ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Stage. 1 เด็กสาวผู้มาพร้อมกับวิญญาณ
Stage. 1 เด็กสาวผู้มาพร้อมกับวิญญาณ
ความเงียบเข้าครอบคลุมบริเวณห้องอาหารขึ้นชื่อของป้อมอัศวิน เมื่อดาบเรียวยาวของนักบวชแห่งกิลดิเรกทาบอยู่บนลำคองามระหงส์ แม้แต่เจ้าตัวยุ่งเฟรินที่แหกปากร้องลั่นเมื่อครู่ก็ดูเหมือนจะนิ่งไปอึดใจ สายตาของทุกคนจับจ้องไปยังเด็กสาวที่เข้าปะทะลองดีกับนักบวชพูดน้อยแห่งป้อม
บุรุษผู้ลงมือจ้องสาวน้อยตรงหน้าเขม็ง ก่อนเอ่ยวาจาที่เค้นออกมา
“คลายมนตร์ของเธอซะ”
เด็กสาวใจกล้ามองผู้ไม่ประสงค์ดีตรงหน้า ริมฝีปากอิ่มเอิบ น่ารักน่าชังไร้ถ้อยคำใดสนองความต้องการของบุรุษ ใบหน้านวลผ่องใสยังคงมีรอยยิ้มกวนอารมณ์ของนักบวช
วิญญาณร้ายภายใต้อาณัติของเจ้าหล่อนเคลื่อนกายมาหาผู้เป็นนาย
วิญญาณ???
ใช่...
เธอ....เด็กสาวผู้มาพร้อมกับวิญญาณ...
***********************************************************
ย้อนหลังไปก่อนหน้านี้ไม่เท่าไหร่....
สายลมอ่อนพัดผ่านเบาๆ นำพาความร่มเย็นมาสู่บุรุษผู้ยินยอมให้สตรีหนุนตักเพราะจำใจ หากไม่ใช่แม่คนนี้ เขาคงไม่ได้มานั่งขาเหน็บกินอยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่นี่หรอก!
“เฟริน...”
เจ้าชายแห่งคาโนวาลเอ่ยด้วยความหนักอกหนักใจ ก็แม่นี่เล่นนอนหลับอุตุมานานมากกว่าชั่วโมง โดยไม่เปิดโอกาสให้เขาได้เปลี่ยนอิริยาบถแม้แต่น้อย อีกไม่นานเลือดคงไม่อาจไปส่งออกซิเจนให้ขาของเขา และแน่นอน ขามันได้เดี้ยงแน่...
“เฟริน...”
เรียกอีกครั้งสาวเจ้าก็ไม่ใคร่จะขยับตัวแม้แต่น้อย
คาโลถอนหายใจเบา มือขยับปิดหนังสือ ก่อนที่จะโน้มหน้าเข้าใกล้เจ้าหัวขโมยตัวยุ่ง
“...เฟริน...”
แน่นิ่งสนิท...เหมือนคนตายก็ไม่ปาน...
เจ้าของฉายาก้อนน้ำแข็งประจำป้อมโน้มใบหน้าเข้าใกล้ยิ่งไปอีก จนปลายจมูกของเจ้าฟ้าเจ้าแผ่นดินทั้งสองได้แนบชิดสัมผัสกันเรียบร้อย
เล่นขนาดนี้มันยังไม่ตื่น หรือมันอยากให้เราเล่นหนักกว่านี้...
ความคิดโผล่แวบเข้ามาในหัวเจ้าชายนักรักขั้นอนุบาลปุ๊บ เจ้าริมฝีปากตัวดีก็ไม่รอช้า ประกบเข้าหาริมฝีปากเชอร์รี่ที่แสนรักแสนหวงเป็นหนักหนา
เจ้าหญิงผู้เพิ่งรู้ตัวว่าถูกเอาเปรียบลืมตาเบิกโผลง แต่เมื่อม่านตาปรับประสาทเสร็จ เจ้าคนที่ว่ามันก็เข้าไปนัวเนียที่ซอกคอของเธอแล้ว เพียงแค่รู้สึกแม่คัวดีก็แหกปากร้องลั่นไม่เป็นภาษา
“จ้ากกกกกกกกกกกก--- ไอ้งี่เง่าคาโล ออกไปนะเฟร้ยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!”
