คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #48 : ตอนที่ 46
เเลอัสหันมามออบิเล้วยรอยยิ้มแห้แล้ เาถอนหายใแล้วล่าวประโยที่อบิเลไม่เ้าใวามหมาย “ถ้าอืมอเาหมายถึ้อารรับผิอบ...ผมอยาให้อบิเลั้ใฝึฝนมาว่านี้นะรับ อย่าน้อยเ่ไ้รึ่หนึ่ออลิเีย็ยัี”
ล่าวบเา็เินออไปนอห้อ
ไม่ิะยายวามอะไร่อ
แทบไม่่าาวาิเลอัสที่ล่าวแ่อืมแล้วเินออาห้อไปเลยสันิ!
อบิเลหน้าเหรอหราไปรู่ให่
มีรั้นี้นี่แหละที่เธอเริ่มแน่ใแล้วว่าสอนนี้เป็นพี่น้อันริ ๆ
อบพูอะไรให้นอื่นไม่เ้าใเหมือนันเป๊ะ!
เมื่อไ้อยู่นเียวภายในห้อ
วามิออบิเลที่ถูทับไว้มานาน็เริ่มเลื่อนไหวอีรั้
เธอยมือแะหน้าอเบา ๆ ฟัเสียหัวในเอที่เ้นแรนแทบะทะลุอออมา
อบิเล้มลมอมือนเอที่นาบบริเวหัวใ
ภาพที่เธอล้มไปบออวาิเลอัสปราึ้นสลับับภาพใบหน้าอเาที่เลื่อนเ้ามาใล้
ระทั่ลิ่นหอมอสมุนไพรอันเป็นเอลัษ์ประำัวเา
เธอยัสามารถำไ้ราวับว่ามันไม่ไ้าหายไปไหน
“เฮ้อ...นไ้สิ...” อบิเลพึมพำับนเอเสียแผ่ว เอนัวลนอนพลาทอสายามอเหม่อบนเพาน “...เผลอาหวัะแล้ว”
หลัาวันนั้น
ทุอย่า็เหมือนะลับมาเป็นปิ อนเย็นอบิเลยัฝึ้อมับอลิเีย
เเลอัสและวาิเลอัสสลับันไป ที่ไม่ปิมีเพียวามิออบิเลเอที่เหมือนะอยเฝ้ารอารมาถึอวาิเลอัสมาึ้น
รวมถึั้ใฝึมาึ้นว่าเิมามำเือนอเเลอัส
เธอไม่ล้าถามวาิเลอัสามรว่า
‘อืม’ ที่เาพูหมายถึอะไร เพราะหาเาหมายวามว่าเป็นแ่ารผายปอธรรมา
วามาหวัในใออบิเลไ้ทำให้ัวเธอเอรู้สึแย่ึ้นมา
เวลาหนึ่เือนว่าผ่านไปอย่ารวเร็ว
านประลอประำปีเ้าสู่่วัเลือรอบแร เพราะไ้บลัรูไทล์่วยยับยั้โร้าย
วามสามารถทา้านเวทมนร์ธาุน้ำออบิเลึพันาึ้นาเิมมา
อย่าน้อยอนนี้เธอ็สามารถร่ายเวทฟื้นฟูระับลา่วยนอื่นไ้แล้ว
แถมยัสามารถใ้เวทโมีทั้สามธาุโ้อบู่่อสู้ในเวลาเรียนไ้
ฝีมือาบในอนนี้็ไม่แย่นาทำไ้แ่วิ่หนีพีเลเหมือนแ่่อน
เรียไ้ว่าอบิเลในอนนี้่าาเมื่อสามเือน่อนราวับนละน
ารพันานี้ทำให้ัวอบิเลเอมีวามมั่นใในนเอมาึ้น
อย่าน้อยหามีสาว ๆ นไหนพาลมาหาเรื่อผินเธอ็สามารถอบโ้ืนไ้
เสียแ่พัหลัมานี้ไม่มีใรมาหาเรื่อเธอให้ไ้ทสอบฝีมือเลยสัรั้
“อบิเลไ้สมัรลประลอไหมะ?” อาเรียถามะที่ำลััวายาลบนู้้านในเ้นท์พยาบาล้าสนามประลอ เป็นเรื่อปิหานัเรียนที่มา่วยานามหน่วย่า
