คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : รถฟักทอง(ด้วงกว่าง)
านลอยระทปีนี้ ทาัหวัมีนโยบายารัานที่ยิ่ให่ ึอวามร่วมมือทุอำเภอ และหลายภาส่วน ให้ส่ารแสและบวนแห่เพื่อเ้าร่วมาน อำเภออเธอส่บวนแห่ระทเ้าร่วม้วย โยโรเรียนอเธอรับผิอบบวนแห่ และในานะลูสาวรูนาศิลป์เธอ็ไม่พลาานนี้อีเ่นเย ีที่ปีนี้ มะปรา ไ้รำ้วยทำให้เธอรู้สึสนุเพราะมีเพื่อน ปีนี้ทาโรเรียนัแสเป็นฟ้อนที(ระบำร่ม) เธอื่นเ้นมาเพราะเป็นปีแรที่ไ้ออไปเที่ยวมานลอยระทนอโรเรียน แม่เธอเป็นุรูผู้ฝึสอนารรำแ่พอวันานรูไพลินลับไม่สามารถมาวบุมารแส้วยัวเอไ้ ไ้แ่ฝา ผอ.และุรูนอื่น่วยูแลแทน เพราะุยายอเธอะ้อเ้ารับารผ่าัเส้นเลือริเพื่อใ้ฟอเลือับเรื่อไ ึุ่หมอแ้ระทันหันเนื่อานที่มีิวที่้อทำสภาพร่าายไม่พร้อม ึ่อน้าะระทันหัน โีทีุ่ทิพย์แม่มะปราอาสาะ่วยูแลเธอให้ และออนุาให้เธอไ้อยู่เที่ยวานลอยระทับมะปราโย้าที่บ้านุามะปรา 1 ืน ึ่แม่อเธอ็ไ้อบุุทิพย์ที่ยื่น้อเสนอมาเป็นาร่วยรูไพลิน ที่ำลััวลว่าะ้อทิ้ลูสาวไว้ที่บ้านนเียวไ้อย่าไร
บวนแห่เริ่มอน 19:00 ืนนี้อาาศเย็นๆไม่ถึับหนาวุที่เธอใส่เป็นเสื้อแนระบอมีสไบเียสีแนุ่ผ้าิ่นสีเหลือทอีนสีแเล้าผมเป็นมวยปัอไม้สีาว นมารอูบวนแห่เยอะมาพอๆับบวนแห่็ยาวมาๆเ่นัน ารแ่ประับ้วยไฟและโมไฟหลาสี ลอเส้นทาที่บวนแห่เินผ่าน่าสวยามระารา อย่าว่าแ่ัวนัท่อเที่ยวเลย แม้แ่ัวเธอเอ ที่ฟ้อนรำอยู่ในบวนยัอรู้สึื่นเ้นื่นาื่นใและสนุสนานมา เธอโีที่อยู่บวน้นๆ พอถึุสิ้นสุบวนรบริเวเทศบาลนรเียใหม่ ุทิพย์และป้าๆ อมะปรา็มารอรับเรา ุทิพย์บอแผนให้สาวๆฟั " เี๋ยวเราเินย้อนบวนลับไปที่ลานแพันนะ๊ะ ถ้าเ็ๆ ะหยุูหรือื้อนมันรใหนให้เรียัน้วยละ วันนี้นเยอะมาๆับมือันเินีๆนะ๊ะ ระวัหล" เธอและมะปรารับำุทิพย์อย่าร่าเริ นาว่าเพิ่ร่วมบวนเสร็็ไม่มีทีท่าว่าะเหน็เหนื่อย ูมือันี้วนูนั่น ูนี่ หัวเราะิั มะปรา็ี้วนินนั่นินนี่ัน็ปิเสธไป เนื่อาแม่ให้เินิัวมาไม่มา ประอบับออมา้านอบ้านันะระวัเรื่ออาหารารินมาเพราะลัวปวท้อ มีารฟ้อนรำหลายอย่าที่เธอสนใรวมถึารแสและุประำาิอสถานูหลายๆประเทศ โยเพาะี่ปุ่นแุ่ประำาิมาร่วมบวนอยาูเาใส่รอเท้าไม้เินันไ้ริๆหรือเปล่า มีารรำาบ มีาราเ้โว์ ารแุ่อสเพลย์ มีารแสวโยธวาทิ รวมถึระทที่ส่เ้าประว็ล้วนมีวามปราีาม ทันในั้นเอ ปึ้!!!! เสียรอเท้าสาน้า้ายอเธอา "ว้ายยยยย!!! " เธอร้อเสียหลใเือบะหัวทิ่ม นเพื่อนรัหันมาูว่าเิอะไรึ้น เธอบอเพื่อน้วยเสียเป็นัวล "มะปรา ร้อเท้าเาานะ มันาร้านหน้าสอเส้นเลย เหมือนะ้อลาาไปนะทำไี ?" มะปรามอพลา่วยิา็มอลุ่มผู้ให่้าหน้าทีู่เหมือนะุยันเพลิเพลินนลืมเธอสอนไปแล้ว มะปราหน้านิ่ว "มาเา่วยเเินเาะันไปีใหม" ันิแล้วเสนอ "มะปรา เธอไปบอผู้ให่่อนเี๋ยวันะยืนรออยู่รนี้นะ " มะปราละล้าละลัแ่็ูว่าน่าะเป็นวิธีที่ีที่สุ เพื่อนหันมาบอเธอพลา ถลผ้าิ่นนารำึ้น่อนะวิ่ื๋อาไป " ัวอย่าไปใหนรอเารนี้นะเาะรีบไปามผู้ให่ลับมา่อน" ันพยัหน้าให้เพื่อนแล้ว ้มลัรอเท้าเผื่อมันะพอเินไ้บ้าแ่็แ้ไอะไรไม่ไ้มา ้วยุที่หยุนเินผ่าน่อน้าเยอะถึั้นเบียเสีย เธอึพยายามเินเลยมาอีหน่อยเพื่อะไ้ไม่เะะทาเิน แ่รอไปสัพั ทำไมมะปราไปนานั เอะ! เพื่อนรัไม่ลับมาสัทีเธอเริ่มวิัวล มอไปทาใหน็มีแ่นแปลหน้า ัวเธอเอ็ไม่มีโทศัพท์ ะิ่อใร็ไม่ไ้ อยู่ับำถามที่วน้ำไป้ำมาในหัวว่า เราะทำยัไี ะทำยัไี เือบหนึ่ั่วโมผ่านไปเธอทรุัวลนั่อเ่ารอเพื่อนรั ร่าน้อยๆัวนแทบะเป็น้อนลมๆ ออยู่ที่พื้นเธอพยายามลั้นน้ำานหัวไหล่สั่นสะท้าน ยุัามัวเธอเ็มไปหม ทันในั้นมีเาสูให่เลื่อนมาบัอยู่้าหน้าเธอ เธอเยหน้าึ้นมออย่าหวาลัว แ่ทันในั้นเธอลับรู้สึโล่ใอย่าประหลาเธอูเหมือนะรู้ันนนี้ เธอียิ้มว้าให้เา ะที่เา่อยๆหย่อนัวลนั่้าหน้าเธอ วาเาเหมือนะยิ้มอบลับมา ่อนที่ะพูประโยทิ่มแทใ
“ูเหมือนทุรั้ที่เราเอัน เธอะอยู่ในสภาพ อเนอนาถเสมอเลยนะ เ็ทีู่แลัวเอไม่ไ้อย่าเธอไม่พร้อมะออาอ้อมอแม่หรอนะันว่า”
เธอไม่สนใำพูร้ายาอเา ถามเาลับอย่าีใ "เฮียโม์มาเที่ยวานลอยระทเหรอะ" ันมอ้ายวาว่าเามาับใรแ่็เหมือนะไม่มีใร "ปล่าว!!! ันไม่อบเที่ยวอะไรแบบนี้หรอ มาามหาเธอนะ เี๋ยวันโทรบอไอ้อาร์่อนนะ "
เาเอาหมวันน๊อใบให่สีำส่ให้เธอถือ เธอ็รับไว้อัโนมัิ ่อนที่เาะหยิบโทรศัพท์ที่เป้สะพายหลัึ้นมาโทรหาใรสัน วันนี้เฮียร์โม์ูีมาๆในเสื้อแนยาวแบบมีฮู้สีำับาเยีนส์าระบอสีี รอเท้าผ้าใบสีาวูีมีาิระูลไปทั้ัวเลย เธออิาวามูีอเานิๆัแฮะ!
