คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ::To be wrong : Part 2::
| href="http://writer.dek-d.com/Cha_Cream/writer/%5C%22file:///C:%5C%5CUsers%5C%5CNanaka%5C%5CAppData%5C%5CLocal%5C%5CTemp%5C%5Cmsohtmlclip1%5C%5C01%5C%5Cclip_filelist.xml%5C%22" /> href="http://writer.dek-d.com/Cha_Cream/writer/%5C%22file:///C:%5C%5CUsers%5C%5CNanaka%5C%5CAppData%5C%5CLocal%5C%5CTemp%5C%5Cmsohtmlclip1%5C%5C01%5C%5Cclip_themedata.thmx%5C%22" /> href="http://writer.dek-d.com/Cha_Cream/writer/%5C%22file:///C:%5C%5CUsers%5C%5CNanaka%5C%5CAppData%5C%5CLocal%5C%5CTemp%5C%5Cmsohtmlclip1%5C%5C01%5C%5Cclip_colorschememapping.xml%5C%22" />♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ href="http://writer.dek-d.com/Cha_Cream/writer/%5C%22file:///C:%5C%5CUsers%5C%5CNanaka%5C%5CAppData%5C%5CLocal%5C%5CTemp%5C%5Cmsohtmlclip1%5C%5C01%5C%5Cclip_filelist.xml%5C%22" /> href="http://writer.dek-d.com/Cha_Cream/writer/%5C%22file:///C:%5C%5CUsers%5C%5CNanaka%5C%5CAppData%5C%5CLocal%5C%5CTemp%5C%5Cmsohtmlclip1%5C%5C01%5C%5Cclip_themedata.thmx%5C%22" /> href="http://writer.dek-d.com/Cha_Cream/writer/%5C%22file:///C:%5C%5CUsers%5C%5CNanaka%5C%5CAppData%5C%5CLocal%5C%5CTemp%5C%5Cmsohtmlclip1%5C%5C01%5C%5Cclip_colorschememapping.xml%5C%22" />♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ href="file:///C:%5CUsers%5CNanaka%5CAppData%5CLocal%5CTemp%5Cmsohtmlclip1%5C01%5Cclip_filelist.xml" /> href="file:///C:%5CUsers%5CNanaka%5CAppData%5CLocal%5CTemp%5Cmsohtmlclip1%5C01%5Cclip_themedata.thmx" /> href="file:///C:%5CUsers%5CNanaka%5CAppData%5CLocal%5CTemp%5Cmsohtmlclip1%5C01%5Cclip_colorschememapping.xml" /> …อบอุ่นเหลือเกิน... ...ความอบอุ่นที่แผ่ซ่านออกมาจากมือใหญ่ที่กอบกุมมือน้อยของเด็กหนุ่มไว้มันช่างอบอุ่นจนแทบร้อน... …นิ้วเรียวที่สอดประสานเกาะเกี่ยว... ...ทุกอย่างมันทำให้บรรยากาศรอบตัวที่หนาวเหน็บคลายความหนาวที่บาดผิวไปได้อย่างไม่น่าเชื่อ... …เสี้ยวหน้าด้านข้างที่แสนน่าหลงใหล... ...