"ไปก่อนนะคร้าบ"เบน
"จ้ะไปดีมาดีนะลูก"แม่
วันนี้เป็นวันแรกที่โรงเรียนของเบนเปิดเทอม แน่นอนว่ามันทำให้เบนตื่นเต้นเป็นอย่างมากที่จะได้เห็นโรงเรียนของตัวเองในต่างโลก
"รีบๆขึ้นรถได้แล้วเบน พี่กับน้องของลูกรออยู่ที่รถแล้วนะ"พ่อ
"คร้าบ"เบน
เบนรีบเข้าไปข้างในรถและนั่งที่ของตัวเอง เบนมองไปรอบๆตัวรถก่อนจะพบว่าภายในตัวรถนั้นมีรูปลักษณ์ที่แปลกตาสำหรับเขาเป็นอย่างมากอีกทั้งยังเหมือนกับรถในยุค1940ไม่มีผิดและความเร็วสูงสุดของรถยังอยู่ที่60กิโลเมตรอีกด้วย
การเดินทางนั้นเป็นไปอย่างราบรื่น เบนมองไปข้างนอกตัวรถก่อนจะพบกับสิ่งที่ไม่เคยเห็นมาก่อนไม่ว่าจะเป็น แมวที่มีรูปร่างคล้ายกับมนุษย์เดินไปเดินมาภายในเมือง รวมถึงยังมีเผ่าคนแคระ เผ่าเอลฟ์ เผ่ามนุษย์หมาป่า เผ่ามนุษย์แมว เผ่าวิหคและเผ่าฮาร์ปี
เอี๊ยด
"มาถึงโรงเรียนแล้ว ลงรถได้เลย"พ่อ
รถของพ่อเบนมาถึงโรงเรียนภายใน15นาที เบนและพี่สาวรวมถึงน้องสาวของเขาก็ลงจากรถก่อนที่พ่อของเบนจะขับรถกลับไป
"นี่น่ะเหรอโรงเรียนในต่างโลก!"เบน
เบนยืนจ้องโรงเรียนของตัวเองในชาติก่อนมันทำให้เขานึกถึงสมัยที่ยังเป็นเด็กตอนที่เขายังเป็นแค่เด็กซื่อๆคนหนึ่งที่โดนรังแกอยู่บ่อยๆ จนทำให้พี่สาวของเบนที่เก่งเรื่องยูโดและมวยไทยต้องมาคอยสั่งสอนพวกที่มารังแกอยู่บ่อยๆ
"นี่เบน! ยื่นเหม่ออะไรอยู่รีบๆไปเข้าห้องของตัวเองได้แล้วเดี๋ยวจะสายเอา"พี่สาว
พี่สาวเบนตะโกนเรียกเบนที่ยื่นเหม่ออยู่
"ค-ครับพี่!"เบน
เบนที่ได้ยินก็รีบเดินเข้ามาในโรงเรียนก่อนที่ผู้เป็นพี่สาวจะพูดกับเบนไป
"ถ้าพวกนั้นมารังแกนายอีก บอกพี่ได้เลยเดี๋ยวเจอเวทย์ไฟอันร้อนแรงของพี่เผาพวกนั้นให้เหี้ยนเลยคอยดู!!!"พี่สาว
เบนที่ได้ยินพี่สาวตัวเองพูดแบบนั้นทำให้เขารู้ว่าประวัติศาสตร์บางอย่างยังเหมือนเดิมถึงแม้ในตอนนี้จะอยู่ในต่างโลกก็ตามต่ก็ต่างเพียงเล็กน้อยเท่านั้นส่วนทางน้องสาวของเบนนั้น ในโลกเก่าที่เบนอยู่เธอเป็นเด็กที่อารมณ์ดีเข้ากับผู้อื่นได้ง่ายเช่นเดียวกันกับในโลกนี้ น้องสาวของเบนเข้ากับผู้อื่นได้อย่างง่ายดายและที่สำคัญยังเป็นที่นิยมในหมู่ชายในโรงเรียนรวมถึงพี่สาวของเขาด้วย
"ไงเบน!!"
"ไงไอ้เบน!"
