คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Aizawa Shota : Addicted 100%
เสพติด
ไม่ว่าจะตอนที่เธอมองฉันราวกับกำลังสงสัยในตอนที่เจอกันครั้งแรก
ตอนที่เธอตั้งใจจดตามสิ่งที่ฉันพูด
ตอนที่แก้มของเธอมีสีแดงระเรื่อยามเจอแสงแดดนานๆ
ตอนที่เธอทำของตก ทำให้ต้องก้มลงไปเก็บ
กระโปรงตัวนั้นที่เธอใส่ก็ดูจะสั้นขึ้นไปอีก
..ทำให้เห็นต้นขานั่น
ตอนที่เธอมาคุยกับฉันครั้งแรก เพื่อมาถามเรื่องงาน
เธอจะรู้ไหมนะว่าเธอทำฉันตื่นเต้นแค่ไหน เวลาได้พูดกับเธอ
ฉันเจอนิสัยเสียของเธอแล้ว
เวลาเธอกังวล เธอจะชอบเผลอกัดริมฝีปากอวบอิ่มนั่นเบาๆ
พอเธอเครียดมากๆ ก็จะยิ่งกัดแรงกว่าเดิม
พอเธอตื่นเต้น เธอจะเผลอจับสิ่งที่อยู่ใกล้ที่สุด
อย่างชายเสื้อของคนที่อยู่ข้างๆ หรือมือ..
อา.. น่าตีชะมัด
แม้เธอจะไม่รู้ แต่ฉันรู้สึกหวงเหลือเกิน
วันที่เธอได้รับบาดเจ็บจากการบุกรุกของพวกวิลเลินวันนั้น
ฉันรู้สึกแย่มาก
แย่ที่ไม่สามารถทำให้เธอปลอดภัยได้ เพราะแค่ตัวฉันเองก็บาดเจ็บหนัก
โชคดีที่รีคัฟเวอร์รี่เกิร์ลช่วยรักษาให้เธอจนแผลไม่ร้ายแรงมาก
อยากแข็งแกร่งกว่านี้
อยากแข็งแกร่งเพื่อให้เธอไม่ได้รับอันตรายอะไร
แต่ฉันก็รู้ว่าเธอก็ไม่มีทางอยู่เฉยให้ตัวเองปลอดภัยหรอก
เพราะเธอน่ะหัวรั้น
นี่ กระโปรงนั่นน่ะ
เลิกใส่มันได้ไหม ล่อเสือล่อจระเข้หรือไง
เสื้อนั่นด้วย ใส่แบบรัดรูปไปทำไม
ยูนิฟอร์มที่นี่มีให้เลือกตั้งหลายไซส์ เอาที่มันใหญ่กว่านี้ไม่ได้หรือไง
อยากจะจับเธอยัดใส่ถุงนอนนี่ชะมัด
วันนี้เป็นวันที่เธอต้องประชันหน้ากับโทโดโรกิ
และฉันก็รู้ว่าเจ้าเด็กโทโดโรกินั่นแข็งแกร่ง
แข็งแกร่งจนเธอในตอนนี้ยังสู้ไม่ไหว
แต่เธอก็สู้จนถึงที่สุด
ดีใจมาก ตอนที่เธอใช้เทคนิคที่ฉันสอนให้
มีเสน่ห์
เธอจะรู้บ้างไหมว่าเธอมีเสน่ห์มากๆ ตอนที่เธอต่อสู้
น่าหลงใหล น่าดึงดูด แม้จะพ่ายแพ้ แต่ก็สะกดได้ทุกสายตา
แม้ตอนเธอสลบไปก็ยังมีคนมองตามเธอที่โดนหิ้วไป
คือฉันเอง
เธอกำลังหลับ
มีผ้าพันแผลรอบหัวและตาแขนเต็มไปหมด แต่ก็ไม่สาหัสเพราะได้รับการรักษาอย่างดี
นี่เป็นเวลาพัก รีคัฟเวอร์รี่เกิร์ลก็ไม่อยู่ที่ห้องพยาบาลและไมค์ก็ออกไปหาอะไรกิน ฉันเลยปลีกตัวมาที่นี่ได้
ฉันนั่งลงเก้าอี้ข้างเตียงเธออย่างแผ่วเบาที่สุด
มือที่ไม่บาดเจ็บสัมผัสที่แก้มของเธอแผ่วเบา
นิ้วโป้งเลื่อนลูบไปตามโหนกแก้มเพื่อเช็ดรอยเปื้อนดินที่หลงเหลือออก
ใจเต้นเร็วขึ้นชั่ววินาทีตอนเธอกระพริบตาขึ้นมามองและเรียกชื่อฉัน
เธอพูดอย่างเหม่อลอยและตัดพ้อกับตัวเองว่าเธอสู้ใครไม่ได้
ดวงตาของเธอสั่นไหว พร้อมกับที่มีน้ำตาที่คลอแต่ก็ไม่ไหลออกมา
อย่าร้องเลยนะ
เธอแข็งแกร่งมากแล้วในตอนนี้
ฉันพูดไปแบบนั้น และยื่นนิ้วไปเช็ดน้ำตาให้อย่างแผ่วเบาที่สุด
จากวันนั้นเธอก็เริ่มเข้าหาฉันมากขึ้น
คุยกับฉันบ่อยขึ้น กล้าต่อล้อต่อเถียงกับฉันมากขึ้น
มากจนไม่อยากให้เข้าใกล้กว่านี้
ฉันกลัวว่าฉันจะเสพติด
เสพติดรอยยิ้มสดใสนั่น
เสพติดแก้มแดงระเรื่อ
เสพติดกลิ่นหอมราวกับแสงแดดตอนฤดูใบไม้ร่วง
..เสพติดเสียงที่เธอเรียกฉัน
อยากให้ออกไปให้ห่าง แต่ก็ห่วงหาและอยากที่จะอยู่ใกล้
เสพติดเข้าจริงๆ แล้ว
ฉันต้องรอ
อดทนรอวันที่เราจะเริ่มต้นด้วยกัน
ตอนนี้มันยังไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม
เพราะในตอนนี้เธอกับฉันต่างกันเกินไป
เธอที่เป็นนักเรียนและฉันที่เป็นอาจารย์ของเธอ
ความคิดเห็น