ยอดตัวตลก@มหานักรบ

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 ดาบของพวกเรา (100%)

                รุ่งอรุณวันใหม่ที่แสนจะสดใส ฟรีสได้ตื่นขึ้นมาจัดการกับธุระส่วนตัวของเขาในขณะที่เพื่อนทั้ง 2 ยังนอนซมอยู่บนเตียง วันนี้ฟรีสแต่งตัวต่างออกไปจากทุกวันเขาสวมเสื้อเชิตแขนยาวสีขาวจดประดุมเรียบร้อยกับกางเกงขายาวสีดำสนิท ทรงผมที่เคยกระเซอกระเซิงถูกหวีให้เป็นระเบียบเรียบร้อย และที่ขาดไม่ได้คือ เขาสวมเสื้อคลุมสีแดงสด ของหอไฟเยอร์เรด

                “ง่าววววว เช้าแล้วหรอ”ชาร์มลุกขึ้นมานั่งบนเตียงเมื่อได้ยินเสียงนาฬิกาปลุก

                “เฮ้ พี่ คนนั้นใครอะ”เชมที่ลุกขึ้นตามาถามโดยที่ปลายนิ้วชี้ไปทางฟรีส

                “อืมนั่นสิ”ชาร์มขยี้ตา

                “ฉันเอง ฟรีสไง”ฟรีสตอบพร้อมกับวางแก้วโกโก้ร้อนลงบนโต๊ะ

                “หา ฟรีสเหรอ”เสียงทั้ง 2 ประสานกัน

                “เออสิไม่ใช่ฉันแล้วจะใคร”ฟรีสโกรธจนหน้าแดงเลย “พวกนายนะไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้ววันนี้เขามีนัดกันที่ห้องประชุมอาคารดาราศาสตร์ตอน 9.30 น.”ฟรีสสั่งเป็นการใหญ่จนสหายทั้ง 2 ต้องรีบร้อนกันจนวุ่นวายไปหมด

@@@@@@@@@@

                สหายทั้ง 3 มาถึงที่ห้องประชุมก่อนเวลาที่กำหนด ภายในห้องประชุมเต็มไปด้วยนักเรียนปีหนึ่งของหอทั้ง 4 นั่งรอที่จะมาฟังการปฐมนิเทศของอาจารย์ใหญ่

                “สวัสดีเจ้าเด็กแสบ”อาจารย์เออวินร้องทัก

                “ดีฮะ จารย์”ฟรีสทักกลับพร้อมทั้งพาเหล่าสหายไปตรงที่อาจารย์เออวินยืนอยู่

                “สวัสดีครับอาจารย์”ชาร์มและเชมทัก

                “อือ นั่งกันได้ละเดี๋ยวอาจารย์ใหญ่จะมาละ”อ.เออวินชี้ไปตรงที่ๆมีเก้าอี้ว่างอยู่ 3 ตัว

                “เฮ้ ชาร์ม เสื้อสีน้ำเงินนั้นหออะไรอะ”ฟรีสถาม

                “อ๋อ หอวาเทอร์บลู ครับ”ชาร์มตอบ

                “และเป็นที่รวมของพวกหัวกะทิด้วย”เชมเสริม

                “โรงเรียนเรามีทั้งหมด 4 หอ ไฟเยอร์เรด วาเทอร์บลู เคเวอร์กรีน เอิร์ทเยโล่”เสียงชายคนหนึ่งเอ่ยจากด้านหลังของทั้ง 3 คนนั้น

                “สวัสดีฉัน โยเกียร์ ซีลูม และนี่เพื่อนฉัน ชไลเดอร์ เบค็อก”โยเกียร์แนะนำตัวต่อฟรีส

                “ซีลูมนี่รู้สึกคุ้นยังไงพิกลน่า”ชาร์มทำท่าคิดอย่างสงสัย

                “ก็นามสกุลของเสนาธิการที่วางแผนบุกตีนครฟิรูเน่ไม่ใช่เหรอ”เชมเอ่ยเสร็จก็หน้าซีดทันใดพร้อมกับรอยยิ้มอันหน้าสะพรึงกลัวของโยเกียร์

                “สวัสดีนักเรียนทุกคน”เสียงอาจารย์ใหญ่ดังมาจากเวทีหน้าห้องประชุม

                “สวัสดีครับ/ค่ะอาจารย์”นักเรียนทั้งห้องกล่าวพร้อมกัน

                “นักเรียนทุกคนที่ครูเรียกทุกคนมาในวันนี้ก็เพราะว่าอยากให้นักเรียนทราบกฎของโรงเรียนเราเอาไว้นะ”เสียงของอาจารย์ดังกระหึ่มไปทั้งห้อง

                “ข้อที่ 1.ห้ามนักเรียนชายไปที่หอหญิง และนักเรียนหญิงไปที่หอชาย”

                “ข้อที่ 2.ห้ามนักเรียนทุกคนไปที่หอ เอ็มพอเร่อคิงส์ดอม เป็นอันขาด”

                “ข้อที่ 3.ให้ทุกคนเข้าห้องนอนก่อนเวลา 22.00 น.”

