แล้วัน านั้นิมา อยู่้วย” มแเปรยึ้น
เลิเรียนแล้ว มแมารับแป้ ไป้อปปิ้ ามประสาลูนมีเิน ส่วนแพรพลอยรีบไปทำานพิเศษ
“้น้าว เราไป้วยสิ”
“ึ้นมา” อบอย่ามะนาวไม่มีน้ำ
“เป็นอะไร” แพรพลอยถาม
“เป็นนที่รัเธอ” ้น้าว อบอย่า ยียวน
“เออ ามใ” ถามีี ็อบีี นเาเป็นห่ว
“เป็นห่วเรา้วยเหรอ”
“เป็นห่วสิ อยู่ีี ็หน้าาบึ้ แบบนี้ใรอยาพู้วยละ”
นาย้น้าวหันหน้ามายิ้มในะับรถมอเอร์ไ์ ทำให้รถเสียหลั แพรพลอย สวมอเาะ เอวอนาย้น้าว เสียแน่น ทำให้ นาย้น้าว ไ้ลิ่นหอมอ่อน ๆๆ อน้ำหอมที่แพรพลอยใส่มา นาย้น้าวิใหวั่นไหวไปับทอมนนี้เสียแล้ว นาย้น้าวไ้สิประอรถให้วิ่ไปามถนนอย่าเิม เือบล้ม้วยันทั้สอน
“ว้าย...........ว้าย บ้าเหรอ”
้น้าวแอบหันมาหอมแ้มแพรพลอยเสียหนึ่ฟอ
“เี๋ยว็ล้มันหรอ” เสียแพรพลอยะโน่านาย้น้าว
้น้าวหัวเราะอบใที่ไ้ แล้แพรพลอย
“ันมีเรื่อะุยับนาย” แพรพลอยพูึ้นหลัาเินเ้าร้านาแฟมาไ้สัพั
“หลัเลิาน” ้น้าวบอ
...................................................
เลิานแพรพลอย็รอนาย้น้าวเหมือนเย แ่นาย้น้าวยั นึถึภาพที่แพรพลอยลาอนโับน้อน้ำ ทำให้ โธร และน้อยใ เลยหนีลับ่อน เหุ เพราะ ลัวแพรพลอย สารภาพว่ารัับน้อน้ำ ลัวัวเอทำใไม่ไ้
แพรพลอยยืนรอ้น้าวอยู่หลัร้านสัพั เลย ับเหุาร์ที่เิึ้น และอารม์ อนาย้น้าว เี๋ยวี เี๋ยวร้าย บทะทิ้เรา็ทิ้ไปื้อ ๆๆ บทอยาให้เรามา็ู่เสีย น่าลัว
เพราะแพรพลอยไม่รู้ว่าอนเ้านาย้น้าวไ้เห็นภาพ อ แพรพลอย ับ น้อน้ำ ึทำให้ ้น้าวเ้าใแพรพลอยผิ แพรพลอย เินลับ อนโ อย่าเหา ๆๆ ไม่ไ้ โนแล้เหมือนทุวัน ิใมันโหยหา แ่ นาย้น้าว ะให้เราบอเาไ้อย่าไร ว่าเราแอบหลรั เาั้แ่แร พบ อนปีหนึ่ .........................................................
เมื่อ แป้ไ้รู้่าว ารมา เยือน อ วาาว ที่ะบัี ึทำให้เพื่อน ๆ ๆ ในะมอแพรพลอย อย่าผิหวั ทั้ที่ไม่รู้วามริ เป็นเ่นไร แป้ ็รู้สึเป็นห่ว แพรพลอย ในืนนี้ แป้ไ้มานอนเป็นเพื่อน แพรพลอย เพื่อปลอบใ และแป้็้อารำอบบ้าอย่า าแพรพลอย
“เป็นอย่าไร บ้า ีึ้นหรือยั แพร”
“็้อทำใ ใระิยัไ ็แล้วแ่”
“แพรไม่้อิมาหรอ เราเป็นอย่าไรเรา็ทำัวปิแบบเิมนั้นแหละ อย่าไ้ิมาเลย ไม่อย่านั้นบ้าายัน พอี”
“ไม่หรอแป้ันไม่ไ้ิมา”
“หรือเธอ แอบรันาย้น้าว” แป้ยิำถามร ๆๆ ที่อยารู้
“บ้าเหรอแป้ ันเป็นทอมนะ” แพรพลอย หน้าแ พยายามหลบสายาอ แป้ ที่ำลัับผิอยู่
“แพร ันรู้ เธอ็เป็นทอม แ่้อารปปิ อะไรบ้าอย่า ันรู้ี แ่ที่ันไม่รู้ือเธอำลัปปิอะไร ันูออ” แป้พูแบบน้อยใ
“ันเป็นทอม ผู้ายที่ไหนะมารัและริใับ ัน”
“นเรานะถ้าเป็นู่ันแล้ว็ไม่แล้วัน” แป้รำพึรำพัน
ื๊.....ื้........เสียโทรศัพท์ มือถือ อแพรพลอยัึ้น
“สวัสี ฮะ ออ... น้อน้ำเหรอ อยู่ใ้อนโ ไ้ฮะ เี๋ยวพี่ลไปรับ”
“เอาละสิ รัสอ ้อห้าม เี๋ยว็น้ำ เี๋ยว็้น้าว ละรัใรันแน่”
“แ่ ที่ แน่ๆ น้อน้ำ ะมานอนะพวเรา้วยในืนนี้”
“สนุันให่” แป้หัวเราะอบใ
...................................................
