คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ::To be wrong : Part 1::
แจมจะลบNCออกนะคะ
เพราะกำลังรณรงค์กันอยู่ บางคนอาจจะไม่พอใจก็ขอโทษนะคะ ^^
แจมไม่ต้องการให้เว็บเด็กดีกลายเป็นเว็บ....
:+:+:+:+To be wrong+:+:+:+:+:
พี่ยุนโฮนี่!! ไม่ไหวเลย อุตส่าห์บอกว่าอย่าดื่มแล้วแท้ๆ
เป็นไงล่ะ เมาไม่เป็นท่า ไอเราก็ต้องมาแบบอีก
เจ้าของริมฝีปากอิ่มบ่นกับตัวเองไปตลอดทางพลางแบกร่างสูงกลับไปที่อพาร์ทเม้นอย่างทุลักทุเล
"นอนนารึลวอนแฮ~ นอนเนเก เอิ๊ก~"
ร่างสูงร้องเพลงที่ใครฟังก็ต้องฟังไมม่ออกว่าเป็นเพลงอะไร พลางทำท่าเหมือนจะอาเจียนอยู่ตลอดเวลา ทำเอาคนตัวเล็ก เจียนจะอ้วกไปด้วย
นิ้วเรียวกดปุ่มลิฟท์เพื่อจะไปที่ชั้นสูงสุด มืออีกข้างก็ประคองร่างสูงเอาไว้เพื่อไม่ให้ล้มลงไป
น่าสงสารแจจุงจริงๆ !!
ร่างบางพยายามประคองตัวร่างสูงออกมาจากลิฟท์ พลางพยายามลากคนตัวใหญ่มาที่ห้องให้ได้
แจจุงค่อยๆประคองยุนโฮไปนอนที่เตียง พลางถอดร้องเท้าและูถุงเท้าให้
"พี่ยุนโฮตอนหลับน่ารักจริงๆเลย"
ร่างบางก้มลงไปหอมแก้มสาก ของร่างสูง
ทันใดนั้น ร่างสูงขึ้นไปคร่อมร่างของร่างบาง ริมฝีได้รูปประทับลงกับริมฝีปากอิ่มของอีกฝ่ายอย่างร้อนแรง
"!!!!!!"
ดวงตาสีนิลเบิกกว้างเมื่อรู้สึกได้ถึงฝ่ามือใหญ่ที่รั้งต้นคอระหงไว้ ในขณะที่มืออีกข้างก็ลูบไล้ผิวกายเขาราวกับตั้งใจ
"อ่ะ..ยุนโฮ!! เดี๋ยวก่อน อื้อออ~"
"อา..ยุนโฮ"
เสียงครางดังตลอดทั้งคืน โดยไม่ทีท่าว่าจะสิ้นสุด โดยลืมนึกถึงผลที่จะตามมา... เป็นบทเรียนให้พวกเขาไปตลอดชีวิต...
.
ช่วงเวลายามบ่ายหลังพักรับประทานอาหาร มันชวนให้หลับเสียเหลือเดิน
“ ฮ้าวว~ “ ว่าแล้วก็หาวออกมาชุดใหญ่....คิมแจจุงพยายามเลื่อนสายตาให้ไปสนใจกับกระดานไวท์บอร์ดข้างหน้าที่อาจารย์กำลังสอนความรู้ให้พวกเขา...แต่พวกเขาต้องการซะที่ไหนล่ะ คนมันง่วงนะเว้ยย !!!