จมูกโด่งเป็นสันที่คอยไซร้สูดดมความหอมหวานจากกายบาง.. …ดวงตารีคมที่ภายในนั้นมีแต่แจจุงเสมอมา... ...ปากหยักสีระเรื่อที่เคยจูบไปทั่วสรรค์พางกาย...จูบย้ำเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ... ...และจูบเพื่อแสดงความรักและเสน่หา... ...แก้มกร้านที่แจจุงเคยได้จูบบ่อย ๆ... …ร่างกายกำยำที่ถูกปกปิดด้วยเสื้อผ้าเนื้อหนาที่ปิดบังผิวกายสีแทนและมัดกล้ามสมส่วน.. ....แผงอกกว้างที่แจจุงมักจะได้ซบใบหน้าลงเพื่อซึมซับความรักมากล้นจากมันบ่อย ๆ... ....อ้อมแขนแข็งแรงนั่นที่คอยปลอบปละโลมเสมอ... ...เคยกอดด้วยรู้สึกรักและห่วงหา.... ...และ เคยกอดรัดอย่างแนบแน่นเร่าร้อนเมื่อร่วมรัก...และรวมเป็นหนึ่ง... ...อ้อมกอดที่มีเพียง ‘แจจุง’ เท่านั้นที่ได้รับจาก ‘ยุนโฮ’… ...ทุก ๆสิ่ง ทุก ๆอย่างรวมกันเป็น ‘ชองยุนโฮ’ ที่ ‘คิมแจจุง’ รัก… ...ยุนโฮจะรู้รึเปล่า ? .... ...........ว่าแจจุงมีความสุขแค่ไหน....... ..................ที่ได้เดิน ‘เคียงข้าง’ยุนโฮ........ ……......รู้สึก ‘ภูมิใจ’ ขนาดไหน ที่ได้เป็นคนที่ชองยุนโฮ ‘รัก’ เพียง ‘คนเดียว’...... ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ TO BE WRONG ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ href="file:///C:%5CUsers%5CNanaka%5CAppData%5CLocal%5CTemp%5Cmsohtmlclip1%5C01%5Cclip_filelist.xml" /> href="file:///C:%5CUsers%5CNanaka%5CAppData%5CLocal%5CTemp%5Cmsohtmlclip1%5C01%5Cclip_themedata.thmx" /> href="file:///C:%5CUsers%5CNanaka%5CAppData%5CLocal%5CTemp%5Cmsohtmlclip1%5C01%5Cclip_colorschememapping.xml" /> ร่าง สูงของยุนโฮที่วันนี้อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำสนิทกับกางเกงยีนส์สีเข้มแบบ สบาย ๆ ที่กำลังจูงมือเด็กน้อยหน้าหวานเข้ามาในตัวห้างในวันแห่งความรักแบบนี้ย่อม เป็นจุดสนใจได้ไม่ยาก “พี่ยุนโฮ ถึงยัง? หิวแล้ว” เสียงหวานเจื้อยแจ้ว แหงล่ะ เดินกันตั้งนานมันไม่ถึงร้านซะทีเนี่ย - -* “นี่ไง ๆ จะถึงแล้ว ใจร้อนจังเราเนี่ย” เดิน กันมาไม่นานก็ถึงร้านอาหารบรรยากาศดูอบอุ่น ประตูร้านเป็นแบบบานเลื่อนทำโดยกระจกใสทำให้มองเข้าไปเห็นบรรยากาศในร้านได้ อย่างชัดเจน “ นี่ไง ร้านนี้แหละ” ว่าแล้วก็จูงมือคนตัวเล็กให้เดินเข้าไปด้วยกัน เสียงกรุ๊งกริ๊งจากกระดิ่งที่ห้อยไว้ที่ประตูหน้าร้านดังขึ้นเรียกให้ คนที่กำลังก้ม ๆ เงยๆ อยู่ที่เคาเตอร์สีขาวสะอาดเงยหน้าขึ้นมามองบุคคลที่มาเยือนทันที “หวัดดีครับ ลุงโฮดง “ ยุนโฮว่า ก่อนยิ้มกว้าง “ ลมอะไรพัดมาล่ะ ถึงได้มาร้านลุงเนี่ย? “ คังโฮดงว่า ตารีมองไปที่หลานชายอย่างนึกสงสัย ...ปกติมันก็ไม่เคยมาร้านกรูนี่กว่า - -*... “พี่ยุนโฮ หิววว ~~ “ แจจุงบ่นเสียงเบาพลางกระโดดขึ้นมาเกาะเคาเตอร์...ปากแดงเบ้ออกน้อย ๆ เมื่อตั้งแต่เย็นมาเขายังไม่ได้ทานอะไรมาเลย นี่จะ2ทุ่มแล้ว “ เฮ้ย ! ไอ้ยุน นี่แกเลี้ยงต้อยเรอะ ! “ โฮดงแหวดังลั่น เด็กคนนี้เด็กไอ้ยุนโฮเหรอวะ?! “จะบ้าเหรอลุง ! นี่เด็กข้างบ้าน มาเดินเที่ยวกันเฉยๆ “ ร่างสูงปฏิเสธเสียงดัง “ อ้าวงั้นเหรอ ? ว่าแต่สาวน้อยหนูชื่ออะไรจ๊ะ ? “ โฮดงหันไปถามแจจุงที่ตอนนี้ปีนขึ้นมาเอาคางเกยไว้บนเคาเตอร์เรียบร้อยแล้ว “แจจุงฮะ อายุ 11 อยู่ป.5 “ ว่าแล้วก็ยิ้มหวาน “ไม่ดี ๆ เป็นเด็กผู้หญิงต้องพูดคะ ขาสิ ทำตัวเป็นทอมบอยพูดฮะ ๆ ได้ไงเนี่ย ? “ ..เด็กผู้หญิงเดี๋ยวนี้ชอบเป็นทอมกันซะจริ๊งงง... โฮดงรับไม่ด้ายยย T [] T .. “ก็แจจุงเป็นเด็กผู้ชายนี่ฮะ ทำไมต้องพูดคะขาด้วย “ ว่าพลางขมวดคิ้วน้อย ๆ “อืม..ห๊ะ เด็กผู้ชาย !! “ “อื้อ ผู้ชายไง แจจุงมีช้างน้อยด้วยนะ แต่ยังไม่ใหญ่เท่าพี่ยุนโฮเลยอ้ะ เบื่อ อยากโตไว ๆ “ พูดพลางทำท่าทำทางไปด้วยที่ใครเห็นเป็นอันต้องลงความเห็นว่า “น่ารักไปไหนน น้องหนู T O T “ โดยไม่รู้ตัวเลย ว่าประโยคที่ตัวเองพูดออกมามันอันตรายซะจริง...แถมติดเรทเสียด้วย... “เห้ยย แจจุง จะบ้าเหรอ ?! พูดงั้นได้ไง “ ร้อนถึงคนที่ถูกพ่วงเข้าไปในบทสนทนาของคู่ ขำกลิ้งนางฟ้ากับหมูป่า ต้องรีบเอามือมาตะครุบปากเจ้าตัวเล้กที่เดี๋ยวจะเผลอปล่อยอะไร ๆ ออกไปอีก ...ผมยังไม่อยากถูกหาว่าเป็นตัวกินเด็กนะครับ T^T… (POYJAE :แล้วตอนนี้ยังไม่ใช่เรอะ = = ) “ ผมขอเหมือนเดิมนะลุงของแจจุงขอเซ็ทเด็กแล้วกัน เร็ว ๆนะ หิวแล้ว “ หันไปสั่งคนที่มีศักดิ์คนเป็นลุง ก่อนจะลากคนตัวเล็กอย่างแจจุงไปนั่งทึ่โต๊ะมุมในสุดของร้าน ... พอถึงโต๊ะ แจจุงก็รีบกระวีกระวาดปีนขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้เบาะนุ่มสีน้ำตาลเข้มทันที... ก่อนจะเขยิบเข้าไปนั่งจนชิดกระจก...