ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Stage. 9 ว่าด้วยศาสตร์แห่งการงอน เปิดสงครามบานบุรี-
Stage. 9 ว่าด้วยศาสตร์แห่งการงอน –สงครามบานบุรี-
“ถึงโคมิเน่แล้ว แวะพักไหมครับคุณคาโล” ซีบิล หนุ่มน้อยผู้สุภาพเอ่ยถามคาโลที่คุมม้าอยู่ ณ ขณะนี้ แต่เมื่อความเงียบเป็นคำตอบ เด็กหนุ่มจึงลุกออกไป“งั้นเดี๋ยวผมไปถามพวกข้างในให้นะครับ”
ทันทีที่หนุ่มน้อยก้าวเข้าไปสู่อาณาเขตที่พัก ก็ได้รับรังสีแห่งความตึงเครียดที่น่าตกใจ ซีบิลก้าวไปยังห้องนั่งเล่นกลางที่มีเสียงเจี๊ยวจ๊าวของเพื่อนๆดังอยู่
“มีอะ..”
ปุ..
หมอนอิงปามาโดนใบหน้าหวานของซีบิลและทันทีที่หมอนร่วงลงสู่พื้น หูของเด็กหนุ่มแสนสุภาพก็ได้ยินเสียงแจ๊ดๆแว้ดๆของเรนอน
“ถ้าพวกคุณยังดีกันไม่ได้อาหารเย็นวันนี้ไม่ต้องทานค่ะ!!! จำเอาไว้เลยนะคะ!! ถ้ารุ่นพี่ลูคัสยังไม่ลงมาล่ะก็อาหารเย็นที่มีเมนูพิเศษวันนี้งดค่ะ!”
นัยน์ตาสีม่วงของสาวน้อยเรนอนมองสบกับซีบิล ก่อนเจ้าตัวจะเอ่ยปากถามผู้มาใหม่
“คุณซีบิลจะมาทำไมคะ” น้ำเสียงเจ้าตัวยังคงหนักแน่นราวคนอารมณ์ร้ายก็ไม่บาน
“อ่า...พวกเราแวะพักที่เมืองโคมิเน่นะครับ”
“ก็ดีค่ะ เรนอนจะไปซื้อของ” เจ้าหญิงแห่งคาโนวาลเดินไปเอาตะกร้าจ่ายตลาดมา “พวกคุณไม่ต้องไปไหนค่ะ! ระหว่างที่เรนอนไม่อยู่ทุกคนหาวิธีคืนดีกันให้ได้นะค่ะ..”
ปัง!
ทุกคนมองตากันเลิกลั่กหลังจากประตูเกวียนได้ปิดลง
“เอาไงดีวะ” เฟรินกระซิบกระซาบกับทุกคน “พวกเราไม่เกี่ยวซะหน่อย”
“เกิดอะไรขึ้นหรือครับ”
“พี่ลูคัสอ่ะดิ” ครี้ดกล่าวขึ้นพร้อมหาว “โกรธพี่ลอเรนซ์เรื่องที่พี่ท่านปามีดพลาดไปโดนรูปครอบครัวสุดรักสุดหวงเข้าให้”
นัยน์ตาสีม่วงอะเมธิตถ์ตะวัดมองนายตาเดียว ก่อนถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ฉันไม่ผิดซะหน่อย”
“ช่างเถอะ มาคิดกันดีกว่าว่าทำไงดี” แองจี้ท้วงให้กลับมาเรื่องสำคัญ
“เรนอนเป็นคนเอาจริงเอาจัง พูดจริงทำจริง” มาทิลด้าว่าพลางกุมขมับ
“เฮ้ย..” เจ้าหัวขโมยร้องลั่น “อย่างนี้ก็อดข้าวดิ ไม่ได้นะโว๊ย!!!”
“เอเรนมีวิธีค่ะ” สาวเจ้ายิ้มแฉ่งแบบที่เฟรินนึกกลัวนักกลัวหนา หวังว่าแม่คนนี้จะไม่ทำอะไรแผลงๆอีก....
