คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ลำดับตอนที่ 6
มื้อเย็นของแจจุงและยุนโฮผ่านไปได้อย่างสบาย ๆไม่มีปัญหาอะไรเกิดขึ้น เจ้าตัวแสบเอาแต่พูดไม่หยุดปากว่าอาหารอร่อยมาก ทำเอาโฮดงผู้ที่ทำอาหารยิ้มหน้าบานไม่หุบเลยทีเดียว
หลังจากอิ่มหนำสำราญกับอาหารมื้ออร่อย ยุนโฮก็พาแจจุงออกมาเดินเล่นบริเวณซุ้มงานบริเวณหน้าห้างเพื่อย่อยอาหาร
มือหนากอบบกุมมือเล็กของแจจุงไว้เพื่อป้องกันการพัดหลงเพราะในวันนี้ผู้คนที่พากันออกมาเดินเที่ยวกันบริเวณงานวันนี้มีเยอะกว่าทุก ๆวัน ตากลมของแจจุงนั้นมองไปรอบ ๆอย่างสนใจ
“ พี่ ดูนู่นสิ ~ “ เสียงใสเอ่ยเรียก ก่อนที่นิ้วป้อมๆของเจ้าตัวจะชี้ตรงออกไปตรงบริเวณซุ้มดอกกุหลาบขนาดใหญ่ที่ถูกจัดขึ้นเป็นพิเศษในเทศกาลวันแห่งความรัก...ตากลมโตจ้องมองอย่างสนใจ
ดอกกุหลาบสีชมพู แดง ขาว และ เหลืองอ่อน ๆถูกจัดช่อรวมเป็นซุ้มขนาดกลางพอที่คนจะลอดผ่านไปได้อยู่กลางสวน กลีบดอกเบ่งบานเคลือบไปด้วยหยดน้ำเกาะพราวแลให้ดูสดใสเป็นประกาย ข้าง ๆมีแสงสปอร์ตไลท์จาง ๆ ไม่ได้สว่างจัดอะไรมาก....
...โดยรวมบรรยากาศโรแมนติคไม่ใช่น้อยเลยทีเดียว...
“ ทำไม ? ชอบเหรอ ? “ ยุนโฮถาม....ริมฝีปากหยักยกยิ้มอย่างขำ ๆ เมื่อดูเหมือนแจจุงจะสนใจซุ้มกุหลาบนี้เสียมากมาย
ดวงหน้าขาวพยักหน้าลงหงึกหงักเรียกเสียงหัวเราะเบา ๆจากร่างสูงได้ทันทีก่อนจะลากจูงเด็กน้อยหน้าหวานเดินตรงไปยังซุ้มกุหลาบก่อนจะจัดแจงพาเดินเข้าไปอยู่ตรงใจกลางของซุ้ม
รอบ ๆ ตัวทั้งคู่มีดอกกุหลาบทั้งดอกเล็กและดอกใหญ่ที่เบ่งบานอย่างสวยงาม...กลิ่นหอมอ่อน ๆและความเย็นของละอองน้ำที่เกาะพราวอยู่ตามกลีบดอกและกิ่งก้านช่วยให้ทั้งคู่รู้สึกสดชื่นขึ้นเป็นเท่าตัวเมื่อถูกล้อมรอบด้วยธรรมชาติที่ถูกมนุษย์จัดสรรขึ้นอย่างสวยงาม
ร่างสูงจัดแจงให้ตัวเองลงไปนั่งยอง ๆอยู่ที่พื้นข้างตัวของร่างบางที่ยังคงยืนมองไปรอบ ๆซุ้มอย่างสนอกสนใจ...มือหยาบเลื่อนไปหยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องโปรดก่อนจะกดเข้าไปที่ฟังค์ชั่นการถ่ายภาพ
นิ้วชี้เรียวสะกิดไปเบา ๆที่ไหล่บางของเจ้าตัวเล็ก ส่งผลให้ดวงหน้าขาวหวานนั้นต้องหันมามองที่ตัวเอง....ดวงตาทีเคยฉายแววเป็นประกายซุกซนเมื่อสักครู่ แปรเปลี่ยนของแววแห่งความสงสัยใคร่รู้
พี่ยุนโฮ เรียกแจจุงทำไมน้า ??
