The Wizard of Oz ผจญภัยดินแดนมหัศจรรย์

ลำดับตอนที่ #1 : Chapitre 1 : The Cyclone and the munchkins

The Wizard Of Oz

Chapitre 1 : The Cyclone and the munchkins

          ในฟาร์มเล็กๆแห่งหนึ่ง ที่ตั้งอยู่ในเมือง Kansas   มีเด็กผู้หญิงตัวเล็กคนหนึ่งนามว่า โดโรที อาศัยอยู่ที่ฟาร์มแห่งนี้ซึ่งเปรียบเสมือนบ้านของเธอ  ตัวฟาร์มตั้งอยู่บริเวณกลางทุ่งหญ้าแพรรี่   แต่น่าโชคร้ายที่เด็กน้อยนาม โดโรที ไร้ซึ่งพ่อ และแม่  เธอต้องอาศัยอยู่กับ ลุง เฮนรี่ และป้าเอ็ม ซึ่งรักเธอราวกับเธอเป็นลูกแท้ๆของทั้งคู่   โดโรทีเป็นคนไม่ค่อยมีเพื่อนนัก เธอจึงมี โตโต้ สุนัขผิวดำแสนรู้เป็นเพื่อนคู่กายเสมอมา

          ลุงเฮนรี่ ประกอบอาชีพชาวนา ส่วนป้าเอ็ม เป็นคนดูแลบ้านยามที่ลุงเฮนรี่ออกไปทำนา  ส่วนตัวบ้านหลังที่พวกเขาอยู่นั้น ทำขึ้นด้วยไม้ทั้งหลัง

                ในหน้าร้อนที่แห้งแล้งของ Kansas  ทุ่งหญ้าแพรรี่แห้งกลายเป็นสีน้ำตาล  วันหนึ่ง ในเวลาบ่ายแก่ๆนั้นเอง  ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีจากฟ้าสดใสเป็นเทาเข้ม  ก้อนเมฆเหมือนจะมารวมตัวกันใกล้ๆนี่   ขณะที่ โดโรที กับ โตโต้ กำลังเล่นกันอยู่ที่ทุ่งหลังบ้านนั้นเอง  เสียงฟ้าผ่าดังขึ้นราวแจกันใบใหญ่ในบ้านตกลงมาจากที่สูง แล้วกระแทกกับพื้นอย่างจัง  เธอคาดคะเนได้ว่าต้องมีพายุมาแถวนี้  แต่ไม่ทันที่จะเต้นรำทำเพลงใดๆ เสียงลมหวีดหวิวอันน่าสยดสยองดังขึ้น พร้อมกับแรงลมที่แรงขึ้นเรื่อยๆ จนพวกเธอไม่ทันจะตั้งตัว

                "มีพายุไซโคลน รีบหนีไปที่ห้องใต้ดินเร็ว!" ลุงเฮนรี่ตะโกนสุดเสียง  จากนั้นทุกๆคน วิ่งเข้าไปหลบในห้องใต้ดิน ที่ลุงเฮนรี่เคยขุดเป็นห้องเอาไว้ก่อนหน้านี้ สำหรับการหลบภัยเมื่อเกิดพายุขึ้น

          ลมเริ่มพัดรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ  เสียงคำรามของพายุนั้น ดังชัดเจนเต็มสองรูหูของโดโรที

โตโต้กลั้นไม่ไหววิ่งออกมา   มันวิ่งตรงไปที่บ้านเพื่อไปหลบยังเตียงนอนของมัน  "โตโต้!!" โดโรทีร้องเรียกเสียงดัง  เธอวิ่งตามโตโต้อย่างไม่คิดชีวิต

                ความมืดมิดปกคลุมท้องฟ้าโดยทั่ว  ฟาร์มซึ่งเปรียบเป็นบ้านของโดโรที ถูกไซโคลนดูดขึ้นไปข้างบนท้องฟ้า   โตโต้เห่าเสียงดัง  โดโรทีได้โอกาสอุ้มมันไว้ในอ้อมแขนของเธอ ความตกใจเริ่มกัดกินทั้งสองมากกว่าตอนไหน  โดโรทีเริ่มเป็นห่วง ลุง กับ ป้า ของเธอที่หลบอยู่ในห้องใต้ดิน  เธอไม่สามารถทำอะไรได้ เว้นแต่รอจนกว่าพายุจะสงบ โดยที่ฟาร์มหลังแรก ถูกปั่นรวมกับพายุ  แต่ยังหลังเหลือบ้านอีกหลังอยู่   ด้วยความหวาดกลัวและตกใจ จึงทำให้โดโรทีรู้สึกเหมือนจะเป็นลม แล้วก็.....

