คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : 11 ร้องเพลงให้เธอฟัง
อนเย็นหลัเลิเรียน ผมเินไปมรมนรีอพีท เพื่อนสนิทผม
“พีท ันอยืมี้าร์นายหน่อย” ผมบอพีทหลัเินเ้าไปในมรมอมันแล้ว
เมื่อไ้ยินสิ่ที่ผมอแทนที่มันะส่ี้าร์อมันมาให้ผมเลย มันลับถามผมลับมาว่า “ยืมไปทำอะไร”
“เี๋ยว็รู้” แ่ผมไม่อบำถามมันและสั่มันอีว่า “เอาี้าร์นายมา”
“เออ…ไ้” มันยื่นี้าร์ส่มาให้ผม
ผมรับี้าร์ามันไปแล้วเินออไปามรมนรี านั้นผมเินไปหน้าห้อมรมศิลปะ
ผมีีาร์พร้อมร้อเพลให้เ้ึ่ำลัวารูปอยู่ในมรมศิลปะให้เธอฟั
เพลที่ผมร้อให้เธอฟัือเพลหัวใให้เธอเป็นเพลอไอ์ ศรัยู ผมเลือที่ะร้อเพลนี้ให้เธอฟัเพราะ้อารบอให้เธอรู้ว่าผม้อารเธอแ่นเียวและเธอเป็นผู้หินเียวที่ผมรั ผม้อพยายามเพื่อให้ไ้เธอลับืนมาแม้ว่ามันะยาแ่ไหน็าม ผม็ะทำ
[1]“ันเยหลทาับาลเวลา
เพื่อ้นหาวามรัมาเิมเ็มใ
เ็บมาเท่าไรนว่าะมาเอเธอ
เธอทำให้รู้ ว่าทั้หัวใมีเอาไว้เพื่อรั
เธอสอนให้ันไ้ทำวามรู้ั
ับำว่ารัที่ันไม่เยเอ…”
เมื่อผมร้อเพลบ็มีนที่เินผ่านไปมาพูึ้นว่า
“โรแมนิั”
“น่ารัั”
“เาร้อเพลให้ใรอ่ะ”
“เธอนนั้นโีั…มีแฟนมาร้อเพลให้แบบนี้”
“เป็นัน…ันรัายเลย”
“เสียัรบวนสมาิในมรมันหม” เาือรุ่นพี่ผู้ายนหนึ่ในมรมอเ้ เาเป็นประธานมรมศิลปะ ผมำไ้ เาื่อว่าท๊อป เา่อว่าผมเพราะผมร้อเพลให้เ้ฟัอยู่หน้ามรมอพวเา เาว่าผมทำเสียัรบวนสมาธิอนอื่นๆ ในมรม
แ่มีรุ่นพี่ผู้หินหนึ่ในมรมอเ้ เธอื่อว่านีน่า เธอเินเ้ามาถามผมว่า “นายร้อเพลให้ใร”
อวั เพื่อนร่วมห้ออผมที่เินามพี่นีน่ามา้วยเป็นนอบึ้นมา่อนว่า “หนูว่าหนูรู้นะว่าเาร้อเพลให้ใร”
“รู้ัันเหรอ” พี่นีน่าหันมาถามอวัแล้วพูถึผมว่า “ถึรู้ว่าเาร้อเพลให้ใร”
“่ะ เาเป็นเพื่อนร่วมห้อหนูเอ่ะ” เธออบำถามพี่นีน่า “เาร้อเพลให้เ้่ะ”
หลัานอื่นๆ ไ้ยินำอบนี้อเธอ พวเา็พาันโห่ร้อแวผมับเ้ันสอน
พวผู้หิในมรมแวว่า
“เ้มีแฟนน่ารัั”
“มีมาร้อเพลให้ฟั้วย”
ส่วนพวผู้ายในมรม็แวึ้นมาว่า
“เฮ้ย…มาีบแฟนัวเอให้าวบ้านฟัเหรอวะ”
“น้อเ้มีแฟนแล้วเหรอ”
“เสียายั”
“โธ่…ไม่น่ารีบมีแฟนเลย”
“เห็นสวย…ว่าะีบะหน่อย”
“ใ่…น่าเสียาย”
“เฮ้อออออ” และมีผู้ายในมรมบานถึับถอนหายใยาวออมา้วยวามเสียาย
เมื่อไ้ยินนอื่นๆ ในมรมพูึ้นมาว่าเ้เป็นแฟนผม เ้รีบออมาปิเสธทันทีว่า “ไม่ใ่นะะ” บอให้ทุนเ้าใอีรั้ว่า “เาไม่ใ่แฟนเ้”
แ่ผมรีบพูแทรึ้นมาว่า “ใ่รับ ผม…แฟนเ้” และผมรีบบอับทุนอีรั้ว่า “ฝาูแลเ้้วยนะรับ” ผมพูึ้นมาเพื่อให้ทุนเ้าใว่าเธอเป็นแฟนผม…ะไ้ไม่มีใรล้ามาีบเธอ