แรงมีอยู่แค่ไหน เจ้าหล่อนเอาออกมาใช้หมด เจ้าชายขวัญใจนักอ่านถึงได้กระเด็นกลิ้งหลุนๆออกไป ผู้ถูกจู่โจมหน้าแดงเถือก จ้องเขม็งไปยังไอ้เจ้าชายแห่งคาโนวาลอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ
เจ้าชายผู้ถูกประทุษร้ายแย้มรอยยิ้ม ยิ้มที่เรียกความอายแก่อดีตหัวขโมยหนุ่มได้เป็นอย่างดี
“ไม่ต้องมาเสื อกยิ้ม! ไอ้หื่น!”
เมื่อเห็นท่าทีที่ลุกลน คาโลก็ยิ่งฉีกยิ้มกว้างขึ้นไปอีก
“ก็นายปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่นเองนี่ ฉันก็เลย....”
“หุบปาก!!!”
คำร้องด่า(สั่งด้วย) ส่งมาพร้อมหนังสือของเขาข้างตัวหล่อน สันหนังสือกระแทกที่ใบหน้าเป็นรอยริ้วๆ น่ากลัวอยู่ไม่น้อย จาก
สถานการณ์ในตอนนี้ คาดว่าอีกไม่นานเฟรินคงเสร็จคาโล (เหอ..เหอ...) เพราะดูเหมือนน้ำแข็งจะเริ่มแตกกระจุย เหตุคงเป็นเพราะผู้หญิงที่
ทำตัวไม่เป็นหญิงกำลังหน้าแดงแจ๋เป็นกุลสตรีดูน่ารักในสายตาเจ้าน้ำแข็งไสราดเฮลบลูบอยเป็นอย่างยิ่ง ขาของเขาเริ่มทำหน้าที่พาเจ้าร่าง
เยื้องกรายเข้าใกล้เจ้าหญิง(ปาก)หมา
“อย่าเข้ามานะ! ไอ้วิปริต!”
ดูเหมือนคนเขียนต้องการแกล้งคาโล และช่วยเฟริน อากาศใกล้ๆคนทั้งสองแยกตัวออกเหมือนเป็นห้วงมิติดำมืด เสียงดัง
เปรี๊ยะ!ๆ เหมือนไฟฟ้าช็อตเรียกให้คาโลและเฟรินหันไปมอง (เย้! สวรรค์ทรงโปรด – เฟริน)
อะไรบางอย่างร่วงลงมาจากหลุมมืด อะไรบางอย่างที่โปร่งใสเกินกว่าจะเป็นสิ่งมีชีวิต และก็ดูเหมือนว่าเฟรินถูกคนเขียนแกล้ง
เจ้าตัวร้องว้ากวิ่งไปหลบหลังไอ้คนตัวโตกว่า ทั้งๆที่เมื่อกี้มันยังสั่งห้ามไม่ให้เขาเข้ามา
อะไรล่ะที่ทำให้คนอย่างเฟริน เดอเบอโรว์กลัวได้....
หากไม่ใช่....
ผี! ตอนกลางวันแสกๆด้วย!!!
“อะว้ากกกกกกกกกก!!!! ไอ้คาโล ไล่มันไปเด้!!!!!!!!!”
