ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Stage. 5 เรื่องวุ่นวายน่าปวดหัว (จบแล้ว)+ว่าด้วยการบ่นของคนแต่ง
Stage. 5 เรื่องวุ่นวายน่าปวดหัว
พี่หญิง...
“อะไร?”
ท้องฟ้าสีดำมันหดหู่จังเลยค่ะ...
“พี่ว่ามันสวยไปอีกแบบนะ”
แต่ว่า...เห็นเขาว่าท้องฟ้าที่โลกมนุษย์น่ะสวยมากเลย
“หืม?”
อยากเห็นซักครั้งจัง อยากเห็นดอกไม้ที่นั่นด้วย
“เอาไว้...ถ้าพี่ได้ไปจะเก็บมาฝากนะ”
ขอบคุณค่ะ
พี่หญิง....ท่านพ่อกับท่านแม่แต่งงานกันเพราะความจำเป็นหรอ
“....”
ถ้าอย่างนั้น...พี่หญิงกับหญิงก็ต้องด้วยใช่ไหม...
“...พี่.......”
************************************
เด็กสาวกระพริบตาถี่ๆ เมื่อแสงยามเช้าส่องเข้าตา นัยน์ตาสีเขียวอ่อนมองท้องฟ้ายามเช้าของโลกมนุษย์ที่ฉายผ่านกระจกใสของหน้าต่างบานใหญ่ ม่านสีลาเวนเดอร์พลิ้วไปมา
“อยากให้พริลมาเห็นบ้างจัง”
************************************
“โอ๊ย....”
เฟรินร้องโอดโอย มือคลำส่วนของขาที่บวดระบมจากการวิ่งหนีผรมาราธอนที่เอเรนจัดให้เป็นพิเศษด้วยความรักยิ่ง (เหอๆ)
ขณะที่สาวน้อยผู้จัดโปรแกรมมหาโหดให้นั่งทานข้าวอย่างสงบเสงี่ยมอยู่ข้างๆ
เจ้าหัวขโมยตัวยุ่งโล่งอกไปโขที่วันนี้เอเรนไม่ปล่อยไอวิญญาณออกมาให้ขนเฮดสแตนอัพ แต่ก็น่าแปลกที่วันนี้ดูซึมๆชอบกล
“เอเรนเป็นอะไรไปฮะ เอาไก่ของผมมั้ย”
ควับ!
คิลหันหน้ามาอย่างรวดเร็วจนแทบหัวหลุด ตาโตสีม่วงเบิกกว้างไม่เชื่อหู
“ไอ้คิล แกเป็นอะไรไป” เฟรินถาม
“หันมาดูของหายาก”
เฟรินมุ่นหัวคิ้ว
“เอ้า...”คิลหัวเราะออกมาเบาๆ “หายากจะตายที่ว่าที่ราชินีของคาโนวาลยกพระกายหารให้พระสหายเสวยแทน ฮา..ฮ...เอิ้ก...”
ขณะที่คิลกำลังจะอ้าปากแสนอุบาทว์ของมันหัวเราะ เฟรินก็จัดแจงนำขนมปัง + ส้นติงยัดปากมันเรียบร้อย
“งั้นฉันให้ไอ้นี่แก”
สาวน้อยเส้นอารมณ์ขาดสำทับ ก่อนโซ้ยอาหารเช้าของมันต่อ
******************************************************
ขอโผล่กบาลมาแค่นี้ก่อนฮับ เพราะไอ้น้องรัก(ประชด) แมร่งแย่งคอมตรู...ไอ้บ้า!
ดีใจมากเลยที่พี่ SP-163 มาเยี่ยม เพราะพี่เป็นหนึ่งในคนที่หนูติดตามผลงานเลยทีเดียว
ตอนนี้ก้อกระดึบกระดึบฟิค เพราะมีหลายเรื่องที่อยู่ในรับผิดชอบ เรื่องโน้นคนเขาบอกว่าให้รีบอัพ
แต่ฟิคนี้ก้อไม่อยากทิ้งอ่ะ เอางายดี ถ้าเรื่องนี้หายไปเลยก็ขออภัยฮับ ช่วงนี้กลุ้ม ทำมายไม่ค่อยมีใครเขาเม้นท์เลย
ความปรารถนาของข้าพเจ้ามีเพียง เม้นท์! อยากได้มากกกก...กกก...กกก เมนท์กันหน่อย คนเขายิ่งขี้ใจน้อย กำลังใจนิด
ติก้อด้าย...ขอให้เม้นท์ นะ...น้า... ด่าก้อได้....
