ไดอารี่เรื่องรัก ฉบับป้อมอัศวิน

ลำดับตอนที่ #3 : Stage. 3 ความดับเบิ้ลซวย+โปรไฟล์ของเอเรนฮับ

Stage. 3 ความดับเบิ้ลซวย





    “เอ็ดตะโรอะไรกัน”



    น้ำเสียงบูด(เน่า)ที่นำมาก่อนเจ้าของเสียงนี้จะเป็นใครไปไม่ได้  นอกจากพี่ลอเรนซ์  นักบวชน่าบูดแห่งป้อม  แน่นอนว่ามีพี่ซาตานใจดีสุดหล่อตามมาด้วย  และน่าแปลกที่พี่แกมากับเจ้าชายโรเวน



    “แหมๆ  ลอรี่นายก็อย่าโมโหโทโสไป”





    เฟี้ยว---ฉึก!



    มีดบินขืนแรงดึงดูดโลกลอยฟิ้วเฉียดหัวไอลูคัสไปไม่กี่มิล  แต่เข้ากระทบกับแจกันแตกแทน



    “ใบที่16  ตั้งแต่เดินมากับพวกนาย” โรเวนเอ่ยขึ้นด้วยความเหนื่อยหน่าย



    “นั่นสิ  ก็รู้นะว่าป้อมอัศวินมันไร้กะตังค์นายยังจะทำอีกหรอลอรี่”



    เฟี้ยว---ฉึก!



    โรเวนมองแจกันใบที่ 17 แตกไปต่อหน้าต่อตา  ก่อนส่ายหัวเล็กน้อยเพราะเริ่ม ‘ปลง’



    “ถ้านายไม่อยากให้แจกันแตก  นายก็ควรรับมีดแทน  ลูคัส”



    “ไม่ได้ไม่ได้” ซาตานขี้เล่นหายตัวแว้บไปลูบหัวนักบวชเล่นอยู่ด้านหลัง “ถ้าฉันบาดเจ็บ  นายห่วงฉันแย่เลย”



    “ไอ้ลูคาส!!!!!!!!!”



    สงครามมีดบินเริ่มขึ้น  มีดเริ่มเฉียดกระบาลของใครหลายๆคนอย่างน่าหวาดเสียว  ก่อนที่โรเวนจะเรียกดาบผ่ามิติออกมา



    ตูม!!!



    คมดาบเข้ากระแทกโต๊ะไม้หักเป็นสองซีก  ทำให้คู่หูตัวแอลหยุดการกระทำไป  จ้องมองคนวีนแตกเขม็ง



    “พวกแก!!! อยากจะตีกันไปด้านนอก  ไม่รู้รึไงป้อมเรามันจนเพราะแกนั่นแหละ!!!!!!! ไอ้พวกเวรรรรรรร!!!!!!”



    แน่นอน สองคู่หูเงียบจ๋อยไปเลย  (ฮาฮา)  โรเวนเก็บดาบด้วยอารมณ์ที่ยังคุกรุ่นอยู่  ทำเอารุ่นน้องมองบุรุษผู้(เคย)ใจดีด้วยสาย



ตาเกร็งมากกกก----



    “เออ! เงียบกันได้แล้วใช่ไหม! ดี!” โรเวนหันควับไปด่าสองคนที่นั่งสงบผิดปกติ  ก่อนตีหน้ารุ่นพี่ผู้ใจดีหันไปหารุ่นน้องอีกครั้ง “ได้



ข่าวมาจากท่านมหาปราชญ์เลโมธีมาว่ามีคนรู้จักของท่านจะมาอยู่ด้วยซักพัก  เธอสินะ\"





    โรเวนพยักเพยิดไปทางเอเรนที่กอดเฟรินกลมดิ๊กเหมือนถูกใจอะไรบางอย่าง  ก่อนยิ้มราวกับอยากแกล้งคน  เมื่อเห็นท่าทีที่ขัดขืนของเจ้าตัวป่วน