ๆ ะสมัรลประลอเพื่อะแนนพิเศษ
“ไม่ไ้ล่ะ” อบิเลอบ เธอลัวว่าารไปลประลอะทำให้บลัรูไทล์ทำานหนันพลัหมลาลานประลอเสีย่อน
ึัสินใไม่เสี่ยีว่า ะอบำถามสายาเธอ็เหลือบไปมอวาิเลอัสที่ำลันั่พิเ้าอี้อ่านหนัสือในมือ
วาิเลอัสเป็นนวนอบิเลให้มา่วยานนี้เอ
ันั้นึไม่แปลหาะเห็นเานั่อยู่ที่นี่ แม้ว่าัววาิเลอัสะไม่ใ่หมอ แ่เาเป็นถึผู้รัสรร์และยาเือบทั้หมที่มีรนี้เป็นฝีมืออเา
ทั้หมอและพยาบาลึ่อน้าให้เียริายหนุ่มโยปล่อยให้เานั่เย ๆ
ไม่้อลแรอะไรนอาะมีนไม่พอริ ๆ
ายหนุ่มสัมผัสไ้ว่าอบิเลมอ
เาละสายาาหน้าหนัสือหันมาสบาอบิเล เ็สาวสะุ้เบนสายาหลบอย่ามีพิรุธ วาิเลอัสหรี่ามอารระทำออบิเล้วยวามสสัยรู่หนึ่
แ่เมื่อเห็นว่าเ็สาวหันไป่วยอาเรียัยา่อเหมือนไม่มีอะไรเิึ้นเาึ้มหน้าลอ่านหนัสือ่อ
อบิเลลอบถอนหายใับัวเอเมื่อสัมผัสไ้ว่าสายาอเาผละาไปแล้ว
เธอไม่ล้าหันไปมออีเมื่อนึึ้นไ้ว่านที่สอนให้เธอใ้เวทรวสอบลอเวลาเป็นเาเอ
เื่อไ้เลยว่าเา็้อใ้เวทนี้อยู่ลอเวลาเ่นัน!
อบิเลยอมรับว่าพัหลัมานี้เธอทำัวมีพิรุธอยู่หลายรั้ให้เาับไ้
และยัทำัวน่าสสัยมาึ้นไปอีเมื่อหลายรั้เธอไม่ยอมสบาหรือมอหน้าเาอนำลัุย้วย
โีที่วาิเลอัสเป็นพวนิ่รึม
เาึไม่ไ้ัถามอะไรให้อบิเลรู้สึระอัระอ่วน
“สวัสี” เสียเ็สาวนหนึ่ัึ้นััหวะวามิอบิเล เมื่อเยหน้าึ้น็พบับาลิธยืนอยู่
“สวัสี่ะ” อบิเลทัทายแล้วยิ้มว้า หยิบเ้าอี้สำรอ้านในออมาวา้านเอ “เ้ามานั่่อนสิ”
าลิธเินเ้ามานั่้าอบิเล
“ให้่วย?”
“ยัไม่มี่ะ
ารประลอยัไม่เริ่มานอนนี้เลย่อน้าว่า อบุนะะที่มา่วย” อบิเลาเาำถามอาลิธและอบลับไปอย่าเป็นธรรมาิ
เรียให้สายาออาเรียหันมามอ้วยวามทึ่เล็น้อย
เธอเอี้ยวัวระิบ้าหูอบิเลเบา ๆ
“อบิเลเ่ั
สามารถเ้าใท่านวาิเลอัสับเลี้าลิธไ้”
อบิเลหันไปอมยิ้มให้อาเรียโยไม่อบำถาม
เธอแน่ใว่าประโยเมื่อรู่นี้วาิเลอัสับาลิธ้อไ้ยินแน่นอน พยาบาลสาวยิบาี้เล่นส่ให้แล้วหันไปัยาในล่อเ้าู้่อ
“อืม” าลิธส่เสียอบรับ หลายวัน่อนอบิเลุยับาลิธว่านเอะมา่วยานหน่วยพยาบาลเลยลอวนเธอเล่น
ๆ ว่าสนใมา่วยไหม ไม่าิว่าอีฝ่ายะพยัหน้าล อบิเลเลยไ้เพื่อนมาร่วมานอีหนึ่น
