ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Phase.3 3 แม่ลูกตระกูลเดอเบอโรว์???(100%)
Phase.3 3 แม่ลูกตระกูลเดอเบอโรว์???
เจ้าชายแห่งคาโนวาลวิ่งตรงปรี่ตามน้องสาวสุดแสบ ที่เจ้าหล่อนกำลังก้าวฉับๆตามพระบิดาไปยังห้องบรรทมของท่านแม่และท่านพ่อ
ความวุ่นวายมาเยือนยังพระราชวังคาโนวาลยามเช้า หมอหลวงทั่ววังไม่เว้นแม้แต่หมอเทวดาโอเดลที่นั่งจิบน้ำชาในคทาอยู่ดีๆถูกเรียกตัวให้มาตรวจพระอาการขององค์ราชินีเฟลิโอน่าโดยด่วน มิฉะนั้นอาจถูกตัดคอหรือเตะโด่งไปดาวอังคาร (-*- ยังไงน้อ-ChaCha ขอเจือกซักตอน)
“ท่านพ่อ ท่านแม่เป็นอะไรไปหรือเพคะ” อัลเทมิสร้องถามคิงแห่งคาโนวาลทันทีที่เธอมาถึงห้องบรรทม เนื่องจากมีคนอื่นอยู่ด้วย เจ้าตัวจึงต้องใช้คำราชาศัพท์
“รอผล..” คิงคาโลตอบลูกสาวสุดที่รัก หากแต่สายตานั้นส่งไปคุมเหล่าหมอหลวงที่ทำงานงกๆ และพยายามหลบสายตานายเหนือหัว
“ฉันไม่เป็นไร..ช่างเถอะคาโล” เฟรินที่ถูกจับนอนนิ่งๆบนเตียงยื่นอุทธรณ์ต่อพระสวามี
“ให้เวลาอีก 10 นาที”
สุรเสียงอันเหี้ยมเกรียมเอ่ยสั่ง เร่งให้เหล่าแพทย์ที่น่าสงสารต้องรีบขึ้นไปอีก เฟรินที่ถูกจับโน้น ตรวจนี่ชักอยากจะเบิ้ดกะโหลกไอ้บ้าหน้าเฉยตรงหน้าใจจะขาด แต่ก็ทำไม่ได้เพราะพอจะลุกขึ้นมาก็จะถูกจับให้นอนอีกครั้ง เจ้าตัวเลยได้แต่ส่งสายตาขุ่นเขียวไปให้ก็เท่านั้น
กริ๊งงงงงงงง!!!!
คิงคาโลแห่งคาโนวาลชักนาฬิกาพกออกมาจากเสื้อคลุม ปิดระบบกริ่งแล้วมองไปยังเหล่าแพทย์หลวง
“ว่าไง..”
“อ่า...พระอาญามิพ้นเกล้า กระหม่อมไม่แน่ใจนัก..” หมอหลวงคนหนึ่งเอ่ยขึ้น ท่าทีของเขาทำให้พอลเผลอขยับแว่นเหมือนทุกครั้งที่รู้สึกสงสัย
“นายท่าน..” หมอโอเดลเริ่ม “นายหญิงท่านตั้งครรภ์มาได้สองเดือนเศษแล้ว...”
“ที่แท้ก็ตั้งครรภ์” 3 พ่อลูกพยักหน้าเข้าใจ ก่อนคนเป็นพ่อจะสะดุ้งโหยง สลัดคราบก้อนน้ำแข็งปราดไปชิดร่างภรรยา
“เฟริน/มี๊/ท่านแม่ท้อง!!!”
******************************************************************************
เจ้าชายอพอลโล วาเนบลีแห่งคาโนวาลวิ่งทั่กๆไปยังห้องส่วนพระองค์ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม จัดการไล่ส่งเหล่านางกำนัลประจบสอพลอทั้งหลายออกไปและปิดประตูลงกลอน 12 ชั้น
“พีค.. พีค..” พอลก้มลงมองใต้เตียง ใต้โต๊ะ เมื่อไม่เจอสิ่งที่หา ก็เดินมายังกลางห้องมือเท้าสะเอวกวาดตามองไปทั่ว “พีค..ฉันรู้ว่านายอยู่ในนี้ ให้เวลา 3 วิ”
“1...2......”
