ทหารไทยตะลุยในต่างโลก

ลำดับตอนที่ #4 : การติดต่อครั้งแรกและสงครามที่ใกล้เริ่ม

อาณาจักรโทปา ดินแดนของเผ่าอมนุษย์ เอลฟ์ คนแคระ

"ว่ายังไงนะ จักรวรรดิ์พาร์ลอวต้องการประกาศสงครามกับเรางั้นเหรอ!!"นายกรัฐมนตรี

นายกรัฐมนตรีของอาณาจักรโทปาและคนอื่นๆในรัฐบาลต่างก็ตกใจกับสิ่งที่ตัวเองได้ยินจากทูตของจักรวรรดิ์พาร์ลอวพูดขึ้นมา

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ก็ใช่สิวะ"ทูต

"ท-ทำไมกัน พวกเราไปทำอะไรให้พวกคุรโกรธเคืองถึงขนาดต้องประกาศสงครามกันขนาดนี้!!?"นายกรัฐมนตรี

นายกรัฐมนตรีถามทูตของจักรวรรดิ์พาร์ลอวด้วยความตกใจปนับแค้นใจนิดๆก่อนที่ทูตของจักรวรรดิ์พาร์ลอวจะพูดออกมา

"ทำไมน่ะเหรอ ข้าจะบอกให้ก็ได้ นั่นก็เพราะพระราชาของพวกแกน่ะ ปฎิเสธจักรวรรดิ์พาร์ลอวที่ต้องการเช่าที่ดินถึง300ปียังไงล่ะ!!"ทูต

นายกรัฐมนตรีและคนอื่นๆในรัฐบาลเมื่อได้ยินคำตอบแบบนั้น ต่างก็โมโหกันใหญ่กับสิ่งที่จักรวรรดิ์พาร์ลอวขอมา เพราะตลอดที่ผ่านมาอาณาจักรโทปาที่ค้าขายพืชผลทางเกษตรกรรมกับจักรวรรดิ์พาร์ลอวต่างก็ขาดดุลการค้าให้กับจักรวรรดิ์พาร์ลอวมาตลอดเพื่อที่จะยอมสวามิภักดิ์ไม่ให้จักรวรรดิ์พาร์ลอวเข้ามายึดดินแดนของตน แต่ช่วงนี้เป็นช่วงที่ผ่านมาจักรวรรดิ์พาร์ลอวได้ทำสงครามกับประเทศต่างๆมากมายจนได้กลายเป็นมหาอำนาจทางด้านตะวันออกเป็นอันดับ4ของโลกจนทำให้ต้องการทรัพยากรเป็นจำนวนมากในการทำสงคราม และอาณาจักรโทปากก็เป็นหนึ่งในเป้าหมายสำคัญที่จักรวรรดิ์พาร์ลอวต้องการมา เนื่องจากดินแดนของอาณาจักรโทปาน้นได้รับการคุ้มครองจากเทพแห่งความอุดมสมบูรณ์ จึงทำให้ทุกที่ของอาณาจักรโทปานั้น สามารถปลูกอะไรก็ได้ซึ่งสิ่งที่ปลูกนั้นจะเจริญงอกงามและไม่มีแมลงมาตอมกัดกินพืชผลให้เสียหาย และแม่น้ำในดินแดนอาณาจักรโทปานั้นสามารถดื่มกินที่ไหนก็ได้โดยไม่ต้องกลัวโรคท้องบิดหรือสิ่งสกปกจากแม่น้ำลำธารจึงถือได้ว่าเป็นดินแดนที่ทุกประเทศต่างก็อยากมี

"ฮึ่ม มันจะมากเกินไปแล้วนะ!!"นายกรัฐมนตรี

"แล้วยังไงล่ะ เพราะอีกอีก1ปีจักรวรรดิ์พาร์ลอวของพวกเราจะยกทัพจำนวน400,000นายบุกเข้ามายึดดินแดนแห่งนี้  ถึงตอนนั้นพวกแกเตียมตัวเตรียมใจถูกปั่นหัวได้เลย ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า!"ทูต

จากนั้นทูตของจักรวรรดิ์พาร์ลอวก็ได้เดินออกไปจากห้องประชุม ทิ้งไว้ให้เหล่าคณะรับบาลต่างก็มีความเครียดเพิ่มเป็นทวีคูน

