ลำดับตอนที่ #29
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : ตอนที่ 29
“พี่เว่ยหลปล่อยันไปเถอะ ไม่ั้นันะร้อัๆ ให้นอื่น่วยริๆ แล้วนะ” หิสาวใ้วิธีู่ายหนุ่ม พร้อมๆ ับพยายามิ้นรนออ้วยแววาสั่นเรือ
“ร้อสิ ร้อเลย นอื่นๆ ะไ้รู้ันทั่วหน้าว่าเราสอนเป็นอะไรัน หึ หึ” ร่าสูหรี่ามอร่าบาพลายิ้มมุมปาอย่าท้าทาย้วยรู้ว่าเธอแ่พูไปแบบนั้น ไม่มีวันทำอย่าที่พูริๆ หรอ
“พี่ทำับันอย่านี้ทำไมในเมื่อพี่ไม่ไ้รััน ทำไมพี่้อย่ำยีันแบบนี้้วย” ใบหน้าเล้าน้ำามอเาอย่าเ็ปวระผิหวั
่เว่ยหลหยุะัึ พลาเบือนหน้าหนีุไร้ออร่าบาแทนเพื่อหลีเลี่ยไม่ให้รู้สึใอ่อน
ไป๋ถิถิิ้นพล่านสะุ้เฮือพร้อมับแอ่นอเ้าหา้วยวามื่นระหน เมื่อถูร่าสู้มลไปบเม้นูึยออทั้สอ้าอย่าเมามัน
“อ๊ะ…อื้อ” ไป๋ถิถิส่เสียร้อราออมา วาปรือๆ อย่าเย้ายวนเมื่อถูร่าสูวัเรียวลิ้นหยอล้อเนินอสวยอย่าหิวระหาย ะที่อี้า็ไม่ปล่อยให้มัน้อโเี่ยวเียวายมือหนาเ้าเล้นลึยี้ยำอย่ามันมือ
“ถิถิเป็นอผมเถอะนะ” เสียระิบแหบพร่า้าใบหูอเธอ
“ไม่… มันไม่ถู้อ…” เธอร้อปิเสธเสียเบาหวิวเมื่อสบาเานิ่ๆ ร่าสูไม่สนใเลื่อนไปประบูบริมฝีปาอิ่มที่มันอยแ่ะร้อห้ามปรามอเธออย่าเร้าร้อน ร่าบาพยายามสะบัหน้าหนีูบอันูื่มอเา แ่ถูเาใ้มือ้าหนึ่ับยึาให้หันลับมารับเรียวลิ้นอเาอีรั้
“อื้อ…” ไป๋ถิถิราเสียเรือับูบที่แสนเอาแ่ใและร้อนแร ริมฝีปาร้อนบเบียริมฝีปานุ่มอเธออย่ารุนแรเหมือนลโทษ่อนะเปลี่ยนเป็นเรียร้อ ลิ้นสาสอเ้าในปาอเธอแล้วหยอเย้าวัเี่ยวพันอย่าเี่ยวาและเนิ่นนาน นร่าบาเริ่มโอ่นอ่อนับสัมผัสาบ้วอเาอีรั้
่เว่ยหลถอนูบ่อยๆ เลื่อน่ำลมาลาไล้ปลายลิ้นผ่านหน้าท้อเนียนแบนราบเรื่อยลมายัสะือสวยลไประหว่าาพลาใ้มือันาเรียวให้แยออาัน่อนะ้มหน้าเอาปาประบบนเนินสาว ูเม้มิมลิ้มรสอย่าหิวระหายอย่าไม่นึรัเียนร่าิ้นพล่าน้วยสายาเหม่อลอย มือสอ้าที่ถูปล่อยให้เป็นอิสระเมื่อไหร่็ไม่รู้วาไว้บนศีรษะร่าสูพลาึยุ้มเส้นผมและันเ้าหาอย่าไม่รู้ัว