“ ถ่ายรูปกัน “ ว่าพลางยิ้มกว้างจนอวดฟันขาวเป็นระเบียบชัด ๆ ดวงตาหยีลงจนแทบจะเป็นก้านไม้ขีด
“ อื้อ “ แจจุงยิ้มกว้างก่อนจะเลื่อนหน้าไปใกล้ ๆกับหน้าของยุนโฮ แก้มสากและแก้มนิ่มของร่างบางแนบชิดติดกัน เมื่อได้มุมองศาที่พอดี ยุนโฮก็กดถ่ายภาพอย่างรวดเร็ว
ยุนโฮและแจจุงเปลี่ยนท่าทางการถ่ายรูปไปมาเรื่อย ๆ บ้างก็ชูสองนิ้ว บ้างก็ยิ้มจนตาหยีทั้งคู่ ถ่ายกันไปตั้งนานรูปถ่ายทั้งหมดก็ถูกเก็บไว้ในโทรศัพท์เครื่องประจำของยุนโฮที่ความจำเพิ่มขึ้นมาด้วยรูปภาพกว่า 20 รูปที่ถ่ายร่วมกับคนตัวเล็กในวันนี้
ร่างสูงจับจูงมือเล็กของแจจุงออกมาเดินท่ามกลางฝูงชนอีกครั้ง....ตอนนี้เวลาก็ปาเข้าไป 3 ทุ่มกว่า ๆ แล้ว อีกไม่นานก็คงจะได้เวลาเข้านอนของแจจุงซึ่งตรงกับเวลา 4 ทุ่มครึ่ง ถึงวันรุ่งขึ้นจะเป็นวันหยุดแต่ยุนโฮก็ไม่อยากจะให้แจจุงนอนดึกนัก..เพราะมันไม่ค่อยดีต่อสุขภาพของเด็กวัยกำลังโตอย่างแจจุง
ทั้งคู่เดินเล่นออกซุ้มโน้นซุ้มนี้ เดินวนไปวนมาจนเหนื่อยแฮ่ก ยุนโฮจึงซื้อไอศกรีมให้แจจุงกินแก้เหนื่อยไปหนึ่งแท่ง...อดจะถามไม่ได้ว่าไม่หนาวหรือ ? อากาศเย็นแล้วยังกินไอศกรีมอีก...คำตอบที่ได้รับกลับมาก็คือรอยยิ้มหวาน ก่อนร่างบา
จะพูดเสียงใส
“ ก็แจจุงชอบกินนี่ ^O^ ~ “
.
.
.
.
.
.
.
.