เสียงหนึ่งเรียกชื่อของเบนจนทำให้เบนหันหน้าไปก่อนที่เขาจะพบกับคนหนึ่งที่ดูคุ้นเคยเป็นอย่างมาก แต่ทว่า
"ค-แคลร์ อ-ไอ้โบ๊ต!!!!"เบน
เบนได้เห็นเพื่อนสมัยเด็กตัวเองอีกครั้งในโลกนี้แต่ทว่าตัวเพื่อนของเบนนั้นกลับเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือราวกับไม่ใช่คนเดียวกันที่สำคัญยังมีหูสัตว์อีกด้วย
"หวัดดีจ้าเบน ไม่ได้เจอกันตั้ง2เดือนเลยน้า"แคลร์
"สวัสดีพวก"โบ๊ต
"เอ่อ สวัสดีแคลร์ ไอ้โบ๊ต"เบน
เบนกล่าวสวัสดีแคลร์และโบ๊ตพลางจ้องมองหูที่อยู่ข้างบนหัว
"เอาล่ะไปหาอะไรกินกันเถอะ!!"แคลร์
"จริงด้วย"โบ๊ต
ว่าแล้วแคลร์ก็จูงมือของเบนแล้วรีบเดินไปก่อนที่โบ๊ตจะเดินตามไปด้วยเช่นกันก่อนจะเผยให้เห็นด้านหลังของแคลร์และโบ๊ตที่มีหางโผล่ออกมาซึ่งแน่นอนว่ามันทำให้เบนรู้ได้ทันทีว่าเพื่อนสมัยเด็กตัวเองเป็นเผ่ามนุษย์หมาป่า
ระหว่างนั้นเองก็มีรถคันหนึ่งมาจอดที่หน้ารร ก่อนที่จะมีคนหนึ่งลงมาจากรถ
"ผมไปเรียนก่อนนะคุณเซบาสเตียน"
"ขอรับ ตั้งใจเรียนเวทย์มนต์ให้ดีนะครับ งั้นกระผมขอตัวก่อนครับ"
จากนั้นพ่อบ้านที่เป็นคนมาส่งของส่งก็ขับรถกลับไปก่อนที่นักเรียนชายคนดังกล่าวจะเดินเข้าไปในโรงเรียน ก่อนที่จะเดินผ่านตัวเบนไป
"หืม"เบน
เบนรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ผ่านหน้าเขาไปก่อนจะพบกับสิ่งหนึ่งที่เขารู้จักเป็นอย่างดี และกำลังจะตะโกนออกไป
"สมิ-
อุ๊บ!
เบนหยุดพูดชื่อหนึ่งขึ้นมา และแน่นอนว่ามันสร้างความสงสัยให้กับเพื่อนทั้งสองของเบนที่ได้ยินเบนกำลังจะตะโกนพูดอะไรบางอย่างแต่ก็เงียบไป
"เบน เมื่อกี๊นายกำลังจะพูดอะไรอยู่เหรอ?"แคลร์
แคลร์ถามเบนพร้อมกับเอียงคอไปด้วย
"ม-ไม่มีอะไร เมื่อกี๊แค่ยุงมากัดที่ขาเฉยๆ (เมื่อกี๊เกือบเรียกสมิงค์ของมาแล้วมั้ยล่ะเพราะว่าช่วงเวลานี่เรายังไม่รู้จักกันเลย ขืนเรียกไปมีหวังเรื่องยาวแน่ๆ)"เบน
เบนพูดในใจก่อนจะเดินตามเพื่อนตัวเองไป
ด้านของสมิงค์ในโลกนี้ เขาได้ยินเสียงเหมือนคนเรียกชื่อเขาก่อนที่สมิงค์นั้นจะหันกลับไปดู
"เอ เมื่อกี๊ใครเรียกเรากันทั้งๆที่โรงเรียนแห่งนี้ไม่น่าจะมีใครรู้จักเรานิ สงสัยคงหูฝาดไป"สมิงค์
สมิงค์ที่คิดว่าหูฝาดไปจึงเลิกสนใจและไปเข้าห้องเรียนของตัวเอง
หลังจากที่เบนทานอาหารเสร็จเขาและเพื่อนทั้ง2ก็ไปที่ห้องเรียนของตัวเอง ภายในห้องนั้นมีนักเรียนอยู่31คน และทุกคนต่างก็มีหลากหลายสายพันธ์ มีเพียงแค่เบนเท่านั้นที่เป็นเผ่ามนุษย์คนเดียวภายในห้อง
"อืม...รู้สึกประหม่ายังไงไม่รู้แหะ"เบน