่เว่ยหลเมื่อถูันศีรษะนแทบรู้สึหายใไม่ออ เาลับไม่รู้สึโรธแ่ลับรู้สึีนอยาทำให้เธอไ้รับวามรู้สึเสียว่านว่าเิม เาเลยทั้เลียแร ูแรว่าเิมพร้อมับยสะโพเธอลอยาพื้นเพื่อที่ะให้วามสุเธอยิ่ึ้น
ไป๋ถิถิึ่ทนวามเสียว่านไม่ไหวอี่อไปนสุท้าย็เร็ร่าระุอย่าแร ่เว่ยหลัารและเลียนหม เยหน้าึ้นเลียปา มอเธอที่อ่อนระทวยอย่าพอใ ร่าบาที่นอนอย่าอ่อนแรลืมาห็นใบหน้าเปื้อนน้ำหวานนเลอะพลันหน้าแำ้วยวามเินอายแล้วเม้นปาไว้แน่น่อนะเบือนหน้าหนียมือทั้สอ้ามาปิบัใบหน้าไว้
ร่าสูให่หัวเราะหึ หึ ในลำอแผ่วเบาเมื่อเห็นปิิริยาน่ารัอเธอ่อนะเลื่อนสายามอภาพวามามที่ปราอยู่รหน้าที่มัน่ายั่วยวนให้เาอยาทำลายและทำให้มันลายเป็นอเาโยสมบูร์ สัส่วนที่แสนละลานา ทรวออิ่มที่แม้ะไม่ให่มาแ่ลับึูเาเป็นที่สุ มือหนา่อยๆ ลูบไล้เอวอิ่วสะโพที่อวบอั๋นน่าย้ำบวับผิวเนียนนุ่นๆ น่าสัมผัส มันทำให้เาหมวามอทน เาอยาไ้เธอเหลือเิน อยาระโนใส่และรัเธอให้หมเรี่ยวแรที่มี
ยิ่มอร่าสูยิ่รู้สึปวร้าว ลมหายใเริ่มิั เาไม่รีรอและลับไปทาบทับเธออีรั้ มือให่รวบที่เอวบารั้นสะโพามเ้าหา ใบหน้าหล่อเหลาเลื่อนึ้นไปประบริมฝีปาอเธออีรั้อย่าอ่อนหวาน
ฝ่ามืออเาอบุมออิ่มบีบเล้นหนัหน่ว้วยอารม์ปรารถนา ่อนะเลือนลมารอบรอยออาม นร่าบาสั่นสะท้านเลิบเลิ้มเผลอร้อราเสียระเส่า
ยิ่ไ้ยินเสียอเธอเายิ่ทนไม่ไหว ร่าสูเลยเสียแทรและเ้าไปภายในแ่ยัไม่ทันที่ะผ่านพ้น
“รี๊…” ไป๋ถิถิรีร้อออมาพร้อมับน้ำาไหล สีหน้าแสถึวามเ็บปวเมื่อถูล่วล้ำ ฝ่ามือบาันแผ่นอร่าสูไว้ให้ออไป เพราะเธอรู้สึเ็บเหลือเินราวับร่าายถูแยออาัน
่เว่ยหลหยุะันิหนึ่แล้วโน้นายลไปุมพิหน้าผามนปลุปลอบทั่วใบหน้าที่อนนี้มีน้ำาไหลรินลมา่อนริมฝีปาอุ่นะเ้ารอบรอริมฝีปาอเธออย่าอ่อนโยนและทำให้เธอรู้สึเพลิเพลินและเลิบเลิ้มไปับเา มือหนา้าหนึ่เลื่อนไปอบุมหน้าอสวยเพิ่มแรบีบเล้นลึเพื่อเบี่ยเบนวามสนใอเธอ
“พี่เว่ยหล…” เสียระเส่าหวานที่าห้วเล็ลอออมาบอให้รู้ว่าอนนี้หิสาวำลัถูวามทรมานเล่นาน