ทางด้านขแงเจมส์ ตอนนี้ที่ฐานทัพของเขาได้เริ่มมีบ้านเรือนและโรงงานอุตสาหกรรมตั้งนอกฐานทัพ เนื่องจากประชากรที่เขาเสกออกมานั้นมีจำนวนถึง500,000คน และพื้นที่ประเทศในตอนนี้มีประมาณ60,000ตารางกิโลเมตรอันเนื่องมาจากที่แห่งนี้เป็นที่ๆไม่ค่อยมีเผ่าพันธุ์ไหนอยากเข้ามา เนื่องจากเป็นที่รกร้างแถมยังเป็นป่ารกทึบและยังมีมอนเตอร์ดุร้ายอาศัยอยู่เป็นจำนวนมาก และที่แห่งนี้ก็ยังเคยเป็นดินแดนของเผ่ามนุษย์มาก่อน จึงทำให้มีเศษซากอารยธรรมที่พอหลงเหลืออยู่บ้าง จึงทำให้ผู้นำแต่ละอาณาจักรห้ามไม่ให้ประชากรของตนเข้ามาย่างกรายในที่แห่งนี้

"มีรายงานเข้ามาครับ"

"ว่ามาเลย?"เจมส์

เจมส์   ณ ตอนนรี้เขาได้กลายเป็นผู้นำของที่นี่ เขาได้จัดการเอกสารจำนวนมากมายนับไม่ถ้วนถึงแม้เขาจะได้ความรู้จากหนังสือที่อยู่ในหัวเขา แต่เรี่ยวแรงของเขานั้นก็เป็นแค่มนุษย์ธรรมดา จึงทำให้เขาเริ่มรู้สึกเหนื่อล้าไปกับมัน

"เนื่องจากตอนนี้สัวต์ป่าอสูรที่เราได้กำจัดไป ทางเราได้ลองนำเนื้อของมันมารับประมานดูก็พบว่ามันมีรสชาติที่อร่อยพอๆกับเนื้อวากิวมาก และตอนที่เอาไปปรุงมันก็ยิ่งเพิ่มรสชาติขึ้นไปอีกครับ"

ทหารนายนั้นได้เล่าบรรยายสรพรรคุณของเนื้ออสูรที่ได้นำมารับประทาน ก่อนจะตัดบทพูดและรายงานอีกเรื่อง

"ตอนนี้เครื่องบินตรวจการp3cได้ค้นพบอาณาจักรแห่งหนึ่งครับ ซึ่งดูจากภูมิประเทศแล้ว ดินแดนแห่งนี้มีการทำเกษตรกรรมกันเป็นจำนวนมาก มากว่าพื้นที่ของประเทศเราอีกครับ"

พอเขาได้ยินแบบนั้นเขาก็เบิกตากว้างขึ้นมาราวกับกำลังตกใจกับสิ่งที่เขาได้ยินจากทหารนายนั้น

"ไม่น่าเชื่อ ฟังจากที่พูดแล้วดูเหมือนว่าดินแดนแห่งนี้น่าจะอุดมสมบูรณ์มาก จนแทบไม่มีแมลงมาคอยรบกวนพืชผลทางการเกษตรเลยสินะ"เจมส์

เจมส์ได้ทำท่าครุ่นคิดอยู่ซักพัก ก่อนจะนึกบางอย่างขึ้นมาได้

"จริงสิทำไมไม่ลองไปเจริญสัมพนธ์ไมตรีทางการทูตกับทางนั้นดูก่อนล่ะ'เจมส์

"เจริญสัมพนธ์ไมตรีทางการทูตงั้นเหรอครับ"

"ใช่ เพราะตอนนี้เรามีพื้นที่ไม่พอสำหรับการทำเกษตรกรรม เเละนี่ก็เป็นโอกาสที่ดีเลยที่จะสร้างความสำพันธ์กับทางนั้น'เจมส์

"แต่ท่านครับ มันจะไม่เป็นไรงั้นเหรอครับ"

"ไม่เป็นไรหรอก แต่เพื่อการนั้นเราต้องปกปิดตัวตนของราก่อน"เจมส์

"ทราบแล้วครับ"

วันต่อมาทางด้านอาณาจักรโทปา

ตอนนี้ก็เป็นวันที่เหล่าชาวเมืองต่างก็ทำหน้าที่ของตัวเองตามปกติเป็นประจำ บ้างก็ทำมาค้าขายบ้างก็กำลังรับเหมาก่อสร้างอยู่

ฟิ้ว....

