Life of Destiny

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

 

เมื่อในอดีตกาล โลกนี้เคยเฟื่องฟูไปด้วยมนตราเวทมนต์ มีผู้คนจำนวนมากเรียนรู้ศึกษาพลังที่แอบแฝงอยู่ทั่วมุมของธรรมชาติ เวทมนต์ในสมัยนั้นเปรียบเสมือนเทคโนโลยีที่ล้ำหน้า พลังเหล่านั้นสามารถช่วยให้การดำเนินชีวิตประจำวันราบรื่นและสะดวกสบาย และพลังเหล่านั้นสามารถใช้ในทางที่ถูกและผิด แต่ต่อมามีกลุ่มคนที่ไร้ซึ่งพลังอันมหัศจรรย์นั้นลุกขึ้นและสร้างสรรค์สิ่งต่างๆขึ้นมาทดแทนพลังนั้น ซึ่งพวกเขาเรียกมันว่า เทคโนโลยี

 

เทคโนโลยีในคราแรกที่เหล่านักเวทมนตราเห็นมันก็เป็นเพียงแค่เครื่องมือซึ่งผู้คนชั้นต่ำสร้างขึ้นเพื่อลดความอ่อนด้อย แต่หารู้ไม่ว่าคนพวกนั้นสามารถสร้างเทคโนโลยีให้เจริญก้าวอย่างรวดเร็วภายในไม่กี่ปี และที่สุดแล้วฝันร้ายของผู้มีพลังวิเศษก็มาถึง มีการออกมาตรการอนุญาตให้สังหารมนุษย์ทุกคนที่พิสูจน์ได้ว่ามีพลังวิเศษ แม้เหล่าจอมเวทจะมีพลังที่น่าอัศจรรย์แต่ก็ไม่อาจจะต้านทานการโจมตีด้วยเทคโนโลยีอันล้ำสมัยซึ่งมีอานุภาพรุนแรงกว่า และมีการรักษาความปลอดภัยทุกๆด้าน อาวุธที่เรียกว่าปืน เพียงแค่ใช้นิ้วเหนี่ยวไกครั้งเดียวก็สามารถสังหารนักเวทได้อย่างง่ายดายโดยที่คนๆนั้นไม่ทันได้เอ่ยปากร่ายเวทเลยแม้สักคำเดียว

 

การไล่ล่าสังหารผู้ที่มีพลังวิเศษดำเนินไปอย่างรวดเร็ว ไม่ว่าพวกเราจะหนีไปไกลแค่ไหนก็ถูกตามจับได้และถูกสังหารในที่สุด แม้กระทั่งเราคิดว่าหนีไปที่ๆปลอดภัย แต่ท้ายที่สุดก็มีจุดจบเช่นเดียวกัน พวกคนไร้เวทมนต์ใช้ความสามารถของเครื่องมืออันล้ำยุคตรวจจับพวกเราจนเจอด้วยสิ่งประดิษฐ์ที่เรียกว่า ดาวเทียม พวกเราที่ยังคงเหลือรอดไม่มีทางที่จะหนีต่อไป และในเวลานั้นเรียกได้ว่า เป็นวันดับสลายของยุคเวทมนต์อันยิ่งใหญ่

 

แต่น่าแปลกที่ฉัน ยังรอดชีวิตอยู่ และไม่ถูกไล่ล่าดั่งครอบครัว ในตอนนั้นฉันอายุเพียง 8 ปี บริบูรณ์ อาจเป็นเพราะพลังเวทมนต์ยังอ่อนอยู่พวกเขาจึงตามจับตัวฉันไม่ได้ ฉันพยายามเอาชีวิตรอดท่ามกลางสังคมที่แตกต่าง ไม่มีเวทมนต์อีกแล้ว มีแต่เพียงเครื่องจักรรูปร่างประหลาดเดินกันให้แซด ฉันไม่อาจจะใช้เวทมนต์ช่วยเหลือนำทางได้เพราะกลัวว่าจะถูกพวกเขาตามเจอ ในเวลานั้นฉันอ่อนเพลีย และอ่อนกำลัง ฉันหมดสติไปโดยที่ไม่ทันได้รู้ตัว พอรู้ตัวอีกทีฉันได้มาเติบโตในกองทัพพิทักษ์อาณาจักรแล้ว

 

