ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Stage. 4 สีดำ...
Stage. 4 สีดำ...
“อ๊ะ มนุษย์เปี๊ยก...”
เด็กสาวจากแดนแห่งความตายอุทานออกมา ตามด้วยสายตาไม่พอใจของผู้ถูกกล่าวถึง
“หวัดดี กัส” เฟรินทักทายพร้อมส่งยิ้มแฉ่ง
“ลมอะไรหอบมา เฟริน”
“ลมแห่งความโชคร้าย” แม่ตัวยุ่งยักไหล่ก่อนเดินไปตบบ่าพ่อนักบวช “เฮ้ย กัส เราเพื่อนกันป่าววะ”
กัสพยักหน้าเล็กน้อย พลางมองเฟรินด้วยแววตาฉงนปนไม่ไว้ใจ
“งั้น...”จัดแจงวางหลุมเสร็จ แม่คุณก็ดันหลังเจ้าหญิงที่ยืนงงไม่รู้เรื่องไปหาคู่ปรับ “แกพาเอเรนไปซื้อของที่ตลาดหน่อย ฉันไม่ว่างเฟร้ย!!!”
ว่าแล้วเฟรินก็เผ่นแนบ ไม่คิดหันมามองหน้าเอ๋อของผู้ถูกหลอกแม้แต่น้อย
*****************************************************
“ว่าแต่คาโล” นักฆ่าอารมณ์ดีเอ่ยถามเพื่อนรักขณะที่หญิงทั้งสองยังอยู่ที่โรงอาหาร “พี่โรเวนเรียกนายไปคงไม่ใช่แค่ให้เฟรินพาเอเรนไปซื้อของใช่ไหม”
คาโลมองหน้าคิลอย่างภูมิใจว่ามีเพื่อนฉลาดก่อนตอบรับคำเพื่อนรัก
“แน่นอน” คาโลพูดพลางกางหนังสือที่ตั้งใจจะอ่าน
“เฮ้ย! ถ้าแกไม่บอกภายในสามวิ ฉันจะเลิกคบแก!”
นัยน์ตาสีฟ้ามองปรายดุ แล้วจำใจปิดหนังสือ
“นายอยากรู้...” คาโลถาม คิลพยักหน้า 1 เพราะความสอด 2 เพราะมันเปงเพื่อน ไม่ว่าเรื่องไหนมันไม่ควรปิดตรูให้มากนัก
“ยัยนั่น เอเรน ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของคิงฮาเดส เจ้าแห่งโลกวิญญาณ ท่านมหาปราชญ์เตือนพวกเราไว้ว่า...” เจ้าชายแห่งคาโนวาลถอนหายใจเฮือก “ระวังคิงฮาเดสจะมาตามลูก..พวกเราจะตายหมด..”
“เหตุผลที่ส่งยัยนี่มาป้อมเรา ให้เราช่วยหล่อนงั้นสิ”
“เท่าที่ได้ยินมา หล่อนไม่น่าปรากฏตัวบนโลกนี้ คงเพราะหนีมาเพราะเหตุผลบางอย่าง...ที่ทำให้ท่านมหาปราชญ์ยอมช่วยเหลือ...”
คิลหมุนตัวกลับ แล้วจัดการพาร่างตนล้มสู่เตียงนอน
“ทำไมนายไม่ให้เฟรินมันรู้ล่ะ ไล่มันไปตลาดอย่างนั้น”
“เดี๋ยวมันจะยิ่งเกลียดเอเรน เล่นเอาชะตาขาดได้ง่ายๆ” คาโลตอบพร้อมเปิดหนังสืออีกครั้ง “ถ้าเอเรนโกรธขึ้นมา ไม่รู้ว่าใครจะเป็นเยื่อของมัจจุราช...”
กึก!
เสียงดังที่ทำเอาคนในห้องหันควับไปที่ประตู เจ้าชายแห่งคาโนวาลไม่รอช้า ลุกไปเปิดประตูทันที
“เฟริน” คาโลเอ่ยชื่อคนแอบฟังด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ
“ง่า...คาโล....คือชั้น...”
*************************************
“สรุปนายส่งเอเรนให้ไปอยู่กับกัส”
ผู้พิพากษาคิลถาม จำเลยเฟริน เดอเบอโรว์พยักหน้ารับสารภาพ
“แล้วเราจะเอาไง... นาย เฟริน นายต้องไม่ไปบอกคนอื่นนะเฟ้ย... เด๋วเขาพากันอกสั่นขวัญแขวนไปหมด”
“กล่องอะไร?”