มองลงไปข้างล่างของบริเวณด้านล่างของตัว ห้างที่ตอนนี้มีบรรดาคู่รักหลากหลายวัยมาเดินควงคู่กันเป็นจำนวนมาก... ..ยุนโฮเองก็ไปนั่งชิดกระจกเช่นเดียวกัน แต่เพียงแค่เป็นฝั่งตรงข้ามแจจุงเท่านั้น... “อ๊ะ พี่ยุนโฮ ดูสิ ๆ นั่นยูชอนกับจุนซูล่ะ ~ “ ว่าพลางชี้ไม้ชี้มือลงไปข้างล่างเสียยกใหญ่ ทำเอายุนโฮต้องมองตามอย่างช่วยไม่ได้ ภาพที่เห็นชวนให้คนแก่อย่างยุนโฮแทบจะหัวใจวายตาย เด็กป.5 2คนที่เคยเจอในช่วงวันหยุดเพราะมาเที่ยวบ้านแจจุง ปาร์คยูชอนกับคิมจุนซู ยืนจูบกันอยู่หน้าห้าง !!!!!!!!!!! โอย...คนแก่ล่ะเครียด รู้อยู่ว่าเป็นแฟนกัน แต่มันไม่เกินไปหน่อยรึไง? = = ทีเค้ากับแจจุงยังไม่ถึงไหนเลย... แต่เอ๊ะ แล้วเค้าไปเป็นแฟนกับแจจุงตอนไหน ?? คิดไปก็สับสนในตัวเอง... แต่แล้วความคิดก็ถูกหยุดลงเมื่อแจจุงเอื้อมมือมาสะกิดแขนเขาเบา ๆ “พี่ยุน ข้าวมาแล้ว“ ว่าก่อนจะหันไปหยิบช้อนส้อมขึ้นมาแล้วจัดการกับอาหารของตัวเอง ยุนโฮมองอีกฝ่าย ๆ ยิ้ม ก่อนจะหันไปเริ่มจัดการกับอาหารจานใหญ่ตรงหน้าตัวเอง แจจุงดูเจริญอาหารมากเป็นพิเศษเป็นเพราะ เจ้าตัวเล็กตรงหน้าไม่ได้ทานอะไรมาตั้งแต่เย็นนี่ก็ปาเข้าไป2ทุ่มแล้ว คงจะหิวแย่ ต่างกับเขาที่แอบกินขนมที่คุณแม่เตรียมไว้ในครัวไปก่อนแล้วทำให้ไม่หิวมากนัก “เอ้า กินดี ๆ หน่อย เลอะหมดแล้วน่า “ “ไหน ๆอะ เลอะตรงไหน ? “ แจจุงเงยหน้าขึ้นมาจากอาหารตรงหน้าก่อนจะเอามือคลำหาคราบอาหารบนหน้าตัวเองสะเปะสะปะไปทั่ว “อยู่นิ่ง ๆสิ ..” นิ้วเรียวยื่นไปแตะเอาเม็ดข้าวสองสามเม็ดที่บริเวณมุมปากอิ่มของแจจุงมา ก่อนจะส่งมันเข้าปากไปอย่างไม่รังเกียจ “ อ๊ะ พี่ กินไปทำไมน่ะ สกปรกน่า มันเลอะปากแจจุงแล้วนะ” ว่าเสียงดัง ก่อนที่แก้มใสจะขึ้นสีน้อย ๆ ..ไม่ใช่จะโกรธหรอก แต่คนเค้าก็เขินเป็นนี่ > // < ... “ไม่เห็นจะเป็นไรไป “ ว่าแล้วก็ฉีกยิ้มกว้างก่อนจะกลับไปสนใจอาหารในส่วนของตนเองต่อ
“ พี่ ดูนู่นสิ ~ “ เสียงใสเอ่ยเรียก ก่อนที่นิ้วป้อมๆของเจ้าตัวจะชี้ตรงออกไปตรงบริเวณซุ้มดอกกุหลาบขนาดใหญ่ที่ ถูกจัดขึ้นเป็นพิเศษในเทศกาลวันแห่งความรัก...ตากลมโตจ้องมองอย่างสนใจ
...โดยรวมบรรยากาศโรแมนติคไม่ใช่น้อยเลยทีเดียว...