"สวัสดีเบน"
นักเรียนคนหนึ่งในห้องเรียกเบนก่อนที่เบนจะหันหน้าไปหาคนที่เรียกเขา
"สวัสดีจอย"เบน
เบนกล่าวสวัสดีเพื่อนตัวเองอีกคนที่ชื่อจอยที่สำคัญ ตอนนี้เธอกลายเป็นเผ่าเอลฟ์ไปแล้วแน่นอนว่าเบนที่เพิ่งมาถึงโลกนี้ได้ไม่นานก็ยังไม่ชินกับเพื่อนตัวเองที่เปลี่ยนไปอยู่ดี และหลังจากนั้นเพื่อนๆทุกคนภายในห้องก็กล่าวทักทายเบนกันหมด สาเหตุก็เนื่องมาจากเบนเป็นเผ่ามนุษย์เพียงคนเดียวภายในห้องจึงทำให้เพื่อนๆทุกคนภายในห้องต่างสนใจเบนไม่น้อยที่มีเผ่ามนุษย์นเดียวภายในห้อง
"ครูมาแล้ว!"
หัวหน้าห้องหญิงเผ่าเอลฟ์ใส่แว่นหนาเตอะตะโกนบอกทุกคนภายในห้อง
ไม่นานนักครูเผ่าแม่มดก็เข้ามาในห้อง ซึ่งแน่นอนว่าครูคนนี้เป็นจอมเวทย์ระดับสูง แต่ก็ยังมีการสอนวิชาอื่นๆนอกจากเวทย์มนต์เช่น ภาษาอังกฤษ คณิตศาสตร์ สัมคมศึกษาเป็นต้น
"เอาล่ะนักเรียน วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของโรงเรียนซึ่งแน่นอนว่านักเรียนบางคนที่มาใหม่อาจจะไม่คุ้นเคยกับโรงเรียนซักเท่าไหร่แต่ซักพักก็จะคุ้นเคยไปเอง"
ครูคนนั้นพูดกับนักเรียนใหม่บางคนที่เพิ่งย้ายมาใหม่ จากนั้นก็เขียนตัวเองบนกระดาน
"ครูมีชื่อว่า นันทดา ศรีวันชัย และชื่อเล่นครูคือบี จริงๆจะเรียกครูว่าครูบีก็ได้นะ"
การแนะนำตัวของครูบีเป็นไปไปอย่างรวดเร็วก่อนจะเขียนบางอย่างลงในกระดานซึ่งไม่ใช่อะไร แต่เป็น
"วันนี้ครูจะมาสอนวิชาคณิตศาสตร์ให้กับพวกเธอกันจ้ะ"ครูบี
"เห๋!!!"
เหล่านักเรียนต่างตกใจกับสิ่งที่ครูจะสอนอันเนื่องมาจากวิชาคณิตศาสตร์เป็นวิชาที่คนในโลกเวทย์มนต์แห่งนี้บอกว่ายากเป็นอย่างมากเพราะในจะสมการที่ซับซ้อนและการคูณการหารอีก
"โปรดเงียบก่อน ครูจะไม่ยัดเนื้อหายากๆให้นักเรียนในตอนนี้ แต่จะค่อยๆทำเป็นขั้นเป็นตอนเอาล่ะมาเริ่มกันเลย"ครูบี
และแล้วการสอนก็เป็นไปอย่างราบรื่น แต่นักเรียนบางคนถึงกับเกือบเป็นลมเพราะเจอการหารเข้าไปซึ่งเป็นสิ่งที่ยากมากสำหรับพวกเขาแต่สำหรับเบนนั้น
"เอ่อ มันยากขนาดนั้นเลยเหรอวะ?"เบน
เบนพูดอยู่ในใจเพราะการเรียนคณิตศาสตร์ในต่างโลกครั้งแรกของเบนทำให้เบนรู้ว่าหลักสูตรคณิตศาสตร์ในโลกนี้มันเหมือนกับเด็กประถมไม่มีผิด
ในที่สุดการเรียนในวันแรกของเบนก็จบลงเขากลับบ้านพร้อมกับพี่สาวและน้องสาว
ตอนค่ำภายในเวลา1ทุ่ม เบนได้ทานอาหารพร้อมหน้าพร้อมตากับครอบครัวและเปิดทีวีเวทย์มนต์ดูไปด้วย ช่วงแรกก็ยังเป็นแค่ข่าวทั่วๆไปแต่ระหว่างนั้นเองจู่ๆทีวีก็ตัดภาพไปที่ข่าวๆหนึ่ง
ปิ๊บ!