"ูเอเพื่อนน้อมึแล้วนะ ไม่เินรึ่ั่วโมูพาไปส่ที่บ้านให้ มึะลับไปบ้าน่อนปล่าว....ไ้ ั้นเอันุนัพบ ....เออ ูรู้แ่ 0:30 ูไปถึ่อนเวลาแน่นอน มึพูี่รอบแล้วเนี่ยะ..เออแ่นี้นะ" เาวาสาย เ็บโทรศัพทย์ใส่ลับไปในเป้ เหวี่ยเป้ไปสะพาย้านหน้าแทนแล้ว แย่หมวันน๊อามือเธอมาถือ บอเธอสั้นๆ "ามมา" เาพูบ พลาเหลือบา้อมอนิ่ๆอบลับสายาู่หนึ่ที่มอมาห่าออไปประมา 10 ้าว ร่าสู้าวยาวๆเินนำไป้าหน้า ทิ้นัวเล็้าหลัระโาเียวามบ้าเินลาเท้าบ้าแบบไม่ิอายุนารำที่ใส่ันเลยทีเียว ทิ้อีนให้ยืนอยู่้าหลัเาใ้2นิ้วันแว่นึ้น่อนะหันหลัเินลับไปอีทา
น้าหน้าัวสูและแ็แรมาเาเินแหวไป้าหน้า้าๆแ่ไม่หยุเหมือนลูธนู เธออยเินามหลัเาพยายามไม่ให้หลอีเธอมอภาพแผ่นหลัน้าหน้าสลับับโมไฟที่ประับประา มันามและเธออุ่นใ พอน้าหน้าเริ่มะห่าไปเรื่อยๆเธอ็ว้าเสื้อ้านหลัไว้เา็ะ้าล มือหนึ่อยไว้ับายเสื้อ มืออี้าอยถือรอเท้า้าที่าและอยรั้ผ้าิ่นให้เินไ้ไวพอะามน้าหน้าทัน มีรั้หนึ่้าหน้ามีนันมาเาหันหน้ามานิๆแล้วว้ามือเธอ้าหนึ่ับเบี่ยหลบไปอี้าน แล้วับมือเธอมาวาไว้ที่ายเสื้อ้านหลั เธอเินเาะเสื้อนัวสูมาเรื่อยๆนผ่านุที่สามารถเินลไปลอยระทไ้เธอระุเสื้อน้าหน้า เาหยุ! หันลับมามอ เธอบอว่า "อเพรลอยระทแป๊บเียวไ้ใหมะ" เาไม่ไ้ยิน ึ้มหน้าเอียหูมา้าๆเธอเย่ัวึ้นป้อปาบอเาัว่าเิม "อเพรลอยระทแป๊บเียวไ้ใหมะ" นัวเล็ว่าไม่รู้ัวเลยว่านที่้มลมาแอบสูหายใเ้า้าๆ ลิ่นผมเธอ.... ลมหายใอเธอ...เา "ไ้สิ.. ปะ!" เา่อยๆพาเธอเินเบี่ยออไปยืน้าน้า "เธอรอแป๊บนะ อย่าไปใหน!ันไปไม่นาน " พลายัหมวันน๊ออเาให้เธออุ้มไว้ สัพัเา็ลับมาพร้อมระทใบอเล็ๆน่ารั ้าในใส่อบานไม่รู้โรยสีม่ว น่ารัน่าเอ็นูไม่เหมาะับนถือที่หน้าาูไม่ยิ้มแย้ม