“นี่…เราเลิันไปแล้วนะ” เธอหันมาพูับผม่อหน้าทุนเพื่อให้ทุนเ้าใว่าพวเราเลิันแล้ว
แ่ผมลับทำให้ทุนเ้าใไปอีอย่า้วยารพูออมาว่า “เลิอะไร…ันรู้ว่าเธอโรธันอยู่…ันเลยร้อเพล้อเธอไ” ึ่ผมพูออมาพร้อมับเินไปอเธอหน้าทุนในมรม เธอไม่อยู่นิ่ๆ ให้ผมอแ่โยี เธอัืนิ้นรนไปมาอยู่ในอ้อมออผม
“ปล่อยนะ” เธอบอผมพร้อมับยัพยายามิ้นไปมาเพื่อให้ผมปล่อยเธอ
“เ้ เราีันเถอะนะ” ว่าแล้วผม็ไม่รอำอบับหน้าเธอมาูบ่อหน้าทุน ผมูบเธออย่าูื่มและบเม้มนเธอหายใไม่ทัน้อยืนพิอผมอยู่ในอ้อมอผม ผมระิบ้าหูเธอว่า “ถ้าเธอปิเสธอี ันะูบเธอโว์ทุนอีรั้”
เธอหันหน้าแระรื่อมา้อหน้าผมแล้วพู้วยเสียระิบเ่นเียวับผมว่า “นายิะทำอะไร”
ผมระิบอบเธอว่า “ันะแสให้ทุนรู้ว่าเธอเป็นอัน…ะไ้ไม่มีใรล้ามายุ่ับเธอ”
เมื่อเธอเริ่มมีแรลับมา เธอ็ลาผมออไปามรมมาอยู่ในห้อเรียนห้อหนึ่
เมื่อพวเราเ้ามาอยู่ในห้อนี้แล้ว เธอ็หันมาพูับผมว่า “นายไม่มีสิทธิ์ที่ะหวันแล้วนะ…นายหมสิทธิ์นั้นไปแล้ว”
“แล้วไ…ันไม่สน” ผมบอเธอามวามรู้สึในอนนี้ว่าผมไม่สนใอะไรทั้นั้นและบอให้เธอรู้ถึวาม้อารอผมว่า “ันอยาไ้เธอลับืนมา”
“ันไม่ใ่สิ่อนะ…ที่อยาไ้็เ็บไว้…ไม่อยาไ้็ทิ้ไป” เธอบอพร้อมับทำหน้ายุ่ยาใ
“เธอไม่ใ่สิ่อแ่เป็นนที่ันรั”
เมื่อไ้ยินผมพูว่าเธอเป็นนที่ผมรั เธอ็ทวนำพูอผมึ้นมาว่า “รัเหรอ” เธอหันมามอหน้าผมแล้วพูว่า “แ่นาย็ยัทิ้ันไปไ้อย่า่ายาย…แล้วยัล้าูบผู้หินอื่น่อหน้าันไ้อย่าหน้าาเย”
เมื่อผมไ้ยินเธอพูถึเรื่อที่ผมูบนอื่น่อหน้าเธอในวันที่พวเราเลิัน
ผม็พูึ้นมาว่า “นั่น…ันประเธอ” และผมอธิบายให้เธอฟัถึารระทำอผมในอนนั้นว่า “อนนั้นันอยาให้เธอเ็บ”
หลัเธอไ้ยินำอธิบายอผมแล้ว เธอ็หันมาพูับผมว่า “ัน็เ็บสมในายแล้วไ” และหันมาถามผมอีว่า “แล้วนายะเอาอะไรอี” เธอร้อไห้และทุบีผมแ่ผมยอมอยู่เยๆ ให้เธอทุบีผมนเธอหมแร
ผมอเธอเอาไว้แล้วพูพร้อมับเ็น้ำาให้เธอไป้วยว่า “ันบอแล้วไว่าันเ้าใเธอผิ….ันถึไ้ทำแบบนั้นลไป ันรัเธอนเียวนะเ้…ไม่เย้อารนอื่นเลย” เพื่อบอเธอให้เ้าใวามรู้สึอผมว่ามันไม่เยเปลี่ยนแปลเลยและนที่ผมรัมีอยู่แ่นเียวือเธอ
แ่เธอลับร้อไห้ออมาและพูับผมไป้วยว่า “ันไม่เื่อ…ฮึ…วามรัอนาย…มันเื่อไม่ไ้”
“เธอะให้ันทำยัไ…เธอถึะเื่อ” ผมถามเธอว่าเธอ้อารให้ผมทำยัไ เธอถึะเื่อว่าผมรัเธอริๆ
เธอไม่อบำถามผมแ่ลับยัร้อไห้สะอึสะอื้นอยู่แล้วถามผมออมาอีว่า “ทำไมนายไม่ยอมหยุสัที…ฮึ”
“ันหยุไม่ไ้…ันไม่อยาเสียเธอไป” ผมบอเหุผลที่ผมยัไม่ยอมหยุและไม่ยอมปล่อยเธอไป ผมบอเธออีรั้ว่า “เธอเอ็ยัรัันอยู่…เธอเอ็ยัไม่มีใร”
