สิ่งที่ถูกต้อง

ข้อมูลเบื้องต้น

สิ่งที่ถูกต้อง

“สิ่งนี้มันถูกจริง ๆ อย่างงั้นเหรอ…?”

ผมนั่งคิดวนไปวนมาอยู่หลาย ๆ รอบ ระหว่างที่ผมคิดอยู่ ในห้องเรียนมีแต่ความวุ่นวานเต็มไปหมด เพื่อน ๆวิ่งไล่จับกันอย่างสนุกสนานโดยทุกคนมีลักษณะทรงผมตามระเบียบโรงเรียน แอร์ที่เปิดในห้องเรียนก็เย็นเสียเหลือเกิน จนผมต้องหยิบเสื้อกันหนาวสีดำตัวเก่งขึ้นมาใส่ ผมมองไปรอบ ๆ เพื่อมองเพื่อนด้วยความรู้สึกเบื่อหน่าย ด้านหน้าห้องมีกระดานที่เขียนบักทึกตารางเรียนด้วยน้ำหมึกสีดำ แต่ความวุ่นวายของผองเพื่อนก็ยังไม่จบลงง่าย ๆ แม้เวลาเรียนจะมาถึงภายในอีก 5 นาทีนี้แล้วก็ตาม !

“ให้ตายเถอะ...พวกนายไม่รู้จักอยู่เงียบ ๆ กันบ้างหรือไงเนี้ย”

ผมกล่าวออกมาอย่างเหนื่อยใจ เพื่อน ๆ หันมามองที่ผม และทำท่าทางยักไหล่ขึ้นพร้อมกันบริเวณกลางห้อง พวกเขาทำเหมือนกับว่า “ใครสน?” ผมก้มหน้าพร้อมถอนหายใจออกมาดัง ๆ และมองขึ้นไปบนกระดาน ทีวีที่ปิดสนิทและมีรูปพระบาทสมเด็จพระวชิรเกล้าเจ้าอยู่หัวที่น่าเคารพติดอยู่ข้าง ๆ  ทันใดนั้นเอง เพื่อนตัวแสบก็พุ่งเข้ามาเกาะไหล่ของผมแบบที่ผมไม่รู้ตัว

“เฮ้ย!!! เล่นบ้าอะไรของนายเนี้ย ไอ้กล้า!”

          กล้ายิ้มพลางเอาตัวยื่นเข้ามาใกล้

“เอ้า! ก็นายมัวแต่นั่งเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่างอย่างกับพระเอกในมิวสิควิดีโอนี่ ไหงไม่ไปเล่นกับเพื่อนบ้างละ?”

กล้าทำหน้าสงสัยเหมือนเด็กที่พึ่งรู้จักโทรศัพท์เป็นครั้งแรก ให้ตายเถอะ..ผมคิดว่า การไปวิ่งเล่นในห้องเรียนแบบนี้ได้ส่งเสียงดังจนไปรบกวนห้องข้าง ๆ น่ะสิ

“นี่นาย ไม่คิดว่าจะเป็นการรบกวนห้องข้าง ๆ เหรอ…?”

ผมถามกล้าออกไป พลางกลับไปคิดเรื่องที่คิดไว้ในหัวตอนแรก ๆ

“ใครสนล่ะ จริงไหม?”

กล้าตอบกลับเสียงแข็ง ก็ตามนั้นล่ะ…ผมห้ามอะไรไม่ได้อยู่แล้วขนาดหัวหน้ายังห้ามอะไรไม่ได้เลยนี่ อย่างผมน่ะแค่พูดคงไม่มีใครฟังแล้วละมั้ง

“เอาเหอะ ไม่ว่าจะคิดอะไรที่ฟุ้งซ่านอยู่ ก็อย่าไปทำอย่างนี้ในคาบต่อไปของครูเดียร์แล้วกัน”

กล้าพูดออกมาปนขำเล็กน้อยและเดินไปที่โต๊ะของตัวเอง ตัวผมที่มัวแต่คิดอะไรไปซะไกล จนแทบจะไม่ได้ยินเสียงเพื่อนคนนี้เลย

“มันถูกหรือผิดกันแน่นะ…?”