                “ข้อที่ 4.ใครที่สอบปลายปีไม่ผ่านจะต้องมาสอบแก้ตัวในช่วงปิดภาคฤดูร้อน”

                “ข้อที่ 5.ห้ามก่อคดีทะเลาะวิวาทกันในโรงเรียน ฯลฯ”อาจารย์ใหญ่ยังคงพูดกฎไปเรื่อยๆ(ไม่รู้ว่าพิมพ์หมดจะซักกี่แผ่น) จนจบแล้วจึงมีอาจารย์คนใหม่ขึ้นมากล่าวต่อ

                “สวัสดีนักเรียนทุกคน ผม การน เวสเตอร์ อาจารย์ผ่านนันทนาการ”เขาแนะนำตัว

                “ขอให้รุ่นพี่ปี 2 ทุกคนเดินไปหารุ่นน้องของตัวเองที่จับฉลากได้เมื่อเช้าด้วย”เขาพูดต่อ

                “พวกเธอปี 2 ต้องดูแลรุ่นน้องให้ดีที่สุดเหมือนที่ปี 3 เคยดูแลพวกเธอ”อาจารย์เริ่มเอ่ยต่อเมื่อเห็นนักเรียนเข้าคู่กันเป็นที่เรียบร้อย

                “หวัดดีฉันไม่ต้องแนะนำตัวแล้วมั้ง”โยเกียร์เดินเข้ามาหาฟรีส

                “ฮะ รุ่นพี่”ฟรีสยื่นมือไปจับกับมือของโยเกียร์เพื่อแสดงการทักทาย

                “นายพักอยู่ห้องไหนละ”โยเกียร์ถาม

                “ห้องพักเบอร์ 666 ครับ”ฟรีสตอบและเขาทั้ง 2 ยังพูดคุยกันเรื่อยๆจนกระทั่ง

                “หยุดทักทายกันเพียงเท่านี้ก่อน”อาจารย์การนประกาศผ่านไมค์

                “น้องปี 1 วันนี้เลิกเรียนได้เจอกันใหม่วันเปิดเทอม ส่วนปี 2 รอก่อนมีอะไรจะพูดด้วยอีกนิด”อาจารย์กล่าว

                “ปะ ฟรีสกลับหอกันเถอะ”ชาร์มกับเชมเดินเข้ามาชวน

@@@@@@@@@@

ณ อาคารมังกรเพลิง

                3 สหายยังคงเดินเที่ยวเตร่อยู่ในสวนบลูมิงโกที่อยู่ด้านหลังอาคารมังกรเพลิง(จริงแล้วประตูไปสวนก็ติดกับห้อง 666 นั่นแหละ)ที่นี่ถือเป็นใจกลางของหอไฟเยอร์เรดก็ว่าได้เพราะจากจุดนี้เราสามารถเดินไปยังหอหญิงอาคารวิหคเพลิง หรือ จะไปที่อาคารกลางของหอก็ยังได้ เวลานี้สวนแห่งนี้เต็มไปด้วยผู้คนมากมายทั้ง 3 จึงชวนกันไปที่แม่น้ำที่ไหลผ่านหน้าทางเข้าหอหญิง

“นี่ฟรีสถามไรหน่อยดิ”ชาร์มเริ่มเปิดประเด็นคุยขณะที่พวกเขานั่งกันอยู่ริมน้ำ

“อืมว่ามาสิ”ฟรีสล้มตัวลงนอนโดยใช้มือทั้ง 2 ข้างประสานกันไว้หนุนหัว

                “นามสกุลของนายคือเวเกอร์ใช่ปะ”เขาถามก่อนล้มตัวลงนอนตามพลางมองไปที่เชมที่เข้าไปเล่นกับพวกผู้หญิงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