เสียงจากเจ้าชายแห่งคาโนวาลเรียกให้ผู้พิพากษาและจำเลยหันไปมอง ก่อนเลื่อนสายตาไปมองไอ้ที่เป็นต้นเหตุ
กล่อง...อะไรวะ
“เฮ้ยเฟริน มันมีชื่อแกติดอยู่นิ มาดูดิวะ” คิลเรียกเฟรินให้มาเปิด และสิ่งที่อยู่ไหนกล่องก็คือ.....
“จ้ากกกกกกกกกกกก อะว้ากกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!”
เฟรินวิ่งทำสถิติโลกหนีซอมบี้ที่โผล่ออกมาจากกล่อง กระดาษแผ่นน้อยปลิวลงพื้น....
ขอบคุณมากค่ะคุณเฟริ้น!!! ที่ส่งฉันไปอยู่กับมนุษย์เปี๊ยก ของขวัญตอบแทนค่ะ!!! (ประชด!!)
*************************************
‘น่ารำคาญชะมัด’
นักบวชหนุ่มนึกอย่างรำคาญใจ เมื่อสาวน้อยข้างตัวไม่ยอมกลับแม้จะซื้อของครบแล้ว คอยแต่จะถามโน่นถามนี่ราวกับอายุ 4
ขวบ
“มนุษย์เปี๊ยก....”
“ฉันชื่อกัส” เด็กชายสวนทันควัน
“ไม่เอา นายน่าจะชื่อมนุษย์เปี๊ยกมากกว่า” เจ้าหญิงน้อยไม่ยอม ทำให้กัสเริ่มคิดว่า ถ้าหล่อนไม่ใช่ผู้หญิงเขาคงเอาหล่อนไปกระทำส่งโรงงานปลากระป๋องให้เอาไปยัดใส่กระป๋องให้รู้แล้วรู้รอดแน่นอน
“นี่มนุษย์เปี๊ยก มันไม่ยุติธรรมเลยนะ...”
นัยน์ตาสีฟ้ามองร่างบางของสาวน้อย ที่ปากสวยได้รูปเอ่ยถ้อยคำประหลาดออกมา หล่อนหยุดเดิน ทำให้เขาต้องหยุดด้วย นัยน์คาสีเขียวอ่อนมองท้องฟ้าสวย
“ทำไมโลกมนุษย์มีท้องฟ้าที่สวยจังเลย ทีที่โลกแห่งความตาย...”เอเรนหลุบตาลงต่ำ “มันไม่มีอะไรเลย ท้องฟ้าดำมืด บรรยากาศอีมครึม มีกลิ่นอายแห่งความเศร้าตลอดเวลา...”
กัสได้แต่เงียบ มองโครงหน้าที่สะท้อนสีส้มจากดวงอาทิตย์ยามเย็น
“ฉันเห็นการลาจากมามาก...”เอเรนเริ่มก้าวเดินอีกครั้ง “ก็เลยไม่อยากลาจากท่านพ่อท่านแม่ไปกับท่านผู้นั้น”
“ท่านผู้นั้น..?”
“ท่านพ่อบังคับให้ฉันรับคำของท่านผู้นั้น แต่งงานแล้วออกจากโลกวิญญาณไป”
“เธอก็เลยหนี...”
เจ้าหล่อนก้มศีรษะมองรองเท้าสีดำของตน
“แม้จะเป็นท้องฟ้าสีดำ แต่ฉันก็รักมันมากเช่นเดียวกับตัวฉัน .... ”
ใบหน้าของเจ้าหล่อนในยามนี้ เรียกให้กัสมองไปโดยไม่รู้ตัว ดวงหน้าที่ฉาบสีโอรสอ่อนๆของยามสายันห์และสีหน้ามองหม่นที่
ชวนให้เขานึกถึงวันวานก่อนออกจากกิลดิเรกมา
นี่เป็น...เหตุผลของเธอหรือเอเรน...
เหตุผลที่สีดำเป็นสิ่งที่เธอรัก....
การลาจาก...
นักบวชแห่งกิลดิเรกหลุบตาลง
หากเป็นเช่นนั้น...
เธอก็เหมือนกับฉัน...
***************************************************
โอ้! yes เราอัพได้แล้วโว้ย 555+ หลังจากหลบฉากงอนไม่มีใครมาอ่าน ฮ่าฮ่า
ยิ่งเม้นท์เรายิ่งขยันแต่ง เราเพราะฉะนั้น อ่านแล้วเม้นท์ทีเหอะ!!!
