All the love in my heart.

ลำดับตอนที่ #1 : เกาะแห่งแสงดาว

เกาะแห่งแสงดาว

ณ เกาะแห่งหนึ่งบนคาบสมุทรอินโดจีน ที่ได้ขึ้นว่าสวรรค์ของนักท่องเที่ยว ในปีๆหนึ่งเกาะแห่งนี้สามารถทำรายได้มากกว่าแสนล้าน แต่ประชาชนที่นี่กลับใช้ชีวิตเรียบง่าย สะดวกสบาย แต่ความเป็นอยู่ก็มีความทันสมัยไม่น้อยทีเดียว

เด็กสาวหน้าตาน่ารัก เจ้าของเรือนผมหยักโศกสีน้ำตาลฟูฟ่อง กำลังนั่งมองคลื่นที่กำลังกระทบฝั่งอย่างไม่ขาดสาย พร้อมด้วยบิดามารดาของเธอ บนหาดทราบส่วนหนึ่งของเกาะแห่งนี้

“พ่อคะ แม่คะ ที่นี่สวยจังนะคะ” เธอพูดไปพร้อมๆกับสายตาที่ฉายแววแห่งความสุขไปกับการดื่มด่ำกับบรรยากาศรอบๆตัว

“ลูกชอบไม๊จ๊ะ” นางเกรนเจอร์พุดพร้อมกับมองหน้าลูกสาวคนสวยแล้วยิ้มให้โดยที่เจ้าตัวไม่ได้เห็นเพราะมัวแต่มองน้ำทะเล

“ชอบที่สุดเลยค่ะ ชอบมาก ชอบซะจนคิดว่าจะมาอยู่ที่นี่ซะเลย” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างมั่นใจ

“ขนาดนั้นเชียว” นายเกรนเจอร์พูดพลางหัวเราะชอบใจกับท่าทางตื่นเต้นของลูกสาว

แต่เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้ตอบอะไรออกไป เธอกำลังคิดว่า ถ้าที่ฮอกวอตส์โรงเรียนพ่อมดแม่มดของเธอมีหาดสายขาว ทะเลสีครามแบบนี้ก็คงจะดี ‘ป่านนี้เพื่อนๆจะเป็นยังไงกันบ้างน้า ถ้าทุกๆคนได้มาเห็นที่นี่เหมือนเธอก็คงจะดี’

“เอ๊ะ ที่นี่ชื่อเกาะอะไรค่ะ กลับไปหนูจะบอกให้เพื่อนๆมาเที่ยว” เฮอรืไมโอนี่ถามเพราะเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า ยังไม่รู้เลยว่านี่ชื่อเกาะอะไร ก็ตอนมาถึงเจ้าตัวสนใจแต่จะเล่นน้ำจนไม่สนใจอะไรเลย

“เจมิไน จ๊ะ เกาะเจมิไน” นางเกรนเจอร์กระซิบข้างหูของลูกสาวอย่างแผ่วเบา แต่นั่นก็ได้ยินชัดเจนในความรู้สึกของเฮอร์ไมโอนี่ และมันทำให้เธอเบิกตากว้างอย่างดีใจ

“เจมิไน กลุ่มดาวคนคู่นี่ค่ะ หนูรักพ่อกับแม่ที่สุดเลย” เฮอร์ไมโอนี่พูดแล้วโผเข้ากอดพ่อกับแม่ของเธอ

“เกาะนี้เป็นเกาะที่สามารถมองเห็นกลุ่มดาวคนคู่ได้ชัดเจนที่สุดในโลกนี้ เกาะนี้ก็เลยได้ชื่อว่า เกาะเจมิไน”นายเกรนเจอร์พูดกับลูกสาวด้วยน้ำเสียงอันนุ่มนวล

ทั้งนายและนางเกรนเจอร์ รู้ดีว่าลูกสาวคนเดียวของทั้งคู่หลงใหลได้ปลื้ม กลุ่มดาวที่ชื่อเจมิไนขนาดไหน ถึงขนาดคิดจะสร้างยานไปยังดาวเจมิไนเลยทีเดียว แต่นั่นก็เป็นได้เพียงฝัความคิดในวัยเด็กของเอเท่านั้นเอง สิ่งเดียวที่เธอพอจะคาดหวังได้ว่าจะเป็นความจริงในสักวัน ก็คือการในไปในที่ๆที่เรียกว่าเห้นกลุ่มดาวคนคู่ชัดที่สุด สักครั้งในชีวิต และแน่นอนก่อนการเดินทางมาที่นี่ เธอไม่เคยรู้ว่าจุดหมายปลายทางของเธอคือเกาะเจมิไน...ที่เธอใฝ่ฝัน

เด็กสาวยิ้มให้กับตัวเอง ก่อนจะปล่อยให้ร่างกายเอนอิงไปกับเสื่อที่ปูทับหาดทราบขาวพร้อมกับมองภาพตะวันที่กำลังจะลับขอบฟ้า และใจที่จดจ่อจะสัมผัสกับกลุ่มดาวคนคู่อย่างชัดเจนที่สุด ครั้งแรกในชีวิต...

“เฮอร์ไมโอนี่ เฮอร์ไมโอนี่ ตื่นเถอะลูก” เสียงหนึ่งปลุกให้เด็กสาวตื่น

เธอขยี้ตาแล้วมองไปรอบๆตัว เธอยังคงอยู่บนเสื่อผืนเดิม เธอจำไม่ได้ว่าหลับไปเมื่อไร แต่เธอตั้งใจว่าเธอจะรอดูดาวนี่นา แต่ทำไมท้องฟ้าไม่มีดาวสักดวง

“ทำไม ไม่มีดาวสักดวงเลยค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยปากถาม

“พ่อกับแม่เองก็ไม่ทราบเหมือนกัน แต่ตอนนี้ที่เราต้องทำคือ กลับไปที่ห้องพักโดยด่วนที่สุด” นางเกรนเจอร์บอกกับลูกสาวด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก

“มีอะไรเกิดขึ้นคะ” เฮอร์ไมโอนี่เริ่มสงสัยกับสถาการณ์ที่กำลังเกิดขึ้น

“ตอนนี้ลูกอย่าเพิ่งถามอะไรเลย เรารีบขึ้นห้องกันเถอะ ลูกเห็นไม๊ว่า คนอื่นๆกลับกันหมดแล้ว” นายเกรนเจอร์บอกพลางมองไปรอบๆ ทำไมเฮอร์ไมโอนี่หันหน้าตามไป และเป็นจริงอย่างที่นายเกรนเจอร์บอก ไม่มีใครอยู่ที่หาดเลย มันดูเงียบสงัด ซะจนน่ากลัว เฮอร์ไมโอนี่รู้ว่ามีบางอย่างไม่ปกติเกิดขึ้น แต่เธอก็ไม่สามารถเอ่ยปากถามได้ เพราะแม่ของเธอจับข้อมือของเธอและเดินนำกลับห้องพักไปแล้ว

...........................................................................

 

ขอบคุณนะคะ ที่อ่านกัน จะพยายามและตั้งใจเขียนให้ดีที่สุดค่ะ เป็นกำลังให้ด้วยนะคะ^^