"อ้าว!! ื้อมาอันเียวเหรอะ " เาอบ "อือ... ็อเธอ" " แล้วเฮียโม์ไม่ลอยระท้วยเหรอะ..นานๆที มีโอาสแ่ปีละรั้เอนะะ อมาพระแม่า แล้ว็อพร้วยนะ"เามอันมือว้าหมวมาถือไว้ แล้วยัระทน้อยใส่มือเธอไว้แทน "ันไม่่อยเื่ออะไรแบบนี้นะ ถ้าอพรแล้วรวยโลนี้ไม่มีนน ถ้าอพรแล้วแ็แร็ไม่มีนป่วยล้นโรพยาบาลหรอมั้ ถ้าอพรแล้วมีวามสุพวหมอู ับิแพทย์านันพอี" ันมอเายิ้มๆ "เฮียโม์อายุเท่าไหร่เนี่ยะิอะไรเหมือนนแ่ ไม่ลอิอย่านี้ละะ ารอพรือารน้อมนำให้ใเราพูหรือิแ่สิ่ีๆ และทำให้เราอยู่ับวามหวั ่าหา" เธอพูบ พลามอหาอะไร้ายวา "เธอหาอะไรนะ" "ะุธูปับเทียนนะะ" เาบๆระเป๋าาเแล้วนำไฟแ็ออมาุเทียนและธูปให้เธอ" เธอมอหน้าเา้วยวามแปลใ เาหลบาลวูบแล้วรีบหย่อนไฟแ็ลระเป๋าาเ เธอหันหน้าลับมาที่ระท่อยๆนั่ห้อยาลบันไั้น่ำลไป่อยๆหลับาลอธิษาน
เาหย่อนายาวๆนั่ล้าๆัน แอบมอหน้าเล็ๆที่เรื่อสำอา์เริ่มอ่อนาล เป็นเพราะระทแสเทียนโมไฟประับ หรือนัวเล็ๆ ้าๆันนะที่ทำให้โลสีเทาๆอเาเหมือนมีแสไฟอบอุ่นวาบึ้น้าในอ เาแอบมอนายาวๆที่ปิอยู่อน้าๆแบบเผลอๆ พอเธอลืมาึ้นเารีบลุึ้นยืนยื่นมือรับระทเินลบันไไปลอยน้ำให้อย่าเบามือ มือให่ๆ่อยๆุ่มลน้ำโบเบาๆไล่ระทให้ลอยไปลาน้ำ
เธอมอามหลันัวสูย่อัวลนั่ทับส้นเท้า้าหนึ่่อยๆโน้มัววาระทลอย่าอ่อนโยน มอระทน้อยอเธอที่่อยๆลอยไลออไปามแรระเพื่อมอสายน้ำ เทียนเล็ๆยัโบสะบัไปมาอย่าร่าเริไม่มีทีท่าว่าะับเธอแอบีใ อให้ำอธิษานอเธอเป็นริ .... บึ้ม!!! !! บึ้ม!!! เสียพรุัึ้นหลายๆ ลูิๆัน เธอละสายาึ้นมอบนท้อฟ้า ลำแสที่วิ่ึ้นบนท้อฟ้าแล้ว็แระายเป็นลูไฟเล็ๆ เ็มท้อฟ้า เธอ้อมอะลึ หลไหล สีแ าว ฟ้า มพู เียว เ็มท้อฟ้า สวยามนแทบหยุหายใ
เาหมุนัวลุึ้นถึเวลารถฟัทออย่าเา ส่ินเอเรล่าลับพระราวัไ้แล้ว ทันในั้น...ภาพรหน้าทำเอาเาอะหยุ้อมอไม่ไ้ ใบหน้าเล็ๆ วาโๆสีน้ำาลู่นั้นสใส แวววาว เาเห็นพุหลาสีในแววาู่นั้น ยิ้มน้อยๆที่มุมปาอเธอทำให้วหน้าเล็ๆนั้นูละมุน และอ่อนโยน... ไอ้โม์ ....ท่อไว้น้อเา 12 นะมึ