พลันเจ้าเม็ดประหลาดส่องแสงประกายเสมือนดาวที่ผลุบออกมาตามเจ้าวิญญาณก็ลอยพลิ้วรอบๆวิญญาณที่หลุดออกมา ก่อน
วิญญาณที่ทำให้เฟรินกลัวจะหายไป เจ้าประกายดาวนั้นลอยมาหาเฟรินเหมือนอยากถามว่าเป็นอะไรมั้ย แล้วเฟรินก็บ้าจี้ตามส่ายหัววืดยืนยัน
ว่าไม่เป็นอะไร
เจ้าตัวส่องประกายลอยไปลอยมาอย่างลิงโลด เหมือนจะพยายามให้เฟรินดีใจ แต่แล้วเสียงเรียกหนึ่งก็เรียกให้เจ้าตัวส่อง
ประกายเข้าไปใกล้หลุมดำนั้นที่ยังไม่หายไป
“มาทางนี้เมย์เมย์”
คาโลและเฟรินหันไปตามเสียงหวานที่ดังออกมาจากหลุมมืด ก่อนที่แม่ตัวยุ่งจะหวีดร้องหลบหลังคาโลอีกครั้ง เพราะแขนหนึ่ง
ลอดผ่านออกมาจากหลุมมิติ
คาโลขบขันท่าทีของเฟรินแว้บหนึ่ง แล้วเอ่ยวาจากลั้วหัวเราะที่ทำให้คุณเธอถอนหายใจออกมา
“เฟริน.... คน”
ใช่.... คน
สาวน้อยผู้ครอบครองเรือนร่างที่งามพร้อมในชุดสีดำสนิทเหมือนการไว้ทุกข์ก้าวออกมาจากหลุมดำมืด หล่อนใช้เสียงใสกิ๊งราว
ระฆังแก้วเรียกเมย์เมย์หรือเจ้าตัวประกายดาวอีกครั้ง
“เมย์เมย์” เมื่อเจ้าตัวคล้ายดาวหายเข้าไปในเสื้อของหล่อน สาวปริศนาก็เอ่ยชมเจ้าวิญญาณดาว “ทำดีมากเมย์เมย์ สมกับเป็น
วิญญาณดัดแปลงของฉัน”
“วิญญาณ...ดัดแปลง...” คาโลทวนคำอย่างไม่เชื่อหู “เจ้าสิ่งนั้นควรเป็นของผู้ปกครองโลกแห่งวิญญาณนี่นา”
เด็กสาวปริศนาเบือนสายตามามองคนทั้งสอง
“มนุษย์ ?”
****************************************
คาโลตัดสินใจ(จำใจ)พาเด็กสาวประหลาดที่ยิ้มตลอด ยิ้มเหมือนดีใจอะไรบางอย่าง ไปหาท่านมหาปราชญ์เลโมธี เนื่องจาก
เด็กสาวตรงหน้าพอทำให้หลุมหายไป เจ้าหล่อนก็ไม่ยอมกลับ บอกว่าหนีออกจากบ้านมา ขอพักอยู่ด้วยซักแป๊ป
หลังจากเดินเข้าปราสาทเอดินเบิร์กมาซักพัก เสียงหนึ่งก็พูดขึ้น
“เธอน่ะชื่ออะไร”
น่าแปลกที่สำหรับเฟริน สาวสวยขนาดนี้มันน่าจะถาม แต่ไอ้คนพูดดันเป็นเจ้าชายแห่งคาโนวาลที่ทนรำคาญไม่ได้ ทั้งแม่ตัวยุ่ง
ที่เกาะเขาหนึบ ทั้งแม่สาวประหลาดที่คอยชี้มือชี้ไม้ถามโน่นถามนี่ตลอด
“เอเรน... เอเรน สปิเรีย”
เสียงหวานใสตอบ
คาโลพยักหน้า ก่อนมองด้วยสายตารำคาญไปที่แม่ยอดยุ่งเจ้าหัวใจของเขา เฟรินเกาะหนึบไม่ปล่อยด้วยตรีนตุ๊กแก...
เกาะหนึบ? ทำไมล่ะ?
“จ้ากกกกกกกก!!!! ยัยบ้า! เอามันออกไป!”
