คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : มีแต่คนเจ็บตัว
เสียอเฮอร์ไมโอนี่เียบลผมึมือออแล้วเรียเฮอร์ไมโอนี่เบาแ่เ้าหล่อนไม่อบ(ไม่ๆ ไม่ใ่อนนี้เฮอร์อย่าเป็นแบบที่ันิเียวนะ)
“อะแบร์โ”ผมร่าาถาสะเาะลอนประูห้อน้ำออมาโยไวนเฮอร์ไมโอนี่หายหลัล้มเพราะหลัระแทพื้น
“โอ้ย!ทำอะไรเนี่ยเนี่ยโลันเ็บนะ”เฮอร์ไมโอนี่ลุนั่สายหัวไปมาเบาๆูเหมือนเธอะเพลอหลับนะแล้วหัวระแทพื้นเ็มรัแ่อนนี้ไม่มีเวลามาโอ๋แล้ว
ผมมอโทรล์ที่เหวี่ยไม้มาเล่มาที่พวผมผมว้าเอวเฮอร์ไมโอนี่แล้ววิ่ไปทาอ่าล้ามือไม้ะบอเียหลัผมไปนิเียวแ่ห้อน้ำรุที่พวผมเยอยู่แหลไม่เหลือให้าสิถ้าเิพวเราไปแอบามเนื้อเรื่อมีหวัายห่าแน่
เฮอร์ไมโอนี่ที่โนผมหิ้วมาเริ่มไ้สิเห็นโทรล์็รี้้วยวามใ นั้นเรียว่าไ้สิหรือเปล่า็ไม่รู้แหะ
“เฮอร์สิ”ผมเหล่ามอเฮอร์แปปเียวหันลับมาเอเ้าโทรล์ห่านี้ำลัเหวี่ยไม้มาะลหัวพวผม
“โล้าหน้า”
เหี้ย!
ผมว้ามือเฮอร์แ่โะา่าเล่นลผมสะุล้มโยัีละมั่ที่ไม้ะบอระแทลอ่าล้ามือนแไม่ไ้ฟาลที่ัวพวเราแ่แล้วเศษอ่า็ยัไม่วายะหล่นระแทเ้าที่้อเท้าเ้าเ็มรั
“่วยพวเรา้วย”เฮอร์ไมโอนี่ะโนไปทา้าหลัโทรล์(พวนั้นมาแล้วแ่้าะมัเ้าพวบ้าเอ้ยอย่าให้ผ่านนี้ไปไ้นะะัให้น่วมเลย)ผมบ่นในใ้าัวเฮอร์ไมโอนี้มาอยู่ใล้
“โพรเทโ้”ผมร่ายาถาเราะวิเศษออมามันเป็นโล่ใส่รูโมลุมพวเราไว้พร้อมับไม้ะบอฟาใส่ัึแ่็ไม่สามารถทำให้พวเราปลอภัยอยู่
“ทำอะไรสะอย่าสิพวนาย”เฮอร์ที่สิแเาะผมผมร้ออให้พวแฮร์รี่่วยทั้ที่ถ้าเธอั้สิไ้ะนึึ้นไ้ว่าัวเอ็มีเวทยมน์นะเออ
มัน้าไม้ะบออีรอบแฮร์รี่ว้าะบอแล้วึ้นี่อมันเอาไม้แยมูโทรล์สุับอเลยสิแันสุๆเฮ้อ~ใเย็นัวันเาแ่เ็เ็ที่พึ่เ้าเรียนสินะัวันอย่าเพลอปาั่าไปเี่ยวนะและไม่นานแฮร์รี่็โนับห้อยหัว
“ทำอะไรหน่อยรอน!!”
