My Hero Academia [ MHA/BNHA x OC/You ] SF/OS

ลำดับตอนที่ #9 : Dabi chapter 3 : That witch and her dragon 100%

แม่มดตนนั้นและมังกรของนาง

Chapter 3

     ข้าไม่คิดจะกินเจ้าหรอกแม่มดดำ แต่ข้ามีเรื่องที่ต้องคุยกับเจ้าเสียก่อน

     ท่านแม่.. ไม่เคยได้ยินท่านบอกเลยว่ามังกรสามารถสื่อสารทางจิตได้...

     นางไม่คาดคิดจริงๆ ว่ามังกรนั้นสามารถสื่อสารทางจิตได้ แม้นางจะเป็นแม่มดมานานแต่ก็ใช่ว่าจะมีความรู้มากมาย อย่างน้อยชีวิตนี้ก็ยังต้องหาความรู้ต่อไป และในโลกที่มีความอัศจรรย์น่าเชยชมมากมาย มันก็คงไม่แปลกหรอกมั้งที่มังกรตัวหนึ่งจะสื่อสารได้ขึ้นมา 

     "ท่านต้องการอะไร" นางไม่รีรอที่จะท้าวความมาก สู้ถามให้มันจบๆ ไปเสียดีกว่า

     ดีมากที่เจ้าไม่เท้าความให้ยืดยาว ข้าต้องการให้เจ้าช่วยอะไรสักอย่าง เพื่อความต้องการของข้า

     เสียงแหบและทุ้มของสัตว์ใหญ่กล่าวออกมา พร้อมกับที่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้เมอเรียลมากขึ้นเพื่อที่จะมองสบเข้าไปในตาสีคล้ายยามค่ำคืนนั้นอีกครั้ง นางทำหน้าสงสัยออกมาอย่างไม่คิดจะปิดบัง เป็นดั่งสัญญาณให้มังกรทมิฬอธิบายสิ่งที่ตนต้องการ

     ข้าอยากเป็นมนุษย์ และเจ้าต้องมาช่วยข้า

     ...นี่เป็นคำขอที่ประหลาดที่สุดเท่าที่นางเคยได้ยินมา มีคนมากมายที่อยากให้นางเสกมนต์ให้ อย่างพวกอยากสวยหน้าตึง ก็ตอบแทนด้วยของมีค่า อยากมีร่างกายแข็งแรง ก็ต้องเอาเงินมาให้จำนวนมาก 

     แต่กับคำขอนี้.. นางไม่เคยเจอมาก่อนในชีวิต แต่ก็คงต้องลองสักตั้งเพื่อการทดลองล่ะนะ :)

     "ข้าจะได้อะไรจากท่าน การที่ข้าจะทำอะไรย่อมต้องมีผลตอบแทนที่สมน้ำสมเนื้อ แล้วถึงข้าจะถามท่านถึงเหตุผลที่อยากเป็นมนุษย์โง่ๆ ขึ้นมา ข้าก็คงไม่ได้รับคำตอบอยู่ดี" เมอเรียลเอ่ยออกมาอย่างคนรู้ทัน พร้อมทิ้งตัวนั่งลงบนหินใหญ่ข้างๆ แม่น้ำ

     ถ้าเจ้าต้องการ ข้าสามารถเป็นอัศวินประจำตัวให้เจ้าก็ได้นะ

     "ไม่เคยคิดเลยนะว่ามังกรจะสามารถเล่นมุขตลกกับเขาเป็นด้วย" นางเอ่ยอย่างสบายๆ พลางเสตามองไปทางอื่นเมื่อได้ยินข้อเสนอที่ไม่น่าสนใจเอาเสียเลย แค่ดูแลตัวเองน่ะ นางทำได้ดีอยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นนางจะอยู่มาได้นานโดยไม่มีรอยขีดข่วนแบบนี้ได้อย่างไร 

     

     "บอกตามตรง ข้าไม่คิดจะยอมรับข้อเสนอของท่าน ข้าสมารถดูแลตัวเองได้ ทำไมต้องมีท่านมาคอยป้องกันด้วย" นางยืนกอดอกมองไปที่ตาดวงใหญ่เบื้องหน้า