ผมบ่นออกมาอย่างไม่รู้ตัว เมื่อสองวันก่อน ผมได้ทำบางสิ่งบางอย่างที่ผมไม่รู้ว่าถูกหรือผิดกันแน่...ผมเริ่มนึกย้อนกลับไปทบทวนเหตุการณ์

         “เอ้า…น้องเฟิร์ส ทำไมทำอย่างงี้ล่ะลูก...เวลาเดินผ่านผู้ใหญ่ก็ต้องก้มหัวสิ….”

         เสียงแม่ดังขึ้นอยู่ข้าง ๆ โซฟาในห้องนั่งเล่น

         “ผมแค่…สงสัยว่าทำไมเราต้องก้มหัวให้ผู้ใหญ่ล่ะ…”

         ผมทำหน้าสงสัยและถามออกไป

         “นี่แม่ต้องสอนลูกอีกกี่ครั้งกัน ว่ามันคือมารยาทที่เราควรทำกับทุกคนไม่ว่าจะเป็นผู้ใหญ่หรือคนรอบ ๆ ข้างที่รู้จักหรือไม่รู้จักและเป็นการให้เกียรติคนนั้น ๆ ด้วย แถมยังช่วยทำให้เราเป็นคนที่มีความอ่อนน้อมถ่อมตนด้วยนะ”

        หลังจากนั้น แม่ก็พูดต่ออีกยาวเป็นหางว่าวเกี่ยวมารยาทที่ควรทำ ผมรู้สึกไม่ค่อยเห็นด้วยภายในใจลึก ๆ นี้คือสิ่งที่เราควรทำจริง ๆ เหรอ หรือเป็นแค่สิ่งที่สังคมต้องการให้เราทำ นี้คือความถูกต้องจริง ๆ อย่างงั้นเหรอ…?

         “นักเรียนทั้งหมดทำความเคารพ! สวัสดีครับครับครูเดียร์…….”

        นักเรียนทุกคนยกมือขึ้นมาไหว้ครูอย่างพร้อมเพรียงกันและลากเสียงยาวเมื่อเริ่มสวัสดีคุณครู ไอ้กระผมคนนี้กลับนั่งเหม่อคิดต่อไปเกี่ยวเรื่องที่โดนบ่นแม่บ่นไปเมื่อสองวันก่อน

         “เด็กชายเฟิร์ส…ทำไมไม่สวัสดีคุณครูคะ!” ผมทำท่ายียวนกวนประสาทครูและไม่รู้สึกรู้สาในสิ่งที่ทำลงไป

และทันใดนั้นเอง เก้าอี้ของผมเกิดชำรุดขึ้นมาโดยที่ผมไม่ทันตั้งตัว ตัวผมล้มลงไปหัวกระแทกพื้นอย่างจัง

         “อั่ก!”

          ผมล้มลงหัวกระแทกไปพื้นอย่างจัง เสียงเพื่อนรอบตัวผมร้องเสียงหลง และทัศนวิสัยของผมค่อย ๆ เลือนรางลงไปอย่างช้า ๆ

“นี่... ผมอยู่ที่ไหน…?”

        ผมลืมตาอย่างช้าและยังคงรู้สึกเจ็บบริเวณหัวไม่หาย ผมเริ่มมองไปรอบ ๆ ผมรู้สึกสับสน…นี่ผมตายไปแล้วเหรอ…?ไม่จริงน่ะ…ผมจะตายกะแค่หัวกระแทกโต๊ะไม่ได้นะ!!!!