..........

                โดโรที ตื่นขึ้นมา เธอค่อยๆลืมตาช้าๆ แล้วรู้สึกเหมือนมีอะไรกดทับจมูกอยู่  ปรากฏว่านั้นคือใบหน้าของโตโต้ สุนัขสุดที่รักของเธอ ติดกับใบหน้าเธอด้วยสภาพที่เปียกปอน    น่าแปลกใจที่ทุกอย่างกลับเงียบสงบ ราวไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อครู่ใหญ่นี่เลย  ทั้งเสียงพายุ ฟ้าผ่า หรือแม้ตัวพายุเองก็หายไปหมด เธอตื่นขึ้นมาในห้องห้องหนึ่ง  ที่มีเพียงประตูกระจกอยู่ตรงหน้า     "อะไรกันเนี่ย"  เธอค่อยๆมองข้างนอกแล้วอ้าปากค้าง  รอบๆภายนอกประตู เต็มไปด้วยแมกไม้สีเขียว  ดอกไม้หลากสีสันสวยงามสะดุดตา , ผีเสื้อจำนวนมาก และเสียงนกร้องเพลงอันแสนไพเราะ    โดโรทีรู้ทันทีว่านี่ ไม่ใช่เมือง Kansas  เพราะเธอไม่เคยเห็นสถานที่นี้มาก่อน   เธอจึงค่อยๆผลักมือข้างหนึ่ง  เปิดประตูออกไป

                เมื่อเธอเปิดประตูออกมาเพื่อชมสิ่งอันสวยงามนี้  เสียงเล็กเบาๆ พูดขึ้นว่า "ยินดีต้อนรับ สู่ดินแดนแห่ง Munchkins"   ด้านหน้าเธอคือชายตัวเล็กจิ๋วสามคน และผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง   ผู้ชายทั้งสามคนสวมชุดสีฟ้าอ่อน พร้อมกับหมวกใบใหญ่ ประกอบไปด้วยกระดิ่งเล็กๆ ห้อยอยู่ตรงปีกหมวก    ส่วนหญิงร่างเล็กจิ๋วนั้นสวมชุดกระโปรงสีขาว  เธอก้มโค้งแล้วพูดกับโดโรที  "พวกเราจะขอบคุณเธออย่างไรดี สำหรับที่เธอช่วยกำจัดแม่มดร้ายแห่งตะวันออก...  รู้มั้ย ว่าเธอทำให้พวก Munchkins เป็นอิสระ"

                "ตายแล้ว! นี่ฉันฆ่าใครไปหรือเนี่ย" โดโรทีอุทานเสียงดัง

                ผู้หญิงร่างจิ๋วชี้ไปยังบ้านฝั่งตรงกันข้าม   โดโรทีมองเห็นสิ่งที่เธอต้องการจะบอก นั่นหมายถึงรองเท้าเงินคู่หนึ่ง ที่ยื่นออกมาจากกล่องไม้เล็กๆ    "เอ่อ... ฉันไม่ได้บอกว่าพวกเธอจะต้องตอบแทน..." พูดเสร็จก็มองไปยังรองเท้าคู่นั้น

                "แต่เธอกำจัดแม่มดชั่วร้าย ที่ทำให้พวก Munchkins ต้องตกเป็นทาสถึงหลายปี  ตอนนี้ พวกเขาเป็นอิสระแล้ว" เสียงอันไพเราะดังขึ้น เหมือนเสียงของนางเอกในเทพนิยาย

"ขอโทษที่ไม่ได้แนะนำตัวนะ  ฉันคือ แม่มดแห่งทิศเหนือ" หญิงร่างเล็ก  กลายร่างเป็นแม่มดชุดขาว หน้าตายิ้มแย้ม เปี่ยมไปด้วยความอบอุ่น ใบหน้าของเธอดูผ่องใส ราวเทพธิดาที่มาจากสวรรค์

                โดโรทีไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับแม่มดใจดีมาก่อน แต่แม่มดแห่งทิศหนือแนะนำตนเองอย่างสุภาพ โดยไม่น่าหวาดระแวงใดๆ  เธอค่อยๆเข้ามาใกล้ตัวโดโรที กับโตโต้ ที่เพิ่งวิ่งออกมา แล้วเล่าเรื่องบางอย่างให้ฟัง