“ฉันอยู่นี่! ฉันอยู่นี้พอล!” ของขวัญรับเดือนจากควีนแห่งกิลดิเรกโผล่หัวออกมาจากผ้าห่ม ตัวของมันเป็นเพียงลูกประกายสีฟ้าคล้ายดาวดวงเล็กๆเท่านั้น หากแต่เสียงมันช่างหนวกหูจับใจ
“แกเป็นเพียงวิญญาณดัดแปลง แกขู่ฉันให้กลัวไม่ได้หรอก..พีค” พอลเอ่ยกลั้วหัวเราะ พร้อมก้าวไปหาเจ้าวิญญาณดัดแปลงน่าหนวกหู
“เฮ้อ..” เจ้าชายน้อยล้มตัวลงนอนกับเตียงนุ่มสีฟ้า “ฉันมีข่าวดี..”
“ฉันรู้แล้ว! ท่านหญิงเฟรินท้อง! พอลจะมีน้องเล็กแล้ว!”
พอลดีดตัวขึ้นนั่งทันใด “แกรู้ได้ไงพีค ฉันยังไม่เคยบอกแก”
“ไม่มีอะไรที่ท่านพีคไม่รู้!!!!”
ฟิ้ว...
อะไรบางอย่างพุ่งเป้าหมายมายังพอล และฉับพลัน เด็กชายก็ใช้เพียงสองนิ้วในการหยุดมันไว้กับมือ
“อะไร!! อะไร! พอล!”
เด็กชายยิ้ม
\"มี๊เรียกประชุม..\" พอลจับกระดาษสีเหลืองกรอบแน่น..\"ในฐานะทายาทตระกูลเดอเบอโรว์”
*********************************************************************************
“สำเร็จ!” พอลตะโกนลั่นท่ามกลางความมืดที่เขาแน่ใจว่ามีเพียงเขา “ฉันมาก่อนยัยอัลงี่เง่า”
“พอลเก่งที่สุด!” พีคสนับสนุนด้วยเสียงอันดังลั่นตามแบบฉบับเขา
พรึ่บ!!!
ไฟทั้งห้องถูกเปิดขึ้น พร้อมเสียงของหญิงสาวคนหนึ่งที่ปิดไฟแห่งชัยชนะของอพอลโลลง
“เสียใจค่ะพี่ งวดนี้หนูก็มาก่อน”
“อัลเทมิส” พอลคำรามลึกในลำคอ
“เพราะมีคู่หูงี่เง่าอย่างพีค” วิญญาณดัดแปลงสีส้มโผล่ออกมา “ฉันเก่งกว่าตั้งเยอะ”
“เงียบไป! เวล!!!”
“ฉันไม่น่ามาอยู่ใกล้แก พีค” เวลโต้ตอบ
พีคหัวเราะลั่น “แต่แกก็ไม่ได้ออกไปทะยานในยามราตรีเหมือนฉัน!!! ท่านหญิงเฟรินเลือกข้า!!!”
“พอทั้งคู่ พีค เวล” หญิงสาวผมสีน้ำตาลไหม้ปรากฏกายออกมา “เอาล่ะทุกคนนั่งกันก่อน..”