ร่าสูให่ที่อนนี้ใ้มือ้าหนึ่รูท่อนลำอัวเอพอเห็นว่านใ้ร่าน่าะพร้อมแล้วเลย่อท่อลำยาวับร่อสาวไปมาอย่าเสียว่าน่อนะระแทท่อนลำรวบทีเียวนสุทา
“อ๊า…ฮึ” ไป๋ถิถิรู้สึุนน้ำาไหล
“อา…อืม” ่เว่ยหลถูวามับแน่นนั้นทำให้ำรามออมานวบุมไม่อยู่ แววาอเามอเธออย่ารัใร่่อนะ่อยๆ ยับเยื้อนระแทระทั้นหนัหน่วถี่รัวามลำับ นเมื่อเาทนไม่ไหวเลยโหมระหน่ำระแทไม่ยั้นร่าบาสะุ้เฮือ สะโพลมมนยับเยื้อนามัหวะที่นบนร่าบนถาโถมเ้าใส่
ไป๋ถิถิปรือามอเาเ็มไป้วยวามรัสุใพยายามละทิ้เรื่อที่เามีนรัแล้ว่อับ่วเวลาเหล่านี้ให้มีวามสุที่สุ ร่าสูอใไม่ไหว้มลประบูบเธออย่าูื่ม ายามบิเร่าอย่าเสียว่านมอเา้วยสายาหวาน่ำ ลมหายใหอบถี่้วยอารม์เร่าร้อน แนเรียวยึ้นโอบไว้รอบอพลาิเล็บบนไหล่หนาเมื่อถูระหน่ำอย่ารุนแร่อนร่าบาผวาเฮือรีร้อั้อเมื่อถึฝั่
่เว่ยหลเห็นเธอหายใเหนื่อยหอบหมแรบนพื้น็ระแทแรถี่ึ้นรัวๆ บ่บ่อว่าใล้เสร็สมแล้วเ็มทีรวบเอวบาไว้้วยสอมือและึเ้าหาัวให้ท่อนลำเสียบเ้าไปสุและปลปล่อยน้ำเื้อเน้นๆ เ้าไปในโพรสาวทุหยาหย่อนะลายมือออาเอวบาใบหน้าลับออร่าบาอย่าเหนื่อยห
“ร้อสิ ร้อเลย นอื่นๆ ะไ้รู้ันทั่วหน้าว่าเราสอนเป็นอะไรัน หึ หึ” ร่าสูหรี่ามอร่าบาพลายิ้มมุมปาอย่าท้าทาย้วยรู้ว่าเธอแ่พูไปแบบนั้น ไม่มีวันทำอย่าที่พูริๆ หรอ
“พี่ทำับันอย่านี้ทำไมในเมื่อพี่ไม่ไ้รััน ทำไมพี่้อย่ำยีันแบบนี้้วย” ใบหน้าเล้าน้ำามอเาอย่าเ็ปวระผิหวั
่เว่ยหลหยุะัึ พลาเบือนหน้าหนีุไร้ออร่าบาแทนเพื่อหลีเลี่ยไม่ให้รู้สึใอ่อน
ไป๋ถิถิิ้นพล่านสะุ้เฮือพร้อมับแอ่นอเ้าหา้วยวามื่นระหน เมื่อถูร่าสู้มลไปบเม้นูึยออทั้สอ้าอย่าเมามัน
“อ๊ะ…อื้อ” ไป๋ถิถิส่เสียร้อราออมา วาปรือๆ อย่าเย้ายวนเมื่อถูร่าสูวัเรียวลิ้นหยอล้อเนินอสวยอย่าหิวระหาย ะที่อี้า็ไม่ปล่อยให้มัน้อโเี่ยวเียวายมือหนาเ้าเล้นลึยี้ยำอย่ามันมือ
“ถิถิเป็นอผมเถอะนะ” เสียระิบแหบพร่า้าใบหูอเธอ