                “อือ มีไรเหรอ”ฟรีสหันมามองด้วยความงง

                “ถ้าเราจำไม่ผิดนะ เวเกอร์เป็นนามสกุลของขุนศึกคู่บัลลังก์แห่งฟิรูเน่ที่ล่มสลายไปแล้วไม่ใช่เหรอ”สีหน้าของชาร์มดูเคร่งเครียดมากขึ้น

                “ไม่รู้สิ พ่อไม่เคยบอกเรื่องเกี่ยวกับพวกนี้ให้ฉันรู้เลย”ตอบเสร็จเขาก็แหงนหน้ามองฟ้าอีกครั้ง

                “เหรอ???”ชาร์มยังไม่ค่อยมั่นใจนัก

                “เชื่อเขาเถอะ ครอบครัวเขาเป็นนักมายากลจริงๆ”เสียงชายคนหนึ่งดังมาจากด้านหลังจนทั้งคู่ต้องหันไปมอง

                “หวัดดีครับ จารย์”ฟรีสกล่าวทักทายอาจารย์คนสนิท(เออวินนั่นเอง)

                “มาทำอะไรกันอยู่นี่ละ”เขาถามแล้วนั่งลงในท่านั่งกอดเขาทั้ง 2 ข้างที่ริมน้ำตรงกลางระหว่างชาร์มและฟรีส

                “พอดีเซ็งๆอะครับเลยมานั่งคุยกันเล่นๆ”ชาร์มตอบ

                “อือ เข้าใจละ เซ็งใช่ปะ”เออวินหันมาถามชาร์ม

            “ครับ”ชาร์มตอบอีกครั้งตอนนี้ได้เดินกลับมาหาพวกเขาแล้ว

                “ฟรีสช่วยแสดงตลกหรือมายากลอะไรซักอย่างให้เพื่อนๆเขาดูหน่อยสิ”เออวินกล่าวจบเขาก็ลากฟรีสให้ลุกขึ้นมา

                เมื่อจอมเวทย์หนุ่มผู้เป็นอาจารย์กับตัวตลกหนุ่มผู้สืบเชื้อสายนแห่งนักมายากลเริ่มต้นการแสดงอันงดงามของพวกเขาความลงตัวในการผสมผสานของเวทย์มนตร์ที่ต้องดึงพลังมาจากธรรมชาติและศิลปะการแสดงขั้นเซียนสามารถดึงดูดให้ผู้คนที่อยู่โดยรอบมาชมเป็นจำนวนมาก ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่ออกไปก่อนที่การแสดงจะจบลง

                “กรี๊ด~~~~~~ อาจารย์เออวินเท่ห์มากเลย”เสียงตะโกนดังมาจากกลุ่มของนักเรียนหญิง

                “น้องปี 1 คนนั้นนะน่ารักจังเลย”เสียงมาจากทางเดิม

                “ขอบคุณครับๆๆๆ”ทั้ง 2 โค้งคำนับและกล่าวคำขอบคุณผู้ชมเมื่อสิ้นสุดการแสดง ก่อนที่จะพากันกลับไปอาคารมังกรเพลิง

                “ฟรีส นายสุดยอดมากๆ”เชมกล่าวชมเมื่อกลับมาถึงห้อง

                “แหะๆ เขินจังเลย”ฟรีสหัวเราะแก้เขิน

                “สาวกรี๊ดเต็มเลยวะเพื่อน”ชาร์มเดิมมาตบหลังของฟรีสดังป๊าบ

                “ว่าแต่เฮียแกก็ป๊อบเนอะ”ชาร์มพูดเสร็จพลันหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม

                “อาจารย์เออวินนะเหรอ”ฟรีสถาม

                “อือ”ชาร์มตอบ

                “จากที่ฉันรู้มานะ อาจารย์แกเคยเป็นถึงจอมปราชญ์แห่งนครฟิรูเน่เชียวนะ”เชมเดินไปที่เตียงคู่ของตนก่อนที่จะนอนลง

                “จริงหรือเนี่ย”ฟรีสรู้สึกแปลกใจมากที่คนระดับจอมปราชญ์ยอมลดตัวมาแสดงกับเขา

                “ฟรีสพรุ่งนี้ไปซื้อดาบกันเปล่า”ชาร์มลากเก้าอี้มานั่งพร้อมวางแก้วลงบนโต๊ะ

                “ฉันมีแล้วอะ”