แก้วตาใสจับจ้องไปตัวหนังสือ สลับกับอาจารย์รุ่นวัยกลางคนข้างหน้าชั้นเรียน....ก่อนจะสะดุดเข้าทีหัวข้อของการเรียนวิชาสุขศึกษาประจำวันนี้
‘ การตั้งครรภ์และอาการเบื้องต้นของผู้ที่ตั้งครรภ์ ‘
พวกอาจารย์นี่ก็บ้านะ...เอาเรื่องอย่างนี้มาสอนเด็ก...อยู่แค่ม.5จะไปมีลูกกันได้ยังไง
“ ในช่วงแรกของการตั้งครรภ์พวกคุณแม่จะมีอาการคลื่นไส้อาเจียนบ่อยนะจ้ะ แล้วจะเหม็นกลิ่นอาหารบางอย่างด้วย ...นับว่าเป็นอาการแพ้ท้องในช่วงการตั้งครรภ์อ่อนๆ” เสียงออกจะแหบของอาจารย์ยังว่าต่อไป ....แต่หญิงสาวไม่รู้ว่าคำพูดที่เธอกำลังบรรยายมันกำลังทำให้นักเรียนบางคนกำลังเริ่มกังวล
...คลื่นไส้...อาเจียน...เหม็นกลิ่นอาหาร...มันคืออาการแพ้ท้อง?
ยังไม่ทันได้คลายความสงสัย....ความปั่นป่วนในช่องท้องก็เล่นงามคิมแจจุงที่กำลังพะวงครุ่นคิดในอาการของตัวเอง.....
“อุ๊บ ! “ มือบางเอื้อมมือมาปิดปากตัวเองแน่น...เมื่อรู้สึกว่าของที่เพิ่งเอาเข้าไปในกระเพาะเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมากำลังจะออกมา ...
....แต่มันก็ทนไม่ได้.....เขาจะอ้วกอีกแล้ว...
“อ้อก ! ...แค่กๆ..อึก...” ขาเรียวรีบวิ่งไปที่ถังขยะหลังห้องเรียน ก่อนจะอาเจียนออกมา ชุดใหญ่ ทำเอาหญิงสาวที่กำลังพูดอยู่หน้าห้องต้องรีบวิ่งไปดูอาการของนักเรียนในชั่วโมงเรียนของเธออย่างรวดเร็ว..
“คิมแจจุง..เป็นอะไรน่ะ?....ไปห้องพยาบาลกับครูเร็ว “ มือที่เริ่มเหี่ยวย่นไปตามอายุ เลื่อนไปลูบเบาๆที่แผ่นหลังบางของคนที่โก่งคออ้วกไม่หยุด....เม็ดเหงื่อผุดพรายลงมาตามไรผม...ดวงหน้าหวานดูซีดเซียวเสียจนน่ากลัว
.....เสียงแหบหันไปสั่งให้นักเรียนชายคนอื่นๆมาช่วยพยุงเพื่อนร่วมชั้นอย่างคิมแจจุงที่กำลังอ่อนแรงเพราะการอาเจียนไปเมื่อสักครู่ไปที่ห้องพยาบาลก่อนที่เธอจะเดินตามออกไปเพื่อจะตรวจเช็คอาการของเด็กหนุ่มหน้าหวานที่มาอ้วกในวิชาของเธอซะได้....
....เพราะอะไรกัน?..จู่ๆก็อาเจียน..
...แพ้ท้องเพราะตั้งครรภ์งั้นหรือ?....
...ไม่มีทาง...เด็กดีแบบนี้ไม่มีทางแน่ๆ....
....คงจะเป็นแค่โรคกระเพาะอาหารเท่านั้นเอง....
“ขอบคุณฮะ...” เสียงหวานเอ่ยก่อนจะขอตัวอาจารย์ประจำห้องพยาบาลกลับไปที่ห้องเรียน....เพราะมันได้เวลาเลิกเรียนแล้ว
.....เขาอาเจียนในคาบของอาจารย์เยอึน....ก่อนที่อาจารย์จะพามานอนพักที่ห้องพยาบาลกว่าเขาจะตื่นเข้ามามันก็เล่นเอาถึงเวลาเลิกเรียนเสียแล้ว...
มือบางเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าเรียนของตัวเอง...ก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องพักครูที่อยู่ถัดจากห้องเรียนของเขาไปไม่กี่ห้องเท่านั้น
...ตาหวานสอดส่ายตามองหาคนที่ต้องการ..ก่อนที่จะสบตาเข้ากับตาคมของคนที่นั่งอยู่ภายใน..