“ไม่… มันไม่ถู้อ…” เธอร้อปิเสธเสียเบาหวิวเมื่อสบาเานิ่ๆ ร่าสูไม่สนใเลื่อนไปประบูบริมฝีปาอิ่มที่มันอยแ่ะร้อห้ามปรามอเธออย่าเร้าร้อน ร่าบาพยายามสะบัหน้าหนีูบอันูื่มอเา แ่ถูเาใ้มือ้าหนึ่ับยึาให้หันลับมารับเรียวลิ้นอเาอีรั้
“อื้อ…” ไป๋ถิถิราเสียเรือับูบที่แสนเอาแ่ใและร้อนแร ริมฝีปาร้อนบเบียริมฝีปานุ่มอเธออย่ารุนแรเหมือนลโทษ่อนะเปลี่ยนเป็นเรียร้อ ลิ้นสาสอเ้าในปาอเธอแล้วหยอเย้าวัเี่ยวพันอย่าเี่ยวาและเนิ่นนาน นร่าบาเริ่มโอ่นอ่อนับสัมผัสาบ้วอเาอีรั้
่เว่ยหลถอนูบ่อยๆ เลื่อน่ำลมาลาไล้ปลายลิ้นผ่านหน้าท้อเนียนแบนราบเรื่อยลมายัสะือสวยลไประหว่าาพลาใ้มือันาเรียวให้แยออาัน่อนะ้มหน้าเอาปาประบบนเนินสาว ูเม้มิมลิ้มรสอย่าหิวระหายอย่าไม่นึรัเียนร่าิ้นพล่าน้วยสายาเหม่อลอย มือสอ้าที่ถูปล่อยให้เป็นอิสระเมื่อไหร่็ไม่รู้วาไว้บนศีรษะร่าสูพลาึยุ้มเส้นผมและันเ้าหาอย่าไม่รู้ัว
่เว่ยหลเมื่อถูันศีรษะนแทบรู้สึหายใไม่ออ เาลับไม่รู้สึโรธแ่ลับรู้สึีนอยาทำให้เธอไ้รับวามรู้สึเสียว่านว่าเิม เาเลยทั้เลียแร ูแรว่าเิมพร้อมับยสะโพเธอลอยาพื้นเพื่อที่ะให้วามสุเธอยิ่ึ้น
ไป๋ถิถิึ่ทนวามเสียว่านไม่ไหวอี่อไปนสุท้าย็เร็ร่าระุอย่าแร ่เว่ยหลัารและเลียนหม เยหน้าึ้นเลียปา มอเธอที่อ่อนระทวยอย่าพอใ ร่าบาที่นอนอย่าอ่อนแรลืมาห็นใบหน้าเปื้อนน้ำหวานนเลอะพลันหน้าแำ้วยวามเินอายแล้วเม้นปาไว้แน่น่อนะเบือนหน้าหนียมือทั้สอ้ามาปิบัใบหน้าไว้
ร่าสูให่หัวเราะหึ หึ ในลำอแผ่วเบาเมื่อเห็นปิิริยาน่ารัอเธอ่อนะเลื่อนสายามอภาพวามามที่ปราอยู่รหน้าที่มัน่ายั่วยวนให้เาอยาทำลายและทำให้มันลายเป็นอเาโยสมบูร์ สัส่วนที่แสนละลานา ทรวออิ่มที่แม้ะไม่ให่มาแ่ลับึูเาเป็นที่สุ มือหนา่อยๆ ลูบไล้เอวอิ่วสะโพที่อวบอั๋นน่าย้ำบวับผิวเนียนนุ่นๆ น่าสัมผัส มันทำให้เาหมวามอทน เาอยาไ้เธอเหลือเิน อยาระโนใส่และรัเธอให้หมเรี่ยวแรที่มี
ยิ่มอร่าสูยิ่รู้สึปวร้าว ลมหายใเริ่มิั เาไม่รีรอและลับไปทาบทับเธออีรั้ มือให่รวบที่เอวบารั้นสะโพามเ้าหา ใบหน้าหล่อเหลาเลื่อนึ้นไปประบริมฝีปาอเธออีรั้อย่าอ่อนหวาน
