ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
ผมไม่ิเลยว่าเรื่อราวมันะเป็นแบบนี้ไปไ้ ผมทำสิ่ที่ผิพลาไปเพียอย่าเียวเท่านั้น แ่ไม่ิเลยว่ามันะนำพาภัยพิบัิมาสู่โลนี้ไ้
“เียนสวรร์ ส่ราแ่นพิภพมาะ” เสียะโนัมปนาทัลมาาท้อฟ้า
รอยแร้าวปราึ้นพาผ่านผืนนภาสีราม เสียแระายััวาน ห้วาลและมิิอนัน์ถูีออาัน ร่าหนึ่สูระห่านสวมุฮั่นฝูพร้อม้วยมุเมาเ้าสีบนศีรษะ้าวเินออมา
หนึ่้าวแผ่นพิภพแยออ สอ้าวบรรยาาศล้วนสลาย สามเ้าโลนี้ถูทำลาย
ทว่าผมยัอยู่ สายาราบเรียบ้อมอไปยัมันผู้นั้น เอ่ย้วยน้ำเสียยานาไปว่า “หาไม่ให้เล่า”
มันผู้นั้นสีหน้าเปลี่ยน ูท่าวามอทน่ำมา หนึ่ฝ่ามือบลมา ปราฟ้าินวบรวมเป็นฝ่ามือบลมาที่ผม ผมไม่ไ้ลัวไม่ไ้ื่นระหน เพียเป่าลมออมา
ฟู่ววว~
พริบาฝ่ามือนั้น็หายไป สูสลายสิ้น มันผู้นั้นบฝ่ามือลมาอีหลายรั้ทว่าไม่เิอะไรึ้น ะโน้วยวามโรธเือไปว่า “อะไรัน เ้าทำอะไร? เหุฝ่ามือว้าสวรร์อ้าึหายไป?”
ผมหัวเราะ “เ้าไม่รู้สึริหรือ?”
“รู้สึ? หือ นี่มัน!!” วามันเบิว้า่อนที่ะิ้นรนทุรนทุราย
ผมยั้อมอพลสหัวเราะ้วยวามเยเมย “้าเพียแ่ลบปราฟ้าินให้หายไปาัรวาล ับเ้าที่มีายาวิาฟ้าิน ฝึเล็เลื่อนฟ้าิน และเป็นเ้าอมหามรราฟ้าิน สามารถใ้ไ้เพียปราฟ้าินเท่านั้น าร่อรับเ้า็่ายราวปลอล้วย ไม่สิ ่ายยิ่ว่านั้นอี”
ผมแสยะยิ้มเอ่ย่อ “ารัารเ้ามัน่ายยิ่ว่า ‘บี้ม’ เสียอี”
“ไม่!!!” มันรีร้อ่อนะแสลายลายเป็นละออาว วิาสูสิ้นทันใ
ผมมอไปในวามว่าเปล่า่อนหลับาล เนิ่นนานผ่านไปเสียอเ็สาวนหนึ่็ัึ้น
“ท่านพ่อ ท่านแม่ให้เรามาเรียท่านไปิน้าว” นาปราึ้นในวามว่าเปล่า
ผมยิ้มอ่อนโยนแววาเปี่ยม้วยวามรัะมอไปที่นา ร่าเล็ๆสูประมา 143 เนิเมร ผมยาวรึ่ำรึ่าวทรทวินเทล สวมุนอน็อิสีสีมพูน่ารั
ผมลูหัวน้อยๆอนา “เ้าใแล้ว ลูไป่อนเลย พ่อ้อทำอะไรบาอย่า่อน”
“อืม เร็วๆนะ” นาพยัหน้าและหายไป
ผมลุึ้นยืนแล้วว้ามือลาอาาศ ละออาราทั่วเสุริยะวบรวมัน่อำเนิเป็นโลอีรั้ สิ่มีีวิภายในโล็ยัเหมือนับอน่อนที่มันผู้นั้นะปราึ้นมา
ราวับโลทั้ใบถูย้อนเวลาลับไป
ผมปล่อยไปามธรรมาิ ให้ะาำหนและรีบทะยานร่า้ามผ่านพื้นที่อนัน์ไปยัสุอบัรวาลทันที
พวนาลอยอยู่ลาเวิ้นิรันร์ มอมาที่ผม้วยวามอ่อนโยน ผมพยัหน้าให้พวนาและมอไปยัอีฟาอเวิ้นิรันร์ สิ่มีีวิหน้าาน่าเลียำลัรวมัวยั๊วเยี๊ยเ็มไปหม
ผมับมือพวนาเอาไว้ “พวเ้าพร้อมหรือไม่”
“อืม” หิสาวุฮั่นฝูระับระบี่ วาทอประายแสพฤษาเียวประาย
“พร้อม่ะ” เ็สาวัวน้อยพยัหน้าอเธอแล้วหมัออไป
ผมหัวเราะและยิ้มสะใ
“ั้น็ไป ไป่าพวมัน่อนอาหารเย็นัน!”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น