..ปากอิ่มระบายยิ้มบางๆ..ก่อนจะขยับปากเปล่งออกมาเป็นเสียงเบาๆ
‘ แจจุงไปรอหน้าโรงเรียนนะ’
การพยักหน้าตอบรับของอีกฝ่าย ทำให้แจจุงพยักหน้าตามเบาๆเล็กน้อย ก่อนจะเดินออกไปอยู่ที่บริเวณหน้าประตูโรงเรียนเพื่อรอ....
เพื่อจะคุยเรื่องบางอย่างที่เขาสงสัย.....และต้องการปรึกษา
ตอนนี้ 6โมงเย็นแล้ว ท้องฟ้าที่เคยสดใส มีแดดจ้า กลับเป็ฯท้องฟ้ามืดๆ สีหม่น อากาศเริ่มเย็นลงเรื่อยๆ....แขนขาวยกขึ้นกอดตัวเองหลวมๆเพิ่อเพิ่มความอบอุ่นให้ตัวเอง
....เขารอมากี่ชั่วโมงแล้วนะ...
....ตั้งแต่4โมงเย็น...จนตอนนี้ 6โมงเย็น...
...2ชั่วโมงที่เขายืนรออยู่ตรงนี้....รอตั้งแต่ทุกคนยังอยู่เต็มโรงเรียนจนทุกคนแยกย้ายกันกลับบ้านของตัวเองไปหมด...
....เขารอเพื่ออะไรนะ?...
“ แจจุง ! “ สะดุ้งเฮือกเพราะสัมผัสจากด้านหลัง..มือหยาบวางลงบนลาดไหล่เล็กของแจจุงก่อนจะเรียกชื่อเค้าจนแทบจะตะโกน
“มาแล้วหรอ..ยุนโฮ”
“อื้ม..ขอโทษนะ พอดีนั่งตรวจสอบย่อยอยู่น่ะ “ ร่างสูงว่า..ก่อนที่แขนแกร่งจะโอบคนข้างๆมาไว้ในอ้อมกอด ..จมูกโด่งสูดดมความหอมจากกลุ่มผมนุ่มสีนิลเข้าไปเสียเต็มปอด
“ไม่เป็นไรหรอก...แจจุงรู้” แจจุงยิ้มบางๆก่อนที่หัวกลมๆจะเลื่อนเข้าไปซุกที่อกกว้างของอีกคน
... ไม่เป็นไร...ปากบอกอย่างนั้น..
…ใจจริง..ยืนรอจนขาแทบแข็ง..อากาศก็เย็น..
...แต่เขาไม่โกรธหรอก...ก็ยุนโฮเป็นอาจารย์นี่นา..
..ต้องออกจากโรงเรียนเย็นๆแบบนี้เสียทุกวัน...
“ฮะๆ..กลับบ้านกันดีกว่านะ ตัวเย็นหมดแล้ว” ว่าพลางโอบร่างเล็กให้เดินออกโรงเรียนไปด้วยกัน..
..ชองยุนโฮ อายุ 24...
..คิมแจจุงอายุ 17..
แจจุงเป็นนักเรียนชั้นม.5 ส่วนยุนโฮเป็นครูประจำชั้น
….แต่ยุนโฮกับแจจุงเป็นคนรักกัน....
. . . .มันเป็นความสัมพันธ์ที่เหมาะสมงั้นหรือ?....
….แต่มันไม่ใช่ความผิดของใครทั้งนั้นหรอก...
. . . .ก็ยุนโฮรู้จักแจจุงก่อนที่จะมาเป็นอาจารย์ที่นี่เสียอีก...
