[FIC Nobita]บันทึกของราชาทมิฬ

ลำดับตอนที่ #11 : บันทึกบทที่2 : ตระกูลโนบิ - INFINITE [INF]

หลังจากที่โนบิตะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู

‘โทรศัพท์หรอ…นี่มันของใครกัน…ทำไมถึงมาอยู่ในตัวเรา’โนบิตะคิดจากนั้นก็ลองกดเปิดดู

“สวัสดีครับ คุณปู่”โฮโลแกรมของชายชราปรากฎขึ้่นมา

“น…นายมัน หลานของชั้นนิ”โนบิตะตะโกนด้วยความตกใจ

“ต้องขออภัยเป็นอย่างมาก ที่ผมไม่สามารถคุยกับคุณปู่ได้แบบต่อหน้า…ผมคาดว่าตอนที่คุณปู่ได้ฟังเสียงนี้ตอนนั้นผมคงตายไปแล้วล่ะครับ…อ่ะ ไม่ต้องห่วงเรื่องสาเหตุนะครับ…คิดว่าคงแก่เกินไปน่ะ…เอาล่ะจากนี้ผมจะเล่าว่าผมเป็นใครและทำไมถึงมาอยู่ในศตรววษที่21ได้แบบนี้…เรื่องมันเริ่มจากพ่อของผม เขาตัดสินใจที่จะอยู่ในทางชั่วร้ายเพราะเขามีความกระหายอำนาจเป็นอย่างมาก ถึงขนาดที่เขาแข็งแกร่งที่สุด เขาก็เริ่มเปลี่ยนไปครับ เขาตั้งองกรณ์ขึ้นมา องกรณ์นั้นทำการ…ค้ายา…ค้ามนุษย์…ขโมย…อาชญากรรม องกรณ์นั้นคือ INF พ่อของผมกลายเป็นคนแบบนั้นไปเลยล่ะครับ ตั้งแต่นั้นผมก็ตัดสินใจที่จะฆ่าพ่อตัวเองครับ ผมได้ฝึกร่างกาย ฝึกสติปัญญาแล้วผมก็สร้างหุนยนต์ขึ้นมาครับ ผมฟังจากเรื่องที่คุณปู่เล่าโดยเอาริลูลุเป็นต้นแบบ ผมสร้างริลูลุเป็นคนแรกจากนั้นผมก็สร้างหุนยนต์อีก2คนครับ พวกเธอชื่อว่า ฮานะกับซายะครับ ผมได้ทำทุกวิถีทางเพื่อที่กำจัดพ่อครับ ทั้งลอบสังหาร แจ้งตำรวจ แต่มันก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเขา จนวันนึง วันนั้นเป็นวันที่ผมตัดสินใจที่จะจบเรื่องทุกอย่าง ผมนำกระเป๋าวิเศษไปด้วย นำของทุกอย่างใส่ไว้ข้างในนั้น ผมก็ไปเผชิญหน้ากับพ่อตรงๆ จากนั้นก็มีการต่อสู้กัน…ในที่สุดผมก็สามารถชนะพ่อของตัวเองได้และในขณะที่กำลังจะฆ่าเขา พ่อพูดขึ้นมาว่า [แกใช้ชื่อ ราชาสีขาวไปส่ะ จากนันก็กลับไปอดีต ทำให้ปู่ของแกแข็งแกร่งมากพอที่จำทำลายองกรณ์นี้] จากนั้นพ่อก็ตายไปเองเลยครับ ทั้งๆที่ผมยังไม่ทันทำอะไร แต่ถึงเขาจะเป็นพ่อที่แย่ขนาดไหนแต่เขาคือพ่อของผม ผมจึงทำตามคำสั่งของพ่อครับ จากนั้……” โทรศัพท์ได้ดับลง

“เห้ยๆๆ ทำไมดับล่ะเนี่ย"โนบิบ่นเสียงดัง เขาพยายามเปิดโทรศัพท์นั้นหลายรอบแต่ก็ไม่สามารถทำได้

“ราชาสีขาวงั้นหรอ แต่ชื่อนั้นมันตรงข้ามกับของเราแหะ…แต่โนบิสุเกะ"

