ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : หนังสือโบราณตอนที่ 2
บ้านเทนโด้
อะไรนะ......เมื่อกี้บอกว่า หนังสือโบราณงั้นรึ......!!
เสียงดังโพล้งออกมาจากปากของเก็มม่าพลอยทำให้รันม่าวิ่งกลับมาที่ห้องอีกครั้ง เพราะเขาได้ยินแว่วๆว่า หนังสือโบราณแก้คำสาปนั่นเอง และอากาเนะก็เริ่มอธิบาย
“ใช่ค่ะ....หนังสือโบราณเล่มนี้” เธอพูดยังไม่ทันขาดคำ สองพ่อลูกต่างก็วิ่งกรูกันเข้ามาแย่งชิงหนังสือกันดูในที่สุด พวกเขาก็หยุดและเปิดหนังสือเล่มนั้นออกเพื่อดูรายละเอียดข้างใน
“นี่มันแผนที่บอกทางไปที่ภูเขาน้ำศักดิ์สิทธิ์นี่.....” ซาโอโตเมะรันม่าและเก็มม่าพูดออกมาพร้อมกัน – ในที่สุด สองพ่อลูกก็จะเป็น ชายอย่างสมบูรณ์แบบแล้วซินะ –
“เทนโด้คุง.....เราคงต้องออกเดินทางกันแล้วล่ะ ฝากดูแลทางนี้ด้วยนะอากาเนะจัง” เก็มม่าสะพายกระเป๋าเดินทางเคียงข้างบุตรชายที่พร้อมจะออกเดินทางด้วยเช่นกัน
“ได้ค่ะ.....คุณลุงไม่ต้องห่วงนะคะ” อากาเนะยังคงมีใบหน้าที่ชะงักอยู่
แต่ทันใดนั้นเอง เรียวกะที่เดินทางเข้ามาซึ่งอยู่ในสภาพหมูน้อยพีจังได้ยินเข้า เขาจึงรีบนำน้ำร้อนมาราดตัวเองและเปิดประตูเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว
“หนอย......แกคิดที่จะเป็นชายคนเดียวใช่ไหมรันม่า.....แกอย่าหวังเลยว่าจะได้ไปที่ภูเขาน้ำศักดิ์สิทธิ์นั้นก่อน....เพราะฉัน ฮิบิกิ เรียวกะจะต้องไปถึงก่อนแก อย่างแน่นอน” เรียวกะไม่ฟังหางเสียงใดๆทั้งสิ้น เขาพุ่งตัวเข้ามาหารันม่าอย่างรวดเร็ว พร้อมกับหมัดที่เข้ามาตรงหน้าของรันม่า ด้วยวิชาที่ร่ำเรียนมา พวกเขามีความสามารถในการต่อสู้ที่ใกล้เคียงกันมาก
“แก.....ส่งหนังสือโบราณมาให้ฉันซะโดยดี” เรียวกะพูดพร้อมกับออกหมัดอย่างรวดเร็ว
“ไม่....ทำไมฉันจะต้องให้แก แกเอาไปมันก็ไม่ได้ทำอะไรให้ดีขึ้นหรอก เพราะแกมันจอมหลงทาง”
“หนอย.....ฉันไม่ได้หลงทางซะหน่อย ฉันแค่ไปผิดทางแค่นั้นเอง แกคิดที่จะเก็บความลับนี้ไว้เพียงผู้เดียวใช่ไหมรันม่า แกอย่าหวังนะว่าแกจะไปที่นั่นเพียงลำพัง ก่อนไปจะต้องข้ามศพฉันไปก่อน” เรียวกะยังคงออกหมัดและลูกเตะที่ร่ำเรียนมาอย่างรวดเร็วจนกระทั่ง
พวกแกอยู่นี่เองรึ.....ฮึฮึ........