หลายคนเขาบอกว่าสงสารแต่เฟรี่ แต่เราสุขใจที่ได้แกล้ง (แฟนคลับเฟรินอย่าพึ่งตามมาตื้บเรานา)
น้องสาวเอเรนโผล่หางมาแย้ว แต่ชื่อจริงไม่ได้ชื่อว่าพริลนะ นั่นชื่อย่อ จะได้เรียกง่ายพิมพ์ง่าย...เรายิ่งขี้เกียจอยู่
เฮ้อ..ท่านผู้อ่านขา...กรุณาสละเวลาซักนิดเม้นท์ให้หน่อยเห้อ... ข้าพเจ้าใจจะขาดแล้ว....
********************************************************
ต่อคร้าบ หลังจากกการดองเค็ม
“...เรน...เอเรนฮะ...เอเรน!”
“อ๊ะ..”
เจ้าหญิงแห่งวิญญาณสะดุ้งโหยง หนังสือที่เคยอยู่ในมือหล่นลงมาหมด
“เป็นอะไรไปฮะ เหม่ออยู่นั่นแหละ..” ยังไม่ทันที่เฟรินจะก้มลงไปใช้เก็บ ร่างของคนจากกิลดิเรกก็มาแทนที่
“ฉันช่วยเก็บ”
“ฮะฮ้า!”
เสียงอุทานของหัวขโมยแห่งบารามอสเรียกคนทั้งระเบียงทางเดินให้หันมามอง ขณะที่เจ้าตัวหัวเราะคิกคัก ชี้มือไม้ไปทางกัว โทนีย่า
“นาย...แอบชอบเอเรนใช่ไหม”
บุรุษผู้ถูกกล่าวถึงหน้าแดงเถือกเป็นพยานที่ดีให้กับข้อกล่าวหา ส่วนสตรีผู้อยู่ในหัวข้อสนทนาได้แต่จ้องมองด้วยใบหน้าเฉย
เมย ทำเอากัสรู้สึกใจแป้วอย่างประหลาด
“เฮ้ยจริงๆด้วยว่ะ...พวกเราโว๊ย! ไอ้กัสมัน...อู้..”
มือใหญ่ของเจ้าชายแห่งคาโนวาลเอื้อมมาปิดปากแม่ตัวยุ่ง ก่อนที่เพื่อนร่วมรุ่นจะถูกกล่าวหามากไปกว่านี้
นัยน์ตาสีเขียวอ่อนไร้แววแห่งความมีชีวิต ร่างบางเริ่มโอนอ่อนไหว ก่อนที่สติของสตรีเจ้าของร่างจะดับวูบลงไปพร้อมกับร่างที่ได้ทรุดลงกับพื้น
“เอเรน!”
หัวขโมยแห่งบารามอสร้องลั่น ขืนตัวออกจากอ้อมแขนของเจ้าชายแห่งคาโนวาลไปรับร่างนั้น เฟรินปัดปอยผมสีบลอนด์ที่บังเปลือกตาที่ปิดสนิท
“เกิดอะไรขึ้น”
มาทิลด้าแหวกฝูงชนออกเพื่อให้เห็นต้นเหตุแห่งการชุมนุม
“เฟริน เอเรนเป็นอะไร...”
