ล่าแค้นเสือผี

ตอนที่ 1  ตามรอย

                    กางเขนสีดำในลำกล้องซึ่งขยายสามเท่าวางพาดผ่านภาพสัตว์ตัวหนึ่ง ซึ่งในเวลานี้มันกำลังกัดกินซากกวางอยู่ในสถานที่ทุ่งโล่งกว้างอย่างกระหืดกระหาย หญ้าคาขึ้นสูงท่วมหัวหนาแน่น ลมเย็นยะเยือกยามค่ำคืนดึกสงัดพัดผ่านมาเพียงแผ่วเบา ก็ทำให้ป่าหญ้าคาในทุ่งกว้างแห่งนี้เกิดการพลิ้วไหวประดุจธงชาติที่ปลายยอดเสายามลมพัดโบกสะบัด มองสวยงามละลื่นตาจากแสงจันทร์สีนวลสาดส่องหาไหนจะเปรียบเหมือน หรีดหริ่งเรไรร้องดังสลับสับเปลี่ยนประสานเสียง ดุจราวกับวงดนตรีบรรเลงเพลงปลุกใจ ขับกล่อมพงไพรในยามมืดมิดให้เป็นเสียงเอกในค่ำคืนอันเปล่าเปลี่ยว ขนสีเหลืองทองสลับลายสีดำพาดผ่านตัดขวางลำตัวเจ้าสัตว์ตัวนั้น รวมทั้งร่างกายที่กำยำใหญ่โต แสดงให้เห็นถึงพลังอำนาจอันยิ่งใหญ่ และด้านมืดที่น่าสะพรึงกลัว นำมาซึ่งความน่าเกรงขามครอบครองผืนป่าใหญ่แห่งนี้ รอยแผลเป็นทางยาวถลอกระหว่างดวงตาของมัน เป็นสัญลักษณ์ย้ำเตือนถึงความทรงจำ ความเจ็บปวด ความสูญเสียและความแค้น อันบาดลึกกลายเป็นรอยแผลเป็นในหัวใจของชายผู้ซึ่งกำลังประทับปืนไรเฟิลอยู่บนต้นไม้เหนือโป่ง หันปลายกระบอกปืนไปที่เป้าหมาย และกำหนดจุดตัดเส้นตรงของกางเขนสีดำไว้เป็นเป้าตาย กลางหน้าผากของไอ้เสือร้ายตัวนั้น  มือซ้ายของเขาตั้งฉากกระชับประคองปืนให้นิ่งด้วยพละกำลังที่มีอยู่อย่างเต็มเปี่ยม และสมาธิอันแน่วแน่ นิ้วชี้ขวาของเขาค่อยๆทุ่มน้ำหนักกดไกปืนทีล่ะนิดเข้าหาตัว สายตาของเขายังจับจ้องผ่านลำกล้องไปที่เป้าหมายอยู่อย่างไม่ลดล่ะ  เปรี้ยง........... ไรเฟิลแผดเสียงก้องกังวานไปทั่วหุบเขา หมู่นกนาๆชนิดแตกฮือร้องเสียงเจื้อยแจ้วระงมไปทั่วบริเวณ ชาติส่องไฟเร็ว เจ้าของเสียงปืนร้องตะโกนบอกคนชื่อชาติให้ส่องไฟไปที่บริเวณโป่งด้านล่างเพื่อควานหาตัวฆาตกรเดียรัจฉาน สัตว์หน้าขนผู้พรากลูกและเมียของเขาไปเมื่อหลายเดือนก่อน ลำแสงไฟสีเหลืองเข้มสาดส่องไปทั่วบริเวณเพื่อหาร่างเสือร้ายตัวนั้น สัตว์ที่เขาคิดว่าวิญญาณของมันได้ล่องลอยออกจากร่างแล้วนับตั้งแต่วินาทีที่เขาลั่นไก