“ให้ทำอะไรละ”รอนเอ็ไม่แพ้ันอ่า เหมาะสมันีริ
“วิาเียม เลวิโอ่าไ”เฮอร์ไมโอนี่แนะนำแบบื่นระหน
“โอเ โอเ วิาเียม เลวิโอ่า”และแล้วไม้ะบอที่ำลัะฟาแฮร์รี่็ลอยหลุออามือมันแล้วหล่นใส่หัวมันแบบน็อเอ้า
(โอเย้ในที่สุ็รอแล้วู)ผมลายาถาแล้วปล่อยเฮอร์ไมโอนี่ให้ลุึ้นัวเอ็ลุามเธอมือ็ถอริบบิ้นับยามัผมออ่อนเียวไม่มีใ้ปลอมัว
“อี้!!ี้มูโทรล์”เสียรอนและแฮร์รี่เอ๋ยให้ให้ายผมมอแฮร์รี่ที่ะเอาผ้าลุมเ็ออ
“หยุสิ่ที่ำลัทำเลยแฮร์รี่ สอร์ิฟาย”ผมห้ามเาและใ้าถาทำวามสะอาให้
“นี่มันเิอะไรึ้นันแน่เนี่ยไหนใรบอันไ้บ้า”ศาราารย์มัอนนาัลเอ๋ยสุัเลยรับารย์มาพร้อมันเหมือนับำรวไ…แ่ๆ ไม่มีไร
“ือ ือว่าหนูออมาหาโทรล์นะะหนูิว่า…”ผมบบ่าเธอ
“ใเย็นเฮอร์บอวามริ็ไม่เิอะไรมาหรอนะ”ผมหันไปบอเธอแล้วมอไปทาบรราศาราารย์ทีุ่เยเพราะไ้มีโอาสถามพวเาในเรื่อ่าที่สนใ
“พวเรามีเรื่อทะเลอะันเล็น้อยทำให้เธอ้อแอบมาร้อไห้ที่นี้นะรับพวเราะว่าะมาอโทษเธอที่หลันะรับแ่ว่าเิเหุาร์โทรล์หลุออมานะรับทำให้พวเรามาที่นี่เพื่อะพาเธอลับเพราะเธอยัไม่รู้เรื่อนี้แ่ว่าโทรล์็พบเธอ่อนทำให้พวเรา้อหาทา่วยโยเร็วนะรับ”ผมอบและแอบโหไปนิหน่อย
“ั้นถือว่านี้ือเหุาร์สุวินัยสินะ… ไ้ ถือว่าโีอพวเธอมีปี1ไม่ี่นที่ัารมันไ้ 5แ้มสำหรับพวเธอทุนถือว่าเ่และเฮ และ็อย่าลืมที่ะุยปรับวามเ้าใอโทษืนีันให้เรียบร้อยเ้าใที่ันบอใ้ไหม”พวเราพยัหน้ารับเธอ้อมอพวผมอย่าับผิ “ลับหอนอนพวเธอไ้แล้วและอย่าไ้ออมา้านอเียวละเ้าใใ่ไหม”
“แน่นอนรับอบุสำหรับะแนนนะรับพวผมอัว”ผมัมหัวอบุพวเาแล้วพาันเินเมื่อพ้นสายาศาราารย์็่อยเินาระเผลนิหน่อยโีที่เินอยู่้าหลัพวเาเลยไม่สัเ
ผมับไหลรอน “พวนายไ้ยินแล้วเนาะที่ศาราารย์มัอนาัลพูนะว่าให้ ปรับวามเ้าใอโทษืนีันให้เรียบร้อย ันอบุพวนายนะที่มา่วยไม่ั้นันับเฮอร์ไมโอนี่แย่แน่”
“แน่นอนอบใที่่วยพูให้พวเราเธอ้วยเฮอร์ไมโอนี่ันไม่ิเลยว่าเธอิที่ะโหว่าเธอมาหามันเพื่อพวเรา อโทษเรื่อเมื่อลาวัน้วยละ”แฮร์รี่พูอย่าสำนึผิ
รอนเอที่แร็ูะไม่ยอมพูออ้วยวามหยิ่ในศัิ์ศรีแ่เอบีบไหล่แรึ้นอีนิและวามันใส่็ยอมพู “ัน ันเอ็อโทษ้วยละันที่ว่าทั้ที่เธอ้อาระ่วย แ่นี้แหละันไม่มีไระพูละ”
“ันเอ็อบุพวนายมาเลยนะและ็อโทษริๆที่ทำให้พวนาย้ออยู่ในอันราย พวเราพอะเป็นเพื่อนันไ้ไหม”เฮอร์ถามออมาอย่าลัวๆ
“แน่นอนสิเนอะรอน”แฮร์รี่
“แน่นอน”รอน