*******************************************************************************
“โชคดีนะคะที่มีทุกอย่างที่ต้องการเลย”
-*-<<< (สีหน้าทุกคน)
เชือกยาวประมาณ 3 เมตรม้วนคล้องไว้ที่แขนของเจ้าหญิง มืออีกข้างถือสวิงดักปลา หล่อนโยนแหจับปลาให้ครี้ด โยนยาฆ่าแมลงให้เฟริน ส่งตาข่ายให้คิล ส่วนซีบิลหลบฉากไปอยู่กับคาโลด้านนอกแล้ว
“งั้นเราก็ไปจับแล้วลากพี่เค้าลงมาเถอะค่ะ” พูดเสร็จแม่คุณก็ทำท่าจะขึ้นข้างบน แกว่งเชือกไปมาเตรียมคว้าลูคัส
“เฮ้ยยยยย!!!” เฟรินร้องเสียงหลง “พี่เค้าไม่ใช่สัตว์”
ร่างบางหันกลับมามองทำตาแป๋ว
“เอ๋...มนุษย์ไม่ใช่สัตว์หรอคะ ตอนเอเรนไปล่าวิญญาณมนุษย์กับท่านพ่อก็เอาเชือกไปคล้องนี่”
“ก็ไม่ช่าย...” คิลร้องเสียงอ่อย
“ไม่เหมือนกันหรอ...”
ทุกคนพยักหน้าหงึกๆ เอเรนหน้าจ๋อยลง
“อ่าว....ก็นึกว่าให้ไปกล่อมให้ลงมาน่ะยาก สู้จับลงมาจะดีกว่าเสียอีก”
“เฮ้อ----“ มาทิลด้าลมแทบจับ
“เอางี้ดิ ส่งคนไปเจรจามะ” เฟรินออกความคิดเห็น
“น่าจะเวิร์ก” ครี้ดสนับสนุน “ใครดีอ่ะ”
“อืม---“
“คุณ/ไอ้เฟรินแหละ” ทุกคนตอบแทบเป็นเสียงเดียวกัน
“เฮ้ยยยยยย!!! มะอ้าวววววว---....!!!”
*****************************************************************************
“พี่ลูคัส”
เสียงของหัวขโมยแห่งบารามอสดังขึ้นพร้อมหัวที่โผล่ออกมา และแทบจะทันทีที่ต้องหดกลับเพราะโดนพี่เขาปาของใส่
“เฟรี่ไม่ต้องมาพูดเลย ไปให้พ้น..”
เฟรินแง้มประตูมาอีกครั้ง คราวนี้โผล่มาทั้งตัว
“พี่ก็...อย่าโกรธพี่ลอเรนซ์เลยนะฮะ”
“ฮึ”
ลูคัสที่นั่งกอดเข่าอยู่สะบัดหน้าหนี ทำเอาเฟรินชักใจเสีย
“โถ่..พี่ พี่กำลังทำให้เขาเดือดร้อนกันนะ”
“งั้นเฟรี่ว่าใครผิดล่ะ ลอเรนซ์ต่างหากที่ต้องมาขอโทษ” ซาตานแห่งป้อมพูดเสียงแข็ง
‘มันก็จริงเนอะ’ เฟรินคิด
*******************************************************************
“เฟรินไปนานชะมัด” แองจี้บ่นพึมพำ
“หายต๋อมไปเลยอ่ะ” คิลว่า
“อย่างนี้ให้มนุษย์เปี๊ยกขึ้นไปดูอีกรอบแล้วล่ะค่ะ” เอเรนพูดพลางดันหลังกัสให้เดินขึ้นไป
“ก็แล้วทำไมต้องเป็นฉัน”
“อยากแต่งตัวสไตล์ไหนอีกรึเปล่าคะ”
“อุก...”
*****************************************************************
“หายต๋อม...อีกแล้ว” นักฆ่าไร้หัวคิดเอ่ยขึ้นอีกครั้ง “มันไปไหนกันฟ่ะ ส่งไปหลายคนแล้วนะเฟร้ย”
ใช่...หลายคนแล้ว เพราะตอนนี้เหลือแต่เอเรน มาทิลด้า แองจี้ คิล ลอเรนซ์ โคล์ว เดท เท่านั้น คนอื่น..ขึ้นไปชั้นบนแล้วก็..หาย....
“เหล่าผู้อยู่ฝ่ายลอเรนซ์จงฟังให้ดี..”
เสียงเฟรินที่ดังมาจากโทรโข่งทำให้คนที่อยู่ด้านล่างสะดุ้งโหยง
“ขณะนี้เราได้ทำการยึดชั้นบนเป็นฐานทัพแล้ว หากอยากมีที่นอนจงให้พี่ลอเรนซ์มาขอโทษซะดีๆ”
ทั้ง 7 คนวิ่งไปหน้าบันได แล้วก็ต้องตะลึง เมื่อเห็นกำแพงปราการที่ถูกสร้างขึ้นให้เหมือนฐานทัพไม่มีผิด
“ได้ยินแล้วจงส่งลอเรนซ์มาซะ”
o[]o !!!!!