Flash Back
“ ยุนโฮ ~ “ เสียงใสเอ่ยเรียกคนตัวสูงก่อนร่างเล็กจะวิ่งเข้ามาสวมกอดอีกฝ่ายแน่น
“ฮ่าๆ ว่าไง แจจุง “ยุนโฮเอ่ยเสียงใส พลางเลื่อนวงแขนแข็งแรงกอดตอบร่างเล็กของอีกฝ่ายที่ทำท่าทางน่ารัก...หัวกลมๆซุกไปมาที่แผ่นอกกว้างของยุนโฮ
“ นี่ แจจุงสอบเข้าม.4ได้แล้วนะ แถมโรงเรียนเดียวกับที่ยุนโฮสอนอยู่ด้วย”
“ อ้าว..จริงหรอ..งี้เวลาอยู่โรงเรียนก็ได้เจอตัวแสบทุกวันแล้วสิ ฮ่าๆ “
“ นี่ แจจุงไม่ได้เป็นตัวแสบนะ! “ ว่าพลางเชิดหน้าหนีอีกฝ่ายไปอีกทาง..บ่งบอกให้รู้ว่างอนแล้วนะ
ถ้าเป็นคนอื่นมาทำท่าทางแบบนี้ใส่เขา...เขาคงจะโมโหแล้วก็เดินหนีไปไม่ง้อหรอกนะ แต่กับคนคนนี้นี่สิถ้าไม่ง้อเดี๋ยวจะได้หนักกว่าเดิมแถมยังหนีเขาไปร้องไห้อีก
“ โอ๋ๆ ไม่งอนสิ..ดีกันนะๆ “ ว่าพลางใช้นิ้วเรียวเขี่ยไปที่แก้มใสของอีกคน มืออีกข้างจับมือเรียวขาวขึ้นมาเอานิ้วก้อยของตัวเองเกี่ยวเข้ากับนิ้วก้อยของอีกคน ท่าทางการอ้อนที่ดูน่ารักไม่สมกับหน้าตาและอายุของคนตัวโตทำเอาแจจุงหลุดขำออกมาไม่ได้ นิ้วก้อยสวย เกี่ยวกระหวัดเข้ากับนิ้วก้อยของอีกคน
“ น่ารักจังเลย แฟนใครเนี่ย?” ร่าสูงพูดพลางหัวเราะร่า
“แฟนใครไม่รู้สิ...ไม่รู้เดี๋ยวจะไปหาใหม่แล้ว..” เอาล่ะสิ..จะงอนอีกแล้วมั้ยละนั่น??
“ ฮ่าๆ ก็แฟนยุนโฮไง แจจุงแฟนยุนโฮ น่ารักที่สุดเลย “ แจจุงหัวเราะร่า หน้าสวยประดับไปด้วยรอยยิ้ม..เเขนเรียวเลื่อนโอบคอคนตัวสูงกว่าก่อนที่จะมอบจุมพิตเบาๆที่ปากหยักของอีกฝ่าย...หน้าสวยขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างน่ารัก
“ แฟนกันเค้าต้องจูบอย่างนี้ตังหาก ! “ มือหยาบประคองหน้าสวยของอีกคนขึ้นมาก่นอปากหยักจะประกบลงไปที่ปากอิ่มของแจจุง ...ขบเม้มทั้งริมฝีปากทั้งบนและล่างทำให้อีกฝ่ายเผยอปากออกน้อยๆเกรียวลิ้นร้อนสออดแทรกเข้าไปควานหาความหวานของทั่วโพรงปากร้อนของอีกฝ่าย...จูบที่เร่าร้อนยาวนานจนทำแจจุงหายใจไม่ทันกำปั้นเล็กทุบเบาๆที่ลาดไหล่หนา...ยุนโฮจึงผละออกมาแต่เพียงชั่วครู่ปากหยักก็ตามไปประกบจูบอีกครั้ง...หยดน้ำใสไหลมาตามมุมปากทั้ง2...แต่ไม่มีใครสนใจตอนนี้สนใจเพียงแค่...จูบหวามที่กำลังมอบให้กันเท่านั้น
....แจจุงรู้จักยุนโฮมาตั้งแต่ประถม ตอนนั้นราวๆ ป.5 ได้มั้ง...