                “เซ็ง เลิกคุย ปิดไฟ นอน”ชาร์มเซ็งอะไรก็ไม่รู้

                “ง่า”ฟรีสจึงเข้านอนตาม

                ช่วงสายๆของวันใหม่ที่ขณะนี้ฟรีสต้องนั่งอยู่คนเดียวในสวนบลูมิงโกเนื่องจากสหายทั้ง 2 ต่างพากันเข้าเมืองไปเลือกซื้อศาสตราวุธคู่ใจ(ดาบ) เขานั่งมองดูสายน้ำที่ไหลๆไปปล่อยให้เวลาผ่านไปอย่างไร้ประโยชน์

                “หวัดดี”นักเรียนหญิงคนหนึ่งเดินมาทักทายฟรีส

                “หวัดดีครับ”เขาเอ่ยคำทักทายโดยไม่หันไปมอง

                “เป็นอะไรไปละหือ ดูไม่สดใสเหมือนเมื่อวานเลย”เธอเดินมามองหน้าเขาตอนนี้สายตาของทั้งคู่ต่างจับจ้องกัน

                “ป่าวครับ ไม่เป็นไรหรอกครับ นี่ไง”เขาแสร้งทำเป็นรู้สึกดีโดยเริ่มโยนลูกบอล 3 ลูกให้ดูแต่มันกลับตกลงบนพื้นหมดเนื่องจากเขาไม่มีสมาธิ

                “เห็นไหมละ”เธอหัวเราะออกมาเบาๆพร้อมกับหน้าที่เริ่มแดง

                “แฮะๆ”ฟรีสหัวเราะกลบเกลื่อนความเขิน ทั้งคู่ยังคงนั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน

                “ควีเน่ เธออยู่ไหนนะ”เสียงผู้หญิงกลุ่มหนึ่งตะโกนออกมา เสียงดังไปทั่วสวนบลูมิงโก

                “ฉันต้องไปละนะ”เธอยิ้มให้ฟรีสก่อนที่จะวิ่งไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆ

                “ควีเน่ เหรอ”ฟรีสคิดในใจแล้วสายตาพลันมองไปเห็นของบางอย่างหล่นอยู่ ผ้าเช็ดหน้าของใครบางคน

                “เราคงได้พบกันอีกนะ”ฟรีสกอดผ้าเช็ดหน้าไว้แน่นแต่แล้วก็มีเสียงที่ขัดความสุขของเขา

                “เฮ้ ฟรีส”กลุ่มชายในชุดเสื้อคลุมของไฟเยอร์เรดวิ่งตรงมาทางเขา

                “มีอะไรเหรอครับรุ่นพี่”ฟรีสรู้ได้ทันทีเนื่องจากดาวบนบ่าที่มีมากกว่าเขา

                “คือ เวรอฟ เขาอยากพบนายนะช่วยตามมาหน่อยได้ไหม”รุ่นพี่อีกคนเดินเข้ามาบอกแก่ฟรีส

                “ก็ได้ครับ”ฟรีสเดินตามพวกรุ่นพี่เข้าไปในป่าหลังหอพักไฟเยอร์เรดซึ่งเป็นป่าทึบมากๆ

                “ยินดีต้อนรับสู่สมาพันธ์ทูตแห่งแสง”เวรอฟที่ยืนรออยู่แล้วกล่าวขึ้น

                “สมาพันธ์ทูตแห่งแสง???”ฟรีสงงกับคำที่เวรอฟเอ่ยมาแต่ต้องเก็บมันไว้ในใจ

                “นั่งลงก่อนฉันมีอะไรจะพูดด้วย”เวรอฟร่ายเวทย์มนตร์แปลงสภาพให้ไม้ต้นหนึ่งกลายมาเป็นเก้าอี้ให้ฟรีส

                “มีอะไรเหรอครับ”ฟรีสเริ่มกล้าที่จะถาม

                “ฉันอยากชวนนายเข้าสมาพันธ์แห่งแสง”เวรอฟพูดอย่างตรงไปตรงมา

                “เพราะอะไรถึงต้องเป็นผมละครับ”ฟรีสยังไม่ค่อยเข้าใจสาเหตุที่เขาถูกนำตัวมา

                “เพราะเธอคือทายาทแห่งแสงไง”เวรอฟเอ่ยเรื่องนี้ยิ่งทำให้ฟรีสแสดงสีหน้าไม่ค่อยเข้าใจออกมาอีก

                “นายไม่รู้เลยเหรอว่าคนที่ก่อตั้งสมาพันธ์แห่งแสงขึ้นมานะ เขาเป็นนักมายากล”เวรอฟพยายามอธิบายให้ฟรีสฟัง “นายจะมาอยู่กับเราไหมละจะได้เล่าเรื่องให้ฟังมากกว่านี้” เวรอฟเชื้อเชิญ