    “สนิทกันดีนี่  เฟริน  เธอก็พาคนรู้จักของท่านเลโมธี ...  ชื่ออะไรนะ...เธอ”



    “เอเรนค่ะ”



    ท่านเจ้าชายแย้มรอยยิ้มขึ้นไปอีก  “งั้นเฟรินก็พาเอเรนไปอยู่ที่ห้องหัวหน้าปีสามละกัน”



    นัยน์ตาสีน้ำตาลแทบถลนออกมาจากเป้า  ก่อนได้ไปสบกับไอวิญญาณของคนที่กอดหล่อนอยู่





    “ม่ายยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!”







    *****************************************

                





                “ไม่ๆๆๆๆๆๆๆ”



    “โว้ย!!!” นักฆ่าอารมณ์ร้ายตะโกนใส่เพื่อนสาว  เมื่อเฟรินโวยวายไม่เลิกหลังจากได้รับคำสั่งประกาศิต “แกก็ชินได้แล้ว! ยัยนี่จะ



มาอยู่กับเราตั้งหลายอาทิตย์นะ!”



    เฟรินยังคงเกาะแขนคิลไม่ปล่อย(เนื่องจากคาโลมะอยู่  ถูกเรียกไปหาโรเวน เหอๆ) พลางส่งสายตาหวาดหวั่นไปหาเด็กสาวที่นั่ง



จัดของอยู่  



    “เธอนี่เตรียมมาเพื่อพักที่นี่เลยเรอะ...” ด้วยความจุ้น และเพราะเพื่อนใหม่กลบไอวิญญาณเรียบร้อยแล้ว เฟรินจึงมีความกล้าอีก



นิดในการคุยกับเอเรน  



    เอเรนหันมายิ้มให้(น่าจะปล่อยผีด้วยนะ)  แล้วปิดลิ้นชักที่มีแต่เสื้อผ้าสีดำ  



    เมื่อเฟรินเห็น  ความสงสัยก็เริ่มประดังเข้ามาไม่ผิดวิสัยคนขี้สงสัย(และเสื อก)



    “ทำไมต้องมีแต่สีดำล่ะ”



    “แล้วคิดว่าสีอะไรควรจะเหมาะกับเจ้าหญิงแห่งความตายอย่างฉันล่ะคะ” เอเรนถามด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม  ปล่อยไอวิญญาณ



ออกมาจนเฟรินถอยกรูดไปชนกับคนเพิ่งมาใหม่



    “อ้าว...คุณคาโล”



    นัยน์ตาสีฟ้าเย็นชาส่งไปมองไอ้คนที่เกาะแกะอยู่ที่แขนข้างตัว  ก่อนบอกบางสิ่งที่ทำให้คนอย่างเฟริน  เดอเบอโรว์เสียศักดิ์ศรีลูกผู้ชายยิ่งขึ้น



    “เฟริน  พี่โรเวนให้นายพาเอเรนไปซื้อของที่คลาดเอดินเบิร์ก”



    แม่ตัวยุ่งส่ายหัววืด



    “ไม่...คาโล....”



            “คุณเฟลิโอน่า...รังเกียจ..เอเรนหรอคะ” เจ้าหญิงน้อยเริ่มการตอแหลบันลือโลก  น้ำตาใสๆถูกกลั่นออกมา “เอเรน..เสียใจ  โฮ~”



    ร่างบางพุ่งมาซบไหล่ของคนกลัวผี  จนคนที่อ้างนักหนาว่ามีศักดิ์ศรีลูกผู้ชายจะเงอะงะ



    “เปล่า...ซะหน่อย...ง่า...คือ...”









    *****************************************







    ‘เสร็จเลยไอ้เฟรินเอ้ย!!”





    เสียงบริภาษดังก้องอยู่ในหัวไปมา  เจ้าของนัยน์ตาสีน้ำตาลตวัดนัยน์ตามองคนข้างตัว  ที่ไม่ว่าเขาจะพาไปไหนยัยนี่ก็ตามเกาะ



ติดเหมือนสุนัขไม่ผิด





    “คุณเฟลิโอน่า...”



