ทหารไทยตะลุยในต่างโลก

ลำดับตอนที่ #7 : การติดต่อค้าขาย

เมืองหลวงของอาณาจักรโทปา

"ว-ว่ายังไงนะ มีพวกโจรมาบุกที่เมืองชายแดนอย่างงั้นเหรอ!!!"พระราชา

"ไม่น่าเชื่อ"ขุนนาง/แม่ทัพ

พระราชารวมถึงขุนนางและแม่ทัพที่ได้ยินสารจากวิทยุเวทย์มนต์ถึงกับทรุดเมื่อรู้ว่าได้มีโจรบุกมาที่เมืองชายแดนซึ่งเป็นเมืองเศษรฐกิจที่สำคัญของอาณาจักร

"ข-ขอรับตอนนี้ที่นั่น

กำลังวุ่นวายมากๆเลยครับ ทหารที่นั่นต่างปกป้องกันสุดชีวิตแต่เนื่องจากอีกฝ่ายมีปืนคาบศิลากับปืนเวทย์มนต์ จึงทำให้ทหารฝ่ายเราเกิดการบาดเจ็บและสูญเสียกันไปเป็นจำนวนมากครับ!!"

"รีบส่งกองทัพเข้าไปช่วยซะ!!?"พระราชา

"ขอรับ-

ปึ้ง!!

ระหว่างที่ภายในห้องประชุมกำลังวุ่นวายอยู่นั้นจู่ๆ ประตูก็ถูกเปิดออก ซึ่งบุคคลที่เข้ามาไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นลอเลีย ผู้บัญชาการของเมืองชายแดน

"ทำความเคารพผู้บัญชาการลอเลีย!!!"

ทหารที่อยู่ในห้องประชุมต่างก็ทำความ

เคารพลอเลีอ

"ผู้บัญชาการลอเลียทำไมคุณถึงมาที่นี่-

ไม่ใช่สิทำไมคุณถึงมาที่เมืองหลวงได้เร็วขนาดนี้!!!"

นายพลเผ่ามนุษย์สิงโตที่นั่งอยู่ที่โต๊ะได้

ถามลอเลียที่เป็นเผ่าเอลฟ์ด้วยความสงสัย

"ข้ามาด้วยม้าเหล็กของเผ่าๆหนึ่งและตอนนี้ไม่จำเป็นต้องส่งกองทัพไปแล้วค่ะ"ลอเลีย

"ไม่ต้องไปงั้นเหรอ ขอถามเหตุผลหน่อยสิ!!"นายพล

นายพลตวาดใส่ลอเลียไปด้วยความโมโห

"เพราะว่าเมืองที่ข้าอยู่ได้ถูกช่วยเหลือจากเผ่าพันธุ์ที่พวกท่านคิดว่าเป็นไปไม่ได้น่ะสิ"ลอเลีย

"เผ่าพันธุ์ที่่เป็นไปไม่ได้งั้นเหรอ แล้วมันเป็นเผ่าไหนล่ะ มังกรงั้นเหรอ!!?"นายพล

"เผ่ามนุษย์ค่ะ"ลิเลีย

เสียงในห้องประชุม ได้เงียบลงจนบรรยากาศเริ่มอึมครึม ก่อนจะตามมาด้วยเสียงหัวเราะของคนในห้อง

"ฮ่าๆๆๆ เป็นถึงผู้บัญชาการแท้ๆ แต่คุณกลับมาล้อเล่นพวกเราเนี่ยนะ!!"นายพล

"ใช่ๆ นึกว่าจะมาพูดอะไรที่แท้ก็แค่จะมาเล่านิทานหรือยังไงกัน!!"ขุนนาง

ทุกคนในห้องยกเว้นพระราชา ต่างพูดถากถางใส่ลอเลียด้วยความตลก ส่วนลอเลียนั้นเธอก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

"เอาล่ะ คุณกลับไปซะก่อนที่จะทำให้ผมโมโหไปมากกว่านี้-

"ไม่ทราบว่าทุกท่านหัวเราะเรื่องอะไรหรือครับ"

ทันใดนั้นก็มีชายชุดเขียวลายพราง2คนเข้ามาในห้องโดยที่ทั้งคู่ยังสวมหน้ากากกันแก๊สอยู่ 

"ค-ใครกัน!!"นายพล

นายพลรวมถึงทุกคนในห้อง ต่างก็ตกใจกับบุคคลที่เดินเข้ามาในห้องประชุมอย่างหน้าตาเฉย

"ทุกคนคะ นี่คือเผ่ามนุษย์ที่ข้าพูดถึง"ลอเลีย

พูดจบชายชุดเขียว2คนก็ถอดหน้ากากกันแก๊สออก เผยให้เห็นถึงใบหน้าที่เคยปรากฎอยู่บนโลกนี้เมื่อนานแสนนานมาแล้ว ส่วนขุนนางและพระราชาที่อยู่ในห้องประชุม เมื่อได้เห็นใบหน้านั้นถึงกับตกใจกับใบหน้าที่พวกเขาคุ้นเคยมานานแสนนาน

"ป-เป็นไปไม่ได้ ข้าจำได้ว่าตอนนั้นเผ่ามนุษย์ได้สูญพันธุ์ไปหมดแล้วนิ ท-ทำไมถึงยังมีชีวิตอยู่มาจนถึงตอนนี้!!!"