วิญญาณคนตายจากแม่เอเรนลอยข้ามหัวเงินๆไปแกล้งหยอกล้อกับคนหัวน้ำตาลฝั่งโน้น เมื่อแม่สาวน้อยมาใหม่รับรู้จาก
วิญญาณดัดแปลงเมย์เมย์ว่ายัยนี่กลัวผี แม่คุณเธอเลยได้ทีขี่แพะไล่ เอาผีออกมาจากโลกหลังความตายมาหลอกเฟรินเป็นว่าเล่น
“ฮือ...” เฟรินเริ่มร้องไห้น้ำตาเล็ดจนคาโลเริ่มสงสัยว่าเรื่องมันจะป่วนก็งานนี้
ก๊อกๆๆ
“เชิญ”
คาโลเปิดประตูเข้าไป พบท่านมหาปราชญ์เลโมธีอยู่ ณ โต๊ะทำงานที่เต็มไปด้วยเอกสาร
“ท่านเลโมธี คือว่า....”
“ข้ารู้ ท่านเจ้าชายคาโล ข้าเห็น” ปราชญ์แก่ชราขัด
“แล้วท่านจะว่าอย่างไร”
เลโมธี ยันตัวออกจากที่นั่งก่อนเดินไปสบสายตากับเด็กสาวผู้มาใหม่
“คิดว่าจะไม่ทำให้เดือดร้อนรึ เอเรน”
“เอาน่า!!เลโมตี้จัง”เอรนตอบเลโมตี้เสียงใสประดุจเด็กวัยเล่นซนทั่วไป จนเลโมธีส่ายหัว
“ไม่ได้เจอเจ้านาน โตแล้วสวยเหมือนแม่เลยนะ”
เด็กสาวยิ้มรับ นัยน์ตาของเจ้าหล่อนมีแววระริกระรี้ดีใจ
“เอาเถอะ...” ท่านมหาปราชญ์เดินกลับไปที่โต๊ะ “เจ้าคงขออนุญาตท่านพ่อมาแล้วสิ ถึงมาได้”
พอถึงตรงนี้ สาวน้อยเริ่มอึกอัก พยักหน้ารับไป คาโลที่จะบอกมหาปราชญ์ว่าแม่คุณหนีออกจากบ้านก็โดนเฟรินหักเหความ
สนใจไปจนลืมหมดสิ้น
“งั้นเจ้าชายคาโล ท่านก็พาเอเรนไปที่ป้อมอัศวินละกัน ไปที่อื่นเดี๋ยวยุ่ง” เลโมธียกมือโบกไล่ไป “ถ้ามีปัญหาก็บอก”
ปึง...
ทันทีที่ประตูห้องปิดลง มหาปราชญ์ก็ควานหาของในกระเป๋าเสื้อ...ก่อนจะโมโหปิดหนังสือกระแทกปัง
“เอเรน! นี่เจ้าเอาเกมส์บอยข้าไปรึ!”