“ถ้าั้นพวเราแยันรนี้นะหอพวเราไปนละทาไว้เอันพรุ่นี้บาย”ผมยืนพิำแพยาึ้นบอพวเาพร้อมโบมือ เมื่อพวเาไปแล้วผม็บ่นเบาๆเ็บสัสรับอนนี้เิน่อไปไม่รอผมนั่ลและยื่นาถอรอเท้าับถุเท้าออไม่นาน็มีนเินมาทาผมไม่ใ่ใรอื่นเลยศาราารย์ปรุยาอันเป็นที่รัอนัเรียนที่อนนี้สภาพาไม่่าับผมเท่าไหร่
“สวัสีรับศาราารย์ ผมว่าพวเรามาทำแผลัน่อนีไหมรับ”ผมยิ้มแห้ให้และมอาอีฝ่ายที่เลือออเ้ารีบเอาผ้าลุมปิ
“เธอวรที่ะบอให้นอื่นรู้นะุเลิฟู๊พวเาะไ้่วยสุ่ไปหามาามพรอพฟรีย์”เ้ามอ้อนใส่ผมเป็นห่วผมหรอรับศาราารย์หรือว่าเพราะผมันรู้ในสิ่ที่ไม่อยาให้ใรรู้
“อย่าุผมเลยนะรับศาราารย์สเนปผมนะเป็นเ็นโปรอุนะรับผมสามารถทำน้ำยาไ้ามทีุ่้อารสอนผมไ้หมเลยนะรับถ้าไม่นับน้ำยาันสูนั้นนะ นะร้าบน้าศาราารย์สเนป”ผมส่วสายาลูหมาน้อยและุมมืออออ้อนเา
“หยุใ้สายาและท่าทาน่ารัเียแบบนั้นสะทีุเลิฟู๊ถ้าะรัษา็รีบๆสะ่อนที่ะมีใรมาอี”สเนปทำท่ารัเียผมเ้าไส้ผมพยามลั้นำับท่าทาแบบนั้นแล้วลมือทำามที่เาบอ
ผมร่ายาถาที่ล้ายเพลล่อมเ็ที่สเนปะใ่รัษามัลฟอยออมาเพียแ่าถานี้มันเป็นแบบเพาะัวอผมโยใ้พรารรัสรรเพราะผมยัไม่สามารถมาพอที่ะร่ายอสเนปไ้เ้าัวทำหน้าสสัยนิหน่อยแ่็ไม่ถามอะไร เพราะาถาล้ายันละสิ
บาผลที่ออสเนปเลือหยุไหลและอาารอาเา่อยูีึ้นนเหลือแ่รอยแผลเป็นและอาารเ็บเพียเล็น้อยเพราะารเินผิัเหวะทำให้ส่วนที่ผมสัษาไม่ไ้เพราะวามสามารถยัไม่ที่พอและพลัเวทย์ำลัเหลือน้อย
สอร์ิฟาย เอพิสี้ ผมร่ายาถาทำวามสะอาัวเอละรัษาัวเอ่อนให้พอหายที่ะเินไ้ปินิหน่อย
“อืมทำไ้ีสำหรับารรัษา้วยัวนเียวรั้แร แ่ยัไม่ีพวอที่ะทำให้อาารหายไปนหมถือว่ายัใ่ไม่ไ้”สเนปล่าวออมาหน้าาเยาและมาาผมและพึมพัมเบาๆ็มีผ้าพันแผลโพล่มาพันรอบ้อเท้าแถมยัมีโปรพิเศษถุรอเท้าสวมให้อัโนมัิับถุเท้าเ้าระเป๋าผมไปแล้ว
“ อบุรับศาราารย์สเนป”ผมล่าวอบุ้วยวามใปนีใผมยิ้มให้เ้าบา
“เอาละแผลหายแล้ว็ลับไปสะอย่าให้ันเห็นอีว่าัวเธอยัอยู่้านอหอนอนัวเอไม่ั้นา5ะแนนที่ไ้ะโนหัไป50ะแนน”เาับอเสื้อผมึให้ลุึ้นไม่่าาารึอลูหมาเลยละ
“แน่นอนรับศาราารย์ผมไป่อนนะรับแล้ว็รารีสวัสิ์ฝันีนะรับ”ผมโบมือลเ้าแล้วรีบเินหนีเ้าไปทาโรอาหารที่เป็นทาผ่านเ้าหอนเอไม่ให้ไ้ยินเสียบ่นลับมา