        “นี่...มันมืดไปหมดเลย…ที่นี่มันที่ไหนกันนะ…”

       ผมพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่สิ้นหวัง ในชีวิตนี้ผมยังไม่ได้ทำอะไรอีกตั้งมากมายเลยนะ ทำไมผมต้องมาตายเพราะอะไรแบบนี้ด้วย

        “เฮ้อ…จะอะไรนักหนา กะแค่เรื่องการไหว้ ขนาดคนต่างชาติเขาทำแค่จับมือกันทักทาย น่ารำคาญ…”

       ทัศนวิสัยของผมเริ่มกลับมามองเห็นอีกครั้ง จากที่เห็นแค่หมอกสีดำ ผมเห็นชายคนหนึ่งใส่ชุดสูทสีดำและกระเป๋าทำงานเดินออกมาจากตึกที่สูงใหญ่ราวกับว่าเป็นตึกที่มาจากอนาคต ผมหันไปรอบ ๆ ด้วยความตกใจ ผมเห็นเพียงตึกที่สูงชันพร้อมอากาศที่เต็มไปด้วยควันจากโรงเรียนจากที่ไกล ๆ ผมแทบไม่เห็นต้นไม้ซักต้นเลย…

        “อา…พี่ครับ…ที่นี่ที่ไหนเหรอครับ?”

       ผมเดินตรงเข้าไปถามชายคนนั้นด้วยความระแวงว่าชายคนนี้จะอารมณ์เหวี้ยงใส่ผมด้วยรึเปล่า

        “…”

       ชายคนนั้นเงียบและไม่พูดอะไรออกมาซักคำ และมองไปรอบ ๆ อย่างกับว่าผมไม่มีตัวตนให้มองเห็น

        “เอาจริงดิ…”

       ผมสบถออกมาโดยที่ตัวเองยังรู้ตัวด้วยซ้ำ นี้ผมเป็นวิญญาณไปแล้วเหรอเนี่ย ทำไมเขาถึงมองไม่เห็นผมกันนะ

        “จะอะไรก็ช่างเถอะ ไอ้ของโบราณเก่ากึ้กซะขนาดนั้น ใครมันจะไปทำตามกันวะ”

       เขาบ่นออกมาอย่างไม่พอใจ ตัวผมที่ยังมึน ๆ ว่านี่ผมเป็นวิญญาณหรือกำลังล่องหนได้ ผมตบหน้าตัวเองไป 1 ครั้ง

        “หู๊ย…. เจ็บสุด ๆ ไปเลย”

       ผมทำแบบนั้นทำไมน่ะเหรอ ก็เวลาทำให้ตัวเองเจ็บแล้วมันจะทำให้ตื่นจากความฝันไงล่ะ แบบในหนังไง แต่ก็นะ…มันไม่ได้ช่วยอะไรให้มันดีขึ้นเลย

        “เออ ได้ยินเรื่องไอ้คนที่มาสมัครงานนั่นรึเปล่า? ไอ้คนที่เพิ่งเดินล่วงเราไปอะ โครตจะไร้มารยาทเลยว่ะ”

       ผมหันหลังกลับไปมองที่ประตูทางเข้า-ออกของตึก และได้เห็นชายสองคนที่มีลักษณะเป็นพนักงานบริษัทใส่เสื้อสูทสีดำและขอบตาเป็นสีดำอย่างกับคนไม่ได้นอนมาอาทิตย์หนึ่งเต็ม ๆ กำลังคุยกันตามประสาเพื่อนร่วมงาน

        “เออ ๆ เห็นแล้วแหละ นิสัยแย่เนอะ เนี่ย...ขนาดเข้าไปสมัครงานกับหัวหน้าแผนก ยังไม่ยกมือมาไหว้ ไม่เดินก้มหัวให้ผู้ใหญ่ ที่บ้านพ่อแม่สั่งสอนบ้างไหมเนี่ย แย่จริง ๆ”

      ชายชุดสูทสีดำคนข้าง ๆ ตอบกลับ อย่างอารมณ์เสีย

        “หึหึ…เชื่อเถอะ คนอย่างนั้นไม่มีวันได้เข้ามาทำงานกับเราหรอก ถึงจะเก่งมากแค่ไหนแต่ถ้าไร้มารยาทก็แค่นั้น ฮ่าฮ่า!”

     ชายชุดสูทตอบกลับเพื่อนร่วมงานคนข้าง ๆ ด้วยความสะใจ

       “คนที่โดนนินทาอยู่นี่…จะเป็นเหมือนกับเรารึเปล่านะ…?”

