ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ลำดับตอนที่ 3
ตอนที่ 3 คนที่ถูกนัด?
เฮอร์ไมโอนี่เดินกลับมายังห้องพัก และนั่งลงที่โซฟา เธออ่านจดหมายซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบ
‘ถ้าเป็นพ่อมดจริงๆ เขาคิดอะไรถึงได้เปิดเผยเรื่องสำคัญขนาดนี้ทั้งที่คงไม่มีใครคิดจะเปิดเผย แล้วถ้าเป็นคนอื่นมาเจอไม่ใช่เรา อย่ารู้จริงๆจะเกิดอะไรขึ้น แล้วใครกันที่เป็นคนเขียนจดหมายนี่’ เธอคิดในใจ
“มาแล้วเหรอลูก” นางเกรนเจอร์พูด และเฮอร์ไมนี่ก็ยิ้มให้เป็นคำตอบ
“รอพ่อแปบนึงนะ กำลังแต่งตัวอยู่” นางเกรนเจอร์พูดแล้วเดินเข้าไปในครัว
“ลูกจะทานอะไรหน่อยไม๊ แม่ทำไข่ลวกกับขนมปังปิ้งไว้น่ะจ๊ะ” นางเกรนเจอร์ตะโกนออกมาจากในครัว
แต่ไม่มีเสียงตอบรับจากลูกสาว
“เฮอร์ไมโอนี่” นางเกรนเจอร์ตะโกนไปอีกครั้ง
“เฮอร์ไมโอนี่” เด็กสาวตื่นจากความคิดของตน
“ค่ะ แม่ว่าอะไรนะคะ”
“แม่ถามว่า ลูกจะทานอะไรไม๊ แม่มีไข่ลวกกับขนมปังปิ้งจ๊ะ” นางเกรนเจอร์ตะโกนออกมาอีกครั้ง ทำให้เฮอร์ไมโอนี่ที่ยังไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่เช้าตรู่ ขยับร่างกายลุกเดินเข้าไปครัว
วันนี้ทั้งวัน เฮอร์ไมโอนี่ใช้เวลาไปกับการเดินเที่ยวซื้อของ กับการเดินเที่ยวในสถานที่สำคัญๆของเกาะ อย่างเช่นพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ กับพ่อแม่ของเธอ ดูเธอจะมีความสุขมากจนลืมเรื่องจดหมายเมื่อเช้านี้
เฮอร์ไมโอนี่กลับมาถึงห้องพักเวลา4โมงเย็น เธอกำลังจะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เพื่อลงไปทานอาหารที่ห้องอาหารของโรงแรม เฮอร์ไมโอนี่เดินไปหยิบชุดคลุมอาบน้ำแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
“เฮอร์ไมโอนี่ เรามีนัดทานอาหารกับเพื่อนของพ่อที่เป็นผู้จัดการโรงแรมที่นี่ตอนห้าโมงเย็นนะลูก ลูกต้องทำเวลานิดนึงนะลูก”นางเกรนเจอร์บอกลูกสาว ที่อาบน้ำนานเกินไป
เฮอร์ไมโอนี่ได้ยินแม่บอกเช่นนั้น เรื่องจดหมายจึงแวบเข้ามาให้เธอต้องคิดอีกครั้ง แต่คราวนี้เธอไม่รอช้ารีบออกจากห้องน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินออกจากห้องไป ท่ามกลางความมึนงงของผู้เป็นพ่อและแม่ เธอบอกไว้แค่ว่า
“หนูมีธุระ คงไม่ได้ทานอาหารกับพ่อและแม่นะคะ แล้วหนูจะรีบกลับค่ะ”