..ตอนนั้นแค่ 11 ขวบเอง...แต่ดันไปปิ๊งพี่ชายข้างบ้านที่อยู่ม.6อายุตั้ง 18 ได้...
...นึกแล้วก็ทำให้หุบยิ้มไม่ได้จริงๆ....
/>
4ปีก่อน
“ อ๊า..รีบกลับบ้านดีกว่า ~ “ เสียงใสเอ่ยว่าก่อนขาเรียวขาวในกางเกงขาสามส่วนประมานเข่าจะออกแรงวิ่งไปที่จุดหมายก็คือบ้านของพี่ชายตัวสูงข้างบ้าน
เด็กชายแจจุง วิ่งกลับบ้านโดยในมือขาวมีดอกกกุหลาบสีชมพูสดใสช่อเล็กๆ ที่เข้าช่อไว้อย่างสวยงามมีริบบิ้นสีชมพูสดใสผูกไว้อย่างเป็นระเบียบ ด้วยฝีมือของเจ้าตัวที่ภูมิใจกับฝีมือตัวเองเป็นอย่างมาก
ใช้เวลาเพียงไม่นานเพราะโรงเรียนประถมของแจจุงอยู่ไม่ห่างจากบ้านมากนัก เด็กชายก็เดินมาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง ขนาดไม่ใหญ่และไม่เล็กมากตัวบ้านเป็นสีขาวสะอาด บริเวณหน้าบ้านมีต้นไม้และดอกไม้ปลูกเรียงกันอย่างเป็นระเบียบบ่งบอกถึงงานอดิเรกและความมีระเบียบเรียบร้อยของเจ้าของบ้านได้อย่างเดียว
แขนเล็กเอื้อมขึ้นไปหากริ่งหน้าบ้านที่ดูท่าจะสูงเกินความสูงของเด็กป.5อย่างเขาซะเหลือเกิน แต่ในที่สุดมือขาวเล็กนั้นก็กดกริ่งเพื่อเรียกคนในบ้านออกมาจนได้
Ding Dong ~
เสียงที่ชวนแสบแก้วหูของกริ่งหน้าบ้านในความคิดของชองยุนโฮดังขึ้นอยู่ลั่นบ้าน ทำให้ร่างสูงฮต้องลุกไปที่หน้าบ้านอย่างช่วยไม่ได้
...ใครมาวะ....
ขายาวสาวเท้าก้าวไปยาวๆจนมาหยุดอยู่หน้าบ้านมือหยาบเลื่อนไปปลดล็อคประตูบ้านก่อนจะเลื่อนออก
ตาคมก้มลงไปจนมองเห็นตัวการที่ทำให้เขาต้องเดินออกมาหน้าบ้าน ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาบางๆ
เด็กชายตัวน้อยวัยป.5 ใบหน้าขาวใสที่ขึ้นสีน้อยๆ เพราะอากาศหนาว หรือ ความอายของเจ้าตัวก็ไม่รู้ได้ กับ ปากแดงๆอิ่มๆที่กำลังคลี่ยิ้มให้เค้าอย่างสดใสชวนให้เค้าต้องยิ้มตามอย่างช่วยไม่ได้
...เพราะ..แจจุงน่ารัก...