“อ๊ะ มนุษย์เปี๊ยก...”
เด็กสาวจากแดนแห่งความตายอุทานออกมา ตามด้วยสายตาไม่พอใจของผู้ถูกกล่าวถึง
“หวัดดี กัส” เฟรินทักทายพร้อมส่งยิ้มแฉ่ง
“ลมอะไรหอบมา เฟริน”
“ลมแห่งความโชคร้าย” แม่ตัวยุ่งยักไหล่ก่อนเดินไปตบบ่าพ่อนักบวช “เฮ้ย กัส เราเพื่อนกันป่าววะ”
กัสพยักหน้าเล็กน้อย พลางมองเฟรินด้วยแววตาฉงนปนไม่ไว้ใจ
“งั้น...”จัดแจงวางหลุมเสร็จ แม่คุณก็ดันหลังเจ้าหญิงที่ยืนงงไม่รู้เรื่องไปหาคู่ปรับ “แกพาเอเรนไปซื้อของที่ตลาดหน่อย ฉันไม่ว่างเฟร้ย!!!”
ว่าแล้วเฟรินก็เผ่นแนบ ไม่คิดหันมามองหน้าเอ๋อของผู้ถูกหลอกแม้แต่น้อย
*****************************************************
“ว่าแต่คาโล” นักฆ่าอารมณ์ดีเอ่ยถามเพื่อนรักขณะที่หญิงทั้งสองยังอยู่ที่โรงอาหาร “พี่โรเวนเรียกนายไปคงไม่ใช่แค่ให้เฟรินพาเอเรนไปซื้อของใช่ไหม”
คาโลมองหน้าคิลอย่างภูมิใจว่ามีเพื่อนฉลาดก่อนตอบรับคำเพื่อนรัก
“แน่นอน” คาโลพูดพลางกางหนังสือที่ตั้งใจจะอ่าน
“เฮ้ย! ถ้าแกไม่บอกภายในสามวิ ฉันจะเลิกคบแก!”
นัยน์ตาสีฟ้ามองปรายดุ แล้วจำใจปิดหนังสือ
“นายอยากรู้...” คาโลถาม คิลพยักหน้า 1 เพราะความสอด 2 เพราะมันเปงเพื่อน ไม่ว่าเรื่องไหนมันไม่ควรปิดตรูให้มากนัก
“ยัยนั่น เอเรน ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของคิงฮาเดส เจ้าแห่งโลกวิญญาณ ท่านมหาปราชญ์เตือนพวกเราไว้ว่า...” เจ้าชายแห่งคาโนวาลถอนหายใจเฮือก “ระวังคิงฮาเดสจะมาตามลูก..พวกเราจะตายหมด..”
“เหตุผลที่ส่งยัยนี่มาป้อมเรา ให้เราช่วยหล่อนงั้นสิ”
“เท่าที่ได้ยินมา หล่อนไม่น่าปรากฏตัวบนโลกนี้ คงเพราะหนีมาเพราะเหตุผลบางอย่าง...ที่ทำให้ท่านมหาปราชญ์ยอมช่วยเหลือ...”
คิลหมุนตัวกลับ แล้วจัดการพาร่างตนล้มสู่เตียงนอน
“ทำไมนายไม่ให้เฟรินมันรู้ล่ะ ไล่มันไปตลาดอย่างนั้น”
“เดี๋ยวมันจะยิ่งเกลียดเอเรน เล่นเอาชะตาขาดได้ง่ายๆ” คาโลตอบพร้อมเปิดหนังสืออีกครั้ง “ถ้าเอเรนโกรธขึ้นมา ไม่รู้ว่าใครจะเป็นเยื่อของมัจจุราช...”
กึก!
เสียงดังที่ทำเอาคนในห้องหันควับไปที่ประตู เจ้าชายแห่งคาโนวาลไม่รอช้า ลุกไปเปิดประตูทันที
“เฟริน” คาโลเอ่ยชื่อคนแอบฟังด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ
“ง่า...คาโล....คือชั้น...”
*************************************
“สรุปนายส่งเอเรนให้ไปอยู่กับกัส”
ผู้พิพากษาคิลถาม จำเลยเฟริน เดอเบอโรว์พยักหน้ารับสารภาพ
“แล้วเราจะเอาไง... นาย เฟริน นายต้องไม่ไปบอกคนอื่นนะเฟ้ย... เด๋วเขาพากันอกสั่นขวัญแขวนไปหมด”
“กล่องอะไร?”