เสียงนี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากมูสึหรือมูส เป็ดน้อยผู้น่าสงสารเมื่อโดนน้ำเย็น ซึ่งเขาเองก็มีสภาพที่เหมือนกับเรียวกะและรันม่าเช่นกัน เพื่อไม่ให้เสียเวลาในการต่อสู้ มูสขยับแว่นแล้วกระโจนเขาหาสองหนุ่มอย่างรวดเร็วหวังที่จะเอาหนังสือโบราณเช่นกัน แต่ในขณะนั้นเองจัมปู เธอเองก็รีบวิ่งมาเหมือนกัน เธอมาห้ามให้ทั้งสามคนเลิกทะเลาะกันเพียงเพื่อจะเอาแผนที่
งั้น....เจอกันใหม่นะเทนโด้คุง แล้วยังไงฉันจะรีบกลับมาพร้อมกับความเป็นชาย........
ซาโอโตเมะเก็มม่า โค้งอำลาครอบครัวเทนโด้และพร้อมออกเดินทางไปยังภูเขาศักดิ์สิทธิ์โดยทิ้งให้บุตรชายและเพื่อนพ้องสู้กันโดยไม่สนใจใยดีอะไรทั้งสิ้น เพื่อความเป็นชายแล้ว เก็มม่าไม่สนอะไรทั้งสิ้นอีกแล้ว
เฮ้ย.......แผนที่..........!!
และการวิ่งกระหน่ำซัมเมอร์เซลเหมือนกับการแย่งชิงสินค้าในห้างใหญ่ที่ลดราคาก็กรูกันเข้ามาที่เก็มม่าอย่างรวดเร็วและรุนแรง แต่ในขณะนั้นเองก็ไม่ได้มีเพียงแค่สามหนุ่มที่พ้วงท้ายในการวิ่งตามเท่านั้น อากาเนะเห็นจัมปูจึงวิ่งไล่ตามเพียงเพราะคิดว่า เรื่องการไปเอาน้ำศักดิ์สิทธิ์นั้นควรที่จะไปเฉพาะผู้ชายเท่านั้น
“หยุดนะจัมปู........” อากาเนะที่สวมกระโปรงยาวปลิวไสวมาตามสายลม เธอวิ่งตามหลังจัมปูหญิงที่มีผมสีม่วงและชุดกีบเท้าที่บ่งบอกถึงความเป็นชาวจีนอย่างเต็มตัว
“ลื๊อตามมาทำไม” เธอหันมาตอบรับอากาเนะ แต่ในขณะเดียวกันฝีเท้าของเธอก็วิ่งไปข้างหน้าอย่างไม่หยุดยั้ง “อัวะตามมาก็เพื่อที่จะมาดูแลท่านรันม่าฮะ”เธอยังพูดต่อ
“อะไรกัน ใครจะดูแลรันม่ากันย่ะ.....” เธอหยุดและหรี่ตาเท้าสะเอวคิ้วขมวดเข้าหากันทั้งคู่ “รันม่าจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น นั่นแหละ.....”
แล้วทุกคนก็หยุดและหันหลังย้อนกลับมา “เพราะว่าหนังสือที่ว่า ฉันยังไม่ได้ให้คุณลุงเลย มันอยู่ที่ฉันต่างหาก”
เท่านั้นแหละทุกคนไม่สนใจอะไรทั้งนั้น จัมปู มูส เรียวกะ ซาโอโตเมะเก็มม่าและรันม่า วิ่งกรูเข้ามาหาอากาเนะอย่างไม่คิดชีวิต จากตอนแรกที่เธอวิ่งตามพวกเขาเหล่านี้มา กลับกลายเป็นว่าเธอจะต้องสวม(Teen) สุนัขวิ่งหนี เธอวิ่งย้อนกลับมาจนกระทั่งผ่านหน้าบ้านของเธอ โรงยิม และสถานที่ก่อสร้างบ้านใหม่ที่ติดกับโรงยิมของบ้านเทนโด้ ทันใดนั้นเอง
เอี๊ยด.........................!!