“ พี่ยุนโฮ แฮปปี้วาเลนไทน์ ~~ “ เสียงใสเอ่ยพลางยิ้มร่า ก่อนจะยื่นกุหลาบช่อเล็กในมือตัวเองไปให้พี่ชายตัวสูงข้างหน้า แก้มใสของเจ้าตัวขึ้นสีแดงเรื่ออย่างน่าเอ็นดู
“ ให้พี่เหรอ ? “ ยุนโฮพูดพลางย่อตัวลงมานั่งยองๆอยู่ที่พื้นเพื่อที่จะได้ตัวเสมอกับแจจุง
“อื้อ ! “ เสียงหวานตอบรับก่อนจะพยักหน้ารับแรง ๆ เป็นท่าแสดงประกอบ
ท่าทางที่แสนน่ารักนั่นทำให้ยุนโฮต้องคลี่ยิ้มกว้าง ..มือหนาเลื่อนไปรับดอกไม้ช่อเล็กสีมชมพูสดนั้นมาถือไว้ในมือ..จมูกโด่งสูดดมความหอมจากกลุ่มดอกไม้ไปเต็มปอด ก่อนจะยิ้มกว้างให้อีกฝ่าย
“ขอบคุณมากนะครับ...นี่แจจุงเป็นคนแรกเลยนะที่ให้ของขวัญพี่วันนี้น่ะ” ว่าพลางหัวเราะร่า ก่อนจะจูงมือคนตัวเล็กกว่าให้มานั่งในบ้านโดยที่ไม่ลืมจะปิดล็อคประตูบ้านให้เรียบร้อย
ขายาวก้าวเข้ามาในส่วนของห้องรับแขกก็พบว่าคนตัวเล็กนั่งแหมะอยู่ที่โซฟาสีขาวตัวโปรดของเจ้าตัว ที่ชอบมานั่งเล่นบ่อยๆ ข้างๆมีกระเป๋าสะพายใบเล็กแต่ตอนนี้มันอัดแน่นไปด้วยดอกกกุหลาบสีชมพูสดใส รวมทั้งสีแดงและสีเหลืองอยู่เต็มเป้
“ไปเอามาจากไหนเยอะเลยละนั่น “ ยุนโฮทิ้งกายนั่งลงข้างๆคนตัวเล็กกว่าก่อนจะถือวิสาสะหยิบกระเป๋าเป้ใบเล็กมาดู ก่อนจะหยิบกุหลาบสีสันสดใสออกมา
“ก็เพื่อนให้อ่ะ แล้วก็พี่ป.6 “
“เสน่ห์แรงจริงนะ ตัวแค่เนี้ย ! “ ว่าพลางเอามือไปขยี้กลุ่มผมสีนิลของอีกฝ่ายเสียจนมันยุ่งไม่เป็นทรงเลยทีเดียว
“อ๊า พี่ยุนโฮ บ้า ยุ่งหมดแล้ว !~~~ “
“ ฮ่าๆ “ ยันตัวลุกขึ้นก่อนที่ขายาวจะสาวเท้าไปยังแจกันใบเล็กที่วางไว้ตรงโต๊ะวางทีวีจอแบนขนาดใหญ่ก่อนจะค่อยๆลำเลียงดอกกุหลาบสีชมพูสดใสช่อเล็กที่แจจุงมอบให้ลงไปไว้ในแจกันโดยไม่ลืมที่จะเปลี่ยนน้ำให้น้ำเป็นน้ำใหม่
“อยากไปเที่ยวไหนมั้ย? “ ตอนนี้ยุนโฮกลับมานั่งที่โซฟาตัวเดิมแต่เปลี่ยนไปนิดหน่อยเพราะมีคนตัวเล็กกว่าอย่างแจจุงนั่งซ้อนอยู่บนตักอีกที ในมือก็มีหมอนอิงลายช้างสีสดใสที่วางไว้บนโซฟากอดไว้ในอ้อมแขน
“ก็อยากนะฮะ แต่พี่ยุนโฮไม่มีการบ้านแล้วเหรอ ? “
“อืม ไม่มีแล้วล่ะ งั้นเดี๋ยวไปเที่ยวกันดีกว่าเนอะ “
“พี่ยุนโฮก็ไปขอคุณแม่ให้หน่อยสิ นะๆ “ เสียงหวานว่าก่อนที่จะเอาหน้าซุกไซ้อยู่ที่อกกว้างของคนตัวสูงอย่างออดอ้อน
“โอเค ๆ “ ยุนโฮเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าสะพายใบเล็กของแจจุงมาถือไว้ก่อนจะพาแจจุงเดินกลับบ้านของตัวเองโดยบ้านหลังที่ว่ามันก็บ้านหลังข้างๆเขานี่เอง
.
.
.
.
.