เด็กสาวถามทางจากพนักงานโรงแรมแล้วขึ้นรถโดยสารของเกาะมาลงหน้าร้านแก้วใบที่สอง ร้านนี้อยู่ห่างจากเกาะประมาณ4-5กิโลเมตร แต่กว่าเธอจะมาถึงก็เป็นเวลา5โมงกับอีก15นาทีแล้ว
เฮอร์ไมโอนี่เดินเข้าไปในร้านอย่างเงียบๆ เธอมองดูบรรยากาศในร้านที่มีคนอยู่ไม่มากนัก แต่ก็เหลือโต๊ะว่างไม่กี่โต๊ะเท่านั้น ภายในร้านถูกตกแต่งด้วยเปลือกหอย ทางมะพร้าว โต๊ะแต่ละโต๊ะก็มีแจกันที่มีทรายอยู่ภายในแต่ดอกไม้ในแจกันแตกต่างชนิดกันออกไป และดูเหมือนว่าจะไม่ซ้ำกันเลย เธอเดินเข้าไปเรื่อยๆ
“สวัสดีครับ ใช่คุณเกรนเจอร์รึเปล่าครับ ” พนักงานคนหนึ่งเดินเข้ามาถามเธอ
“ค่ะ ใช่ค่ะ” เธอตอบไปด้วยอาการงงสุดขีด
“งั้นเชิญทางนี้ครับ” พนักงานพูดแล้วเดินนำเธอไป ไปยังโต๊ะตัวหนึ่งที่อยู่มุมสุดของร้าน แต่เป็นมุมที่มองเห็นบรรยากาศได้ดีที่สุด มีชายคนหนึ่งนั่งอยุ่ก่อนแล้ว และทันทีที่เฮอร์ไมโอนี่สังเกตเห็นเส้นผมของเขา เป็นอันต้องใจหาย เพราะมันเป็นเส้นผมสีบลอนด์เหมือนเด็กผู้คนหนึ่งที่โรงเรียนของเธอ ผู้ที่เป็นศัตรูกับเธอและเพื่อนของเธอ
“เชิญครับ” พนักงานลากเก้าอี้ตัวที่อยู่ตรงข้ามกับตัวที่มีคนนั่งอยู่แล้วออกมา ทำให้ชายผู้นั้นหันหน้ามามองเธอ ด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“หวัดดีเกรนเจอร์ ไม่คิดว่าเป็นเธอ” มัลฟอยทักทายด้วยน้ำเสียงไม่น่าฟัง
“หวัดดีมัลฟอย ฉันก็ไม่คิดว่าเป็นเธอ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ เธอรู้สึกแย่อย่างบอกไม่ถูกกับสถานการณ์ตอนนี้ เธอคิดว่าเธอคิดผิดที่มาที่นี่ หรือคิดอีกทีเธอคิดถูกแล้วที่มา
“พวกมักเกิ้ลขี้อวด” มัลฟอยพูดออกมา
“นายว่าอะไรนะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดออกมา แต่ไม่ได้คำตอบจากมัลฟอย
“ฉันว่านายต่างหากล่ะที่ขี้อวด มีเวทมนต์แต่ก็รู้ทั้งรู้ว่าห้ามเปิดเผย...เอาล่ะ ฉันว่าเรามาเข้าเรื่องดีกว่า”
“ดี” มัลฟอยตอบด้วยน้ำเสียงยานคาง
“นายทำแบบนั้นทำไม”
“ทำอะไร เธอนั่นแหละทำอะไรอยู่ รู้ไม๊ว่าถ้าเรื่องรู้ถึงกระทรวงเธอต้องเจอกับอะไรบ้าง อย่าคิดว่าตัวเองแน่นักสิ” มัลฟอยพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“แล้วนายน่ะแน่นักรึไง ถึงได้บอกคนอื่นว่าตัวเองเป็นพ่อมดแบบนั้นน่ะ”
“อะไร เธอพูดอะไรจองเธอ ฉันไม่เข้าใจ” มัลฟอยทำสีหน้างงสุดขีด ดูเหมือนตอนนี้ทั้งคู่จะงงไม่แพ้กัน
“ก็นายน่ะเป็นคนเขียนจดหมายใส่ขวดไว้ไม่ใช่หรอว่าตัวเองน่ะเป็นพ่อมด แล้วนัดให้ฉัน...เอ๊ะไม่ช่สิ ใครก็ได้ที่อาจจะเจอจดหมายนั้น มาเจอกับนายที่นี่”