โต๊ะหินอ่อนสีขาวปรากฏขึ้นทันทีที่ควีนแห่งคาโนวาลเอ่ยคำ
“ท่านแม่/มี๊มีอะไรคะ/ครับ”
ทันทีที่จบประโยคสองศรีพี่น้องก็หันควับไปถลึงตาใส่กันอีกครั้ง
“เอาน่า ลดราวาศอกกันบ้าง” ผู้เป็นแม่เตือน “วันนี้แม่มีอะไรสนุกๆมาด้วยนะ”
“ไม่เอาหมากรุกนะครับ เบื่อ”
“ไม่เอาอะไรผาดโผนนะคะ ท่านแม่ท้องอยู่..” อัลว่า เพราะแม่ของเธอจะเล่นเกมส์ทุกเกมส์ด้วยอยู่แล้ว
“ไม่ใช่หมากรุกจ๊ะพอล แต่ก็ไม่แน่ใจนะอัล..”เฟรินเริ่มอึกอัก “ว่าจะไม่ผาดโผน อันตราย”
อัลเทมิสจ้องหน้าแม่บังเกิดเกล้าอย่างเอาเรื่อง แต่กระนั้นก็ไม่ห้ามอะไร เพราะเธอก็ชอบที่จะเล่นเกมส์กับท่านแม่อยู่เหมือนกัน
“น่าสนุก เกมส์เป็นยังไงครับ” พอลลุกขึ้นไปถามแม่ของตน ขณะที่เฟรินเองก็ลุกเดินไปเดินมาในห้องลับที่แม้แต่คิงแห่งคาโนวาลก็ไม่รู้จักที่ตั้ง
“นัดพบ ณ ที่แจ้ง” เฟรินจุ๊ปากบอกลูกรัก “กฎง่ายๆ หนีออกจากวังคาโนวาลอย่าให้ใครจับได้โดยเฉพาะ..พ่อ”
“ถ้าไปถึงที่นั่นแล้วมีอะไรให้เล่นหรอคะ” อัลเทมิสถามขึ้นด้วยใบหน้าที่แสนจะเรียบเฉย หากแต่นัยน์ตาสีน้ำตาลกลับพราวระริกตื่นเต้นดีใจ
ผู้เป็นแม่ขยิบตาให้
“ถึงเวลาลูกก็จะรู้เอง รับรองได้อึ้งแน่จ๊ะ”
******************************************************************************
“แข่งกับหนู???” ผู้เป็นน้องทวนคำไม่เชื่อหู ก่อนเจ้าตัวจะหัวเราะคิกออกมาอย่างสมหญิงแบบที่ผีพี่สาวในคทาท่านพ่อได้สอนเอาไว้
“ใช่” พอลยืนยันหนักแน่น “งวดนี้พี่ชนะเธอแน่ เรื่องหนีพี่ไม่เคยแพ้ใคร...”
“ปอดแหกล่ะซิไม่ว่าถึงหนีเก่ง” อัลเทมิสว่าพลางบุ้ยใบ้ไปยังทหารรักษาการณ์ “เอาเถอะค่ะ หนูจะสงเคราะห์ให้ซักครั้ง”
พูดจบร่างสาวน้อยก็หายไปจากที่ที่เคยอยู่ อพอลโลกัดฟันกรอดโวยวายลั่น
“ขี้โกง! ใช้วิชาย่องเบาเวอร์ชั่นเต่าชนะกระต่าย!”
ทหารยามที่อยู่ใกล้ๆสะดุ้งโหยง กุลีกุจอมาหาเจ้าชายรัชทายาท
“องค์ชาย อะไรเกิดขึ้นพระเจ้าค่ะ อยากฟังนิทานรึ ถ้าเรื่องกระต่ายกับเต่ากระหม่อมพอจะเล่าได้”
เจ้าชายคาโนวาลยิ้มเจื่อน หัวเราะแห้งๆก่อนบอกว่าไม่มีอะไร
“โอ๊ย..เพราะยัยอัลเลยทีเดียว...”พอลเตะก้อนหินแก้เซ็ง พลันสมองอันชั่วร้าย(?)ก็นึกแผนการได้
เด็กชายร่างสูงขยับกรอบแว่นแล้วเดินผ่านเสาหินอ่อนใหญ่ เพียงผ่านเสานั้นก็กลับกลายเป็นนางกำนัลผมทองร่างสะโอดสะอง หอบตระกร้าใบใหญ่เกะกะเหมือนพวกแม่บ้าน
นางกำนัลคนเดิมเดินไป ณ ประตูหลวง หอกใหญ่กลับถูกจับวางขวางทางเจ้าหล่อนเอาไว้
“เจ้าจะไปไหน” นายทหารถาม
“องค์ราชินีมีพระกระแสรับสั่งให้ข้าออกไปซื้อของ ตามรายการนี้” เสียงหวานย้อยตอบ พลางยื่นใบรายการให้
นายทหารพยักหน้าเมื่อเห็นรายการ ก่อนส่งคืนสาวน้อยที่ภายในคือเจ้าชายเหนือหัว แล้วหลบทางให้
“ขอบใจ..สุดหล่อ...”