แม่ตัวยุ่งส่ายหัววืด “ไม่รู้ จู่ๆก็ล้มฟุบไปซะงั้น”
“คุณ..เฟริน..” สาวน้อยผู้มีอาการประหลาดเริ่มรู้สึกตัว หล่อนค่อยๆลุกขึ้นด้วยองศาการยืนที่ไม่ค่อยมั่นคงนัก
“เป็นอะไรไปหรอ” คิลถามด้วยความเป็นห่วง เรียกสายตาเย็นชาจากเจ้าหญิงแห่งคาโนวาลที่ยืนอยู่ข้างๆเจ้าหญิงแห่งอเมซอนได้เป็นอย่างดี
“ไม่เป็นไรค่ะ แค่ง่วงเฉยๆ”
ว่าเสร็จเจ้าตัวก็เดินไปด้วยอาการเหม่อลอยเช่นเดิม กระนั้น ทุกคนหารู้ไม่ ว่ามีนัยน์ตาสีงาช้างคู่หนึ่ง จ้องมองเหตุกราณ์นั้นอย่างเข้าใจทุกสิ่งทุกอย่างอยู่แล้ว
“ท่านควรจะรู้...ว่าไม่ควรอยู่ที่นี่นานเกินไป”
*************************************************************
มาวันละนิด จิตแจ่มใส 5555+ เอิ้ก...ก็คนเม้นท์น้อยนี่หว่า ไม่รู้จะแต่งไปไม
ตอบคุณ @oka ค่า : ความจริงยัยคนแต่งมันก้อคิดที่จะทำคู่ของเฟรินอยู่แล้ว มะต้องห่วง เพราะมันคลั่งคาโล 55+
แล้วก้อนะ คู่ของคิลนี่สิยังนึกไม่ออกง่ะ ขอเดียไอหน่อยดิ
*************************************************************
“วันนี้เราจะเรียนเรื่องคาถาทำให้ใหม่” อาจารย์แม่มดวิงกี้พูดพลางเคาะคทาไปมา ส่วสายตาขุ่นไปยังเจ้าหนูสายฟ้า เฟริน เด
อเบอโรว์ เนื่องจากมันกำลังคุยจ้อไม่ใส่ใจ “คาถานี้เราไม่สามารถใช้กับสิ่งมีชีวิตได้ แต่สามารถใช้ได้แต่กับสิ่งของ เพื่อทำให้สิ่งของใหม่
ขึ้น พูดง่ายๆคือเหมือนการซ่อมของ”
อาจารย์สอนเวทย์เริ่มหรี่ตาเล็กลง มองไปที่นักฆ่าตัวแสบ คู่คุยของเจ้าหนูสายฟ้า
“เข้าใจมั้ย! เฟริน เดอเบอโรว์! คิลมัส ฟีลมัส!”
ตึง!
ร่างของคนทั้งคู่ลอยขึ้นด้วยฤทธิ์เวทย์ของอาจารย์แม่มด จำเลยทั้งสองหันมามองอาจารย์พลางส่งยิ้มเอาตัวรอด
“เฮ้อ....พวกเธอนะพวกเธอ..ตัดธงป้อมอัศวิน...”
“อาจารย์คะ!” เจ้าหญิงแห่งอเมซอนร้องท้วง “ป้อมเราแทบจะไม่มีธงให้ตัดแล้วค่ะ กรุณาเถอะนะคะ”
แม่มดสาว(ไปหมด) ถอนหายใจอีกครั้ง แล้วติดสินใจวางเจ้าตัวยุ่งยกกำลังสองลง
**************************************************************
“...เรน...เอเรน...”
“หือม์” นัยน์ตาสีเขียวตวัดมองตาแป๋ว
“ทำอะไรอยู่ เราจับคู่ฝึกคาถากันอยู่ไม่ใช่หรอ” นักบวชแห่งกิลดิเรกกล่าวขึ้นพลางกุมขมับ
“มนุษย์เปี๊ยก ฉันเลือกมนุษย์เปี๊ยกได้ยังไง”
คราวนี้กัสถึงขนาดอยากเป็นลม แม่คุณจำอะไรได้บ้างเนี่ย ว่าแล้วก็เลือบไปมองเจ้าหญิงเฟลิโอน่า ที่ถูกอาจารย์แม่มดวิงกี้จับ
ไปฝึกตัวต่อตัวด้วยความสังเวช ก่อนร่ายคาถาใส่หมอนเก่าๆ แต่ก็ไม่เกิดอะไรขึ้น
“เธอทำไมไม่จัดการบ้างล่ะ ปล่อยฉันทำคนเดียวอยู่ได้”
“เออ..นั่นสินะ” ว่าแล้วเจ้าตัวก็ร่ายคาถา หัวคทาส่องแสงวาบ
เจ็บ...
ร่าบางทรุดลงแม้ปากจะพึมพำร่ายเวทย์อยู่ มือเลื่อนไปจับที่หน้าอกมือหนึ่ง...
เจ็บ...หน้าอก..ปวด...
“เฮ้ย!”
เสียงร้องของใครซักคนทำให้เธอลืมตาตื่นเกือบเต็มที่ มองห้องที่เต็มไปด้วยควันขาวน่าตกใจที่เกิดมาจากฝีมือเธอ ก่อนที่
นัยน์ตาสีเขียวอ่อนจะเบิกกว้าง กับผลงานของตน
********************************************************
ขอไปอู้ก่อนโว๊ย!!!!!!!!!!