“ แจจุง รอพี่ยุนโฮอยู่นี่นะ เดี๋ยวพี่มา “ ยุนโฮพาแจจุงมาที่ม้านั่งข้าง ๆลานน้ำพุขนาดไม่ใหญ่มาก ก่อนจะจัดแจงให้คนตัวเล็กนั่งดี ๆ
“ พี่จะไปไหนอ่ะ ? “
“เดี๋ยวพี่มานะ แปปเดียวเอง รอตรงนี้อย่าไปนะ โอเคนะครับ ? “
“ก็ได้ฮะ เร็ว ๆนะ เริ่มง่วงแล้วอะ “ ตาหวานปรือ น้อย ๆ แสดงให้เห็นว่าแจจุงง่วงจริง ๆ
“ ครับ รอตรงนี้นะ “
ยุนโฮวิ่งตรงไปทางร้านขายตุ๊กตาและของเล่นเด็กร้านใหญ่บริเวณหน้าห้างสรรพสินค้า
เสียงกระดิ่งกรุ้งกริ้งดังขึ้นเมื่อยุนโฮผลักประตูเดินเข้าไปภายในร้าน
“สวัสดีครับ “ เสียงแหบตามวัยเอ่ยขึ้น ก่อนจะปรากฏร่างของชายสูงวัยที่มีใบหน้าที่แสนใจดี ริมฝีปากแห้งคลี่ยิ้มให้กับลูกค้าที่เข้ามาใหม่
“สวัสดีครับ ผมอยากได้ตุ๊กตาสักตัวน่ะครับ “ ยุนโฮว่าพลางส่มยิ้มให้คุณตาเจ้าของร้าน
“ตุ๊กตาเหรอครับ ? มาทางนี้เลย “
คุณตาสูงวัยเดินนำยุนโฮมาทางด้านฝากซ้ายของร้าน บนชั้นสีชมพูและฟ้าสดใสมีตุ๊กตาสัตว์หลากชนิดวางเรียงกันอย่างเป็นระเบียบ เรียงไปตามขนาดตัวที่มีขนาดเล็กมากจนตัวใหญ่ที่สุด ดูแล้วถ้าจับมายืนก็ตัวใหญ่เกือบพอ ๆถึงหน้าอกของยุนโฮที่สูงถึง 180 ซม. เลยทีเดียว
“ เลือกตามสบายเลยพ่อหนุ่ม “ ว่าพลางส่งยิ้มใจดีให้ยุนโฮอีกครั้ง โดยร่างสูงก็ยิ้มตอบกลับไปเช่นกัน
ยุนโฮทอดสายตามองไล่ไปที่ตุ๊กตาแต่ละตัวที่วางอยู่บนชั้นอย่างเป็นระเบียบก่อนจะไปสะดุดสายตาอยู่ตรงตุ๊กตาหมีสีขาวสะอาดที่ดูขนสีขาวนั่นท่าทางจะนุ่มไม่น้อย ตรงคอมีโบว์สีแดงผูกไว้และมีกระดิ่งสีเหลืองห้อยอยู่ ร่างสูงยิ้มกว้างจนเห็นฟันครบ 32 ซี่ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบตุ๊กตาหมีสีขาวลงมาจากชั้นสีหวานแต่เลือกเป็นขนาดที่ใหญ่ที่สุดแทนมา
“ ผมเอาตัวนี้ล่ะครับ คุณตา “
.
.
.
.
.
.
.
ร่างเล็กของแจจุงนั่งแหมะอยู่ที่ม้านั่งตัวเดิมที่ยุนโฮสั่งไว้ว่าห้ามลุกไปไหน ตากลมโตปรือปรอยใกล้จะปิดเต็มแก่
....ง่วงนอน....