************************************************
“นี่หรอป้อมอัศวิน” สาวน้อยคนรู้จักของมหาปราชญ์โดแหย่งๆ หน้าลานตะวัน ก่อนหยุดกึกเพราะนึกอะไรขึ้นได้ “จริงสิ คุณชื่อ
อะไรกันน่ะ”
คำถามถูกส่งมาหาเฟรินพร้อมผีซอมบี้
“จ้ากกกกกกกกกก!!!!!!!!!!” เฟรินเผ่นป่าราบเข้าป้อมไปโดยไม่ตอบ ลำบากเจ้าชายคาโลต้องตอบแทน
“ฉันคาโลยัยนั่นเฟลิโอน่า ถ้าอยากอยู่ก็รีบเดิน ไม่งั้นฉันจะพาไปส่งมหาปราชญ์”
เอเรนเบ้หน้า ก่อนเดินตามเจ้าชายแห่งคาโนวาลไป
************************************************
ฟิคนี้เป็นเรื่องของเฟรินและคาโล + เจ้าหญิงและนักบวชฮะ เด๋วมาอัพต่อ ไปแย้ว
ความเงียบเข้าครอบคลุมบริเวณห้องอาหารขึ้นชื่อของป้อมอัศวิน เมื่อดาบเรียวยาวของนักบวชแห่งกิลดิเรกทาบอยู่บนลำคองามระหงส์ แม้แต่เจ้าตัวยุ่งเฟรินที่แหกปากร้องลั่นเมื่อครู่ก็ดูเหมือนจะนิ่งไปอึดใจ สายตาของทุกคนจับจ้องไปยังเด็กสาวที่เข้าปะทะลองดีกับนักบวชพูดน้อยแห่งป้อม
บุรุษผู้ลงมือจ้องสาวน้อยตรงหน้าเขม็ง ก่อนเอ่ยวาจาที่เค้นออกมา
“คลายมนตร์ของเธอซะ”
เด็กสาวใจกล้ามองผู้ไม่ประสงค์ดีตรงหน้า ริมฝีปากอิ่มเอิบ น่ารักน่าชังไร้ถ้อยคำใดสนองความต้องการของบุรุษ ใบหน้านวลผ่องใสยังคงมีรอยยิ้มกวนอารมณ์ของนักบวช
วิญญาณร้ายภายใต้อาณัติของเจ้าหล่อนเคลื่อนกายมาหาผู้เป็นนาย
วิญญาณ???
ใช่...
เธอ....เด็กสาวผู้มาพร้อมกับวิญญาณ...
***********************************************************
ย้อนหลังไปก่อนหน้านี้ไม่เท่าไหร่....
สายลมอ่อนพัดผ่านเบาๆ นำพาความร่มเย็นมาสู่บุรุษผู้ยินยอมให้สตรีหนุนตักเพราะจำใจ หากไม่ใช่แม่คนนี้ เขาคงไม่ได้มานั่งขาเหน็บกินอยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่นี่หรอก!
“เฟริน...”
เจ้าชายแห่งคาโนวาลเอ่ยด้วยความหนักอกหนักใจ ก็แม่นี่เล่นนอนหลับอุตุมานานมากกว่าชั่วโมง โดยไม่เปิดโอกาสให้เขาได้เปลี่ยนอิริยาบถแม้แต่น้อย อีกไม่นานเลือดคงไม่อาจไปส่งออกซิเจนให้ขาของเขา และแน่นอน ขามันได้เดี้ยงแน่...
“เฟริน...”
เรียกอีกครั้งสาวเจ้าก็ไม่ใคร่จะขยับตัวแม้แต่น้อย
คาโลถอนหายใจเบา มือขยับปิดหนังสือ ก่อนที่จะโน้มหน้าเข้าใกล้เจ้าหัวขโมยตัวยุ่ง
“...เฟริน...”
แน่นิ่งสนิท...เหมือนคนตายก็ไม่ปาน...
เจ้าของฉายาก้อนน้ำแข็งประจำป้อมโน้มใบหน้าเข้าใกล้ยิ่งไปอีก จนปลายจมูกของเจ้าฟ้าเจ้าแผ่นดินทั้งสองได้แนบชิดสัมผัสกันเรียบร้อย
เล่นขนาดนี้มันยังไม่ตื่น หรือมันอยากให้เราเล่นหนักกว่านี้...
ความคิดโผล่แวบเข้ามาในหัวเจ้าชายนักรักขั้นอนุบาลปุ๊บ เจ้าริมฝีปากตัวดีก็ไม่รอช้า ประกบเข้าหาริมฝีปากเชอร์รี่ที่แสนรักแสนหวงเป็นหนักหนา
เจ้าหญิงผู้เพิ่งรู้ตัวว่าถูกเอาเปรียบลืมตาเบิกโผลง แต่เมื่อม่านตาปรับประสาทเสร็จ เจ้าคนที่ว่ามันก็เข้าไปนัวเนียที่ซอกคอของเธอแล้ว เพียงแค่รู้สึกแม่คัวดีก็แหกปากร้องลั่นไม่เป็นภาษา
“จ้ากกกกกกกกกกกก--- ไอ้งี่เง่าคาโล ออกไปนะเฟร้ยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!”
