คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 10 อยู่ห่างจากอลิเซียครั้งที่ 2
“เริ่มเลยนะะ”หลัาทำใไ้แล้วอบิเล็สูลมหายใเ้าลึ ๆ เรียำลัใให้นเอ เธอไ้แ่ภาวนาไม่ให้เิเวทระเบิ
วาิเลอัสพยัหน้า
อบิเลรวบรวมพลัเวทพร้อมับเอ่ยำร่าย ระแสลมหมุนวนาภายในร่าโอบล้อมทั่วร่า อบิเลื่นเ้นนใสั่น
พลัเวทเพิ่มำนวนมาึ้น
“อ๊ะ!”อบิเลอุทาน าเบิโ รู้สึว่าเริ่มวบุมเวทไม่อยู่
วาิเลอัสมวิ้ว
โบมือรั้หนึ่ เวทในัวอบิเลับวูบ เ็สาวถอนหายใโล่อ ผศีรษะให้วาิเลอัสสามรั้ิ
“อบุมา่ะ นึว่าะระเบิะแล้ว”
“ใเย็น” วาิเลอัสมออบิเล นัยน์าเามีแววสสัยเืออยู่ อบิเลไม่เ้าใว่าเาสสัยอะไรึไ้แ่้มหน้าทลอร่ายเวท่อ
ารระทำอวาิเลอัสเมื่อรู่ทำให้อบิเลรู้สึแปลใมา
เาสามารถแย่ารวบุมเวทอเธอไ้ นี่เป็นเรื่อที่แปลมา เพราะโยปิแล้วไม่มีใรสามารถทำแบบนี้ไ้
ารัวาเวทอนอื่นมีแ่้อโมีอีฝ่ายนบาเ็บเท่านั้น
และเมื่อโนัวานร่ายเวท็ะเิอาารสะท้อนลับอพลั ทำให้ร่าายไ้รับบาเ็บ
อบิเลหลับา
ารผิพลาหลายรั้ทำให้เธอเริ่มับทาไ้ รั้นี้ึพอวบุมปริมาพลัเวทไ้พอเหมาะ
ร่าายเธอรู้สึเบาโหวราวับแรโน้มถ้วหายไป อบิเลทลอวิ่ไปมาในระยะใล้
วามเร็วราวสายลมพัผ่านร่าายที่ไร้น้ำหนัทำให้อบิเลยิ้มร่า
“สำเร็แล้ว!
อบุมา่ะ” เ็สาวีใมา
วิ่เ้ามาับมือวาิเลอัสเย่า
ายหนุ่มะั
มอมืออเธอนิ่ ๆ อบิเลีในลืมัวว่าอีฝ่ายไม่ใ่อลิเีย
เธอยิ้มแห้ปล่อยมือล้า ๆ “อโทษ่ะ
ลืมัว”
วาิเลอัสส่ายหน้า
“อีรอบ นว่าะล่อ”
อบิเลึลับมาั้ใอีรั้
หลัาผ่านไปหนึ่ั่วโม อบิเล็รู้ว่าวาิเลอัสไม่ไ้เย็นานน่าลัว
แ่ลับเ้มวมานเธออยาะร้อไห้
แม้ว่าเาะไม่ไ้พูมา
แ่แววาู่นั้นทำเอาอบิเลไม่ล้าหือ เธอทลอร่ายเวทบทนี้้ำแล้ว้ำเล่านร่าายรู้สึเหนื่อยล้า
พลัเวทน้ำในัวแทบไม่่วยในารฟื้นฟูอาารเหนื่อยนี้
“ไม่้อร่าย”
อบิเลำลัะีใ
นึว่าเาบอให้หยุ แ่เมื่อเห็นสายาอีฝ่าย้อมอมาเธอ็รู้สึสล เ้าใว่าเาให้เธอทลอใ้เวทโยไม่้อเอ่ยปาร่าย
เ็สาวเม้มปา
่อย ๆ ปลปล่อยพลัเวทามัหวะบทร่าย่อนหน้านี้
ำนวนพลัเวทที่้อใ้มาึ้นว่าเิม อบิเลหน้าี มือทั้สอ้าแบออมา้านหน้า
มอสายลมหมุนวนในมือ่อย ๆ ระายออมาโอบล้อมร่า
“ระายออาร่า
ไม่ใ่มือ” วาิเลอัสปัมืออบิเลที่แบออลไป เวทออบิเลถูสลายไปทันที
อบิเลย่นหน้า พึมพำในใว่าเาเ้มวเินไป
มือสอ้าอเ็สาวำแน่น้าัว
ปา็เม้มปิไม่ให้เอ่ยปาร่าย ในใเผลอท่อบทเวทออมา วาิเลอัสมวิ้ว
ยนิ้วีหน้าผาอบิเล “ห้ามแอบร่าย”
“รู้ไ้ไะ!” อบิเลหน้าื่น ยมือมาุมหน้าผา
แม้ว่าารร่ายเวทในใะใ้พลัมาว่าเอ่ยปาร่าย
แ่็มาว่าเพียนิ นส่วนให่ึนิยมร่ายในใ ในะที่บทไร้ร่ายใ้พลัมาว่าารร่ายในใส่วนหนึ่
แ่หาฝึนล่อะสามารถใ้ไ้อย่ารวเร็วและสะว
“ระแสเวท” เาอบแ่นั้น อบิเลเบ้ปา อยาะบ่นออมาว่าเธอไม่รู้เรื่อ็ลัวเาว่าไม่ั้ใเรียน
อบิเลไม่รู้ัวเลยว่าเวลาแ่ั่วโมว่าที่ผ่านมาเธอไ้ให้ารยอมรับในัววาิเลอัสไปแล้ว
หาวาิเลอัสเป็นหนึ่ในฮาเร็มออลิเีย นี่นับว่าเป็นเื่อนไารผ่าน่านทาลั็ว่าไ้
เพราะนที่อบิเลยอมรับ อลิเีย็ะเปิใให้เหมือนัน
“ันวบุมเวทาภายในร่าไม่เป็นนี่นา...”อบิเลึมำอบ เธอินับารปล่อยพลัเวทออามือมาว่า
“ฝึ” สั้นและระับ อบิเลลอา ยับปาพึมพำว่า ‘โหร้าย’ แบบไม่มีเสีย แ่พอเห็นสายาอวาิเลอัสเธอ็ส่ยิ้มประบ
“เ้าใแล้ว่ะ
รุ่นพี่!”