“เธออย่ามาเล่นตลกดีกว่า ทำไม...เห็นว่าคนที่เจอจดหมายนั่นเป็นฉันก็เลยทำเปลี่ยนเรื่องว่าตัวเองต่างหากที่เป็นคนถูกนัดมาอย่างนั้นเหรอ เธอคงจะอายล่ะสินะที่ฉันรู้ว่าเธอเที่ยวประกาศบอกคนอื่นว่าตัวเองมีเวทมนต์น่ะ ทุเรศสิ้นดี” มัลฟอยพูดแล้วเบือนหน้าหนี
“นี่คิดจะทำผิดแล้วโยนให้คนอื่นหรอ นายนี่มัน..” เออร์ไมโอนี่พูดแล้วต่างคนก้ต่างเงียบไปก่อนที่เฮอร์ไมโอนี่จะเป้นฝ่ายพูดออกมาก่อนว่า
“นี่นายถูกนัดมาจริงๆเหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ ยัยโง่”
“นายไม่ใช่คนที่นัดฉันมาหรอ” เฮอรืไมโอนี่ยิงคำถามไปอีกครั้ง
“ก็เธอไงที่นัดฉันมา” มัลฟอยพูดออกมา แล้วทั้งคู่ก็สบตากันแวบหนึ่ง ประมาณว่า...เข้าใจแล้ว
“เราทั้งคู่ถูกนัดมาให้เจอกัน” ทั้งสองพูดมาพร้อมกัน ก่อนที่มัลฟอยจะทำเบ้ๆ ประมาณว่า ‘ทำไมต้องพูดเหมือนกับเธอด้วย ยัยเลือดสีโคลน’
“แล้วคนที่นัดเรามาคือใคร” เฮอร์ไมโอนี่พูดออกมา
“ถามฉันแล้วฉันจะไปถามใคร...มานี่ตามฉันมา” มัลฟอยพูดแล้วเดินนำออกจากร้านไป
เฮอร์ไมโอนี่ก้ได้แต่เดินตามไปอย่างเสียไม่ได้ ‘เขากำลังหลอกฉันอยู่รึเปล่านะ’ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่เธอกลับเชื่อในสิ่งที่เขาพูดว่าเขาก็ถูกนัดเหมือนกับเธอ
ทั้งคู่เดินออกมาจากร้านและเดินเรียบมาตามชายหาด สักพักมัลฟอยก็เริ่มวิ่ง วิ่งเร็ว และเร็วขึ้นเรื่อยๆทำให้เฮอร์ไมโอนี่ต้อมวิ่งตาม
“ตามมาเร็วๆสิยัยเบื๊อก อยากตายรึไง” มัลฟอยตะโกน พร้อมๆกับวิ่งเร็วขึ้นอีก
“รู้ไม๊วิ่งบนทรายมันยากแค่ไหน” เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนไล่หลังไป พร้อมๆกับวิ่งให้เร็วเพื่อที่จะตามมัลฟอยทัน
เฮอร์ไมโอนี่วิ่งตามมัลฟอยไป นานเท่าไรไม่อาจทราบได้ไกลแค่ไหนไม่อาจรู้ได้ จนกระทั่งมัลฟอยหยุดวิ่งเธอจึงหยุด เธอสังเกตเห็นท้องฟ้าที่มืดมน ถูกเมฆปกคลุม บรรยากาศดูน่ากลัวยิ่งนัก มันเหมือนบรรยากาศของเมื่อคืนที่เธอมาวันแรกไม่มีผิด...‘นี่มันเกิดอะไรขึ้น’
ขอบคุณ คุณนานา คุณเวอร์นอร์ค คุณไม่รุ้เหมือนกัน และเพือ่นๆที่บอร์ดตัวกวน ที่เป้นกำลังใจให้เรานะคะ ขอบคุณจริงๆค่ะ ขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามาอ่านนะคะ จะพยายามค่ะ ขอบคุณจากใจจริงค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น