แรงมีอยู่แค่ไหน เจ้าหล่อนเอาออกมาใช้หมด เจ้าชายขวัญใจนักอ่านถึงได้กระเด็นกลิ้งหลุนๆออกไป ผู้ถูกจู่โจมหน้าแดงเถือก จ้องเขม็งไปยังไอ้เจ้าชายแห่งคาโนวาลอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ
เจ้าชายผู้ถูกประทุษร้ายแย้มรอยยิ้ม ยิ้มที่เรียกความอายแก่อดีตหัวขโมยหนุ่มได้เป็นอย่างดี
“ไม่ต้องมาเสื อกยิ้ม! ไอ้หื่น!”
เมื่อเห็นท่าทีที่ลุกลน คาโลก็ยิ่งฉีกยิ้มกว้างขึ้นไปอีก
“ก็นายปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่นเองนี่ ฉันก็เลย....”
“หุบปาก!!!”
คำร้องด่า(สั่งด้วย) ส่งมาพร้อมหนังสือของเขาข้างตัวหล่อน สันหนังสือกระแทกที่ใบหน้าเป็นรอยริ้วๆ น่ากลัวอยู่ไม่น้อย จาก
สถานการณ์ในตอนนี้ คาดว่าอีกไม่นานเฟรินคงเสร็จคาโล (เหอ..เหอ...) เพราะดูเหมือนน้ำแข็งจะเริ่มแตกกระจุย เหตุคงเป็นเพราะผู้หญิงที่
ทำตัวไม่เป็นหญิงกำลังหน้าแดงแจ๋เป็นกุลสตรีดูน่ารักในสายตาเจ้าน้ำแข็งไสราดเฮลบลูบอยเป็นอย่างยิ่ง ขาของเขาเริ่มทำหน้าที่พาเจ้าร่าง
เยื้องกรายเข้าใกล้เจ้าหญิง(ปาก)หมา
“อย่าเข้ามานะ! ไอ้วิปริต!”
ดูเหมือนคนเขียนต้องการแกล้งคาโล และช่วยเฟริน อากาศใกล้ๆคนทั้งสองแยกตัวออกเหมือนเป็นห้วงมิติดำมืด เสียงดัง
เปรี๊ยะ!ๆ เหมือนไฟฟ้าช็อตเรียกให้คาโลและเฟรินหันไปมอง (เย้! สวรรค์ทรงโปรด – เฟริน)
อะไรบางอย่างร่วงลงมาจากหลุมมืด อะไรบางอย่างที่โปร่งใสเกินกว่าจะเป็นสิ่งมีชีวิต และก็ดูเหมือนว่าเฟรินถูกคนเขียนแกล้ง
เจ้าตัวร้องว้ากวิ่งไปหลบหลังไอ้คนตัวโตกว่า ทั้งๆที่เมื่อกี้มันยังสั่งห้ามไม่ให้เขาเข้ามา
อะไรล่ะที่ทำให้คนอย่างเฟริน เดอเบอโรว์กลัวได้....
หากไม่ใช่....
ผี! ตอนกลางวันแสกๆด้วย!!!
“อะว้ากกกกกกกกกก!!!! ไอ้คาโล ไล่มันไปเด้!!!!!!!!!”