ฝ่ามืออเาอบุมออิ่มบีบเล้นหนัหน่ว้วยอารม์ปรารถนา ่อนะเลือนลมารอบรอยออาม นร่าบาสั่นสะท้านเลิบเลิ้มเผลอร้อราเสียระเส่า
ยิ่ไ้ยินเสียอเธอเายิ่ทนไม่ไหว ร่าสูเลยเสียแทรและเ้าไปภายในแ่ยัไม่ทันที่ะผ่านพ้น
“รี๊…” ไป๋ถิถิรีร้อออมาพร้อมับน้ำาไหล สีหน้าแสถึวามเ็บปวเมื่อถูล่วล้ำ ฝ่ามือบาันแผ่นอร่าสูไว้ให้ออไป เพราะเธอรู้สึเ็บเหลือเินราวับร่าายถูแยออาัน
่เว่ยหลหยุะันิหนึ่แล้วโน้นายลไปุมพิหน้าผามนปลุปลอบทั่วใบหน้าที่อนนี้มีน้ำาไหลรินลมา่อนริมฝีปาอุ่นะเ้ารอบรอริมฝีปาอเธออย่าอ่อนโยนและทำให้เธอรู้สึเพลิเพลินและเลิบเลิ้มไปับเา มือหนา้าหนึ่เลื่อนไปอบุมหน้าอสวยเพิ่มแรบีบเล้นลึเพื่อเบี่ยเบนวามสนใอเธอ
“พี่เว่ยหล…” เสียระเส่าหวานที่าห้วเล็ลอออมาบอให้รู้ว่าอนนี้หิสาวำลัถูวามทรมานเล่นาน
ร่าสูให่ที่อนนี้ใ้มือ้าหนึ่รูท่อนลำอัวเอพอเห็นว่านใ้ร่าน่าะพร้อมแล้วเลย่อท่อลำยาวับร่อสาวไปมาอย่าเสียว่าน่อนะระแทท่อนลำรวบทีเียวนสุทา
“อ๊า…ฮึ” ไป๋ถิถิรู้สึุนน้ำาไหล
“อา…อืม” ่เว่ยหลถูวามับแน่นนั้นทำให้ำรามออมานวบุมไม่อยู่ แววาอเามอเธออย่ารัใร่่อนะ่อยๆ ยับเยื้อนระแทระทั้นหนัหน่วถี่รัวามลำับ นเมื่อเาทนไม่ไหวเลยโหมระหน่ำระแทไม่ยั้นร่าบาสะุ้เฮือ สะโพลมมนยับเยื้อนามัหวะที่นบนร่าบนถาโถมเ้าใส่
ไป๋ถิถิปรือามอเาเ็มไป้วยวามรัสุใพยายามละทิ้เรื่อที่เามีนรัแล้ว่อับ่วเวลาเหล่านี้ให้มีวามสุที่สุ ร่าสูอใไม่ไหว้มลประบูบเธออย่าูื่ม ายามบิเร่าอย่าเสียว่านมอเา้วยสายาหวาน่ำ ลมหายใหอบถี่้วยอารม์เร่าร้อน แนเรียวยึ้นโอบไว้รอบอพลาิเล็บบนไหล่หนาเมื่อถูระหน่ำอย่ารุนแร่อนร่าบาผวาเฮือรีร้อั้อเมื่อถึฝั่
่เว่ยหลเห็นเธอหายใเหนื่อยหอบหมแรบนพื้น็ระแทแรถี่ึ้นรัวๆ บ่บ่อว่าใล้เสร็สมแล้วเ็มทีรวบเอวบาไว้้วยสอมือและึเ้าหาัวให้ท่อนลำเสียบเ้าไปสุและปลปล่อยน้ำเื้อเน้นๆ เ้าไปในโพรสาวทุหยาหย่อนะลายมือออาเอวบาใบหน้าลับออร่าบาอย่าเหนื่อยห
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น