     ข้ารู้ว่าเจ้าสามรถดูแลตัวเองได้ แต่เมื่อข้ากลายเป็นมนุษย์ ข้าสามารถปกป้องเจ้า ข้ายอมให้เจ้าทำสัญญาชีวิตกับข้าเลยก็ได้ เจ้าสามารถใช้ข้าอย่างไรก็ได้ ข้อเสนอพวกนี้ยังไม่น่าสนใจอีกหรือ? มังกรทมิฬพร้อมกับที่มันค่อยๆเดินวนไปรอบตัวเมอเรียลราวกับร้อนใจที่จะรอคำตอบจากนาง

     "..." เมอเรียลขมวดคิ้วไตร่ตรองกับตัวเอง 

     ถ้านางตอบตกลง นางจะมีคนมาปกป้อง ถ้าเป็นเช่นนั้น คงไม่มีใครมากวนนางเหมือนเด็กบ้านั่นอีกเป็นแน่ แล้วดูท่าว่าเป้าหมายที่มังกรทมิฬต้องการจะเป็นมนุษย์นี้ก็คงไม่ธรรมดา แต่การที่นางจะทำให้มันเป็นมนุษย์ได้ก็คงใช้เวลานาน ต้องหาข้อมูลเพิ่มเติมเสียแล้ว 

     "ข้าตกลง" นางตอบรับอย่างหนักแน่น เป็นจังหวะเดียวกับที่มังกรทมิฬหยุดก้าวเดินวนรอบตัวนางทันที

     เช่นนั้นเรามาเริ่มทำสัญญากันได้แล้ว 

     มังกรทมิฬนอนราบไปกับพื้นและยกส่วนหัวขึ้นมามองนาง เมอเรียลนำหน้าผากของตัวไปสัมผัสกับส่วนเดียวกันของสัตว์ยักษ์ พลันเกิดแสงสีฟ้าเรืองรองล้อมรอบตัวทั้งสอง ปรากฎสายเชือกสีดำล้อมรอบข้อมือของเมอเรียลเชื่อมไปพันที่ข้อมือใหญ่ของมังกรทมิฬ 

     หลังจากที่แสงเวทย์นั้นหายไป นางได้ถามเจ้ามังกรทมิฬเรื่องการเปลี่นเป็นมนุษย์ว่ามีข้อมูลอะไรบ้าง มังกรทมิฬตอบเพียงว่าตนต้องใช้เวทย์ของแม่มดและมันได้เก็บหนังสือเวทย์ดำไว้ในถ้ำ ทั้งสองจึงพากันย้ายไปที่ถ้ำ เมอเรียลเริ่มอ่านหนังสือที่ว่านั่นโดยนั่งพิงที่กำแพงถ้ำ แม้จะไม่สบายนัก แต่ก็ดีกว่าที่จะนอนอยู่กลางป่า มังกรทมิฬที่เห็นนางตั้งใจอ่านหนังสือนั่น จึงทำการพ่นไฟใส่กองไฟเล็กๆ ที่เมอเรียลเคยก่อไว้เมื่อครั้งก่อน เมื่อจุดเสร็จมังกรทมิฬจึงล้มตัวลงนอนกับพื้นใกล้ๆ ร่างของแม่มดดำ พลางคิดไปด้วยว่าเขาไม่ได้อยู่กับใครสักคนมานานมากๆ แล้ว..

     

     เวลาผ่านไปเนิ่นนาน จากวันกลายเป็นอาทิตย์ จากอาทิตย์กลายเป็นเดือน สายสัมพันธ์ใหม่ถูกสานขึ้นจากแค่บางเบากลับดูหนาแน่น ความสนิทสนมระหว่างมังกรและแม่มดค่อยๆ เพิ่มทีละนิด ทุกคราที่ชาวบ้านเห็นมังกรทมิฬบินไปมาก็มักจะเห็นแม่มดคนหนึ่งอยู่ในอุ้งเท้าคลุมด้วยเกล็ดสีดำนั่นเสมอ 