เมื่อเดินเข้ามาในบ้านก็พบว่าคุณแม่ของแจจุงกำลังเตรียมอาหารมื้อเย็นอยู่ในครัว
“อ้าว กลับมาแล้วเหรอ แจจุง สวัสดีจ้า ยุนโฮ” คุณน้าซอนมีว่าก่อนจะยิ้มหวานให้ผม ..ให้ตายสิ แจจุงเหมือนแม่จริง ๆ ตอนเค้ายิ้มหน้าตาไม่ต่างจากหน้าของน้าซอนมีเลยสักนิด
“ คุณแม่ วันนี้แจจุงไปเที่ยวกับพี่ยุนโฮนะ” เสียงหวานเจื้อยแจ้วก่อนจะวิ่งเข้าไปสวมกอดเข้าที่เอวของผู้เป้นแม่เป็นการออดอ้อนไปในตัว..ให้ตายเถอะ ใช้วิธีเดียวกับที่อ้อนผมเลยนี่ !
“ หือ...ไปเที่ยวเหรอลูก”
“ครับ..พอดีวันนี้ตรงศูนย์การค้าผมเห็นเค้ามีงานฉลองพาตัวแสบไปเดินเที่ยวหน่อยก็ดี” ผมว่าก่อนจะยิ้มให้น้าซอนมี
“งั้นเอางั้นก็ได้จ้ะ...ทานข้าวกันก่อนไปมั้ย ? “ น้าซอนมีหันมาถามผม..โดยที่มือขาวบางของตัวเองยังคงลูบอยู่ที่กลุ่มสีดำขลับของตัวแสบที่เกาะหนึบอยู่ที่เอว
“ไม่เป็นไรครับ..เดี๋ยวผมพาแจจุงไปทานที่ร้านลุงโฮดงเอา”
“อ้าวเหรอจ้ะ..งั้นน้าฝากด้วยนะ” ตอนนี้ตัวแสบปล่อยเอวของน้าซอนมีออกแล้วเดินมาหาผมอย่างเดิม..ผมลงไปนั่งยองๆอยู่ทีพื้นเพื่อจะได้คุยได้สะดวก ๆ....แหงล่ะ ก็ผมสูงกว่าแจจุงตั้งเยอะเลยนะ ฮ่า ๆ
“แจจุงไปแต่งตัวแล้วกันนะ เดี๋ยวพี่ขอไปแต่งตัวก่อนจะมารับ โอเคนะ? “ ดูหน้าเค้าสิ...น่ารักมากเลย ตอนนี้ตากลมโตนั่นหยีลงแทบจะไม่เห็นเมื่อเจ้าตัวยิ้มซะกว้างขนาดนั้น
“อื้อ “ ตัวแสบพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะวิ่งหายไปบนชั้น2ของบ้าน ผมก็หันหลังกลับไปเดินออกจากบ้านแจจุงไปที่บ้านตัวเองเพื่ออาบน้ำแต่งตัวสำหรับการไปเที่ยวกับเจ้าตัวแสบคืนนี้
ครึ่งชม.ต่อมา
ร่างเล็กของแจจุงนั่งแหมะอยู่ที่โซฟาสีดำสนิทกลางบ้าน ตอนนี้ร่างเล็กอยู่ในชุดเสื้อแขนกุดสีขาวคลุมทับด้วยเสื้อกันหนาวสีฟ้าสดใสมีฮู้ดกางเกงขาสามส่วนสีขาวอย่างที่เจ้าตัวชอบใส่ หากเด็กผู้ชายคนอื่นๆใส่คงจะมองดูเท่แต่สำหรับแจจุงการแต่งตัวอย่างนี้มันน่ารักเสียมากกว่า
“เมื่อไหร่จะมาน้า ช้าจัง~” หน้าหวานมุ่ยลง ปากอิ่มสีสดขยับบ่นมุบมิบไปเรื่อยเมื่อคนที่บอกว่าจะมารับเขายังไม่โผล่หน้ามาสักที
โดยไม่รู้เลยว่าไอ้คนที่ตัวเองบ่นถึงน่ะ ยืนหลบอยู่หลังโซฟามานานพอที่จะได้ยินว่าคนตัวเล็กบ่นถึงเขาว่าอะไรบ้าง แถมยังอมยิ้มหน้าทะเล้นอีกต่างหาก
“จ๊ะเอ๋!”