ส่วนอลิเีย้อทำหน้าที่เบื้อหลัเวทีประลออยูแลผู้เ้าแ่ันและยัลสมัรเ้าประลอเพื่อรับะแนนพิเศษอี้วย
ทำให้ไม่สามารถมา่วยานอบิเลไ้ทั้ ๆ ที่ริแล้วหน้าที่หน่วยพยาบาลสมวรให้อลิเียมา่วยมาว่าอบิเล
“าลิธ็สมัรเ้าประลอ้วยใ่ไหมะ
ไ้เวทีไหนเหรอ” อบิเลวนอีฝ่ายุย่อ
พยายามเอาวามสนใทั้หมมาลที่เพื่อนสาว้าาย แม้ว่าเวทรวสอบบาส่วนะยัแอบสอส่อวาิเลอัสเล็น้อยแ่็นิเียว
ไม่ไ้เาะสัเเาอย่าละเอียทำให้ไม่มีพิรุธนเาสสัย
บารั้อบิเล็รู้สึว่านเอเริ่มะแอบโริมาึ้นเรื่อย
ๆ อาารแอบรัทำให้บารั้เธอเผลอทำัวเพี้ยน ๆ โยห้ามใัวเอไม่่อยะอยู่
อย่าน้อยารไ้เห็นเา็เพียพอะทำให้รู้สึสบายใแล้ว
“เวทีที่สี่” ำอบอาลิธทำให้อบิเลนึถึเวทีออลิเีย พี่สาวอเธอไ้เวทีที่เ้า
หมายวามว่าทั้สอนไม่มีโอาสไ้เอันในารประลอรอบแร
เวทีประลอมีทั้หมยี่สิบแห่
ผู้เ้าประลอมีำนวนเือบถึหนึ่พันน ารประลอรอบแรเป็นแบบแพ้ัออ เวลาประลอไม่เินสี่สิบนาที่อรอบ
ทำให้ารประลอสามารถบลไ้ภายในหนึ่วัน
รอบัเลือะมีทั้หมสอรอบ
รอบแรันออให้เหลือรึ่หนึ่
รอบที่สอหรือ็ือวันพรุ่นี้ันให้เหลือเพียหนึ่ร้อยน วันถัไปึเป็นวันเริ่มานประลอประำปีึ่มีทั้หมสามวัน
เป็นแบบแพ้ัออหาผู้นะเพียหนึ่เียวเ่นัน โยะมีผู้โีับสลาไ้เป็นเศษเหลือ
หรือ็ือสามารถเ้ารอบถัไปไ้โยไม่้อประลอ
ใรที่สามารถเ้ารอบหนึ่ร้อยนไ้ะไ้รับะแนนพิเศษนละห้าะแนน
ยิ่อันับสู็ะไ้ะแนนมาึ้น อันับหนึ่ะไ้รับเพิ่มถึห้าสิบะแนน
ะแนนสอบมีทั้หมหนึ่พันสามร้อยะแนน
ะแนนออภาสนามรั้่อนหนึ่ร้อยะแนน และะแนนิรรมอีหนึ่ร้อยะแนน รวมเป็นหนึ่พันห้าร้อยะแนน
ะแนนาารประลอนับเป็นะแนนเียวับิรรม
อบิเล่วยานหน่วยพยาบาล็ะไ้รับารประเมิเ่นเียวัน
เพียแ่ะแนนที่ไ้ะไม่สูเท่าไรนั
อนนี้เอเวทรวสอบ็มีปิิริยา
ทำให้อบิเลรับรู้ว่าวาิเลอัสปิหนัสือที่อ่านล่อนะรับสายานาฬิา้อมือ ริมฝีปาเายับพูับู่สนทนา
อบิเลเหลือบมอ
ไม่สามารถอ่านปาอเาไ้ว่าำลัพูอะไร ที่เธอสัเไ้ัมีเพียสีหน้าเาึ่แสวามไม่พอใออมา
แม้ะเล็น้อยเธอ็ยัสามารถสัเเห็น ายหนุ่มโ้เถียอะไรบาอย่าับปลายสายอยู่รู่หนึ่ึวาสาย
เบนสายามาสบับอบิเลแวบหนึ่แล้วหมุนัวเินออไป
อบิเละพริบา
นึสสัยว่าเิอะไรึ้นถึทำให้เาแสสีหน้ารำาใออมา
ความคิดเห็น