พี่หญิง...
“อะไร?”
ท้องฟ้าสีดำมันหดหู่จังเลยค่ะ...
“พี่ว่ามันสวยไปอีกแบบนะ”
แต่ว่า...เห็นเขาว่าท้องฟ้าที่โลกมนุษย์น่ะสวยมากเลย
“หืม?”
อยากเห็นซักครั้งจัง อยากเห็นดอกไม้ที่นั่นด้วย
“เอาไว้...ถ้าพี่ได้ไปจะเก็บมาฝากนะ”
ขอบคุณค่ะ
พี่หญิง....ท่านพ่อกับท่านแม่แต่งงานกันเพราะความจำเป็นหรอ
“....”
ถ้าอย่างนั้น...พี่หญิงกับหญิงก็ต้องด้วยใช่ไหม...
“...พี่.......”
************************************
เด็กสาวกระพริบตาถี่ๆ เมื่อแสงยามเช้าส่องเข้าตา นัยน์ตาสีเขียวอ่อนมองท้องฟ้ายามเช้าของโลกมนุษย์ที่ฉายผ่านกระจกใสของหน้าต่างบานใหญ่ ม่านสีลาเวนเดอร์พลิ้วไปมา
“อยากให้พริลมาเห็นบ้างจัง”
************************************
“โอ๊ย....”
เฟรินร้องโอดโอย มือคลำส่วนของขาที่บวดระบมจากการวิ่งหนีผรมาราธอนที่เอเรนจัดให้เป็นพิเศษด้วยความรักยิ่ง (เหอๆ)
ขณะที่สาวน้อยผู้จัดโปรแกรมมหาโหดให้นั่งทานข้าวอย่างสงบเสงี่ยมอยู่ข้างๆ
เจ้าหัวขโมยตัวยุ่งโล่งอกไปโขที่วันนี้เอเรนไม่ปล่อยไอวิญญาณออกมาให้ขนเฮดสแตนอัพ แต่ก็น่าแปลกที่วันนี้ดูซึมๆชอบกล
“เอเรนเป็นอะไรไปฮะ เอาไก่ของผมมั้ย”
ควับ!
คิลหันหน้ามาอย่างรวดเร็วจนแทบหัวหลุด ตาโตสีม่วงเบิกกว้างไม่เชื่อหู
“ไอ้คิล แกเป็นอะไรไป” เฟรินถาม
“หันมาดูของหายาก”
เฟรินมุ่นหัวคิ้ว
“เอ้า...”คิลหัวเราะออกมาเบาๆ “หายากจะตายที่ว่าที่ราชินีของคาโนวาลยกพระกายหารให้พระสหายเสวยแทน ฮา..ฮ...เอิ้ก...”
ขณะที่คิลกำลังจะอ้าปากแสนอุบาทว์ของมันหัวเราะ เฟรินก็จัดแจงนำขนมปัง + ส้นติงยัดปากมันเรียบร้อย
“งั้นฉันให้ไอ้นี่แก”
สาวน้อยเส้นอารมณ์ขาดสำทับ ก่อนโซ้ยอาหารเช้าของมันต่อ
******************************************************
ขอโผล่กบาลมาแค่นี้ก่อนฮับ เพราะไอ้น้องรัก(ประชด) แมร่งแย่งคอมตรู...ไอ้บ้า!
ดีใจมากเลยที่พี่ SP-163 มาเยี่ยม เพราะพี่เป็นหนึ่งในคนที่หนูติดตามผลงานเลยทีเดียว
ตอนนี้ก้อกระดึบกระดึบฟิค เพราะมีหลายเรื่องที่อยู่ในรับผิดชอบ เรื่องโน้นคนเขาบอกว่าให้รีบอัพ
แต่ฟิคนี้ก้อไม่อยากทิ้งอ่ะ เอางายดี ถ้าเรื่องนี้หายไปเลยก็ขออภัยฮับ ช่วงนี้กลุ้ม ทำมายไม่ค่อยมีใครเขาเม้นท์เลย
ความปรารถนาของข้าพเจ้ามีเพียง เม้นท์! อยากได้มากกกก...กกก...กกก เมนท์กันหน่อย คนเขายิ่งขี้ใจน้อย กำลังใจนิด
ติก้อด้าย...ขอให้เม้นท์ นะ...น้า... ด่าก้อได้....