     เมอเรียลได้พบข้อดีใหม่ของเกล็ดบนตัวของมังกรทมิฬ นางพบว่าเมื่อนางวางมือสัมผัสบนเกล็ดนั้นยามที่อากาศหนาวมันกลับอุ่นอย่างไม่น่าเชื่อ นางเคยถามมังกรทมิฬว่าทำไมมันถึงอุ่น เขาตอบว่ามันเป็นเพราะพลังไฟที่เขามี เมื่ออากาศเย็นลงร่างกายของเขาจะปรับภายในให้อุ่นขึ้น นางจึงถือโอกาศใช้ลำตัวของมังกรทมิฬเป็นดั่งเตียง ซึ่งเขาก็ให้ความร่วมมือโดยนำปีกใหญ่ๆนั่นมาคลุมให้ไม่ต่างจากผ้าห่มหนาๆ ผืนหนึ่ง

     "ถ้าท่านเป็นมนุษย์แล้วท่านจะทำอะไรต่อไป" นางถามขึ้นมาในยามค่ำคืนหนึ่ง ร่างหนึ่งนั่งบนหินใกล้ๆ กับร่างมังกรทมิฬที่นอนเท้าขาหน้าอยู่ข้างภายในถ้ำ 

     ในตอนแรก ข้าอยากมีชีวิตธรรมดาราวกับมนุษย์ รวมพลและหาทางแก้แค้นผู้หนึ่ง มังกรทมิฬตอบ

     "ท่านพูดว่าในตอนแรก?" เมอเรียลเงยขึ้นไปสบตากับมังกรทมิฬ ดวงตาใหญ่นั้นที่จ้องมองนางก่อนอยู่แล้ว..

     ใช่แล้วเมอเรียล ในตอนแรก แต่ตอนนี้ข้ามีเหตุผลอื่นแล้ว เสียงทุ้มแหบดังขึ้นตอบนางอีกครา  พร้อมกับมุมปากนั่นที่เหมือนจะยกขึ้นมานิดหน่อย

     "..ข้าจะนอนแล้ว" นางลุกขึ้นไปนั่งข้างลำตัวมังกรทมิฬอย่างเช่นเคย มังกรทมิฬที่เห็นอย่างนั้นจึงพ่นลมหายใจดับไฟนั้นไป ทั้งสองร่างใหญ่เล็กเข้าสู่ห้วงนิทรา

     วันนี้มังกรทมิฬปลุกนางแต่เช้าตรู่ ดวงตะวันยังไม่ทันได้ขึ้นถึงครึ่งดวงด้วยซ้ำ นางตื่นขึ้นมาด้วยสภาพงัวเงียเพราะเมื่อคืนนางไปเก็บส่วนผสมมาทำยาให้มังกรทมิฬจนดึกดื่น แต่ดูเหมือนเขาจะดูไม่เหนื่อยเท่าไหร่ แถมยังมาใช้หัวนั่นมาดันนานจนพลิกคว่ำหลายรอบอีก 

     น่าหงุดหงิดจริงๆ...

     มานี่สิเมอเรียล ข้าจะพาเจ้าไปดูสถานที่หนึ่ง มังกรทมิฬหันมามองนางหลังจากที่นางล้างหน้าล้างตาเสร็จเรียบร้อย 

     ภาพของสีผมที่มีหยดน้ำเกาะตามไรผม คิ้วเรียวสวยที่ถูกขมวดและสายตาที่ดูจะเคืองเขานิดหน่อย

     อา.. ก็ดูเป็นภาพที่น่าดูชมไม่น้อย

     ใช้เวลาเพียงไม่นานในการบินก็มาถึงที่หมาย มังกรทมิฬสั่งให้นางหลับตามาตลอดทาง นางจึงสัมผัสได้เพียงสายลมที่พัดผ่านใบหน้า และตอนนี้นางได้กลิ่น..ดอกไม้?