‘ทำไมแกถึงทำแบบนั้นล่ะ โนบิสุเกะ’โนบิตะคิดภายในใจและน้ำตาที่เริ่มไหลออกมา

‘ไม่สิ ไม่ใช่เวลามาเศร้า…ตอนนี้ต้องเอาชีวิตตัวเองให้รอดก่อน…INF งั้นสินะ จะจำเอาไว้ให้ขึ้นใจเลย’

หลังจากนั้นโนบิตะก็ว่ายข้ามแม่น้ำไป ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงทำอะไรแบบนี้ไม่ได้แน่ๆแต่ตอนนี้ร่างกายเขาแปลกไป เขาจึงสามารถว่ายมาอีกฝั่งได้

‘ในที่สุดก็ถึง…เอาล่ะป่านี้ มีอะไรให้กินไหมนะ’โนบิตะเดินสำรวไปรอบๆป่า เขาเจอของกินมากมายในป่าแต่เขาไม่เจอแหล่งน้ำหรือที่ตั้งที่สามารถนอนได้เลย

‘เวรแล้ว เวรแล้ว แบบนี้ซวยแน่…ประสบการณ์จากการติดเกาะร้าง10ปีมันบ่งบอกมา’

ตอนที่เขากำลังสิ้นหวังอยู่นั้นเขาก็จำอะไรขึ้นมาได้

‘เดี๋ยวนะ รู้สึกว่าตอนที่บ้านไฟไหม้ เราหยิบ….’โนบิตะล้วงไปที่กระเป๋าอีกข้าง

“บันไซ!!!!!!!!!”โนบิตะเจอกระเป๋าวิเศษของโดเรม่อน

“ฮ่าฮ่า อีแบบนี้…รอดแล้วสินะตัวเรา”โนบิตะนั่งแล้วยิ้มขึ้นมา

‘ไม่ต้องห่วงนะ ทุกๆคน…ไม่สิ ตอนนี้คงไม่มีใครมาห่วงเราหรอ…….จริงสิ’โนบิตะทำท่าเหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้

‘พวกริลูลุไงล่ะ พวกนั้นต้องรอเราอยู่แน่ๆ…เอาล่ะตอนนี้ได้เป้าหมายมาแล้ว’

1.กลับไปหาริลูลุ

2.ตามหาวิธีไปโลกอนาคต

3.ฆ่าราชานักฆ่านั้นสะ

4.ทำลายINF

5.ไปหาเพื่อนๆที่ญี่ปุ่น

‘เป้าหมายตอนนี้คงมีแค่นี้ล่ะมั้ง…แต่แบบนี้เราจำได้ไม่หมดแน่ๆ…จริงสิ!! เราเขียนไดอารี่ก็ได้นี่น่า’

ท้า ด้าาา (เสียงตอนโนบิตะหยิบของวิเศษ)

[หนังสือปกติ][ปากกาปกติ]

‘มีด้วยแหะ…งั้นมาเริ่มกันดีกว่าการเอาชีวิตรอดและเขียนไดอารี่นี้นะ’โนบิตะคิดแล้วรู้สึกดีใจ

ณ ดาวเฮียวกะ เฮียวกะ

“คิดถึงโนบิตะจัง”เสียงของเด็กสาวผมสีส้ม ดวงตาสีม่วง

“คาล่า ได้เวลาานอนแล้วนะ”เสียงของชายแก่หนวดเครารุงรัง

“ค่าา ด็อกเตอร์”

ณ ดาวเคียวยะ เคียวยะ

“อยากเจอคุณโนบิตะจังเลย”เสียงของเด็กสาวผมสีเขียว ดวงตาสีม่วง

“ได้เวลานอนแล้วนะ เคลม”เสียงของเด็กชายผมและดวงตาสีเขียว

“เข้าใจแล้วค่ะ พี่โรพอล”

ณ ดาวอควา

“นายกำลังทำอะไรอยู่นะ โนบิตะ”เสียงของสาวผมสีน้ำเงิน ดวงตาสีเขียวมรกต

---------------------------------------------------------------------------------------------

จบไปอีกตอนนะครับ ตอนนี้มีสาวๆปรากฎตัวขึ้นมาอีก3คนแต่คงไม่มีบทในเร็วๆนี้หรอก

หุนยนต์ที่หลานของโนบิตะสร้างขึ้นมีแค่3คนแท้ๆ แล้วทำไมในบ้านถึงมี4กันน้าา