“ถึงโคมิเน่แล้ว แวะพักไหมครับคุณคาโล” ซีบิล หนุ่มน้อยผู้สุภาพเอ่ยถามคาโลที่คุมม้าอยู่ ณ ขณะนี้ แต่เมื่อความเงียบเป็นคำตอบ เด็กหนุ่มจึงลุกออกไป“งั้นเดี๋ยวผมไปถามพวกข้างในให้นะครับ”
ทันทีที่หนุ่มน้อยก้าวเข้าไปสู่อาณาเขตที่พัก ก็ได้รับรังสีแห่งความตึงเครียดที่น่าตกใจ ซีบิลก้าวไปยังห้องนั่งเล่นกลางที่มีเสียงเจี๊ยวจ๊าวของเพื่อนๆดังอยู่
“มีอะ..”
ปุ..
หมอนอิงปามาโดนใบหน้าหวานของซีบิลและทันทีที่หมอนร่วงลงสู่พื้น หูของเด็กหนุ่มแสนสุภาพก็ได้ยินเสียงแจ๊ดๆแว้ดๆของเรนอน
“ถ้าพวกคุณยังดีกันไม่ได้อาหารเย็นวันนี้ไม่ต้องทานค่ะ!!! จำเอาไว้เลยนะคะ!! ถ้ารุ่นพี่ลูคัสยังไม่ลงมาล่ะก็อาหารเย็นที่มีเมนูพิเศษวันนี้งดค่ะ!”
นัยน์ตาสีม่วงของสาวน้อยเรนอนมองสบกับซีบิล ก่อนเจ้าตัวจะเอ่ยปากถามผู้มาใหม่
“คุณซีบิลจะมาทำไมคะ” น้ำเสียงเจ้าตัวยังคงหนักแน่นราวคนอารมณ์ร้ายก็ไม่บาน
“อ่า...พวกเราแวะพักที่เมืองโคมิเน่นะครับ”
“ก็ดีค่ะ เรนอนจะไปซื้อของ” เจ้าหญิงแห่งคาโนวาลเดินไปเอาตะกร้าจ่ายตลาดมา “พวกคุณไม่ต้องไปไหนค่ะ! ระหว่างที่เรนอนไม่อยู่ทุกคนหาวิธีคืนดีกันให้ได้นะค่ะ..”
ปัง!
ทุกคนมองตากันเลิกลั่กหลังจากประตูเกวียนได้ปิดลง
“เอาไงดีวะ” เฟรินกระซิบกระซาบกับทุกคน “พวกเราไม่เกี่ยวซะหน่อย”
“เกิดอะไรขึ้นหรือครับ”
“พี่ลูคัสอ่ะดิ” ครี้ดกล่าวขึ้นพร้อมหาว “โกรธพี่ลอเรนซ์เรื่องที่พี่ท่านปามีดพลาดไปโดนรูปครอบครัวสุดรักสุดหวงเข้าให้”
นัยน์ตาสีม่วงอะเมธิตถ์ตะวัดมองนายตาเดียว ก่อนถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ฉันไม่ผิดซะหน่อย”
“ช่างเถอะ มาคิดกันดีกว่าว่าทำไงดี” แองจี้ท้วงให้กลับมาเรื่องสำคัญ
“เรนอนเป็นคนเอาจริงเอาจัง พูดจริงทำจริง” มาทิลด้าว่าพลางกุมขมับ
“เฮ้ย..” เจ้าหัวขโมยร้องลั่น “อย่างนี้ก็อดข้าวดิ ไม่ได้นะโว๊ย!!!”
“เอเรนมีวิธีค่ะ” สาวเจ้ายิ้มแฉ่งแบบที่เฟรินนึกกลัวนักกลัวหนา หวังว่าแม่คนนี้จะไม่ทำอะไรแผลงๆอีก....