มือบางยกขึ้นขยี้ตาตัวเองเบา ๆ เมื่อพบได้ว่าตัวเองกำลังจะหลับเป็นแน่แท้ มือบางหยุดขยี้ตาก่อนจะก้มหน้าแล้วกระพริบตาปริบๆเพื่อไล่ความง่วงงุนที่เข้าโจมตีตัวเองอย่างแรงออกไป
แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมาดวงตาโตก็ต้องเบิกกว้าง…
เบื้องหน้ามีตุ๊กตาหมีสีขาวที่แจจุงเคยบ่นนักหนาว่าอยากได้มานอนกอดโดยเฉพาะตัวใหญ่ ๆ เวลากอดแล้วคงจะอุ่นสบายหายหนาวไปได้เยอะ มือบางเอื้อมมือไปสัมผัสเบาๆที่ขนบริเวณหน้าของเจ้าตุ๊กตาหมีขาวตัวใหญ่ก่อนจะลูบไปมาเบา ๆ
“ชอบมั้ย แจจุง “ ยุนโฮที่หลบอยู่หลังตุ๊กตาลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะอุ้มตุ๊กตาขึ้นมาแล้วยื่นไปให้แจจุงที่ยังนั่งทำหน้าเหวออยู่ที่ม้านั่ง
“ ของขวัญวาเลนไทน์ตอบแทนที่แจจุงให้ดอกไม้พี่นะครับ “ ดวงหน้าหวานยิ้มกว้างก่อนจะรับตุ๊กตาตัวใหญ่จากยุนโฮมาไว้ในอ้อมกอด...สีหน้ามีความสุขของแจจุง ทำเอายุนโฮต้องยิ้มกว้างตามอย่างอดไม่ได้
“ ขอบคุณฮะพี่ยุนโฮ จุ๊บ ! >3< “ แจจุงเอ่ยก่อนจะลุกขึ้นยืนบนม้านั่งก่อนจะยื่นหน้าไปใกล้ ๆแก้มกร้านแล้วหอมแก้มสากของร่างสูงไปเสียฟอดใหญ่
ยุนโฮยิ้มกว้างก่อนจะยืนหันหลังให้แจจุงแล้วลงไปนั่งยองๆที่พื้น แจจุงที่ยังยืนกอดตุ๊กตาหมีขาวมองมายังร่างสูงงง ๆ
“ขึ้นมาสิครับ..ป่ะ พี่พากลับบ้าน แบกตุ๊กตาไว้บนหลังแหละ” แจจุงยิ้มกว้างก่อนจะจับตุ๊กตาหมีแบกไว้บนหลังแล้วกระโดดขึ้นเกาะหลังของยุนโฮเต็มแรง แขนขาวส่งไปเอื้อมโอบรอบคอของร่างสูงจากทางด้านหลังก่อนยุนโฮจะกระชับแขนที่คอยประคองแจจุงและตุ๊กตาหมีตัวใหญ่แล้วลุกขึ้นเดินกลับบ้านไป...
.
.
.
.
ยุนโฮเดินช้า ๆ เรื่อย ๆ ไปเพราะ ไม่อยากให้คนตัวเล็กข้างหลังต้องสะดุ้งตื่นเพราะจังหวะการก้าวเท้าของเขา....ดวงหน้าหวานที่หลับพริ้ม แก้มใสขึ้นสีน้อย ๆ กำลังซบลงที่บ่าของร่างสูง เสียงหายใจเบาๆดังรดอยู่ข้างหู
ปากหยักคลี่ยิ้มบางมื่อรับรู้ถึงอาการณ์ของร่างบนหลังที่กำลังหลับสนิท...ก่อนจะกระชับแขนให้แน่นมากขึ้นเพื่อไม่ให้แจจุงตกจากหลังลงไปนอนแอ้งแม้งอยู่ที่พื้นได้
“งือ...พี่ยุน....” แจจุงงัวเงียตื่นขึ้นมา...หลังจากผลอยหลับบนหลังยุนโฮไปได้สักพักหนึ่ง
“อ้าว ตื่นขึ้นมาทำไมล่ะ ? หลับต่อไปเลย เดี๋ยวพี่ปลุกตอนถึงบ้าน”
“ไม่เอาอ่ะ “ ปากอิ่มคลี่ยิ้มก่อนจะซบลงที่บ่าของร่างสูงอย่างออดอ้อน
“นี่พี่ยุน พี่ยุนยังไม่มีแฟนใชปะ ? “ เสียงใสเอ่ยถาม
“ อื้ม ใครจะไปมี เด็กเกาะหนึบเลยเนี่ย “ ร่างสูงหัวเราะร่วน
“ ฮิฮิ งั้นถ้าโตไปแจจุงขอเป็นเจ้าสาวของพี่ยุนโฮนะ ? “
“อืมมม จะเอาดีมั้ยน้า ? “ ร่างสูงแกล้งทำเป็นลังเล
ก็ไม่ได้อยากจะแกล้งอะไรมากนักหรอกนะ...แต่พอเห็น ปากกลมๆที่ยู่หากัน กับ แก้มใสที่พองลมเสียจนกลมเหมือนปลาปักเป้าแล้วมันดูน่ารักมากจนอยากจะเห็นบ่อย ๆเลยต้องแกล้งแบบนี้
“ พี่ยุนโฮอ่ะ นะ สัญญาสิ โตไปแต่งงานกันนะ ~ “ เสียงใสเอ่ยอยากออดอ้อน...คำพูดดูแก่แดดจนดูไม่สมกับวัยอย่างเด็กชั้นประถมห้าเอาเสียเลย
“อืมมมม....” เสียงทุ้มครางในลำคอเบา ๆ แจจุงที่ขี่หลังยุนโฮอยู่ ลอบมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของพี่ชายด้านข้างเขม็งอย่างลุ้น ๆ
ก่อนที่ร่างสูงจะกระแอมไอขึ้นเบา ๆ แล้วเปิดปากพูด ทำให้เด็กหน้าหวานต้องยิ้มกว้าง
“ถ้างั้น.....”
.
.
.
.
.
.
.
“ถ้างั้น เรียนให้จบไวๆแล้วกัน เดี๋ยวพี่จะไปขอ “
.....พระเจ้าครับ....
...ผมชองยุนโฮ เด็กม. 6....อายุ 18
....ตกหลุมรักเด็กป.5 ที่มีอายุเพียง 11 ที่มาขอแต่งงานเข้าแล้วสิ !!....
❤ ❤ ❤ TALK ❤ ❤ ❤
เย่ !!! กลับมาเเล้ววววว
มีใครรอเราอยู่บ้างเอ่ยยยยย TT TT
ขอโทษจริง ๆนะคะ ที่ปอยหายไปนานมากเลย
คือ กะจะอัพหลายวันเเล้วค่ะ เเต่กลายเป็นไม่ได้อัพ
โทษอะไรไม่ได้นอกจากความไม่ประมาทของปอยเอง ที่พิมเกือบจบตอนเเล้วลงไปข้างล่างเเล้วลืมกดเซฟไว้ก่อน
พอลงไปไฟดับ พรึ่บ !! เลยค่ะตอนนั้นเเบบ คิดอย่างเดียว ฟิคชั้น ฟิคชั้น ! TT __ TT
เเถมเวลาจะพิมเเต่ละทีระเเวงมากคอยกดเซฟตลอดเพราะฟ้าผ่าน่ากลัวมาก ๆค่ะ ฝนตกหนักมาเพิ่งมาหยุดไม่กี่วันนี้เองเเถว ๆบ้านปอยน่ะค่ะ
พาร์ทนี้น่ารักกันมั้ยคะ ? พี่ยุนกับน้องเเจ
คนที่อยากให้ปัจจุบันเร็วๆไม่ต้องเครียดค่ะ
ตอนหน้านั่นเเลล ~ ๕๕๕+
พวกอดีตจะเเฟลชเเบคเเทรกเข้ามาในตอนเรื่อยๆจ้ะ
วันนี้วันเกิดไรท์เตอร์ ค่ะ > 3 อายุ 14 เเล้ววว ~ ( 24 เมย. )
เเต่ที่เห็นวันอัพเป็น 25 ก็ไรท์เตอร์มาอัพตอนเที่ยงคืนค่ะ 55
ไปตะลุยดรีมเวิลกับนังเเจม(เจ้าของไอดีนั่นเเล เราใช้ด้วยกัน~) เเละผองเพื่อนที่รักมาค่ะ * 0 *
คุณป๊าทำหม้อไฟญี่ปุ่นให้ทานด้วย
อร่อยมาก เเถมด้วยเค้กที่น้องเเจมเอามาให้ * 0 *
ไว้เจอกันพาร์ทหน้าค่ะ ~ จ๊วบบ ~❤
ความคิดเห็น