เมื่อไ้ยินำพูนี้อผม เธอ็พูึ้นมาว่า “ันไม่มีใรแล้วไ”
“ันอยาให้เธอให้โอาสัน” ผมบอสิ่ที่ผม้อารให้เธอฟั
เมื่อเธอรู้ถึวาม้อารอผมแล้ว เธอึถามผมว่า “ทำไมัน้อให้โอาสนาย” และถามผม้วยวามสสัยว่า “รู้ไ้ไว่าันยัรันายอยู่”
“ันรู้” ผมอบเธอและบอเธอว่า “อนเราูบัน…เธอูบอบัน้วย”
เธอหน้าแเมื่อฟัผมพู เธอเม้มปาแน่น
“นายวยโอาสอนที่ันไม่ทันั้ัว..ันไม่ไู้บอบนาย” เธอเถียผม
“เ้ เธอแน่ใเหรอที่เธอพูน่ะ”
“แน่ใ”
“ั้นเหรอ” ผมเยาเธอึ้นั้ใะูบเธออีแ่เธอเอามือปิปาผมไว้ ผมเลยูบมือเธอแทน เธอรีบัมือลับพร้อม้มหน้าลหลบสายาผม
“เห็นไหม…เธอ็ยัรัันอยู่แล้วะปิเสธันทำไม” ผมบอให้เธอเห็นวามริที่อยู่รหน้าพวเราสอน
เธอไม่ยอมรับและปิเสธว่า “นายีุมเอาเอ…ันไม่มีโอาสให้นาย”
“เพราะอะไร” ผมถามเหุผลที่เธอไม่ยอมให้โอาสับผม
“ันไม่อยาลับไปเ็บอี”
เมื่อผมรู้เหุผลอเธอ ผม็รีบบอเธอทันทีว่า “ันสัาว่าเธอะไม่เ็บปวอี…ันะมีเธอนเียว…ันะเื่อใเธอ” และผมอร้อเธออีรั้ว่า “ให้โอาสันนะ”
“ไม่”
เมื่อไ้ยินำปิเสธอเธออี ผมึถามว่า “เธอะให้ันทำยัไ…เธอถึะเื่อว่าันรัเธอ”
“ปล่อยัน…ันะลับบ้าน” เธอไม่อบแ่สั่ให้ผมปล่อยัวเธอ
“อบันมา่อนเ้” ผมไม่ปล่อยัวเธอแ่ย้ำให้เธออบำถามผมมา่อน
ในที่สุเธอ็ยอมอบผมว่า “ันหมวามเื่อมั่นในัวนายและวามรัไปแล้ว…ันยัไม่พร้อมที่ะมีใรทั้นั้น”
“ันรอไ้”
เมื่อไ้ยินำอบอผมว่าผมรอไ้ไม่ว่าะเป็นเมื่อไหร่ เธอ็หันหน้ามามอผมและบอับผมว่า “มันนานนะ”
“นานแ่ไหน…ัน็ะรอและันะทำให้เธอเห็นว่าันรัเธอแ่นเียว” ผมพูให้เธอฟัว่าผม้อารทำอย่าที่พูริๆ ้อารแสให้เธอเห็นว่าผมรัเธอแ่นเียวไม่ว่าะ้อรอนานแ่ไหน ผม็รอเธอไ้เสมอ
“แล้วันะรอูว่านายะทำอย่าที่พูไ้ไหม”
“ันทำไ้แน่นอน ระหว่านี้เธออย่าไล่ันไปอีไ้ไหม” ผมอบอย่ามั่นใว่าผมทำอย่าที่พูไว้ไ้แน่และผมอร้อเธออีรั้ว่า่อานี้ไปเธออย่าไล่ผมไปไหนอีเลย ผมมอหน้าเธออย่าอ้อนวอนไป้วย
เธอเหมือนะใอ่อนเพราะเธออบผมว่า “ไ้…ันะไม่ไล่นายไป…แ่นายะเป็นแ่เพื่อนไม่ใ่แฟนเมื่อ่อนเ้าใไหม”
”เ้าใ“
เมื่อไ้ยินำอบอผมแล้ว เธอึบอว่า “อนนี้ันให้นายไ้แ่นี้” และบอผมอีรั้เมื่อเห็นว่าผมยัอเธออยู่ว่า “นายปล่อยันไ้แล้ว”
“ไ้” ผมปล่อยเธอออาอ้อมอแล้วเธอ็เินออาห้อไป
หลัาเธอออไปแล้ว ผม็ยัยิ้มับัวเออย่ามีวามสุ แม้ว่าเธอะให้ผมเป็นไ้แ่เพื่อนอเธอในอนนี้แ่อย่าน้อยเธอ็ยอมที่ะเปิโอาสให้ับผมแล้ว
เิอรรถ
- ^ เพล สอหัวในี้เพื่อเธอ ศิลปิน: ไอ์ ศรัยู
ความคิดเห็น