ร่างสาวน้อยเดินบิดสะโพกออกไป
“เฮ้ยๆ”นายทหารเฝ้าประตูกวักมือเรียกเพื่อน “แกว่ายัยนั้นเป็นไรวะ เดินบิดซะ...”
เพื่อนทหารยักไหล่ “เป็นริดสีดวงมั้ง”
ร่างของนางกำนัลเดินเข้าไปยังตรอกเล็ก ร่างสาวน้อยก็กลับเป็นเจ้าชายอพอลโลตามเดิม
“แหะ...หมูๆ” พอลหยิบแว่นมาเช็ด ก่อนเดินออกไปจากตรอกอันไร้ผู้คน
******************************************************************************
นัยน์ตาสีฟ้าจ้องมองผู้มาถึงก่อนเขม็ง
“บอกแล้ว...หนูชนะตามเคย”
“ชนะ??? นี่แค่เล่นๆ เอาไว้คราวหน้า...”
น้องสาวยิ้ม “พี่ก็เป็นแบบนี้ตลอด เหมือนตอนที่พวกเรามาที่นี่กันครั้งแรก” นัยน์ตาสีน้ำตาลมองไปยังต้นไม้ใหญ่ท่ามกลางทุ่งหญ้ากว้าง ลมพัดเย็นสบายยิ่งกว่าสบาย “มาอีกครั้ง มันก็ยังไม่เปลี่ยนไปเลย” ร่างของเจ้าหญิงแห่งคาโนวาลพิงกับต้นไม้ มือเรียวลูบคลำต้นไม้แห่งความทรงจำที่บรรจุความสุขของครอบครัวเอาไว้เสมือนมันเป็นเครื่องบันทึกความทรงจำ “บางที ที่เปลี่ยนไป...ก็คือพวกเรา”
ใบหน้าของพี่ชายสงบลง รอยยิ้มที่อบอุ่นถูกนำมาประดับไว้ จากพี่ชายที่แสนทำตัวน่าปวดหัว...ก็กลับกลายเป็นพี่ชายที่อ่อนโยนของน้องสาว มือใหญ่จับยังมือเล็กของผู้เป็นน้อง เรียกให้หล่อนหันมามองพี่ชายของตน ในบรรยากาศแสนซึ้งนั้น อัลเทมิสก็พลันนึกอะไรบางอย่างได้
“พี่...ท่านแม่ล่ะ”
“อ่า..จริงด้วย” พี่ชายแสนดีกลายเป็นคนงี่เง่าตามเดิม ร่างสูงลุกขึ้นสอดส่ายสายตามองรอบด้าน
“ท่านแม่...”
“โน้นไง..”พอลมองไปยังทิศที่เห็นหัวสีน้ำตาลคุ้นๆเดินขึ้นเนินมา ก่อนจะร้องจ๊ากเมื่อเห็นอีกร่างที่ตามมาด้วย
“พี่..มีอะ...ร..ว๊าย!!!!!!”
***********************************************************************
ไม่น่าเชื่อว่าจะจบได้ภายในวันนี้นะเนี่ย เหอๆ ใกล้เปิดตัวตัวละครใหม่แล้ว..เย้ๆๆๆๆ อ้อ..ไม่ทราบว่าผู้ใดโหวตให้ง่ะ บอกทีดิงับ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น