ขุนนางที่เป็นเอลฟ์นั้นถึงกับสบถออกมาด้วยความตกใจกับภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้า

"ไม่น่าเชื่อจริงๆ ว่านี่เป็นอีกครั้งที่ข้าจะได้เห็นมนุษย์อีกนับตั้งแต่ตอนนั้น"

เสียงนั่นได้ทำให้ทั้งหมดได้หันไปทางเดียวกัน ซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นพระชาที่เป็นเผ่าคนแคระที่มีอายุมากที่สุด และมีชีวิตอยู่ในยุคสมัยที่เผ่ามนุษย์ยังไม่ล่มสลาย

"ท-ท่านราชา-

"ไม่ต้องพูด ข้าจะเป็นคนพูดแทนเอง"

พระราชาได้ลุกขึ้นมาจากโต๊ะนั่งพร้อมกับเดินไปหาชายชุดเขียว2คนที่ยืนอยู่ข้างหลังลอเลีย

"ข้าขอโทษพวกท่านจริงๆที่ตอนนั้นไม่ได้ช่วยพวกเผ่าพนัธุ์พวกคุณไว้จากการถูกฆ่าล้างเผ่าพันธุ์!"

ราชาเริ่มน้ำตาไหลออกมา ภายในความาทรงจำของราชา เมื่อตอนยังเด็กเขาเคยมีเพื่อนที่เป็นมนุษย์อยู่5คนเมื่อสมัยที่เผ่ามนุษย์ยังไม่ถูกฆ่าล้างบาง ก่อนที่ฆ่าจะตัดไปที่เพื่อนของราชาได้ถูกเผ่าอื่นไล่รุมฆ่าอย่างโหดเหี้ยมพร้อมกับมนุษย์คนอื่นๆที่ได้ทยอยตายกันไปทีละคนๆตรงหน้าโดยที่ราชาคนนี้ไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย

"บ-บ้าน่า ท่านราชาร้องไห้!!"

เหล่าขุนนางและเหล่าแม่ทัพที่อยู่ในนั้นถึงกับตกใจกับการกระทำของราชา ยกเว้นขุนนางเผ่าเอลฟ์คนนั้นที่เคยผ่านเหตุการณ์อันเลวร้ายพร้อมดับราชาของตนมาก่อน จึงทำให้เขาเข้าใจดีกับการกระทำของพระราชา

"ท่านราชาครับ ทำไมถึงท่านร้องไห้-

"เงียบซะ!!!"

ราชาตวาดใส่เหล่าขุนนางและแม่ทัพที่พูดออกมาด้วยความร้อนลน ก่อนที่ทั้งหมดจะเงียบตามที่ราชาคนนั้นพูด

"แล้วพวกท่านเผ่ามนุษย์ที่มาที่แห่งนี้ จุดประสงค์ของพวกท่านต้องการอะไรงั้นหรือ?"

ราชาได้ถามชายชุดเขียวที่อยุ่ตรงหน้า แต่ลอเลียที่เป็นผู้บัญชาการเมืองชายแดน ได้เข้ามาพูดแทนให้กับพวกเขาทั้งสอง พร้อมกับยื่นเอกสารราชการไปให้

"อืม แบบนี้เองสินะ พวกท่านต้องการทำการค้ากับพวกเรางั้นสินะ"ราชา

"ใช่ครับ พวกเรามาเพื่อสิ่งนี้ ไม่ได้มีจุดประสงค์ที่ไม่ดีต่อพวกท่านแน่นอน"ชายชุดเขียว

"แล้ว ของที่พวกท่านจะใช้เเลกเปลี่ยนล่ะ"ราชา

"เนื่องจากว่าตอนที่พวกเราได้คุยกับคุณลอเลียที่เมืองชายแดน พวกเราได้ทำการขอซื้ออาหารจำนวน10ล้านตันไว้"ชายชุดเขียว

"สะสิบล้านตัน!!"

เหล่าขุนนางและแม่ทัพ ต่างก็ตกใจกับจำนวนที่มากมายของอาหารที่ต้องการซื้อเพราะการที่จะไปขนาดนั้นต้องใช้ม้าและเกวียนเป็นจำนวนมากในการขนส่งมัน

"ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ พวกเราจะสร้างสาธารณูปโภคให้แลกกับการซื้ออาหารเป็นไงครับ"ชายชุดเขียว

"สาธารณูปโภคงั้นเหรอ ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีมากเลย แต่ว่าข้ารู้มาก่อนว่าวิทยาการของมนุษย์นั้นมีความก้าวหน้าเป็นอย่างมาก และนี่ถือว่าเป็นการดีเลยตอนที่ข้าเห็นเมื่อตอนยังเด็ก ข้าก็ได้ทึ่งไปกับมันและได้แต่ฝันว่าซักวันหนึ่งข้าต้องสร้างสิ่งที่ก้าวข้ามเวทย์มนต์เหมือนกับเผ่ามนุษย์ให้ได้ ต่อให้ถึงแม้จะถูกห้ามเกี่ยวกับเรื่องนี่ก็ตาม"ราชา

จากนั้นราชาก็ได้ยื่นมือเข้ามาจับมือกับชายชุดเขียว

"ได้ ข้าอนุญาต"ราชา

หลังจากนั้นทั้งสองดินแดนก็ได้เริ่มทำการค้าขายทันทีโดยแลกกับระบบสาธรณูปโภคและวิทยาการทางทหารบางส่วนที่สามารถเผยแพร่ได้โดยที่ราชาเชื่อว่าจะทำให้ประเทศของตัวเองสามารถต่อกรกับจักรวรรดิ์พาร์ลอวในอนาคตได้

______________________________________

ตอนต่อไป สงครามที่ใกล้เริ่ม

นิยานเรื่องนี้ผมจะเน้นเล่าหลายมุมมอง หลายบุคคลนะครับ เพราะจะสามารถดระจายบทได้หลากหลายกว่าเน้นตัวละครตัวนั้นมากเกินไป