หลายคนเขาบอกว่าสงสารแต่เฟรี่ แต่เราสุขใจที่ได้แกล้ง (แฟนคลับเฟรินอย่าพึ่งตามมาตื้บเรานา)
น้องสาวเอเรนโผล่หางมาแย้ว แต่ชื่อจริงไม่ได้ชื่อว่าพริลนะ นั่นชื่อย่อ จะได้เรียกง่ายพิมพ์ง่าย...เรายิ่งขี้เกียจอยู่
เฮ้อ..ท่านผู้อ่านขา...กรุณาสละเวลาซักนิดเม้นท์ให้หน่อยเห้อ... ข้าพเจ้าใจจะขาดแล้ว....
********************************************************
ต่อคร้าบ หลังจากกการดองเค็ม
“...เรน...เอเรนฮะ...เอเรน!”
“อ๊ะ..”
เจ้าหญิงแห่งวิญญาณสะดุ้งโหยง หนังสือที่เคยอยู่ในมือหล่นลงมาหมด
“เป็นอะไรไปฮะ เหม่ออยู่นั่นแหละ..” ยังไม่ทันที่เฟรินจะก้มลงไปใช้เก็บ ร่างของคนจากกิลดิเรกก็มาแทนที่
“ฉันช่วยเก็บ”
“ฮะฮ้า!”
เสียงอุทานของหัวขโมยแห่งบารามอสเรียกคนทั้งระเบียงทางเดินให้หันมามอง ขณะที่เจ้าตัวหัวเราะคิกคัก ชี้มือไม้ไปทางกัว โทนีย่า
“นาย...แอบชอบเอเรนใช่ไหม”
บุรุษผู้ถูกกล่าวถึงหน้าแดงเถือกเป็นพยานที่ดีให้กับข้อกล่าวหา ส่วนสตรีผู้อยู่ในหัวข้อสนทนาได้แต่จ้องมองด้วยใบหน้าเฉย
เมย ทำเอากัสรู้สึกใจแป้วอย่างประหลาด
“เฮ้ยจริงๆด้วยว่ะ...พวกเราโว๊ย! ไอ้กัสมัน...อู้..”
มือใหญ่ของเจ้าชายแห่งคาโนวาลเอื้อมมาปิดปากแม่ตัวยุ่ง ก่อนที่เพื่อนร่วมรุ่นจะถูกกล่าวหามากไปกว่านี้
นัยน์ตาสีเขียวอ่อนไร้แววแห่งความมีชีวิต ร่างบางเริ่มโอนอ่อนไหว ก่อนที่สติของสตรีเจ้าของร่างจะดับวูบลงไปพร้อมกับร่างที่ได้ทรุดลงกับพื้น
“เอเรน!”
หัวขโมยแห่งบารามอสร้องลั่น ขืนตัวออกจากอ้อมแขนของเจ้าชายแห่งคาโนวาลไปรับร่างนั้น เฟรินปัดปอยผมสีบลอนด์ที่บังเปลือกตาที่ปิดสนิท
“เกิดอะไรขึ้น”
มาทิลด้าแหวกฝูงชนออกเพื่อให้เห็นต้นเหตุแห่งการชุมนุม
“เฟริน เอเรนเป็นอะไร...”