"วันนี้สภาพอากาศดีมาก ไม่มีไวเวิร์นของข้าศึกจากต่างแดนแถมผลผลิตก็ยังอุดมสมบูรณ์ดี"

วันนี้ก็เป็นวันที่เหล่าอัศวินมังกรต่างก็ทำหน้าที่บินลาดตระเวนกันตามปกติ สายลมได้พัดผ่านร่างของอัศวันมังกรนายหนึ่งราวกับกำลังต้อนรับเขาอยู่ 

ระหว่างที่อัศวินนายนี้กำลังลาดตระเวนอยู่ จู่ๆเขาก็ได้ยินเสียงบางอย่าง เสียงนั้นเป็นเสียงที่อัศวินนายนี้ไม่คุ้นเคยเป็นอย่างมาก เขาได้ลองตั้งใจฟังถี่ๆ ก่อนจะพบว่าได้มีวัตถุสีขาวบางอย่างกำลังพุ่งมาทางนี้ด้วยความเร็วสูง

อือ........

"น-นั่นอะไรกันไวเวิร์นงั้นเหร-

ฟ้าว!!!!

สิ่งนั้นได้บินผ่านอัศวินนายนี้ไปด้วยความเร็วที่น่าเหลือเชื่อ อัสวินนายนี้ที่เห็นดับนั้นต่างก็ตกใจเป็นอย่างมาก จากนั้นเขาก็ได้บอกหอบังคับการผ่าานทางวิทยุเวทมนต์

"รายงานครับ ตอนี้ผมได้พบวัตถุบางอย่างที่ไม่ใช่มังกนหรือไวเวิอร์กำลังบินมาทางนี้ครับ!!"

นายพลของหอบังคับการ เมื่อได้ยินแบบนั้นเขาก็ได้รีบถามอัสวินนายนั้นทันที

"บอกลักษณะมันมาซิ!!"

มันมีสีขาวรอบตัว แถมยังไม่กระพือปีกอีกครับ!!"

"ว-ว่ายังไงนะ!!!"

เมืองหลวงของอาณาจักรโทปา

ในตอนนี้ที่เมืองหลวง ต่างก็สงบสุขราวเหมือนกับในทุกๆวัน ยามเช้าผู้คนในเมืองต่างก็ออกจากบ้านมาทำงานและหน้าที่ของตนกัน

"อืม เป็นอย่างงั้นเองสินะ"

พระราชาของอาณาจักรโทปา ผู้ขึ้นชื่อเรื่องการบริหารปกครองประเทศที่เต็มเปี่ยมไปด้วยคุณธรรมและยังเป็นที่รักของประชาชน กำลังนั่งคุยกับเหล่าเสนาธิการรวมถึงนายกรัฐมนตรีดะนอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาด้วยท่าทางที่ตึงเครียด

"ไม่มีทางอื่นเลยเหรอครับที่จะสามารถเลี่ยงสงครามกับจักรวรรดิ์พาร์ลอวได้"นายก

นายกรัฐมนตรี ในตอนนี้เขาดูมีท่าทางกระวนกระวายเป็นอย่างมากเนื่องจากพระราชาได้ปฎิเสธการครอบครองของจักรวรรดิ์พาลอวที่ต้องการครอบครองดินแดนแห่งนี้เนื่องจากต้องการทรัพยากรอาหารไปกับการทำสงครามกับประเทศฝ่ายตรงข้าม และรวมถึงต้องการเกณฑ์ประชากรของอแระเทศนี้ไปเป็นกำลังรบให้กับตัวเองจนพระราชาที่ได้ยินแบบนั้นถึงกับโกรธเป็นอย่างมาก เลยสั่งไล่ทูตของจักรวรรดิ์พาร์ลอวออกไป

"คงมีแต่ต้องยอมรับเท่านั้นแหละ เพราะกำลังทหารของประเทศเรามีไม่มากพอที่จะไปต่อกรกับพวดนั่นหรอก"พระราชา

ในระหว่างที่เขากำลังสนทนากันอยู่ ได้เกิดเสียงวิ่งอยู่ทางด้านนอกประตูก่อนที่แระตูนั้นจะถูกผลักออกมาอย่างแรง พร้อมกับร่างของชายคนหนึ่งที่วิ่งมาอย่างทุรนทุราย

"เกิอะไรขึ้น! ทำไมถึงได้รีบวิ่งมาอย่างนั่น!?"