    “ง่า...เรียกเฟรินดีกว่าฮะ...”



    “คุณเฟริน...” เจ้าหญิงน้อยเอาแต่ใจแย้มสรวลกว้าง  ขณะที่เขาเดินผ่านห้องอาหาร



    “ไงเฟริน  ชินกับเอเรนแล้วหรอ”



    เสียงทักจากด้านหลังจะเป็นใครไปไม่ได้  นอกจากท่านขอทานกำมะลอ  งี่เง่า  สอพลอ  ประจบ เสื อก ฯลฯ



    “เออ” เฟรินขบกรามตอบไป  พลางสายตาก็ไปสบกับหนทางเลือกสุดท้าย  



    ‘นึกออกแล้วเรา’



    “คุณเฟริน...ประตูอยู่ทางนั้นไม่ใช่หรอคะ” เอเรนร้อง  เมื่อเฟรินพาเธอไปทางที่มันคิดว่ามันรอดไม่ต้องพาเอเรนไปแน่



    “อ๊ะ  มนุษย์เปี๊ยก...”





                 *************************************************************

                 วันนี้ข้าพเจ้าขี้เกียจพิมพ์  เอาโปรไฟล์ของนู๋เอรี่(เอเรน)ไปก่อนนะ





                ชื่อ : เอเรน  สปิเรีย



                ฉายา : เจ้าหญิงแห่งแดนวิญญาณ



                สิ่งที่ชอบ : คนกลัวผี แกล้งคน (โดยเฉพาะเฟริน  ชอบมากก..กกกก....)อะไรก็ได้ที่เป็นสีดำ



                สิ่งที่เกลียด : กฏเกณฑ์



                ความสามารถพิเศษ : เรียก,บัญชาวิญญาณได้



               * หมายเหตุ วิญญาณดัดแปลงคือเมย์เมย์  



                สีตา: เขียวอ่อน



                สีผม : ผมยาวสีบลอนด์  

                

                ลักษณะนิสัย : ภายนอกดูเหมือนเป็นคนร่าเริงขี้แกล้งคน  แต่จริงๆแล้วเป็นคนขี้เหงา  โทษตัวเองบ่อยครั้ง  และเป็นคนเจ้าน้ำตา



                                    ค่อนข้างเป็นพี่สาวที่ดีให้กับน้อง  แต่บางครั้งก็กลัวน้องจนเกินเหตุ





                ที่มา : เธอคนนี้นำมาจากนิยายที่เพื่อนเขียนค่ะ  ลงในเด็กดีเหมือนกัน  แต่ลงในนามปากกาของฉันค่ะ  เขาฝากให้นู๋ลงให้ช่วงปิด



เทอม  แต่คอมนู๋ เจ๊ง  มันเลยข้อมูลหาย  โดนด่าหูชาเลย  แต่จะแตกต่างจากเอเรนโน้นตรงที่ยศค่ะ  แล้วก็ความสามารถด้วย



                (ข้าพเจ้าเล่นลอกชื่อ,คาแร็กเตอร์มาหมด) เธอมีน้องสาวด้วยนะ ได้ออกมาแน่ค่ะ(ถ้าแต่งต่อ และช่วยเม้นท์) อีกแล้ว  ข้าพเจ้าก็



ลอกทางโน้นมาอีกแล้ว โฮะโฮะ

            

                ความจริงข้าพเจ้าเป็นคนวาดรูปประกอบให้เพื่อนมันเอง  ไม่ได้ใช้ CG เลยแม้แต่น้อย  มือคนทำนี่แล  ก็เลยมีรูปนู๋เอเรนในจิตนา



การของข้าพเจ้าด้วย



               ไม่ได้เอาลงที่บล็อคไหนนะ  เราขี้เกียจ เครื่องสแกนก็มีดันไม่ทำ  โฮะๆ ที่เอามาเล่านี่คือตามใจฉัน (ระบายอารมณ์)