                “ถ้างั้นผมขอปฏิเสธ”ทันทีที่เอ่ยจบฟรีสได้ลุกและเดินออกไปจากที่แห่งนั้นทันที

                “หน่อยแนะเจ้าเด็กบ้า”รุ่นพี่คนหนึ่งเอ่ย

                “จัดการมันเลยไหมครับ”อีกคนเอ่ยต่อ

                “ปล่อยเขาไป”เวรอฟสั่งอย่างเยือกเย็น “ฮึๆๆ น่าสนุกดีนี่ ฟรีส เวเกอร์”เขาเอ่ยเบาๆ

                ฟรีสเดินทางกลับมายังอาคารมังกรเพลิงด้วยความปลอดภัย ไม่มีผู้ใดตามมาทำร้ายเขาเมื่อฟรีสเปิดประตูห้องเข้าไปเขาก็ได้พบว่าสหายทั้ง 2 ได้กลับมาแล้ว

                “ฟรีสดูนี่สิดาบของฉัน”เชมวิ่งเอาดาบมาให้ฟรีสดูมันเป็นดาบที่ยาวและไม่ค่อยหนามากด้ามจับทำจากแห่งที่ส่องประการแสงสีแดงอยู่ตลอดเวลา

                “อืม สวยดีนี่สีแดงเข้ากับหอเราดี แล้วของนายละชาร์ม”ฟรีสหันไปหาชาร์มที่นอนเล่นอยู่บนเตียง

                “เชมเอาให้เขาดูสิ”เชมหันไปหยิบดาบอีกอันหนึ่งซึ่งเป็นของชาร์มตัวดาบสั้นกว่าของเชมเล็กน้อยซึ่งถือเป็นขนาดปกติ ดูมีความทนทานสูง ทั้งด้ามจับและตัวดาบต่างมีสีดำสนิท

                “ดาบพวกนี้มีชื่อไหมอะ”ฟรีสหันไปถามชาร์ม

                “ดาบของเชมนะชื่อ ลมหายใจแห่งเปลวเพลิง ส่วนของฉันนะคือ....”ชาร์มเงียบไป

                “ชื่ออะไรละ”ฟรีสถาม

                “เสียงเรียกแห่งความตาย”ชาร์มตอบด้วยน้ำเสียงอันแผ่วเบา

                “....”ทั้ง 3 คนเงียบไปซักพัก

                “เอาน่ามันก็แค่ชื่อ แล้วไหนละดาบของนายฟรีส”ชาร์มลุกขึ้นมานั่งและเริ่มถาม

                “นี่ไง”ฟรีสเดินไปหยิบดาบของเขามาให้ทั้งคู่ดู

                “นี่มัน....”เชมทำท่าเหมือนจะนึกอะไรได้เมื่อได้เห็นดาบสีทองที่มีรวดลายแกะสลักมากมายของฟรีส

                “มันอะไรเชมบอกมาเร็ว”ชาร์มคาดคั้นน้องชายฝาแฝด

                “มันคือ เขี้ยวแห่งพรีทีอุส ดาบของขุนศึกคู่บัลลังก์แห่งฟิรูเน่”ถ้อยคำที่เชมเอ่ยด้วยอาการสั่นๆสร้างความตกตะลึงให้กับสหายเป็นอย่างมาก

                “นายได้มันมาจากไหนอะ”ชาร์มหันหลังมาถามฟรีส

                “อ.เออวินเอามาให้อะ”ฟรีสตอบโดยหลีกเลี่ยงการบอกกล่าวถึงพ่อของเขา

                “อ.เออวินเหรอ??”เชมทำท่าคิดหนักอีกครั้ง

                ภายในห้อง 666 ทั้ง 3 ร่างยังคงนักปรึกษากันเกี่ยวกับเขี้ยวแห่งพรีทีอุส จนพระอาทิตย์ตกไปเป็นเวลานานแล้ว ทั้ง 3 ที่อ่อนเพลียจากกิจกรรมที่แต่ละคนทำในเวลากลางวันนั้นจึงทรุดตัวลงหลับคาโต๊ะกลางห้องที่ใช้เป็นที่ประชุมพร้อมกับดาบทั้ง 3 เล่มที่เรียงกัน เคี้ยวแห่งพรีทีอุส เสียงเรียกแห่งความตาย และ ลมหายใจแห่งเปลวเพลิง