ฉันถูกฝึกฝนให้เป็นดั่งนักรบ ทั้งที่ฉันเป็นเพียงผู้หญิงที่บอบบาง ทั้งชีวิตไม่เคยจับอาวุธที่หนักอึ้งซึ่งทำด้วยโลหะ ฉันต้องทำความเข้าใจกับสิ่งใหม่ๆ ดาบ หอก กระบอง มีด และ ปืน นอกจากนี้ฉันถูกจับส่งไปฝึกทั้งภายในร่มและภาคสนาม บ่อยครั้งที่ฉันเป็นลมล้มพับไป และบ่อยครั้งที่ฉันถูกจับไปกักบริเวณเพราะความอ่อนแอ ฉันเป็นนักเวท ฉันเป็นผู้วิเศษ ไม่ใช่นักรบเดินดินอย่างพวกแก

 

ครั้งหนึ่งฉันถูกส่งไปปล่อยป่า ให้เอาชีวิตรอดให้ได้ภายในป่าที่เต็มไปด้วยสัตว์ร้ายบ้าเลือด ไม่ใช่ฉันเพียงคนเดียวที่ถูกส่งตัวไป มีเพื่อนๆฉันอีกเป็นร้อยที่ต้องก้าวไปเข้ากินนอนในป่าที่อันตราย ฉันกลัวมาก ฉันไม่กล้าที่จะก้าวเดินตามเพื่อนๆ และทุกๆวันพวกเราต้องต่อสู้กับสัตว์ป่าที่ดุร้าย ฉันอาศัยอยู่ในป่านั้นเป็นเวลา 2 ปีเต็มๆ ฉันโชคดีกว่าเพื่อนๆค่อนกองทัพที่ยังรอดชีวิตอยู่ได้ ไม่อดตาย และไม่ถูกฆ่า ฉันกลับมาในกองทัพอีกครั้ง ในวัย 16 ปี พร้อมกับเพื่อนๆที่ยังรอดชีวิตอยู่กว่าสิบคน หัวหน้าของฉันพอใจกับผลงานมาก และพวกเราถูกแต่งยศให้เป็นเกียรติ ในเวลานั้นกระมังที่ฉันเริ่มสนใจยุคใหม่เช่นนี้

 

ต่อมาฉันต้องฝึกฝนภายในกองทัพตลอดโดยหนึ่งสัปดาห์ พวกเราได้นอนเพียง สามวัน ได้กินอาหารเพียงห้ามื้อ พวกเราถูกฝึกยิ่งกว่าสัตว์ในโรงละครเสียอีก เมื่อพลาดพลั้งก็ถูกทำโทษทรมานจนสาหัส ไม่มีการรักษาแผล พวกเราถูกสอนให้รู้จักอาวุธเครื่องป้องกัน และแผนการต่อสู้ต่างๆ ฉันค่อนข้างสนใจ ดาบ และ ปืน เป็นอย่างยิ่ง อาวุธทั้งสองชิ้นนี้แตกต่างกันแต่ในสายตาฉัน มันเข้ากันได้ดีเลยทีเดียว ฉันสนใจกับเทคโนโลยีใหม่ๆ การได้ใช้ยานบินรูปทรงแปลกๆ และการรู้จักอาณาจักรต่างๆ และแน่นอนอาณาจักรพวกนั้นเป็นศัตรูของเรา

 

ฉันอาศัยอยู่ในค่ายฝึกฝนเป็นเวลา 3 ปีครึ่ง พวกเรามีผลงานภายในอาณาจักรมากมาย ฉันที่ซึ่งเคยเป็นคนที่อ่อนแอที่สุดในสังกัด กลับแข็งแกร่งและเป็นที่จับตามอง ฉันเรียนรู้สิ่งต่างๆได้เร็วตามแบบฉบับของนักเวท ฉันแทบจะลืมเวทมนต์ไปเลยในเวลานั้น ความรู้สึกขี้กลัวจนตัวสั่นถูกลบเลือนหายไป ในตัวฉันตอนนี้ส่องประกายไปด้วยความกล้า และความทะยานอยาก

 

ฉันถูกเลื่อนยศขึ้นจากพลทหาร เป็นหัวหน้าผู้คุมหน่วยรบพิเศษ ฉัน “คาเรล เอนิคอร์เรีย”