คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บันทึกบทที่1 : โศกนาฏกรรม - โนบิตะแมน
ขณะที่โนบิตะกำลังจะหมดสติเนื่องจากบาดเจ็บสาหัสจากการถูกยิงมาหลายนัด
“นั้นมัน โนบิจังนี่นา"เสียงของแม่โนบิตะพูด
‘เอ๊ะ!! เสียงแบบนี้มัน’โนบิตะคิด
“อะไรนะ ป้า”วอดก้าพูด
“ชิ!! ดันมีคนมาเห็นส่ะได้ แบบนี้ถอยก่อน วันนี้เราพลาดจัดการเป้าหมายไป”ชายชุดดำพูด
“ลูกพี่ครับแต่ว่าไอเด็กนั้นมันเห็นเราแล้วนะครับ"วอดก้าพูด
“เห็นก็เห็นไปสิ ยังไงเด็กนั้นก็ไม่รู้จักเราอยู่แล้ว”ชายชุดดำพูด"แต่ถ้ามันจำเราได้แล้วล่ะก็ อีกไม่นานมันต้องมาหาเราแน่ๆ"
“ทำไมลูกพี่ถึงมั่นใจนักล่ะครับ”วอดก้าถามเพราะสงสัย
“หึหึหึ ไม่สังเกตุอะไรหน่อยหรอ”ชายชุดดำพูด
ชายชุดดำทั้งคู่ขึ้นรถสีดำของพวกเขาจากนั้น
ปรื้น ปรื้นนน (เสียงรถสตาทร์เผื่อใครนึกไม่ออก)
‘เดี๋ยวสิ ไอพวกชุดดำ’โนบิตะคิด'อย่ามาหนีกันง่ายๆอย่างงี้สิ'
สติของโนบิตะค่อยๆหมดลงไป แต่เขาก็จำหน้าชายชุดดำทั้งสองคนไว้ได้เรียบร้อย
‘จำไว้เลยนะไอพวกชุดดำ ชั้นจำหน้าพวกแกได้หมดแล้ว’โนบิตะคิด 'อีกไม่นานเราจะได้เห็นดีกัน'
จริงๆโนบิตะก็คิดไปแบบนั้นแหละ เพราะเขาก็อยากพูดอะไรเท่ๆแบบ แล้วเราจะเห็นดีกัน ถึงจะไม่ได้พูดแต่ได้คิดก็คงเหมือนกันล่ะมั้งง
สถานการณ์ในรถสีดำ
“ไม่สังเหตุอะไรหรอลูกพี่”วอดก้ายังถามเพราะความอยากรู้
“ชั้นใช้ปืนยิงเจ้าเด็กนั้นไปหลายนัดแท้ แต่เด็กนั้นมันกลับวิ่งหนี มันมีแรงขนาดโดดขึ้นบนถนนได้เชียวนะ”ชายชุดดำพูด
“แล้วมันแปลกยังไงหรอครับ”วอดก้ายังคงถามต่อ
“แกบ้ารึไงห่ะ!! ลองคิดดูดีๆ ถ้านั้นเป็นเด็กปกตินะ คิดว่ามันจะเป็นยังไง”ชายชุดดำพูดพร้อมกับยิ้มไปพราง
“จ จริงด้วยครับ ถ้านั้นเป็นเด็กปกติ เรายิงแค่นัดเดียวคงขยับตัวไปไหนยากแล้ว”วอดก้าเริ่มเข้าใจมากขึ้น
“ใช่แล้ว นั้นเป็นหลักฐานว่าเจ้าเด็กนั้นมีร่างกายที่แข็งแรงขนาดโดนยิงไปตามตัวหลายนัดก็ยังขยับได้แถมยังมีแรงเหลือในการกระโดดอีก”ชายชุดดำพูด
“เข้าใจแล้วครับ งั้นทำไมลูกพี่ถึงคิดว่าเราจะเจอกับเด็กนั้นอีกล่ะครับ”วอดก้ายังคงถามต่อ
“นั้นสินะ ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกันแต่คิดว่าคงเป็นลางสังหรณ์ล่ะมั้ง”ชายชุดดำพูดขึ้นพร้อมยิ้มไปด้วย
‘ลางสังหรณ์ของลูกพี่สินะ เรื่องนี้คงเข้าใจได้’วอดก้าคิด'รอบก่อนลูกพี่ก็มีลางสังหรณ์แปลกๆกับไอเจ้านั้นอยู่เหมือนกัน ก็นะเจ้านั้นมันฉลาดเกินอายุไปมาก'