*******************************************************************************
“โชคดีนะคะที่มีทุกอย่างที่ต้องการเลย”
-*-<<< (สีหน้าทุกคน)
เชือกยาวประมาณ 3 เมตรม้วนคล้องไว้ที่แขนของเจ้าหญิง มืออีกข้างถือสวิงดักปลา หล่อนโยนแหจับปลาให้ครี้ด โยนยาฆ่าแมลงให้เฟริน ส่งตาข่ายให้คิล ส่วนซีบิลหลบฉากไปอยู่กับคาโลด้านนอกแล้ว
“งั้นเราก็ไปจับแล้วลากพี่เค้าลงมาเถอะค่ะ” พูดเสร็จแม่คุณก็ทำท่าจะขึ้นข้างบน แกว่งเชือกไปมาเตรียมคว้าลูคัส
“เฮ้ยยยยย!!!” เฟรินร้องเสียงหลง “พี่เค้าไม่ใช่สัตว์”
ร่างบางหันกลับมามองทำตาแป๋ว
“เอ๋...มนุษย์ไม่ใช่สัตว์หรอคะ ตอนเอเรนไปล่าวิญญาณมนุษย์กับท่านพ่อก็เอาเชือกไปคล้องนี่”
“ก็ไม่ช่าย...” คิลร้องเสียงอ่อย
“ไม่เหมือนกันหรอ...”
ทุกคนพยักหน้าหงึกๆ เอเรนหน้าจ๋อยลง
“อ่าว....ก็นึกว่าให้ไปกล่อมให้ลงมาน่ะยาก สู้จับลงมาจะดีกว่าเสียอีก”
“เฮ้อ----“ มาทิลด้าลมแทบจับ
“เอางี้ดิ ส่งคนไปเจรจามะ” เฟรินออกความคิดเห็น
“น่าจะเวิร์ก” ครี้ดสนับสนุน “ใครดีอ่ะ”
“อืม---“
“คุณ/ไอ้เฟรินแหละ” ทุกคนตอบแทบเป็นเสียงเดียวกัน
“เฮ้ยยยยยย!!! มะอ้าวววววว---....!!!”
*****************************************************************************
“พี่ลูคัส”
เสียงของหัวขโมยแห่งบารามอสดังขึ้นพร้อมหัวที่โผล่ออกมา และแทบจะทันทีที่ต้องหดกลับเพราะโดนพี่เขาปาของใส่
“เฟรี่ไม่ต้องมาพูดเลย ไปให้พ้น..”
เฟรินแง้มประตูมาอีกครั้ง คราวนี้โผล่มาทั้งตัว
“พี่ก็...อย่าโกรธพี่ลอเรนซ์เลยนะฮะ”
“ฮึ”
ลูคัสที่นั่งกอดเข่าอยู่สะบัดหน้าหนี ทำเอาเฟรินชักใจเสีย
“โถ่..พี่ พี่กำลังทำให้เขาเดือดร้อนกันนะ”
“งั้นเฟรี่ว่าใครผิดล่ะ ลอเรนซ์ต่างหากที่ต้องมาขอโทษ” ซาตานแห่งป้อมพูดเสียงแข็ง
‘มันก็จริงเนอะ’ เฟรินคิด
*******************************************************************
“เฟรินไปนานชะมัด” แองจี้บ่นพึมพำ
“หายต๋อมไปเลยอ่ะ” คิลว่า
“อย่างนี้ให้มนุษย์เปี๊ยกขึ้นไปดูอีกรอบแล้วล่ะค่ะ” เอเรนพูดพลางดันหลังกัสให้เดินขึ้นไป
“ก็แล้วทำไมต้องเป็นฉัน”
“อยากแต่งตัวสไตล์ไหนอีกรึเปล่าคะ”
“อุก...”
*****************************************************************
“หายต๋อม...อีกแล้ว” นักฆ่าไร้หัวคิดเอ่ยขึ้นอีกครั้ง “มันไปไหนกันฟ่ะ ส่งไปหลายคนแล้วนะเฟร้ย”
ใช่...หลายคนแล้ว เพราะตอนนี้เหลือแต่เอเรน มาทิลด้า แองจี้ คิล ลอเรนซ์ โคล์ว เดท เท่านั้น คนอื่น..ขึ้นไปชั้นบนแล้วก็..หาย....
“เหล่าผู้อยู่ฝ่ายลอเรนซ์จงฟังให้ดี..”
เสียงเฟรินที่ดังมาจากโทรโข่งทำให้คนที่อยู่ด้านล่างสะดุ้งโหยง
“ขณะนี้เราได้ทำการยึดชั้นบนเป็นฐานทัพแล้ว หากอยากมีที่นอนจงให้พี่ลอเรนซ์มาขอโทษซะดีๆ”
ทั้ง 7 คนวิ่งไปหน้าบันได แล้วก็ต้องตะลึง เมื่อเห็นกำแพงปราการที่ถูกสร้างขึ้นให้เหมือนฐานทัพไม่มีผิด
“ได้ยินแล้วจงส่งลอเรนซ์มาซะ”
o[]o !!!!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น