"อ้าวเกิดอะไรขึ้น?"พ่อ
พ่อของเบนที่กำลังดูข่าวอยู่ได้ทำสีหน้างงงวย
"สงสัยคงจะเป็นข่าวด่วนละมั้งคะคุณปกติไม่เคยเจอแบบนี้บ่อยซักเท่าไหร่"แม่
ไม่นานจากนั้นภาพในข่าวก็ฉายไปที่บุคคลกลุ่มหนึ่งที่แต่งตัวดูหรูหราพร้อมกับมีบอดี้การ์ดที่เดินตามหลังมาเป็นจำนวนมาก ก่อนที่นักข่าวที่รออยู่จะรีบถ่ายรูปกัน
แชะ
แชะ
แชะ
แชะ
เสียงถ่ายรูปดังไปทั่วทั้งบริเวณพร้อมกับนักข่าวหลากหลายเผ่าพันธ์กำลังบรรยายข่าว
"ข่าวใหม่ในวันนี้สดๆร้อนๆเลยค่ะเมื่อวานนี้รังของก็อปลินได้ถูกทำลายลงเป็นที่เรียบร้อยแล้วค่ะแต่ยังไม่พอนะคะซึ่งจากการที่รังถูกทำลายในครั้งนี้ได้มีผู้รอดชีวิตออกมาด้วยค่ะซึ่งพวกเธอได้บอกว่าในระหว่างที่พวกเธอกำลังพบกับความสิ้นหวังจู่ๆก็ได้มีชายใส่ชุดแปลกๆปริศนาคนหนึ่งและชายคนนั้นเขาจัดการกับจอมเวทย์ของเผ่าก็อปลินได้ก็ได้ง้างกรงเหล็กออกมาอย่างง่ายดายพร้อมกับปล่อยพวกเธอออกไปพและใช้พลังประหลาดรักษ์าพวกเธอจนหายดีเป็นปกติแต่ก็ได้มีพยานอยู่สองคนที่ได้เห็นหน้าตาของเขาแบบจังๆนั่นก็คือองค์หญิงฟรอเซ่แห่งอาณาจักรเผ่าแมวพร้อมอัศวินสาวด้วยค่ะ"
จากนั้นก็มีอัศวินสาวคนดังกล่าวเดินมาให้สัมภาษณ์
สวัสดีค่ะทุกๆท่านดิฉันคืออัศวินของท่านฟรอเซ่เมื่อวานมานี้ในระหว่างที่พวกเรากำลังตกอยู่ในจุดแห่งความสิ้นหวังนั้นในระหว่างนั่นเองก็ได้มีชายคนหนึ่งที่การแต่งตัวของเขาดูประหลาดเป็นเป็นอย่างมากแต่ว่าดิฉันก็เห็นเขาได้ไม่นานหรอกเพราะดันสลบไปก่อนแต่พอผ่านไปซักพักดิฉันก็ตื่นขึ้นมาก็พบว่าร่างกายของดิฉันได้ถูกรักษาไปเรียบร้อยพร้อมกับเอ่อ.................