                "ตอนนี้เธออยู่ที่ดินแดน Oz  ดินแดนแห่งนี้มีแม่มดอยู่สี่คนด้วยกัน  1.แม่มดชั่วร้ายแห่งภาคตะวันออก  ที่เธอเพิ่งฆ่าไป 2. แม่มดผู้ชอบความทรมาน แห่งตะวันตก 3.แม่มดผู้ฉลาดหลักแหลมและรักกฏระเบียบแห่งทิศใต้  และ ฉัน แม่มดแห่งทิศเหนือ"

                โดโรทีเริ่มเข้าใจอะไรบ้าง  เธอรู้แล้วว่า มีเพียงแม่มดร้ายแห่งตะวันออกเท่านั้นที่ตายไป  โดโรทีรู้สึกดีใจที่ Munchkins เป็นอิสระ แต่เธอพลัดพรากกับ ลุงเฮนรี่ และป้าเอ็ม    เมื่อคิดดังนั้น โดโรทีเริ่มเศร้า  แม่มดแห่งทิศเหนือจึงมองเธอด้วยใบหน้าที่เมตตา แล้วถามออกไป "ต้องการให้ช่วยเหลือไหม"

                "ฉัน... อยากกลับบ้านที่ Kansas  จะได้พบกับคุณลุงและคุณป้า" โดรทีบอกกับแม่มดผู้ใจดีและเริ่มเล่าเกี่ยวกับบ้านของเธอ ที่ถูกพายุพัดไป     แม่มดผู้ใจดีเริ่มตีสีหน้างุนงง และกล่าวอย่างสุภาพ "ฉันเสียใจที่จะบอกกับเธอว่า เธออยู่ไกลจากบ้านมาก  เพราะฉันไม่เคยได้ยินชื่อ Kansas มาก่อนเลย"  เธอทำสีหน้าเศร้า  ก่อนโดโรทีเริ่มร้องไห้  "ฉันไม่รุ้ว่าจะช่วยเธออย่างไรดี  แต่ก็จะพยายาม" แม่มดกล่าว

                โดโรทีเริ่มหยุดร้องเมื่อแม่มดผู้ใจดีถอดหมวกเวทย์มนตร์ของเธอออก  เธอวางหมวกในแนวตรงแล้วนับ  "1... 2... 3!"  หมวกของเธอปล่อยเศษกระดาษแผ่นหนึ่งออกมา  ในกระดาษแผ่นนั้น มีข้อความบางอย่างเขียนอยู่  "ให้โดโรที เดินทางไปยังเมืองมรกต"

                "โดโรทีจ้ะ เธอต้องเดินทางไปยังเมืองมรกต , เป็นไปได้ว่าพ่อมดแห่ง Oz จะช่วยเธอได้" แม่มดกล่าว  "พ่อมดแห่ง Oz  ที่อาศัยอยู่ในเมืองมรกตนั้น มีพลัง และ อำนาจยิ่งกว่าแม่มด 4 คน แห่งทั้ง 4 ทิศ รวมกันเสียอีก  ถ้าเธอเดินทางตามถนนก้อนอิฐสีเหลืองนี่ไปแล้วล่ะก็  เธอจะพบเขา"

                "ฉันต้องออกเดินทางไปที่เมือง มรกตงั้นเหรอ"  โดโรทีพูดเบาๆ  ก่อนที่เธอจะไปนั้น  แม่มดแห่งทิศเหนือได้มอบรอบเท้าสีเงินอันล้ำค่าให้เธอและจูบเบาๆลงบนหน้าผากของโดโรที "นี่คือจูบศักดิ์สิทธิ์ ภายใต้รอบจูบ และรองเท้าสีเงินคู่นี้ เธาจะปลอดภัยจากอันตรายตลอดการเดินทาง ขอให้โชคดี" แม่มดพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

                "ขอบคุณค่ะ...คุณ..." โดโรทีอ้ำอึ้ง

                "กลินดา แม่มดแห่งทิศเหนือจ้ะ" กลินดายิ้มน้อยๆ

                โดโรทีอำลาทั้งพวกคนจิ๋วและแม่มด   การเดินทางสู่เมืองมรกตของเธอและโตโต้ กำลังจะเริ่ม ณ บัดนี้

To Be Continue…. >>