แม่ตัวยุ่งส่ายหัววืด “ไม่รู้ จู่ๆก็ล้มฟุบไปซะงั้น”
“คุณ..เฟริน..” สาวน้อยผู้มีอาการประหลาดเริ่มรู้สึกตัว หล่อนค่อยๆลุกขึ้นด้วยองศาการยืนที่ไม่ค่อยมั่นคงนัก
“เป็นอะไรไปหรอ” คิลถามด้วยความเป็นห่วง เรียกสายตาเย็นชาจากเจ้าหญิงแห่งคาโนวาลที่ยืนอยู่ข้างๆเจ้าหญิงแห่งอเมซอนได้เป็นอย่างดี
“ไม่เป็นไรค่ะ แค่ง่วงเฉยๆ”
ว่าเสร็จเจ้าตัวก็เดินไปด้วยอาการเหม่อลอยเช่นเดิม กระนั้น ทุกคนหารู้ไม่ ว่ามีนัยน์ตาสีงาช้างคู่หนึ่ง จ้องมองเหตุกราณ์นั้นอย่างเข้าใจทุกสิ่งทุกอย่างอยู่แล้ว
“ท่านควรจะรู้...ว่าไม่ควรอยู่ที่นี่นานเกินไป”
*************************************************************
มาวันละนิด จิตแจ่มใส 5555+ เอิ้ก...ก็คนเม้นท์น้อยนี่หว่า ไม่รู้จะแต่งไปไม
ตอบคุณ @oka ค่า : ความจริงยัยคนแต่งมันก้อคิดที่จะทำคู่ของเฟรินอยู่แล้ว มะต้องห่วง เพราะมันคลั่งคาโล 55+
แล้วก้อนะ คู่ของคิลนี่สิยังนึกไม่ออกง่ะ ขอเดียไอหน่อยดิ
*************************************************************
“วันนี้เราจะเรียนเรื่องคาถาทำให้ใหม่” อาจารย์แม่มดวิงกี้พูดพลางเคาะคทาไปมา ส่วสายตาขุ่นไปยังเจ้าหนูสายฟ้า เฟริน เด
อเบอโรว์ เนื่องจากมันกำลังคุยจ้อไม่ใส่ใจ “คาถานี้เราไม่สามารถใช้กับสิ่งมีชีวิตได้ แต่สามารถใช้ได้แต่กับสิ่งของ เพื่อทำให้สิ่งของใหม่
ขึ้น พูดง่ายๆคือเหมือนการซ่อมของ”
อาจารย์สอนเวทย์เริ่มหรี่ตาเล็กลง มองไปที่นักฆ่าตัวแสบ คู่คุยของเจ้าหนูสายฟ้า
“เข้าใจมั้ย! เฟริน เดอเบอโรว์! คิลมัส ฟีลมัส!”
ตึง!
ร่างของคนทั้งคู่ลอยขึ้นด้วยฤทธิ์เวทย์ของอาจารย์แม่มด จำเลยทั้งสองหันมามองอาจารย์พลางส่งยิ้มเอาตัวรอด
“เฮ้อ....พวกเธอนะพวกเธอ..ตัดธงป้อมอัศวิน...”
“อาจารย์คะ!” เจ้าหญิงแห่งอเมซอนร้องท้วง “ป้อมเราแทบจะไม่มีธงให้ตัดแล้วค่ะ กรุณาเถอะนะคะ”
แม่มดสาว(ไปหมด) ถอนหายใจอีกครั้ง แล้วติดสินใจวางเจ้าตัวยุ่งยกกำลังสองลง
**************************************************************
“...เรน...เอเรน...”
“หือม์” นัยน์ตาสีเขียวตวัดมองตาแป๋ว
“ทำอะไรอยู่ เราจับคู่ฝึกคาถากันอยู่ไม่ใช่หรอ” นักบวชแห่งกิลดิเรกกล่าวขึ้นพลางกุมขมับ
“มนุษย์เปี๊ยก ฉันเลือกมนุษย์เปี๊ยกได้ยังไง”
คราวนี้กัสถึงขนาดอยากเป็นลม แม่คุณจำอะไรได้บ้างเนี่ย ว่าแล้วก็เลือบไปมองเจ้าหญิงเฟลิโอน่า ที่ถูกอาจารย์แม่มดวิงกี้จับ
ไปฝึกตัวต่อตัวด้วยความสังเวช ก่อนร่ายคาถาใส่หมอนเก่าๆ แต่ก็ไม่เกิดอะไรขึ้น
“เธอทำไมไม่จัดการบ้างล่ะ ปล่อยฉันทำคนเดียวอยู่ได้”
“เออ..นั่นสินะ” ว่าแล้วเจ้าตัวก็ร่ายคาถา หัวคทาส่องแสงวาบ
เจ็บ...
ร่าบางทรุดลงแม้ปากจะพึมพำร่ายเวทย์อยู่ มือเลื่อนไปจับที่หน้าอกมือหนึ่ง...
เจ็บ...หน้าอก..ปวด...
“เฮ้ย!”
เสียงร้องของใครซักคนทำให้เธอลืมตาตื่นเกือบเต็มที่ มองห้องที่เต็มไปด้วยควันขาวน่าตกใจที่เกิดมาจากฝีมือเธอ ก่อนที่
นัยน์ตาสีเขียวอ่อนจะเบิกกว้าง กับผลงานของตน
********************************************************
ขอไปอู้ก่อนโว๊ย!!!!!!!!!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น