พรหมจรรย์ของดิฉันด้วยค่ะ"
เธอไม่พูดพร่ำทำเพลงเธอก็ได้เปิดหน้าต่างสถานะขึ้นมาเพื่อให้ผู้สื่อข่าวและสื่อมวลชนให้ได้ทราบเพราะว่าผู้หญิงที่ถูกข่มขืนไปแล้วนั้นจะไม่ถูกยอมรับจากสังคมและถูกไล่ออกไปจากเมืองด้วย
"มะมะไม่น่าเชื่อเลยค่ะว่าจะเป็นความจริงแบบนี้ผู้ชายคนนั้นจะต้องเป็นผู้มีพลังเวทย์รักษาสูงอย่างแน่นอนโดยไม่ต้องสงสัยเลยค่ะ
ต่อไปคราวนี้จะเป็นตาที่องค์หญิงฟรอเซ่ได้พูดออกมาบ้างเชิญเลยค่ะ"นักข่าว
ทางด้านของเบนที่ดูข่าวอยู่ เขาก็ทำหน้าอึ้งออกมานิดๆเพื่อไม่ให้คนในบ้านจับสังเกตได้
"ไม่นึกเลยว่าเทคโนโลยีสมานแผนที่ใช้ไปมันจะไปรักษาเยื่อพรหมจรรย์ด้วย แบบนี้ถือว่าเป็นความรู้ใหม่เลยนะเนี่ย"
(เบนพูดในใจ)
"สวัสดีทุกคนคงจะรู้ชื่อของดิฉันแล้วสินะคะพร้อมกับเรื่องที่อัศวินประจำตัวของดิฉันเล่ามาด้วยแต่ว่าในครั้งนี้มันต่างกันออกไปนิดหน่อยค่ะ"ฟรอเซ่
"ต่างกันออกไปหมายความว่ายังไงเหรอค่ะ?"นักข่าว
"เขา........จับหูและลูบหูของดิฉันไปด้วยค่ะ"ฟรอเซ่
"วะว่ายังไงนะคะ!!!!!แบบนี้มันชักจะเลยเถิดไปใหญ่แล้วนะคะผู้ชายคนนั้น!!!"นักข่าว
เมื่อนักข่าวและทุกคนที่ดูข่าวพอได้ยินแบบนั้นถึงกับด่าทอชายปริสนาคนนั้นกันใหญ่
"โอ้ว......มายก็อด"พ่อ
"อี๋ พวกคิโม่ย"พี่สาว
"พวกลามก"น้องสาว
"แหมตอนแรกแม่นึกว่าจะเป็นสุภาพบุรุษที่ไหนได้"แม่
"เอ่อ....แล้วมันเกี่ยวกันยังไงเหรอครับการจับหูนั่นหน่ะ?"เบน
แม่ของเบนที่ได้ยินเบนพูดแบบนั้นถึงกับหันหน้ามาด้วยอาการตกใจ
"เอ๊า
นี่ลูกไม่รู้เลยหรือยังไงน่ะว่าการจับหูหน่ะมันมีแต่ครอบครัวหรือคนรักเท่านั้นแหละแต่ว่าแบบนี้มันไม่ใช่หน่ะสิเล่นฉวยโอกาสตอนทีเผลอชัดๆ"แม่
แม่ของเบนพูดกับเบนด้วยท่าทางที่โมโห
"พอเถอะๆแม่
ว่าแต่ลูกคิดว่าองค์หญิงคนนั้นน่าคุ้นๆมั้ย"พ่อ
"ใครเหรอครับพ่อ?"เบน
"เห้อ....นี่ลูกลืมไปแล้วหรือไงว่าองค์หญิงคนนั้นหน่ะคือเพื่อนสนิทคนข้างบ้านของลูกเมื่อสมัยเด็กไม่ใช่เหรอลืมไปได้ยังไงกันเจ้าลูกคนนี้"พ่อ
เบนที่ได้ยินก็ได้สีหน้าอึ้งและตกใจ เพราะไม่คิดเลยว่าองค์หญิงคนนั้นจะเป็นเพื่อนสมัยเด็กของตัวเองเมื่อเบนมองดูอีกรอบเพื่อความแน่ใจเบนก็นึกถึงเธอคนนั้นขึ้นมาได้ทันทีก่อนจะอุทานอยู่ในใจ
"ไอ้!
.
.
.
.
.
ชิบ!
.
.
.
.
.
หาย!!!"เบน
___________________________
ตอนต่อไปสร้างฐานทัพ
------------------------:เพจจร้า:-----------------------
ความคิดเห็น