“เห้ยยย ! “ เสียงหวานอุทานขึ้นด้วยความตกใจ ...โผล่มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย !?
“ฮ่า ๆ มาแล้วครับผม ไปเที่ยวกันดีกว่าเนอะ” ยุนโฮยิ้มกว้าง ก่อนจะยื่นมือมาตรงหน้าของแจจุง ...ตาหวานมองมือของร่างสูงสักพักก่อนจะเอื้อมมือเรียวของตัวเองไปจับกับมือของร่างสูง เดินจูงมือกันไปหน้าบ้านก็ไม่ลืมที่จะบอกคุณแม่ว่าคืนนี้ไม่กลับดึกแน่นอน ก่อนจะพากันเดินไปเรื่อย ๆ จนถึงย่านศูนย์การค้าที่ไม่ห่างจากบ้านของยุนโฮและแจจุงเท่าไหร่นัก
วันนี้บริเวณหน้าห้างสรรพสินค้าต่าง ๆ ต่างประดับประดาไปด้วยลูกโป่งหัวใจสีชมพูและสีแดงไว้เต็มไปหมด..มีซุ้มขายช็อกโกแลต รวมทั้งตุ๊กตาแต่ที่มีมากที่สุดคงจะไม่พ้นซุ้มดอกกุหลายหลากสีสันสดใสที่ผู้คนต่างพากันไปซื้อมาไว้ในครอบครองรวมทั้งแจจุงด้วย เมื่อเย็นก็เพิ่งเดินมาซื้อเพื่อรวมทั้งให้พี่พนักงานสอนเข้าช่อไปให้เป็นของขวัญให้พี่ยุนโฮของเจ้าตัวต่างหาก
ยืนดูกันได้ไม่เท่าไหร่ท้องเจ้ากรรมก็ส่งเสียงร้องประท้วงว่าให้ไปหาอะไรใส่กระเพาะได้แล้ว
เจ้าตัวเล็กอย่างแจจุงหน้ามุ่ยขึ้นมาทันทีเมื่อเสียงท้องร้องของตัวเองดูจะดังซะจนยุนโฮที่ยืนจูงมือหันมาหลุดขำซะยกใหญ่ ปากแดงเบ้ใส่ร่างสูงก่อนจะมุ่ยหน้าอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก ยุนโฮพอเห็นอาการของเจ้าตัวเล้กก็หยุดหัวเราะแล้วชักชวนเข้าไปร้านอาหารที่ลุงเขาดูแลอยู่ในห้างก่อนจะจูงมือเข้าไปด้วยกัน
+:+:+:+:To be wrong:+:+:+:+: [100%]
100 เปอเเล้วนะคะ ! ในที่สุดมันก็มาต่อจนได้ ฮ่าๆๆ
คงไม่นานไปเนอะ วันสองวันเอง =W=
นี่ไรเตอร์นะคะ ชื่อ ปอยค่ะ มีอะไรเเอดกันมาได้นะ cassie_jae-ii@hotmail.com
ไรเตอร์รักดงบัง เเละ จิ้นยุนเเจเเบบเต็มเหนี่ยวเลยทีเดียว ! >3<
ตอนหน้าจะเป็นเเฟลชคัมบอกเรื่องราวในอดีตของพี่ยุนเเละน้องเเจทั้งตอนเลยนะคะ
รอกันด้วยน๊าา
จะรีบมาต่อให้อย่างว่องเลยล่ะค่ะ ^O^
*********************************************************
ที่ติมาแก้ให้แล้วนะคะ
มันงงๆ จริงๆด้วยล่ะเนอะ TOT
อะไรของอิไรเตอร์มันก็ไม่รู้ 555+
ความคิดเห็น