พลันเจ้าเม็ดประหลาดส่องแสงประกายเสมือนดาวที่ผลุบออกมาตามเจ้าวิญญาณก็ลอยพลิ้วรอบๆวิญญาณที่หลุดออกมา ก่อน
วิญญาณที่ทำให้เฟรินกลัวจะหายไป เจ้าประกายดาวนั้นลอยมาหาเฟรินเหมือนอยากถามว่าเป็นอะไรมั้ย แล้วเฟรินก็บ้าจี้ตามส่ายหัววืดยืนยัน
ว่าไม่เป็นอะไร
เจ้าตัวส่องประกายลอยไปลอยมาอย่างลิงโลด เหมือนจะพยายามให้เฟรินดีใจ แต่แล้วเสียงเรียกหนึ่งก็เรียกให้เจ้าตัวส่อง
ประกายเข้าไปใกล้หลุมดำนั้นที่ยังไม่หายไป
“มาทางนี้เมย์เมย์”
คาโลและเฟรินหันไปตามเสียงหวานที่ดังออกมาจากหลุมมืด ก่อนที่แม่ตัวยุ่งจะหวีดร้องหลบหลังคาโลอีกครั้ง เพราะแขนหนึ่ง
ลอดผ่านออกมาจากหลุมมิติ
คาโลขบขันท่าทีของเฟรินแว้บหนึ่ง แล้วเอ่ยวาจากลั้วหัวเราะที่ทำให้คุณเธอถอนหายใจออกมา
“เฟริน.... คน”
ใช่.... คน
สาวน้อยผู้ครอบครองเรือนร่างที่งามพร้อมในชุดสีดำสนิทเหมือนการไว้ทุกข์ก้าวออกมาจากหลุมดำมืด หล่อนใช้เสียงใสกิ๊งราว
ระฆังแก้วเรียกเมย์เมย์หรือเจ้าตัวประกายดาวอีกครั้ง
“เมย์เมย์” เมื่อเจ้าตัวคล้ายดาวหายเข้าไปในเสื้อของหล่อน สาวปริศนาก็เอ่ยชมเจ้าวิญญาณดาว “ทำดีมากเมย์เมย์ สมกับเป็น
วิญญาณดัดแปลงของฉัน”
“วิญญาณ...ดัดแปลง...” คาโลทวนคำอย่างไม่เชื่อหู “เจ้าสิ่งนั้นควรเป็นของผู้ปกครองโลกแห่งวิญญาณนี่นา”
เด็กสาวปริศนาเบือนสายตามามองคนทั้งสอง
“มนุษย์ ?”
****************************************
คาโลตัดสินใจ(จำใจ)พาเด็กสาวประหลาดที่ยิ้มตลอด ยิ้มเหมือนดีใจอะไรบางอย่าง ไปหาท่านมหาปราชญ์เลโมธี เนื่องจาก
เด็กสาวตรงหน้าพอทำให้หลุมหายไป เจ้าหล่อนก็ไม่ยอมกลับ บอกว่าหนีออกจากบ้านมา ขอพักอยู่ด้วยซักแป๊ป
หลังจากเดินเข้าปราสาทเอดินเบิร์กมาซักพัก เสียงหนึ่งก็พูดขึ้น
“เธอน่ะชื่ออะไร”
น่าแปลกที่สำหรับเฟริน สาวสวยขนาดนี้มันน่าจะถาม แต่ไอ้คนพูดดันเป็นเจ้าชายแห่งคาโนวาลที่ทนรำคาญไม่ได้ ทั้งแม่ตัวยุ่ง
ที่เกาะเขาหนึบ ทั้งแม่สาวประหลาดที่คอยชี้มือชี้ไม้ถามโน่นถามนี่ตลอด
“เอเรน... เอเรน สปิเรีย”
เสียงหวานใสตอบ
คาโลพยักหน้า ก่อนมองด้วยสายตารำคาญไปที่แม่ยอดยุ่งเจ้าหัวใจของเขา เฟรินเกาะหนึบไม่ปล่อยด้วยตรีนตุ๊กแก...
เกาะหนึบ? ทำไมล่ะ?
“จ้ากกกกกกกก!!!! ยัยบ้า! เอามันออกไป!”