      ถ้าผมโตขึ้นและยังมีนิสัยแบบนี้อยู่ มันจะต้องเป็นปัญหาแน่ ๆ …ไม่ว่าผมจะเก่งแค่ไหนหรือจบสูงมาขนาดไหน ไม่มีใครสนหรอกกับคนที่ไม่มีมารยาทแบบนี้… ผมควรที่เปลี่ยนตัวเองใช่ไหม…? แต่..อีกใจหนึ่งก็คิดว่า

       “พวกคุณมันหัวโบราณ! กะอีแค่การไหว้และก้มหัว พวกคุณจะสนมารยาทที่เก่าขนาดนี้ นี่พวกคุณเป็นไดโนเสาร์เมื่อหลายล้านปีก่อนรึไง!?”

     ผมถึงกับสะดุ้งโหยงกับชายสูทสีดำพร้อมกับถือกระเป๋าทำงานของเขาเดินตรงเข้ามาที่พนักงานบริษัททั้งสองคน เอาแล้วหล่ะสิ ผมยังไม่หายกังวลเรื่องที่พวกเขาไม่เห็นผม แต่ก็ดีกว่าการที่ให้พวกเขาเห็นว่าผมอยู่นี่ ไม่งั้นเรื่องจะบานปลายกว่านี้แน่ ๆ

     “อะไรของคุณครับ? นี้อย่าบอกนะว่าคุณยังไม่เข็ดกับหัวหน้าแผนกของเราอีก?”

     พนักงานบริษัททั้งสองคนพูดขึ้นพร้อมกัน ความรู้สึกคือแบบ ว้าววว! ทั้งสองคนเป็นฝาแฝดหรือเพื่อนร่วมงานกันแน่ ยังไม่ทันที่จะเปลี่ยนอารมณ์ ชายที่ถือกระเป๋าได้ตะคอกลับไปในทันที

     “แน่นอนอยู่แล้ว ผมจบมาจากอเมริกาจากมหาวิทยาลัยชื่อดังของที่นั่น ระดับผมน่ะกะแค่เรื่องมารยาทโบราณ ๆ     แบบนี้น่ะ มันก็เหมาะสมกับแค่พวกหัวโบราณแบบพวกคุณนี้ล่ะ!”

    ผมถึงกับอ้าปากค้าง ผู้ใหญ่แบบนี้ก็มีด้วย ผู้ใหญ่ในสังคมแบบนี้ก็มีด้วย แต่ดูจากลักษณะท่าทางเขาดูพึ่งจบมาใหม่ ๆ ด้วย เป็นคนที่ไฟแรงจนน่ากลัวจริง ๆ…

     “พอได้แล้ว!”

    มีเสียงดังออกมาจากหน้าประตูทางเข้า-ออก เป็นเสียงของคนที่พอมีอายุแล้ว แต่ผมยังไม่เห็นตัวของเขาว่าเป็นยังเพราะกระจกมันสะท้อนจนแทบไม่เห็นรูปร่างเลย

     “ผมดูประวัติของคุณมาแล้ว คุณเนี่ยมีความสามารถที่ยอดเยี่ยมในหลาย ๆ ด้านโดยเฉพาะการบริหารการเงิน แต่คุณกลับพลาดโอกาสของคุณเพียงเพราะคุณน่ะ… ไม่มีมารยาทอย่างไงล่ะ!”

    ชายในชุดสูทพร้อมใส่หูฟังแบบบลูทูธ เดินออกมาจากประตู เผยถึงรัศมีความเป็นผู้นำในกลุ่มพนักงานบริษัท

    “สวัสดีครับ! หัวหน้าแผนกชิน!”