ดวง หน้าขาวพยักหน้าลงหงึกหงักเรียกเสียงหัวเราะเบา ๆจากร่างสูงได้ทันทีก่อนจะลากจูงเด็กน้อยหน้าหวานเดินตรงไปยังซุ้มกุหลาบ ก่อนจะจัดแจงพาเดินเข้าไปอยู่ตรงใจกลางของซุ้ม รอบ ๆ ตัวทั้งคู่มีดอกกุหลาบทั้งดอกเล็กและดอกใหญ่ที่เบ่งบานอย่างสวยงาม...กลิ่น หอมอ่อน ๆและความเย็นของละอองน้ำที่เกาะพราวอยู่ตามกลีบดอกและกิ่งก้านช่วยให้ทั้ง คู่รู้สึกสดชื่นขึ้นเป็นเท่าตัวเมื่อถูกล้อมรอบด้วยธรรมชาติที่ถูกมนุษย์จัด สรรขึ้นอย่างสวยงาม ร่างสูงจัดแจงให้ตัวเองลง ไปนั่งยอง ๆอยู่ที่พื้นข้างตัวของร่างบางที่ยังคงยืนมองไปรอบ ๆซุ้มอย่างสนอกสนใจ...มือหยาบเลื่อนไปหยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องโปรดก่อนจะ กดเข้าไปที่ฟังค์ชั่นการถ่ายภาพ
“ อื้อ “ แจจุงยิ้มกว้างก่อนจะเลื่อนหน้าไปใกล้ ๆกับหน้าของยุนโฮ แก้มสากและแก้มนิ่มของร่างบางแนบชิดติดกัน เมื่อได้มุมองศาที่พอดี ยุนโฮก็กดถ่ายภาพอย่างรวดเร็ว
“ พี่จะไปไหนอ่ะ ? “ “เดี๋ยวพี่มานะ แปปเดียวเอง รอตรงนี้อย่าไปนะ โอเคนะครับ ? “ “ก็ได้ฮะ เร็ว ๆนะ เริ่มง่วงแล้วอะ “ ตาหวานปรือ น้อย ๆ แสดงให้เห็นว่าแจจุงง่วงจริง ๆ “ ครับ รอตรงนี้นะ “ ยุนโฮวิ่งตรงไปทางร้านขายตุ๊กตาและของเล่นเด็กร้านใหญ่บริเวณหน้าห้างสรรพสินค้า “สวัสดี ครับ “ เสียงแหบตามวัยเอ่ยขึ้น ก่อนจะปรากฏร่างของชายสูงวัยที่มีใบหน้าที่แสนใจดี ริมฝีปากแห้งคลี่ยิ้มให้กับลูกค้าที่เข้ามาใหม่ “สวัสดีครับ ผมอยากได้ตุ๊กตาสักตัวน่ะครับ “ ยุนโฮว่าพลางส่มยิ้มให้คุณตาเจ้าของร้าน “ตุ๊กตาเหรอครับ ? มาทางนี้เลย “ คุณ ตาสูงวัยเดินนำยุนโฮมาทางด้านฝากซ้ายของร้าน บนชั้นสีชมพูและฟ้าสดใสมีตุ๊กตาสัตว์หลากชนิดวางเรียงกันอย่างเป็นระเบียบ เรียงไปตามขนาดตัวที่มีขนาดเล็กมากจนตัวใหญ่ที่สุด ดูแล้วถ้าจับมายืนก็ตัวใหญ่เกือบพอ ๆถึงหน้าอกของยุนโฮที่สูงถึง 180 ซม. เลยทีเดียว ยุ นโฮทอดสายตามองไล่ไปที่ตุ๊กตาแต่ละตัวที่วางอยู่บนชั้นอย่างเป็นระเบียบก่อน จะไปสะดุดสายตาอยู่ตรงตุ๊กตาหมีสีขาวสะอาดที่ดูขนสีขาวนั่นท่าทางจะนุ่มไม่ น้อย ตรงคอมีโบว์สีแดงผูกไว้และมีกระดิ่งสีเหลืองห้อยอยู่ ร่างสูงยิ้มกว้างจนเห็นฟันครบ 32 ซี่ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบตุ๊กตาหมีสีขาวลงมาจากชั้นสีหวานแต่เลือกเป็นขนาด ที่ใหญ่ที่สุดแทนมา “ ผมเอาตัวนี้ล่ะครับ คุณตา “