วิญญาณคนตายจากแม่เอเรนลอยข้ามหัวเงินๆไปแกล้งหยอกล้อกับคนหัวน้ำตาลฝั่งโน้น เมื่อแม่สาวน้อยมาใหม่รับรู้จาก
วิญญาณดัดแปลงเมย์เมย์ว่ายัยนี่กลัวผี แม่คุณเธอเลยได้ทีขี่แพะไล่ เอาผีออกมาจากโลกหลังความตายมาหลอกเฟรินเป็นว่าเล่น
“ฮือ...” เฟรินเริ่มร้องไห้น้ำตาเล็ดจนคาโลเริ่มสงสัยว่าเรื่องมันจะป่วนก็งานนี้
ก๊อกๆๆ
“เชิญ”
คาโลเปิดประตูเข้าไป พบท่านมหาปราชญ์เลโมธีอยู่ ณ โต๊ะทำงานที่เต็มไปด้วยเอกสาร
“ท่านเลโมธี คือว่า....”
“ข้ารู้ ท่านเจ้าชายคาโล ข้าเห็น” ปราชญ์แก่ชราขัด
“แล้วท่านจะว่าอย่างไร”
เลโมธี ยันตัวออกจากที่นั่งก่อนเดินไปสบสายตากับเด็กสาวผู้มาใหม่
“คิดว่าจะไม่ทำให้เดือดร้อนรึ เอเรน”
“เอาน่า!!เลโมตี้จัง”เอรนตอบเลโมตี้เสียงใสประดุจเด็กวัยเล่นซนทั่วไป จนเลโมธีส่ายหัว
“ไม่ได้เจอเจ้านาน โตแล้วสวยเหมือนแม่เลยนะ”
เด็กสาวยิ้มรับ นัยน์ตาของเจ้าหล่อนมีแววระริกระรี้ดีใจ
“เอาเถอะ...” ท่านมหาปราชญ์เดินกลับไปที่โต๊ะ “เจ้าคงขออนุญาตท่านพ่อมาแล้วสิ ถึงมาได้”
พอถึงตรงนี้ สาวน้อยเริ่มอึกอัก พยักหน้ารับไป คาโลที่จะบอกมหาปราชญ์ว่าแม่คุณหนีออกจากบ้านก็โดนเฟรินหักเหความ
สนใจไปจนลืมหมดสิ้น
“งั้นเจ้าชายคาโล ท่านก็พาเอเรนไปที่ป้อมอัศวินละกัน ไปที่อื่นเดี๋ยวยุ่ง” เลโมธียกมือโบกไล่ไป “ถ้ามีปัญหาก็บอก”
ปึง...
ทันทีที่ประตูห้องปิดลง มหาปราชญ์ก็ควานหาของในกระเป๋าเสื้อ...ก่อนจะโมโหปิดหนังสือกระแทกปัง
“เอเรน! นี่เจ้าเอาเกมส์บอยข้าไปรึ!”
************************************************
“นี่หรอป้อมอัศวิน” สาวน้อยคนรู้จักของมหาปราชญ์โดแหย่งๆ หน้าลานตะวัน ก่อนหยุดกึกเพราะนึกอะไรขึ้นได้ “จริงสิ คุณชื่อ
อะไรกันน่ะ”
คำถามถูกส่งมาหาเฟรินพร้อมผีซอมบี้
“จ้ากกกกกกกกกก!!!!!!!!!!” เฟรินเผ่นป่าราบเข้าป้อมไปโดยไม่ตอบ ลำบากเจ้าชายคาโลต้องตอบแทน
“ฉันคาโลยัยนั่นเฟลิโอน่า ถ้าอยากอยู่ก็รีบเดิน ไม่งั้นฉันจะพาไปส่งมหาปราชญ์”
เอเรนเบ้หน้า ก่อนเดินตามเจ้าชายแห่งคาโนวาลไป
************************************************
ฟิคนี้เป็นเรื่องของเฟรินและคาโล + เจ้าหญิงและนักบวชฮะ เด๋วมาอัพต่อ ไปแย้ว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น