“อย่ารวมพลัเวทไวุ้เียว
่อย ๆ ระายออ” วาิเลอัสไม่แน่ใว่าถ้าหาอบิเลิรวมพลัเวทาส่วนใส่วนหนึ่ภายในร่าายมันะเิารระเบิึ้นหรือไม่
“ะพยายาม่ะ...”อบิเลไม่รู้ถึสิ่ที่ายหนุ่มิ เธอ่อย ๆ รวบรวมพลัเวท โยไม่รู้ัว
อบิเลเรียพลัเวทไปรวมรท้อน้อย
เนื่อาพลัเวทถูรวบรวมอยู่ภายในร่า
วาิเลอัสึไม่สามารถับระแสเวทไ้ัเนว่าเ็สาวไ้ระายเวทไปทั่วร่าหรือไม่
อบิเลรู้สึร้อนวาบรส่วนท้อ
เ็สาวสะุ้ หลุาสมาธิ ามมา้วยเสียโพละ!
ท้อออบิเลระเบิออ
เ็สาวทรุร่าลับพื้นยมือุมท้อ สัมผัสไ้ถึเลือำนวนมาไหลทะลัออมา อาารเ็บปวแล่นพล่านไปทั่วร่าทำเอาอบิเลเ็บน้อิ้นเบา
ๆ
วาิเลอัสหน้าเรียทันที
เาหยิบวยาารูมอนเอออมาแล้วราลบนท้อที่เหวอะหวะออบิเล “อยู่นิ่ ๆ” ไม่พูเปล่า
เาใ้เวทสร้าเถาไม้รัแนาออบิเลรึไว้ับพื้น
“เ็บ...”อบิเลราเสียหวิว เม็เหื่อึมออามับ ใบหน้ายับย่น
เธอเม้มปาแน่นพยายามไม่ส่เสียร้อ
วาิเลอัสหยิบยาอีวึ้นมาับรอปาอบิเล
มันมนเ็สาวสำลัยาบาส่วนออมา เาุเสียเ้ม “ื่มเ้าไป ห้ามบ้วนทิ้”
อบิเลหลับา
ทั้รู้สึเ็บและน้อยในน้ำาไหล เธอเ็บะายอยู่แล้วเายัะุเธออี
แ่เ็สาว็ฝืนลืนน้ำยารสมเ้าปา
เมื่อป้อนเสร็วาิเลอัสเอ่ยปาร่ายเวทั้นสูบทหนึ่
มันเป็นภาษาเอลฟ์ อบิเลฟัไม่ออ เาใ้เวลาร่ายเวทนั้นเือบสิบนาที ้นไม้ลำ้นหนาประมาสอนโอบ
มันไม่ไ้ั้รแ่มีรูปทรโ้ล้ายับัว C ถึะอยู่ในทรโ้มัน็มีระับวามสูมาว่าสิบเมร
เาโบมือให้เถาวัลย์พาร่าออบิเลไปนอนบนโน้นไม้
ใ้โนมีรูปทรล้ายับเียนาเล็
ทันทีที่ร่าอบิเลแะลำ้น
เธอ็รับรู้ไ้ถึวามเย็นสายหนึ่ระายไปทั่วร่า อาารเ็บบรรเทาลนไม่รู้สึเ็บอี
อบิเลลืมาึ้น เห็น้นไม้ประหลามีใบสีเินระยิบระยับ
ใบอมันเป็นทรรียาวราวับใบไผ่แ่นาให่เท่าฝ่ามือ
วาิเลอัสใ้เวทลมัใบไม้อมันลมาใบหนึ่แล้วนำมาทาบบนท้อออบิเล
ไม่้ารอยแผล่อย ๆ สมานัน อบิเลยันัวึ้นนั่้วยวามประหลาใ
“นอนล” วาิเลอัสไม่ว่าเปล่า เาใ้เถาวัลย์ที่มัแนเ็สาวอยู่ับรึลไปนอนอีรั้
อบิเลเบ้ปา วามรู้สึาบึ้ที่เา่วยีวิแทบะหายไปในพริบา
เ็สาว่มนิสัยใร้อนี้โมโหออบิเลนเิมทิ้ไป
่อย ๆ ผ่อนลมหายใ้า ๆ เอ่ยปาึ้นเสียเบาหวิว “อบุมานะะ...อบุริ ๆ”
“อืม” เาอบรับเสียเบา แ่แ่นั้น็พอแล้วสำหรับอบิเล
เธอยิ้มเล็น้อย่อนะหลับไป
ความคิดเห็น