All the love in my heart.

ลำดับตอนที่ #2 : ขวดแก้วกับจดหมายนำทาง

ขวดแก้วกับจดหมายนำทาง

เช้าวันรุ่งขึ้น

เด็กหนุ่มผมสีบลอนด์ เดินหน้ามุ่ยไปตามชายหาด

“คุยอะไรกันนักหนา น่ารำคาญ” เดรโก มัลฟอย เด็กหนุ่มผู้เย่อหยิ่ง พูดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ พลางเอาเท้าเตะทรายกระเด็นไปทั่ว เขาอยู่ในชุดกางเกงขาสั้นสีน้ำเงินยาวประมาณเข่า เสื้อยืดสีขาวสะอาดที่พลิ้วไหวไปกับสายลม พร้อมๆกับผมสีบลอนด์ของเขา

เด็กหนุ่มรู้สึกเบื่อและเซ็งกับการนั่งรอบิดาของเขา นายลูเซียส มัลฟอย พูคุยกับผู้ชายคนหนึ่งที่เขาไม่คุ้นหน้า อย่างเคร่งเครียด จนเขารู้สึกเบื่อเต็มที จึงออกมาเดินเล่น

ตอนเช้าแบบนี้ ผู้คนบนหาดยังบางตา เพราะหลายคนยังไม่ตื่นจะมีก็แต่พวกพ่อค้าแม่ค้าที่เตรียมตัวเปิดกิจการของตน

เด็กหนุ่มเดินมาเรื่อยๆ แล้วก็เตะทรายสีขาวละเอียดมาตลอดทาง

“โอ้ยย !!!” เด็กหนุ่มร้องอย่างเจ็บปวด เมื่อเท้าของเขาเตะไปโดนกับของแข็งบางอย่าง

“ไอ้ขวดงี่เง่าเอ้ย” เด็กหนุ่มพูดพลางก้มลงไปหยิบขวดแก้วใสใบไม่ใหญ่มากขึ้นมาดู และกำลังจะปามันออกไป ...แต่ก็เกิดเปลี่ยนใจ เพราะฉุกคิดอะไรบางอย่างขึ้นได้

 

เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกเบื่อบรรยากาศในห้องนอนที่อุดอู้ บอกกับความสงสัยเรื่องเมื่อคืนว่ามีอะไรเกิดขึ้นกันแน่ เธอจึงเดินลองมาที่ล๊อบบี้ทั้งที่พ่อและแม่ยังไม่ตื่นนอน เผื่อว่าพนักงานอาจจะเล่าเหตุการ์เมื่อคืนให้เธอฟัง หรืออาจจะแนะนำที่อ่านหนังสือสักที่ในโรงแรมหรือที่ไหนสักแห่งบนเกาะแห่งนี้ให้เธออ่านฆ่าเวลาก่อนที่พ่อและแม่จะพาเธอไปเดินเที่ยวซื้อของตอนสายๆตามโปรแกรมที่วางไว้ อันที่จริงเธอเตรียมหนังสือที่จะมาอ่านด้วยแต่เธอกลับลืมมันไว้ตอนจะขึ้นรถ เป็นที่น่าเสียดายอย่างมากและเป็นที่น่าเสียดายอีกครั้งก็คือพนักงานไม่ยอมเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานและดูเหมือนว่าทุกๆคนทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งยังบอกว่าไม่มีที่อ่านหนังสือในโรงแรมนี้แต่ถ้าเธอลองเดินไปตามถนนที่ขนานไปกับชายหาดก็อาจจะเจอ เธอจึงตัดสินใจฝากข้อความไว้ให้พ่อแม่ของเธอว่า

ถึงพ่อและแม่

                “หนูจะออกไปเดินเล่นแถวๆนี้ และบางทีถ้าหนูเจอร้านหนังสือดีๆสักร้านอาจจะแวะที่นั่นนานสักหน่อย แต่หนูจะกลับมาให้ทันเวลาที่เรานัดกันไว้นะคะ”

                                                                                                เฮอร์ไมโอนี่

หลังจากฝากข้อความกับพนีกกงานไว้แล้ว เฮอร์ไมโอนี่จึงเดินมาเรื่อยๆตามถนน ตามที่พนักกงานบอก เธอเดินไปเท่าไรก็ไม่เจอร้านหนังสือที่ว่า เธอจึงตัดสินใจข้ามถนนไปยังชายหาด และเดินเรียบไปตามชายหาด

“แย่จังแถวนี้ไม่มีหนังสือเลยแฮะ” เด็กสาวพูดพร้อมกับนั่งลงบนพื้นทราย เธอนั่งมองบรรยากาศรอบๆตัว เธอรู้สึกดีกับบรรยากาศเช่นนี้ เธอคิดว่ายังไงซะคืนนี้เธอคงจะได้เห็นกลุ่มดาวเจมิไนแน่ๆ เธอคิดถึงเพื่อนรักของเธอ แฮร์รี่และรอน พวกเขาน่าจะอยู่กับเธอที่นี่ด้วย ในเวลานี้ เธอคิดเช่นนั้น แต่ทันใดสายตาของเธอก้ไปพบกับสิ่งของบางอย่างที่จมอยู่ใต้พื้นทรายครึ่งหนึ่ง เธอจึงเดินไปหยิบมันมา

“ ขวด...แล้วนี่กระดาษอะไร”เฮอร์ไมโอนี่ พยายามจะหยิบเอากระดาษสีขาวที่อยู่ก้นขวดออกมา แต่เธอหยิบมาไม่ได้ เพราะปากขวดทั้งแคบทั้งยาวเกินไป เธอจึงเดินไปเอาไม้มาเขียๆมันออก

“ได้แล้ว” เธออุทานเบาๆ และคลีกระดาษแผ่นนั้นออก

                ถึงใครคนหนึ่ง

                ฉันเป็นพ่อมด พ่อมดที่สามารถบันดาลทุกสิ่งทุกอย่างได้ ตามที่ใจคุณต้องการ คุณอาจจะไม่เชื่อ แต่มันก็เป็นจริงไปแล้ว แต่พวกคุณมักเกิ้ลอาจจะไม่เคยรู้ แต่หากว่าคุณมีความต้องการปรารถนาอะไรในใจ มันก็ไม่เสียหายอะไรหากคุณจะลองมาเจอกับฉัน แล้วฉันจะบันดาลทุกสิ่งที่คุณต้องการ อย่าคิดว่ามันเป็นเรื่องงี่เง่าหากคุณยังไม่เห็นกลับตา

                แล้วเจอกันที่ร้านแก้วใบที่สอง ห้าโมงเย็นวันนี้ แล้วสิ่งที่คุณต้องการจะเป็นจริง

                                                                                                                พ่อมด

“มันจะงี่เง่าแน่ถ้าเรื่องถึงกระทรวง” เฮอร์ไมโอนี่พูดออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ ทันทีที่อ่านจบ

เธอเกิดความสงสัยขึ้นใจ คนที่เขียนจดหมายนี่จะเป็นพ่อแม่มดจริงหรือเปล่า แล้วถ้าเป็นจริงจะเกี่ยวข้องกับเรื่องเมื่อคืนหรือเปล่า แล้วจะเป็นพ่อมดฝ่ายไหน ฝ่ายมืดหรือเปล่า เธอควรไปที่นั่นไม๊ เกิดคำถามขึ้นในใจของเธอมากมาย...





ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ ช่วยเป้นกำลังใจให้ด้วยนะคะ