ไม่มีครับนาย ชาติ พรานท้องถิ่นผู้ชำนาญป่าแถบนี้กล่าวบอกนายจ้างพลางสาดไฟและสอดส่ายสายตามองหาอีกครั้ง  เป็นไปไม่ได้ มันโดนเข้ากลางหัว ข้าเห็นมันหงายท้องดิ้นพร่านอยู่ บริเวณนั้น สุวัจน์ผู้เป็นนายจ้างพรานชาติและเจ้าของไรเฟิลซึ่งระเบิดเสียงก้องกำปะนาทเมื่อชั่วครู่บอก พร้อมชี้นิ้วไปที่บริเวณที่เขาเชื้อว่าเสือร้ายตัวนั้นได้แน่นิ่งลงไปแล้ว พรานชาติสาดส่องไฟไปตามที่สุวัจน์บอก ไม่เจอนาย ผมว่ามันคงเผ่นหนีเข้าป่าหญ้าคาแล้วกระมัง ดูนั่นสินาย ทางหญ้าคาแถบนั้นลู่เป็นทางเลย พรานชาติขยับไฟฉายไล่ไปตามลู่หญ้าคาที่แหวกเป็นทางยาว  กระผมว่ามันไม่ธรรมดาแล้วล่ะนาย เราซุ่มอยู่บนห้างก่อนรอเช้าค่อยเข้าไปตามรอยต่อดีไหมนาย  สุวัจน์หยิบไฟฉายส่องสัตย์จากมือพรานชาติจี้ส่องไฟตามแนวลู่หญ้าคาที่คาดว่าจะเป็นทางหนีตายของไอ้เสือลาดพาดกลอนตัวเขื่อง ข้ามั่นใจว่ามันโดนลูกปืนเข้าอย่างจัง หากแต่ตัวมันใหญ่อาการทนต่อบาดแผลความเจ็บปวดคงดีกว่าสัตย์ตัวอื่นที่มีขนาดเล็กกว่า มันคงไปไม่ได้ไกลหรอก หากเราตามมันตอนนี้รอยเท้ายังคงสดใหม่ตามรอยง่าย ขืนปล่อยไว้ร่องรอยจะถูกลบเลือน จะตามยากเป็นเท่าตัว เผลอๆหากมันไปซุ่มตายในที่ลับหามันไม่เจอ ข้าก็อดได้หัวมันมาเซ่นสังเวยวิญญาณลูกเมีย จิตใจข้าคงไม่สงบไปตลอดชีวิตสุวัจน์กัดฟันกลั้นอารมณ์ความโศกเศร้าที่เก็บกดอยู่ในเบื้องลึกของจิตใจ ยามใดที่เอ่ยถึงลูกและเมียน้ำตาเจ้ากรรมจะเอ่อนองเบ้าตาเสียกระนั้น กระผมเข้าใจความรู้สึกนายดีครับ แต่กระผมคิดว่าไอ้เสือตัวนี้มันหาเป็นเสือธรรมดาไม่ กระผมเคยได้ฟังเรื่องราวจากพรานลุงของกระผมว่าเสือที่ฆ่าคนมาเยอะวิญญาณคนตายเหล่านั้นจะทำให้เกิดอาถรรพ์เป็นครึ่งผีครึ่งเสือกระสุนปืนธรรมดาฆ่ามันไม่ตายหรอกนาย ต้องเป็นกระสุนอาคมสะกดวิญญาณที่ปลุกเสกจากผู้มีอาคมแกร่งกล้าถึงจะสยบมันได้ บ้านลุงของกระผมอยู่ไม่ไกลจากแถวนี้นัก รอเช้าผมพานายไปพบดีร้ายหากได้กระสุนอาคมจากแก จะได้อุ่นใจหากมันเป็นเสือผีจริง พรานชาติแย้งนายจ้างของเขาด้วยเหตุผลที่พรานป่าอย่างพวกเขาเชื่อในสิ่งลี้ลับที่บรรดาเหล่านายพรานชำนาญป่าคลุกคลีกับผืนป่า