ร่างเล็กของแจจุงนั่งแหมะอยู่ที่ม้านั่งตัวเดิมที่ยุนโฮสั่งไว้ว่าห้ามลุกไปไหน ตากลมโตปรือปรอยใกล้จะปิดเต็มแก่ ....ง่วงนอน.... มือ บางยกขึ้นขยี้ตาตัวเองเบา ๆ เมื่อพบได้ว่าตัวเองกำลังจะหลับเป็นแน่แท้ มือบางหยุดขยี้ตาก่อนจะก้มหน้าแล้วกระพริบตาปริบๆเพื่อไล่ความง่วงงุนที่ เข้าโจมตีตัวเองอย่างแรงออกไป แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมาดวงตาโตก็ต้องเบิกกว้าง… เบื้อง หน้ามีตุ๊กตาหมีสีขาวที่แจจุงเคยบ่นนักหนาว่าอยากได้มานอนกอดโดยเฉพาะตัว ใหญ่ ๆ เวลากอดแล้วคงจะอุ่นสบายหายหนาวไปได้เยอะ มือบางเอื้อมมือไปสัมผัสเบาๆที่ขนบริเวณหน้าของเจ้าตุ๊กตาหมีขาวตัวใหญ่ก่อน จะลูบไปมาเบา ๆ “ชอบมั้ย แจจุง “ ยุนโฮที่หลบอยู่หลังตุ๊กตาลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะอุ้มตุ๊กตาขึ้นมาแล้ว ยื่นไปให้แจจุงที่ยังนั่งทำหน้าเหวออยู่ที่ม้านั่ง “ ของขวัญวาเลนไทน์ตอบแทนที่แจจุงให้ดอกไม้พี่นะครับ “ ดวงหน้าหวานยิ้มกว้างก่อนจะรับตุ๊กตาตัวใหญ่จากยุนโฮมาไว้ในอ้อมกอด...สี หน้ามีความสุขของแจจุง ทำเอายุนโฮต้องยิ้มกว้างตามอย่างอดไม่ได้ “ ขอบคุณฮะพี่ยุนโฮ จุ๊บ ! >3< “ แจจุงเอ่ยก่อนจะลุกขึ้นยืนบนม้านั่งก่อนจะยื่นหน้าไปใกล้ ๆแก้มกร้านแล้วหอมแก้มสากของร่างสูงไปเสียฟอดใหญ่ ยุนโฮยิ้มกว้างก่อนจะยืนหันหลังให้แจจุงแล้วลงไปนั่งยองๆที่พื้น แจจุงที่ยังยืนกอดตุ๊กตาหมีขาวมองมายังร่างสูงงง ๆ
“งือ...พี่ยุน....” แจจุงงัวเงียตื่นขึ้นมา...หลังจากผลอยหลับบนหลังยุนโฮไปได้สักพักหนึ่ง “อ้าว ตื่นขึ้นมาทำไมล่ะ ? หลับต่อไปเลย เดี๋ยวพี่ปลุกตอนถึงบ้าน” “ไม่เอาอ่ะ “ ปากอิ่มคลี่ยิ้มก่อนจะซบลงที่บ่าของร่างสูงอย่างออดอ้อน “นี่พี่ยุน พี่ยุนยังไม่มีแฟนใชปะ ? “ เสียงใสเอ่ยถาม “ อื้ม ใครจะไปมี เด็กเกาะหนึบเลยเนี่ย “ ร่างสูงหัวเราะร่วน “ ฮิฮิ งั้นถ้าโตไปแจจุงขอเป็นเจ้าสาวของพี่ยุนโฮนะ ? “ “อืมมม จะเอาดีมั้ยน้า ? “ ร่างสูงแกล้งทำเป็นลังเล ก็ ไม่ได้อยากจะแกล้งอะไรมากนักหรอกนะ...แต่พอเห็น ปากกลมๆที่ยู่หากัน กับ แก้มใสที่พองลมเสียจนกลมเหมือนปลาปักเป้าแล้วมันดูน่ารักมากจนอยากจะเห็น บ่อย ๆเลยต้องแกล้งแบบนี้ “ พี่ยุนโฮอ่ะ นะ สัญญาสิ โตไปแต่งงานกันนะ ~ “ เสียงใสเอ่ยอยากออดอ้อน...คำพูดดูแก่แดดจนดูไม่สมกับวัยอย่างเด็กชั้นประถม ห้าเอาเสียเลย “อืมมมม....” เสียงทุ้มครางในลำคอเบา ๆ แจจุงที่ขี่หลังยุนโฮอยู่ ลอบมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของพี่ชายด้านข้างเขม็งอย่างลุ้น ๆ ก่อนที่ร่างสูงจะกระแอมไอขึ้นเบา ๆ แล้วเปิดปากพูด ทำให้เด็กหน้าหวานต้องยิ้มกว้าง “ถ้างั้น.....”
....ตกหลุมรักเด็กป.5 ที่มีอายุเพียง 11 ที่มาขอแต่งงานเข้าแล้วสิ !!....
❤ ❤ ❤ TALK ❤ ❤ ❤ |
ความคิดเห็น