เ้านี้ สามสาว เิน ลมาาอนโ มา้วยันและหัวเราะันอย่าสนุสนาน
“แพร ันลืมโทรศัพท์ บนห้อ เี๋ยวันึ้นไปเอา่อนนะ พวเธอลไปรอ้าล่า่อน เี๋ยวนายมแ ะมารับพวเรา”
ในะที่ออะ ลิฟท์ และ้าวเินออาอนโ ภาพอ แพรพลอย เิน หัวเราะ อย่ามีวามสุ ับน้อน้ำนั้น ไ้อยู่ในสายา อนาย้น้าวทั้หม ึ่นาย้น้าวะมารับแพรพลอย ไปมหาวิทยาลัย้วยัน ้น้าวผิหวั ที่ไม่สามารถทำลาย ำแพ อแพรพลอย ที่ั้ไว้ ในโมหน้า ทอม ไ้เลย แพรพลอย ไม่อยาเป็นผู้หิ ามที่ไ้ฟัาปาอหล่อน เป็นประำ ้น้าวอ ับรถไปมหาวิทยาลัยอย่า หอยเหา
“รอ้วย” เสียแป้ัึ้น
“ว่าไ๊ะ สามสาวสนุันให่เลยนะ” มแไ้เอ่ยึ้น
“มแ มาพอีเลย ไปมหาวิทยาลัยันเถอะ” แป้รีบร้อน ลัวะเ้าเรียนไม่ทัน
“ใ่ เรา็ นอนุยันามประสา สาว ๆ ๆ ” แป้พูึ้น
“นี่ ถ้าผมไม่เห็นแป้ เินลมา้วย ิว่า แพร พาน้อน้ำ มานอน ามประสาู่รัแน่ ๆๆ ”
“อย่าให้นาย้น้าว เห็น็แล้วัน านั้นิมา อยู่้วย” มแเปรยึ้น
เลิเรียนแล้ว มแมารับแป้ ไป้อปปิ้ ามประสาลูนมีเิน ส่วนแพรพลอยรีบไปทำานพิเศษ
“้น้าว เราไป้วยสิ”
“ึ้นมา” อบอย่ามะนาวไม่มีน้ำ
“เป็นอะไร” แพรพลอยถาม
“เป็นนที่รัเธอ” ้น้าว อบอย่า ยียวน
“เออ ามใ” ถามีี ็อบีี นเาเป็นห่ว
“เป็นห่วเรา้วยเหรอ”
“เป็นห่วสิ อยู่ีี ็หน้าาบึ้ แบบนี้ใรอยาพู้วยละ”
นาย้น้าวหันหน้ามายิ้มในะับรถมอเอร์ไ์ ทำให้รถเสียหลั แพรพลอย สวมอเาะ เอวอนาย้น้าว เสียแน่น ทำให้ นาย้น้าว ไ้ลิ่นหอมอ่อน ๆๆ อน้ำหอมที่แพรพลอยใส่มา นาย้น้าวิใหวั่นไหวไปับทอมนนี้เสียแล้ว นาย้น้าวไ้สิประอรถให้วิ่ไปามถนนอย่าเิม เือบล้ม้วยันทั้สอน
“ว้าย...........ว้าย บ้าเหรอ”
้น้าวแอบหันมาหอมแ้มแพรพลอยเสียหนึ่ฟอ
“เี๋ยว็ล้มันหรอ” เสียแพรพลอยะโน่านาย้น้าว
้น้าวหัวเราะอบใที่ไ้ แล้แพรพลอย
“ันมีเรื่อะุยับนาย” แพรพลอยพูึ้นหลัาเินเ้าร้านาแฟมาไ้สัพั
“หลัเลิาน” ้น้าวบอ
...................................................
เลิานแพรพลอย็รอนาย้น้าวเหมือนเย แ่นาย้น้าวยั นึถึภาพที่แพรพลอยลาอนโับน้อน้ำ ทำให้ โธร และน้อยใ เลยหนีลับ่อน เหุ เพราะ ลัวแพรพลอย สารภาพว่ารัับน้อน้ำ ลัวัวเอทำใไม่ไ้
แพรพลอยยืนรอ้น้าวอยู่หลัร้านสัพั เลย ับเหุาร์ที่เิึ้น และอารม์ อนาย้น้าว เี๋ยวี เี๋ยวร้าย บทะทิ้เรา็ทิ้ไปื้อ ๆๆ บทอยาให้เรามา็ู่เสีย น่าลัว
เพราะแพรพลอยไม่รู้ว่าอนเ้านาย้น้าวไ้เห็นภาพ อ แพรพลอย ับ น้อน้ำ ึทำให้ ้น้าวเ้าใแพรพลอยผิ แพรพลอย เินลับ อนโ อย่าเหา ๆๆ ไม่ไ้ โนแล้เหมือนทุวัน ิใมันโหยหา แ่ นาย้น้าว ะให้เราบอเาไ้อย่าไร ว่าเราแอบหลรั เาั้แ่แร พบ อนปีหนึ่ .........................................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น