“และแล้วในที่สุผม็ลับถึห้อโนเพื่อนถามไม่ยั้ว่า ที่ห้อโถ็ไม่เอ เียว่าเปล่า โทรล์็หลุออมา หายไปไหน แล้ที่านั้นทำไมถึมีผ้าพันแผลไ้……”ผมไม่สนใพวเาเพราะอนนี้ผมเหนื่อยเินไปแล้วผมเลยิ่หลับไปแม้พวเาะเย่าผม็ไม่มีท่าทีะื่นนพวเาปลและปล่อยปมหัวระแทหัวเียไปทั้อย่านั้นเลย้วยวามหุหิและแยย้ายันเ้านอน
ในอนเ้าผมลุึ้นมาพร้อมับหัวที่โนึ้นมานิหน่อยแล้วลุไปทำิวัรประำวันเ่นเิมพิเศษนิหน่อยที่ว่าวันนี้ไม่มีเรียนแ่มีแ่วิิและผมไ้รับหน้าที่ามาามให้มาเป็นหน่วยพยาบาลเสริมนอามาามป๊อปปี้ให้ับนัีฬาึ่เป็นปีแรที่มีหน่วยนี้ปิะ้อหอบเ้าห้อพยาบาลทันทีไม่็้อลามาามมาแทนออมาทาน้าวส่วนผมนั้นอแยัวไปหาพวแฮร์รี่
ผมนั้นเป็นหน่วยพยาบาลที่ไ้รับารั้ื่อสๆร้อนๆว่า แอมเบอร์ เพราะมาามบอว่าเส้นผมสีเหลืออ่อนอผมนั้นถูเ้าับแสอาทิย์มันะเปลี่ยนเป็นสีเหลืออำพันที่ส่อสว่ายาม้อแสอาทิย์และอำพันเอ็ใ่รัษานไ้้วยวามหมายีสุๆเลยละส่วนแฮร์รี่เป็น
“ไุีเอร์ถ้าไม่ยอมทานอะไรละ็อย่าหาว่าันไม่เือนนะ นายอาะลมา้าล่านลายมาเป็นนไ้นแรอันในานแรอันไ้นะ”ผมบ่นเาที่ไม่อมทานอะไรแม้ว่าเพื่อนทั้สออเาะพยายามให้เาิน…
“แฮร์รี่” เ้าัวหันมาอย่าสสัยำลัะเอ๋ยปาถามแ่ลับโน็อโแลยัปา “ินสะถ้านายไม่ินละ็เอานายายแน่เ้าในะ แล้ว็็อโแลมันให้พลัานเยอะอย่าน้อยมันน่าะพอที่ะรอท้อให้นายรอผ่านารแ่ไปไ้” ผมบอแล้วหันไปมอพร้อมับทัทายผู้มาใหม่
“อรุสวัสิ์นะรับศาราารย์สเนป”ผมล่าวและยิ้มแปล้นให้ับเาผู้เป็นอาารย์ที่นเารพรันหนึ่แ่็เิเแอร์ึ้นเมื่อผมพูแบบนั้น อะไรันนี่ทุนยัไม่ินันอีริๆหรอเนี่ย
“โเ้า้าเธอพอเอร์เื่อเลยว่าเธอสามารถเอานะโทรล์ไ้ารแ่นี้็เหมือนอหวานสำหรับเธอแมู้่่อสู้ะเป็นสลิธิลิน็าม”เาเมินผมและ้มมาุยับแฮร์รี่แทนนั้นแหละรับแล้วเินหนีไปแบบาระเผลนิหน่อยผมโบมือลาเ้าแล้วเินามสเนป้อยๆเหมือนลูหมาามเ้านาย
“ศาราารย์สเนปุไม่ไ้ไปหามาามป็อปปี้รัษาอีรอบและหรอรับทำไมละ ถ้าให้มาามรัษามันน่าะหายสนิทนะรับ”ผมเินามและถามอย่าสสัย
____________________________
แ่ไปแ่มาไหน้อูลายเป็นเ้าหมาโเ้นที่ำลัลั่รัใส่เ้าอยัไอย่านั้นเลยแหะเอาละสิหนุ่มอื่นยัไม่ทันไ้ออมาให้เห็นันรบเลยไอน้อะลั่รัไป่อนไม่ไ้นะ*ีับัวเออีนในวามิที่ให้ร้อลั่รัเาสะันะเอาู่นี้
อนนี้ิใ้สำนึไรท์ำลัีันไปหม ทั้อบผู้ายนนั้นนนี้ที่ในเรื่อให้ายเถอะไรท์นี่หลายใะมั
แ่ะว่าไปป๋าโวลี้็ูน่าสนใแ่ะแ่ไใหุ้นป๋าที่เอะอะเป็น่าไ้ละเนี่ยแถมอีป๋ามูแบน้วยหรือเราวรโมหน้าป๋าีนะ่ามันไว้เอันอนถัไปยับนะรับทุน
ความคิดเห็น