     ถึงแล้วเมอเรียล เจ้าลืมตาได้ 

     นางทำตามที่มังกรทมิฬบอก ทำให้เห็นทุ่งหญ้าบนหน้าผาที่นางยืนอยู่ ทอดสายตาออกไปจึงเห็นดวงอาทิตย์ที่กำลังขึ้นจากมหาสมุทรกว้างไกล แสงของดวงอาทิตย์ทำให้ผืนมหาสมุทรส่องเป็นประกายระยิบระยับ ลมพัดมาอีกระลอกทำให้เหล่าดอกไม้ดอกหญ้าปลิวไหว สายตายามค่ำคืนของนางเบนไปมองสบกับดวงตาสีอความารีนดวงใหญ่ ริมฝีปากสีสดยกยิ้มให้กับมังกรทมิฬ มือเรียวเล็กยกสัมผัสกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยเกล็ดของมังกร 

     "มังกรทมิฬ.. นี่เนื่องในโอกาสอะไรหรอคะ" มือบางยังคงสัมผัสกับเกล็ดบนใบหน้านั้นอยู่ 

     ของขวัญ มันคือของขวัญตอบแทนที่เจ้าทำเพื่อข้า เสียบหยาบกร้านและทุ้มของมังกรทมิฬตอบกลับมา พร้อมกับเลื่อนใบหน้าให้เข้าใกล้กับมือบางมากขึ้น 

     ได้ยินดังนั้น เมอเรียลจึงยื่นแขนเข้าไปกอดใบหน้าของมังกรทมิฬและแนบใบหน้าไปบนเกล็ดแข็งแกร่ง มังกรทมิฬทำเพียงแค่ยกมุมปากขึ้นมาและรับสัมผัสนั้นจากนาง 

     เมอเรียล ข้ามีนามว่าดาบิ

     ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง วันที่ดาบิจะกลายเป็นมนุษย์

     ในมือของเมอเรียลมีขวดยาอยู่ มันเป็นยาสีม่วงเหลวส่องประกาย นางบีบขวดในมืออย่างเป็นกังวลแกมตื่นเต้น ทั้งๆ ที่นางเองก็ไม่รู้ว่าจะตื่นเต้นไปทำไม 

     "ดาบิ ยาของท่านพร้อมแล้ว" นางเอ่ยเรียกดาบิ ที่กำลังเอนตัวนอนอยู่หน้าถ้ำหลังน้ำตก แสงที่ส่องมากระทำน้ำตกนั้นทำให้แสงอาทิตย์ส่องประกาย นางเดินเข้าไปใกล้กับร่างนั้น และเอ่ยถามอีกครั้ง

     "ท่านพร้อมหรือไม่" 

     ข้าพร้อมมานานแล้ว เมอเรียล มังกรทมิฬเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจ ก้มหน้าให้อยู่ในระดับที่นางเอื้มถึงและอ้าปากรอให้นางเทยานั้นเข้าไป 

     เมอเรียลที่เห็นว่าเขาพร้อมจริงๆ จึงดึงจุกออกและน้ำยาเหลวนั้นเข้าไปในปากใหญ่ เขากลืนน้ำยานั้นไปและมองนาง เป็นสัญญาณให้นางถอยออกไป  เมอเรียลยอมเดินถอยออกมา พลันเกิดควันออกมาจากผิวกายใต้เกล็ดของมังกรทมิฬ ควันนั้นหนาขึ้นเรื่อยจนคลุมทั้งร่างของมังกรใหญ่จนนางมองไม่เห็นแม้แต่เงาของร่างใหญ่นั่นอีก 

     "ดาบิ?" นางไม่เห็นเงาอะไรออกมาจากควันนั้นจึงส่งเสียงเรียกและเดินเข้าไปใกล้กลุ่มควันนั้น

     ไม่ทันที่นางจะได้เดินเข้าไปใกล้อีก ร่างสูงกำยำร่างหนึ่งก็เดินออกมาจากควันนั่น นางไล่มองตั้งแต่เท้าไล่ขึ้นไปข้างบนช้าๆ อย่างพิจารณา พลันเห็นรอยแผลเป็นสีม่วงอยู่เต็มร่างกายจึงแน่ใจ แต่สิ่งที่ทำให้นางมั่นใจยิ่งกว่าคือดวงตาสีอความารีนคู่นั้น 

     "ชอบร่างใหม่ข้าไหม เมอเรียล" เสียงที่เปล่งออกมาเเป็นเสียงทุ้มหยาบคล้ายคลึงกับเสียงที่นานคุยด้วยทุกวัน นางเผยยิ้มออกมาและโผเข้ากอดร่างนั้นเต็ม ทั้งดีใจที่มันสำเร็จและดีใจแทนเขาที่ได้ร่างมนุษย์มาเสียที 

THE END.