นายกรัฐมนตรีได้ถามชายคนนั้น

"มีเหตุจำเป็นที่ต้องรายงานครับ ตอนนี้ได้มียานพาหนะสีขาวไม่ทราบชนิดกำลังบินมาที่เมืองหลวงครับ!!"

"ว-ว่ายังไงนะ!!"

ทุกคนที่อยู่ในห้องนี้รวมถึงพระราชาต่างก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่ชายคนนี้เล่ามา ก่อนจะถามออกไป

"ใช่ไวเวินร์หรือเปล่า แล้วมันมากี่ตัวล่ะ?"

"มาตัวเดียวครับตอนนี้-

อือ.....อือ........

เสียงดังสนั่นบนท้องฟ้าราวกับท้องฟ้ากำลังพิโรธ เหล่าชาวเมืองรวมถึงผู้คนในคณะรัฐบาลต่างก็รีบออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น ก่อนจะหันขึ้นไปมองดู

"น-นั่นมันอะไรกัน!!!?"

พระราชารวมถึงคณะรัฐบาล ได้มองสิ่งนั่นด้วยความสงสัยและหวาดกลัวไปด้วยเนื่องจากเสียงของมันดังมากถึงแม้จะอยู่ไกลก็ตาม

"แล้วหน่วยอัศวินล่ะไปไหนดันหมด!?"นายก

"หน่วยอัศวินพยายามไล่ตามมันแล้วครับแต่ก็ไล่ตามไม่ทันเนื่องจากมันเร็วมาก!!!"

จากนั้นไม่นานสิ่งๆนั้นก็ได้บินสูงขึ้นไปอีกก่อนที่จะหายลับไปในท้องฟ้า

"มันไปแล้วสินะ"

ป้อมปราการเมืองเขตชายแดน

"พวกแกเป็นใครกัน บอกจุดประสงค์ของพวกแกมา!!!"

"นั่นมันรถม้าอะไรวะ!?"

ทหารที่เฝ้าป้อมปราการได้ตวาดเสียงใส่สิ่งหนึ่งที่จอดอยู่ทางด้านหน้าของประตูเมือง จากนั้นไม่นานก็มีคนเดินออมาจากสิ่งนั้น

"มันออกมาแล้ว ทุกนายเตรียมธนู-

"เดี่ยวก่อน!!!"

ทันใดนั้นก็มีเสียงหนึ่งตะโกนบอกให้พวกเขาหยุด ซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นผู้บัญชาการหญิงของที่แห่งนี้ จากนั้นทหารทุกนายก็ลดธนูลง

"พวกเจ้ามาที่นี่ เพื่อจุดประสงค์อะไร!?"

ผู้บัญชาการได้ตะโกนถามบุคคลเสื้อเขียวคนนั่นออกไป ไม่นานบุคคลเสื้อเขียวคนนั้นก็เริ่มออกมา

"พวกเรามาที่นี่เพื่อต้องการเจริญสัมพันธ์ไมตรีทางการทูตกับพวกคุณเท่านั้น พวกเราไม่ได้มีเจตนาร้าย"

ชายเสื้อเขียวคนนั้นพูดออกมา แต่ผู้บัญชาการคนนั้นก็ยังไม่ปักใจเชื่อซักเท่าไหร่

"หึ มาเจริญสัมพันธไมตรีงั้นเหรอ ก็ได้แต่ถ้าอยากจะเข้าเมืองชายแดนมา พวกเจ้าต้องเปิดเผยใบหน้าของพวกเจ้าซะ!!!"

ผู้บัญชาการได้สั่งให้ชายชุดเขียวทั้งหมดเปิดหน้ากากที่เขาสวมอยู่ ไม่นานนักชายชุดเขียวทั้งหมดก็พยักหน้าใส่กันก่อนจะเปิดหน้ากากและถอดหมวกออกมา ซึ่งเผยให้เห็นใบหน้าที่เผ่าพันธุ์ในโลกนี้ต่างรู้จักกันเป็นอย่างดีจากการที่พวกเขาได้ถูกสอนกันมาตลอดช่วงพันปี

"ม-ไม่จริงน่า น-นั่นมัน มะมะมนุษย์

เป็นไปได้ยังไงกัน พวกเขาสูญพันธุ์ไปแล้วนิ!!!!

______________________________________

ตอนต่อไป เมืองชายแดนและการทูต