    พนักงานบริษัทตรงหน้ายกมือขึ้นมาไหว้พร้อมกันในท่าที่ถูกต้อง ทั้งสองคนนี้นี่น่าทึ่งจริง ๆ สามารถไหว้ให้พร้อมกันได้โดยที่ไม่ได้เตรียมกันมาเลยซักนิด

    “คุณปังและคุณมิกซ์…รู้ไหมว่าการพูดถึงผู้อื่นลับหลังเป็นสิ่งที่ไม่สมควรทำ…”

    หัวหน้าแผนกพูดออกมาเสียงแข็ง โดยพนักงานทั้งคู่ก้มหน้าพร้อมกันด้วยความรู้สึกผิด

    “ขอโทษครับ” ทั้งสองพูดขึ้นมาพร้อมกันพร้อมกับยกมือไหว้

     “อะแฮ่ม…สวัสดีครับผมต้องขอโทษคุณแทนพนักงานในแผนกของผมทั้งสองคนด้วยนะครับ ผมได้ยินในสิ่งที่เขาพูดถึงคุณแล้วล่ะ ตัวผมที่เป็นหัวหน้าแผนกจำเป็นที่จะต้องรับผิดชอบในหน้าที่ของผม คุณกล้า…คุณยังไม่ผ่านการพิจารณาที่จะได้ทำงานที่นี่ด้วยเหตุผลว่า ทางบริษัทของเราอาจมีปัญหาภายหลังจากรับคุณเข้ามาทำงานในบริษัทของเรา แต่ถ้าหากคุณกลับไปทบทวนและทดลองปรับตัวในบางสิ่งที่คุณอาจจะยังไม่เข้าใจหรือหลงลืมไป ผมเองก็ยินดีจะรับคุณมาพิจารณาอีกครั้ง หากถึงเวลานั้นแล้ว โปรดโทรมาหาผมที่เบอร์นี้นะครับ ขอบคุณที่คุณสนใจจะมาร่วมทำงานบริษัทของเรานะครับ”

   เดี๋ยวนะ…ฟังผิดไปรึเปล่า…ชายคนนี้คือกล้าเพื่อนผมเหรอ..? ไม่หรอกน่า...เพื่อนผมไม่ใช่คนอย่างนี้

     “เฟิร์ส! เฟิร์ส! ตื่นขึ้นมาสิ ทุกคนไปเอากล่องปฐมพยาบาลมาเร็วเข้า เด็กชายกล้าอยู่ดูเฟิร์สนะ เดี๋ยวครูมา!”

   ผมตื่นขึ้นมาอย่างตื่นตระหนก นี่ผม…ยังไม่ตายสินะ!!! เยี่ยมไปเลย ผมไม่ได้ตายเพราะเรื่องแค่หัวกระแทกโต๊ะ ขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้ไม่ตายด้วยนะครับ!!

    “เฟิร์ส เป็นอะไรรึเปล่า!? นายสลบไปตั้ง 5 นาทีน่ะ! เจ็บตรงไหนรึเปล่า!?”

   ผมสลบไปแค่ 5 นาทีเองเหรอ…? ทำไมในความฝันรู้สึกเหมือนกับสลบไปเป็นนานแสนนาน

    “แค่ 5 นาทีเองเหรอ…?”

   ผมถามกล้าออกไปอย่างมึนงง

    “5 นาทีก็ดีแค่ไหนแล้ว อยากจะสลบนานเป็นชั่วโมงหรือไง!?”

   นั้นสินะ อะไรของผมเนี่ย ใครมันอยากจะสลบไปนาน ๆ จนไม่ตื่นล่ะ?

    “เด็กชายเฟิร์สฟื้นแล้วเหรอ! เจ็บตรงไหนรึเปล่า!? ไม่เป็นไรนะ ครูขอโทษ!”