ารแสพลุบล พิโม์เินึ้นบันไหยิบหมวที่เาวาไว้้าๆ เธอ เหลือบามอเท้าเล็ๆ บอบบาาวเลี้ยเลาเหมือนเท้าเ็ที่เินเปลือยเท้ามาสัพั อย่าอสสารไม่ไ้ " เินอีหน่อยไหวหรือเปล่า อรถไว้หน้า 7-11 านี้ไม่ถึสอนาที" เพรมพูยิ้มว้าสใส "สบายมาะ เพรไม่ใุ่หนูนะเฮียโม์" เายิ้มอบน้อยๆ "ปะ!! เาะแน่นๆนะน้อ" เาพาเธอเินแหวฝูนไป้าหน้า บารั้เา อยยแนและหมวันๆ นให้เธอ เธอเินระเผล ระเผล นถึที่อรถ " เี๋ยวไปื้ออแป๊บนะเธอเอาอะไรไหม" เธออบเบาๆแล้วแะเอาธนบัรใบละ 100 บาท 3 ใบที่ม้วนพันๆับเ็มัออมา ยื่นให้เาทั้หม ฝาื้อรอเท้าแะะ " เาเหลือบามอนิเียว "เอ่อ!!พลาสเอร์ยา แล้ว็ระาษเปียะ" นที่ำลัะผละไปเินย้อนลับมา้มลสั่สั้นๆ "อูหน่อย" เธออบอย่าเรใ "ไม่เป็นอะไรมาหรอะ" เาเยหน้ามอุ "ันอูเท้า ไม่ไ้ถาม" เธอ่อยๆ ยเท้าึ้น เาับเท้าเธอพลิู้ายวา ่อนะปล่อยมือและ้าวยาวๆเ้าไป 7-11 เาออมาพร้อมับถุพลาสิ ยื่นให้เธอแล้วพยัหน้าให้เธอไปนั่เ้าอี้หน้า 7-11 "ไปห้อน้ำเี๋ยวมา ทำแผละนะ"
เธอรับถุมาเินระเผล มานั่เ็เท้าและทำแผล เธอเ็บรอเท้าที่าใส่ถุพลาสิ สัพัเา็เินเร็วๆลับมาหา เามอเธอแล้วเหมือนัสินใอะไรบาอย่า "เรา้อปรับุเธอนิหน่อยให้เธอ้อนท้ายรถันไ้นะ เธอทำให้ระโปรเธอมันสั้นลหน่อยไ้ป่าว" เธอมอูรถเาแล้ว็นใ พยายามทำามเาบอ ีทีุ่ที่เาอรถมันไม่ไ้สว่าอะไรมานั " สั้นประมาไหนะ" "ประมาเ่าเธอนะ" เธอึผ้าิ่นึ้นมาเหน็บเอวพอไ้วามยาวที่เาพอใ เาพยัหน้า แล้วถอเสื้อันหนาวมีฮู้สีำอเาให้เธอใส่ เหลือเสื้อยืแนสั้นสีาว้าใน เสื้อเามีลิ่นบุหรี่าๆและยัอุ่นนิๆ พอเธอสวมลไปัวเสื้อยาวลุมเือบถึหัวเ่า เห็นายิ่นสีแโผล่พ้นเสื้อเล็น้อย "เธอ้อแะที่บนหัว้วยนะ ไม่ั้นะใส่หมวันน็อไม่ไ้ " เาทำมือวนๆ ไปที่หัวเธอ เธอรีบึิ๊บที่ิออ เยอะเหมือนันแฮะ เธอแะอไม้ที่เสียบผมและอุปร์ทุอย่าใส่ถุพลาสิใบเียวัน เาแย่ถุมาเ็บใส่เป้สะพายพามา้านหน้า อธิบายวิธีึ้นให้เธอฟั้อับไหล่เาสอ้าเหยียบที่าเหยียบแล้วยัวึ้นวาา้ามไปอี้า วาเท้าให้มั่นแล้วนั่ร่อมลไป เธอ้อหนีบา้าลำัวเาและับเอวเาไว้ ทำัวให้ลู่ลมแนบับเาไว้ เพื่อลแรเสียทาน เธอฟัแล้วนึภาพามแล้วรู้สึว่าท่านั่มันออะน่าอายอยู่สัหน่อย ถามเสียอ่อยๆ "นั่แบบหัน้าไ้ไหมะ" เาอธิบาย่อสีหน้าเรียบๆ "ถ้าเธอนั่หัน้าพิมาทั้ัวทำให้ารรัษาสมุลลำบาทั้ันและเธออันรายทัู้่ บ้านอเ้าอาร์ อยู่ห่าาที่นี่ 10 นาทีถึ เธออทนไหวไหม หรือะให้โทรให้ใรมารับที่นี่" เธอสอิสอใ ถ้าเาเป็นนไม่ี ถ้าเาพาเธอไปไหน่อไหน เธอะทำอย่าไร เธอรุ่นิ่อนะัสินใ "เพรอโทรหาแม่ทิพย์่อนไ้ใหมะ"
เามอเธอลับแล้วียิ้มพอใ เป็นรั้แรที่เธอเห็นเายิ้มว้าๆแบบนี้ หน้าเาูเหมือนเ็ 16 ปีแล้วหละ เาอบเธอ "ไ้สิ"หลัาที่เธอใ้โทรศัพท์เาโทรหาุทิพย์และนัแนะันว่าเธอะอให้ พิโม์ไปส่ที่บ้านุาอมะปรา ุทิพย์สอบถามเธอหลายำ้วยวามเป็นห่ว่อนะอสายพิโม์ เธอไม่รู้ว่าเาุยอะไรัน เาอบ แ่ รับ...รับ...รับ อยู่สอสามำแล้ว็วาสายไป เาเ็บโทรศัพท์แล้วสวมหมวันน๊ออเาลบนหัวเยินๆอเธอปรับสายล็อหมวให้พอีับหน้าเล็ๆอเธอ ับหมวเย่าๆเพื่อรวสอบวามมั่น เาับหน้าเธอแหนึ้นเปิระที่หมวึ้น้มลมาบอเธอเบาๆว่า " รถมันหนัับ้าไม่ไ้" เาเอา้อนิ้วเาะบนหัวันหนัๆสอทีแล้ว้มลมาใล้ๆ ่อนะพู้าๆเน้นๆำว่า "หมวใบนี้ราาสอหมื่นแป ถ้าเธอล้าอ้วใส่หมวัน ันรับำอโทษเป็นเินสเท่านั้น" พูบ เา็บระปิหน้าเธอล วาาล่อมเ้านินา สีำเินอเา นั่รอเธอปีนึ้นรถอย่าใเย็น เายิ้มอยู่นเียวเาพอใับวามลาเอาัวรออเธอ แ่ถ้าเาะเอาะอย่าลาอย่าเียวไม่พอหรอ เธอ้อมีปีบินไ้้วย ที่เธอรอเพราะเธอยัเ็ และเายัไม่ไ้อยาะเอาเธอนั่นเอ
ความคิดเห็น