และสัมผัสกับสิ่งลี้ลับที่สิงสถิตอยู่ ณ ผืนป่าแห่งนี้มาตั้งแต่ครั้งบรรพกาล เรื่องเล่าต่างๆจากพรานป่ารุ่นทวดตกทอดมาถึงรุ่นปู่ รุ่นลูกรุ่นหลาน จนกลายเป็นเรื่องเล่าตำนาน ให้พรานป่ารุ่นหลังๆได้พึงระลึกถึง และเตือนสติระวังป้องกันภัย ไม่ให้ทำสิ่งใดอันเป็นการนอกเหนือจากประเพณีปฏิบัติ เพราะหากเปรียบกับสถานการณ์เช่นนี้แล้ว การลงจากห้างไปเดินท่องป่าในตอนกลางคืนย่อมเป็นการไม่ปลอดภัย เพราะอาจโดนลอบทำร้ายจากเสือเจ็บที่ยังมีพละกำลังหลงเหลือที่จะกระโจนจากที่ซุ่มเข้าทำร้ายมนุษย์ที่มีจุดอ่อนในการมองกลางคืน หรืออาจเหยียบเอาสัตย์มีพิษเกิดแว้งฉกกัดเข้าคงหมดหนทางรักษาเพราะอยู่กลางป่าห่างไกลผู้คน ทว่าด้วยเหตุผลประการใดก็ไม่อาจทำให้ความคับแค้นใจและความกระหายใคร่อยากจะล้างแค้นหมดไปจากหัวใจของชายชื่อสุวัจน์ เขาประคองปืนขึ้นดึงลูกเลื่อนกระชากเอาปลอกกระสุนขนาด .375 ให้กระเด็นออกมาจากรังเพลิง บรรจุนัดใหม่เข้าไปแทนที่  แล้วเอ่ยเอื้อนวาจาสุดสะเทือนอารมณ์ขึ้นรู้ไหมชาติข้าใช้เงินเก็บก้อนสุดท้ายจ่ายให้เจ้าไปเมื่ออาทิตย์ก่อน หลวงให้ข้าพักราชการเพราะข้าไม่มีแม้กระทั่งวิญญาณที่จะยืนทรงตัวให้เขารู้ว่าข้าเป็นมนุษย์ที่พอจะทำประโยชน์อันใดได้ ความเสียใจครั้งนี้มันเกินที่จะรักษาเสียแล้วพรานชาติเอ๋ย ข้าตามมันมาห้าเดือนเต็มๆ หามีครั้งไหนเฉียดใกล้เท่าครั้งนี้ไม่ หากเจ้าหมายจะอยู่จนถึงเช้าก็ตามใจเจ้าเถิด ข้าจะไม่โทษโกรธเคืองใดๆทั้งสิ้น ข้าจะตามมันไปให้ถึงที่สุด หากแม้นข้าต้องตายก็ขอให้ได้จ้องตาอาฆาตพยาบาทมันเสียก่อนจะสิ้นลมเถิด สุวัจน์สะพายปืนขึ้นไหล่ขวาผุดลุกขึ้น ปล่อยบันใดเชือกหยิบไฟฉายส่องลงไปเบื้องล่าง แล้วค่อยๆไต่บันไดลงไปเบื้องล่าง พรานชาติเมื่อได้ฟังถ้อยคำนายจ้างก็สุดที่จะทัดทาน ครั้นจะไม่ตามไปก็คงจะโดนครหาว่าจิตใจอำมหิตทิ้งเพื่อนร่วมชะตากลางป่าเขา  หาใช่วิสัยของพรานป่าผู้จัดเจน วิสัยของผู้สืบทอดวิชาท่องป่าจากบรรพบุรุษไม่ ผุดลุกตามนายจ้างลงไปเบื้องล่างเพื่อตามรอยเสือร้ายไปด้วยกัน