เสียงจากเจ้าชายแห่งคาโนวาลเรียกให้ผู้พิพากษาและจำเลยหันไปมอง ก่อนเลื่อนสายตาไปมองไอ้ที่เป็นต้นเหตุ
กล่อง...อะไรวะ
“เฮ้ยเฟริน มันมีชื่อแกติดอยู่นิ มาดูดิวะ” คิลเรียกเฟรินให้มาเปิด และสิ่งที่อยู่ไหนกล่องก็คือ.....
“จ้ากกกกกกกกกกกก อะว้ากกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!”
เฟรินวิ่งทำสถิติโลกหนีซอมบี้ที่โผล่ออกมาจากกล่อง กระดาษแผ่นน้อยปลิวลงพื้น....
ขอบคุณมากค่ะคุณเฟริ้น!!! ที่ส่งฉันไปอยู่กับมนุษย์เปี๊ยก ของขวัญตอบแทนค่ะ!!! (ประชด!!)
*************************************
‘น่ารำคาญชะมัด’
นักบวชหนุ่มนึกอย่างรำคาญใจ เมื่อสาวน้อยข้างตัวไม่ยอมกลับแม้จะซื้อของครบแล้ว คอยแต่จะถามโน่นถามนี่ราวกับอายุ 4
ขวบ
“มนุษย์เปี๊ยก....”
“ฉันชื่อกัส” เด็กชายสวนทันควัน
“ไม่เอา นายน่าจะชื่อมนุษย์เปี๊ยกมากกว่า” เจ้าหญิงน้อยไม่ยอม ทำให้กัสเริ่มคิดว่า ถ้าหล่อนไม่ใช่ผู้หญิงเขาคงเอาหล่อนไปกระทำส่งโรงงานปลากระป๋องให้เอาไปยัดใส่กระป๋องให้รู้แล้วรู้รอดแน่นอน
“นี่มนุษย์เปี๊ยก มันไม่ยุติธรรมเลยนะ...”
นัยน์ตาสีฟ้ามองร่างบางของสาวน้อย ที่ปากสวยได้รูปเอ่ยถ้อยคำประหลาดออกมา หล่อนหยุดเดิน ทำให้เขาต้องหยุดด้วย นัยน์คาสีเขียวอ่อนมองท้องฟ้าสวย
“ทำไมโลกมนุษย์มีท้องฟ้าที่สวยจังเลย ทีที่โลกแห่งความตาย...”เอเรนหลุบตาลงต่ำ “มันไม่มีอะไรเลย ท้องฟ้าดำมืด บรรยากาศอีมครึม มีกลิ่นอายแห่งความเศร้าตลอดเวลา...”
กัสได้แต่เงียบ มองโครงหน้าที่สะท้อนสีส้มจากดวงอาทิตย์ยามเย็น
“ฉันเห็นการลาจากมามาก...”เอเรนเริ่มก้าวเดินอีกครั้ง “ก็เลยไม่อยากลาจากท่านพ่อท่านแม่ไปกับท่านผู้นั้น”
“ท่านผู้นั้น..?”
“ท่านพ่อบังคับให้ฉันรับคำของท่านผู้นั้น แต่งงานแล้วออกจากโลกวิญญาณไป”
“เธอก็เลยหนี...”
เจ้าหล่อนก้มศีรษะมองรองเท้าสีดำของตน
“แม้จะเป็นท้องฟ้าสีดำ แต่ฉันก็รักมันมากเช่นเดียวกับตัวฉัน .... ”
ใบหน้าของเจ้าหล่อนในยามนี้ เรียกให้กัสมองไปโดยไม่รู้ตัว ดวงหน้าที่ฉาบสีโอรสอ่อนๆของยามสายันห์และสีหน้ามองหม่นที่
ชวนให้เขานึกถึงวันวานก่อนออกจากกิลดิเรกมา
นี่เป็น...เหตุผลของเธอหรือเอเรน...
เหตุผลที่สีดำเป็นสิ่งที่เธอรัก....
การลาจาก...
นักบวชแห่งกิลดิเรกหลุบตาลง
หากเป็นเช่นนั้น...
เธอก็เหมือนกับฉัน...
***************************************************
โอ้! yes เราอัพได้แล้วโว้ย 555+ หลังจากหลบฉากงอนไม่มีใครมาอ่าน ฮ่าฮ่า
ยิ่งเม้นท์เรายิ่งขยันแต่ง เราเพราะฉะนั้น อ่านแล้วเม้นท์ทีเหอะ!!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น