“ถ้าเราเจอไอเด็กนั้นอีกครั้งล่ะครับ”วอดก้าถามอีกแล้ว
“หึหึหึหึ ฆ่าทิ้งสิ!!! เจ้าเด็กนั้นมีร่างกายที่แข็งแรงถ้าพวกเราปล่อยไว้มันต้องเป็นปัญหาแน่ๆ”ชายชุดดำพูด
“เข้าใจแล้วครับ”วอดก้าพูด
ตู๊ดด ตู๊ดดด (เสียงโทรศัพท์เข้า)
“เป็นยังไงบ้าง ยิน”เสียงบุคคลจากโทรศัพท์
“วันนี้เกิดเหตุผิดพลาดนิดหน่อยจนไม่ได้จัดการเป้าหมายนะ”ยินพูด
“เหตุผิดพลาดรึ อย่างนายผิดพลาดได้ด้วยรึไงกัน ฮ่าฮ่า”
“ใช่นะสิชั้นเองก็เป็นคนนะ ยังไงมันก็ต้องมีพลาดกันบ้างแหละน่า”ยินพูดด้วยอาการเซ็งๆ
“แล้วไปเจออะไรมานะ ทำไมถึงพลาด”
“อ๋อ……ไปเจอโนบิตะแมนมานะ”ยินพูดพร้อมกับขำเล็กๆ
“โนบิตะแมน?? อะไรล่ะนั้น แต่ก็ชั่งมันเถอะ” "รอบหน้าอย่าให้พลาดเชียว บอสคาดหวังในตัวนายนะ ยิน"
“เข้าใจแล้ว”ยินพูด
หลังจากที่คุณแม่เห็นชายชุดดำขับรถจากไป คุณแม่ก็รีบวิ่งไปหาโนบิตะทันที
“โนบิตะ เป็นอะไรมากไหม”เสียงแม่ของโนบิตะพูดด้วยเสียงสั่น"ลูกต้องไม่เป็นไร แม่จะพาไปโรงพยาบาลเอง"
คุณแม่แบกโนบิตะที่สติเลือนรางขึ้นหลังและพาไปโรงพยาบาล
ผ่านไป3วัน
โนบิตะเริ่มรู้สึกตัวขึ้นมา
‘อึกก!! เจ็บแผลเป็นบ้าเลย’โนบิตะที่เริ่มได้สติรบรู้ถึงแผลของตัวเอง
เขาค่อยๆลืมตาขึ้นมาเรื่อยๆ
‘เพดานสีขาว คุณแม่นั่งอยู่บนโซฟา’โนบิตะคิด
‘ที่นี้ โรงพยาบาลสินะ' ‘แสดงว่าเรารอดจากไอพวกชุดดำนั้นสินะ รอดตัวไปที’
‘ตอนนั้นโครตน่ากลัวเลย อยู่ๆไปเจอพวกใส่ชุดดำทั้งตัวแถมยังมีปืนอีก’
ขณะที่โนบิตะกำลังนึกถึงความหลังอยู่นั้น คุณแม่ที่นั่งหลับอยู่บนโซฟาก็ได้ตื่นขึ้น
“โนบิตะ!!! ไม่เป็นอะไรมากใช่ไหม แบล้วยังเจ็บตรงไหนรึป่าว ให้แม่ตามหมอไหม”แม่ถามเข้ามาไม่หยุดจโนบิตะจึงตอบไม่ทัน
“ตอนแรกก็อาการดีนะครับ แต่ถ้าแม่ยังเขย่าตัวผมอีกล่ะก็ ผมได้ไปเจอคุณยมแน่เลยครับ”โนบิตะพูดติดตลก
“พูดกวนแม่ได้แบบนี้แสดงว่าอาการดีสินะ งั้นก็ตามที่เราตกลงกันไว้"แม่โนบิตะพูด
“ตกลงอะไรหรอครับ??”โนบิตะพูด
“หลังจากลูกฟื้นตัวได้แล้วอาการหายดี พวกเราจะไปอเมริกาทันที”แม่โนบิตะพูด
โนบิตะช็อคไปสักพักแต่ก็เข้าใจได้ เพราะเขาบาดเจ็บกำหนดในการย้ามันเลยเพี้ยนไปหมด อีกทั้งคุณพ่อต้องพลาดงานที่อเมริกาเพื่อมาช่วยดูแลเขาอีก
“ครับ ผมจะรีบๆหายดีนะครับ”โนบิตะพูด
ผ่านไป2เดือน (อย่างรวดเร็ว)
ความคิดเห็น