   สีหน้าของครูดูตื่นตระหนกมากจนผมคิดว่านี่ผมเกือบตายแล้วเหรอ ครูเลยกังวลขนาดนั้น

    “ผมไม่เป็นอะไรแล้วครับครู…แค่ยังปวดแถว ๆ หลังหัวนิดหน่อยน่ะครับ...แต่เชื่อผมเถอะ ผมไม่เป็นอะไรแล้ว     จริง ๆ ครับ”

   สีหน้าของครูยังดูไม่ค่อยดีนัก แต่พอเมื่อผมยืนหยัดอย่างนั้นแล้วครูก็ขัดอะไรไม่ได้ ครูจึงเริ่มสอน

    “เฮ้อ…ครูขอโทษ เฟิร์สด้วยนะ ครูไม่น่าทำอย่างนั้นเลย นักเรียนคนอื่น ๆ อย่านำไปทำตามนะ ไม่นั้นจะเกิดเหตุการณ์ไม่ดีอย่างนี้ขึ้นอีก”

   นักเรียนขานรับ ครับ/ค่ะ พร้อมกันรวมถึงผมด้วยและเริ่มแจกจ่ายงานกลุ่มที่จะต้องทำให้เสร็จภายในสิ้นเดือน

    “เอาล่ะนักเรียนต้องทำงานกันเป็นคู่ เพื่อทำโปรเจ็คที่ครูสั่งให้เสร็จภายในสิ้นเดือนนี้ หัวข้อของเราคือ เรื่องมารยาทไทยในสังคมนะ”

   กล้าทำหน้าเบื่อเล็กน้อยและเริ่มกระซิบกับผม

    “งานนี้ มันเหมือนสำหรับพวกหัวโบราณเลยเนอะว่าไหม…?”

   นี้มัน…คำพูดนี้ทำไมรู้สึกเหมือนเคยได้ยินตอนระหว่างตอนที่ผมสลบอยู่ หรือว่า

    “ไอ้พวกที่คิดว่าการไหว้ การก้มหัวในมารยาทไทย มันก็เป็นแค่พวกไดโนเสาร์เท่านั้นล่ะ จริงไหม…?”

  ใช่แน่ๆ…คำพูดเดียวกันด้วย เอาล่ะ…เราต้องถามคำถามนี้…ถึงจะรู้ว่าใช่จริง ๆ รึเปล่า…

    “กล้า…นายมีแผนว่าจะไปต่อมหาลัยที่อเมริการึเปล่า…?”

  กล้าทำหน้าแปลกใจ ตอบกลับทันที

    “นายรู้ได้ไงวะ? ว่าเราจะไปต่อที่อเมริกา? นี้นายแอบไปถามพ่อแม่เรารึเปล่าเนี่ย…?”

  ใช่จริง ๆ ด้วย…ผมไม่รู้ว่าเรื่องราวในความคิดของผม เป็นเรื่องจริงหรือเปล่า แต่ถ้ามันทำร้ายอนาคตเพื่อนของผมเพียงเพราะเขาไม่มีรู้เรื่องมารยาทและปล่อยปละละเลย มันต้องเป็นแบบที่ผมเจอแน่ ๆ

    “กล้า…เดี๋ยวเรามาทำงานนี้ให้ดีกันเถอะนะ”

  กล้าทำหน้างง ๆ เหมือนกับสงสัยว่า สติของผมยังกลับมาไม่ครบจากที่หัวกระแทกโต๊ะหรือเปล่า?

    “นายโอเคใช่ไหม…? นายยังปวดหัวอยู่หรือเปล่าเนี่ย?”

  ผมยิ้มกลับ และหยิบกระดาษขึ้นเริ่มที่จะจดบักทึก

    “ไม่ใช่หรอก เรายังสบายดี…แค่อยากจะลองทำให้มันดีที่สุดน่ะ”

  กล้ายักไหล่และนั่งลงข้าง ๆ ผม

    “เอางั้นก็ได้ เพื่อคะแนน จะได้ไม่ซ้ำชั้นอะนะ ฮ่าฮ่า”

 กล้าหัวเราะชอบใจ และผมหยิบอุปกรณ์เครื่องเขียนขึ้นมาไว้บนโต๊ะ

 ผมคิดในใจ

   “ไม่ใช่แค่คะแนนหรอก แต่เพื่อพวกเรา… เพื่อพวกเราที่จะไม่ลืมรากฐานที่ดีของสังคมไทยที่ทุกคนควรคำนึงถึงอยู่อย่างไงล่ะ…”

                                                        *****************