เสียงรถฮอนด้าสีเทาที่ขับสวนเข้ามาหยุดกะทันหันเพราะว่ากลุ่มนักเรียนที่วิ่งไล่กันมาตามๆกันได้วิ่งเข้ามาที่หน้ารถ อากาเนะวิ่งผ่านไปแต่ที่เหลือ เหยียบรถและข้ามรถไปอย่างง่ายดาย และรถฮอนด้าเองที่เดิมสะอาดไม่มีรอยอะไรมาประทับไว้บนเรือนร่างของรถคันงามก็จับตัวเป็นก้อนให้เห็นรอยบาทาที่ประทับอยู่บนรถ
ตายแล้ว......รถตู........ เจ้าเด็กพวกนี้ ทำไมวิ่งไม่ดูตาม้าตาเรือเลย อย่าให้จับได้นะว่าเป็นใคร......
และใบหน้าสุดท้ายที่กำลังจะผ่านหน้าโซระไปนั่นก็คือ “รันม่า” และรันม่าเองก็กระโดดขึ้นไปโดยคราวนี้ไม่ได้เหยียบไปที่ตัวรถแต่......เหยียบไปขึ้นบนหน้าของโซระที่เพิ่งจะเปิดประตูรถตะโกน “ฉอดๆ.....”
และแล้วโซระก็ลงไปจมกองบนพื้นโดยมีรอยเท้าของรันม่าประทับไว้ที่ใบหน้านั่นเอง
****************************************
เสียงฝีเท้าที่ยังคงวิ่งไล่ตามมาติดๆจนโค้งสุดท้ายของหัวถนน ยังมีกลุ่มนักเรียนโรงเรียนฟูรินคังซึ่งเป็นกลุ่มนักเรียนของชมรมเคนโด้โดยมีหัวหน้ากลุ่มก็คือ คุโน่ ผู้หลงรักในสาวผมเปียในร่างของรันม่าที่เป็นหญิงและหญิงห้าวอย่างอากาเนะซัง
โอว.....อากาเนะซัง วิ่งมาหาพี่เพื่อหาอ้อมกอดอันแสนจะอบอุ่นใช่ไหมจ๊ะ....
คุโน่ทิ้งดาบไม้เคนโด้และอ้าแขนรับอากาเนะแต่ก็เป็นเช่นเดิมทุกครั้งที่เธอไม่สนใจใยดี เธอวิ่งมาแล้วเหยียบซ้ำลงที่ใบหน้าของคุโน่ทำให้คุโน่กองที่พื้นและเพื่อนๆที่เหลือก็วิ่งตามมาติดๆเหยียบย้ำทั้งกายและจิตใจอย่างไม่ดูดำดูดีเลยทีเดียวเชียว
“รุ่นพี่คุโน่ครับ เป็นอะไรมากรึเปล่าครับ”
ทุกคนยังคงวิ่งต่อไป สุดท้ายอากาเนะก็ยอมหยุดและหันหลังกลับมาเผชิญหน้ากับเหล่านักวิ่งที่กำลังลังวิ่งมาทางเธอ
หยุดนะ!!!!
เธอยกมือขึ้น โดยคนแรกที่เข้ามาประชันหน้าก็คือเรียวกะคุง ที่ตามมาติดๆก็รันม่าและมูส เก็มม่าและจัมปู “ฉันจะให้พวกเธอนะ แต่ไม่ใช่วิ่งมากันอย่างนี้”
พวกเขาไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ผู้ประเดิมแย่งหนังสือโบราณคนแรกก็คือ “จัมปู” เธอวิ่งมาเหยียบหัวมูสและแย่งหนังสือโบราณมาเป็นตัวประกัน หวังให้รันม่ายอมจำนน
“ถ้าคุณรันม่าอยากจะได้ ต้องยอมตกลงเป็นแฟนฉัน” เธอยื่นข้อเสนอ
“ใครกันย่ะที่จะเป็นแฟนเธอ” อากาเนะสวนขึ้นมาทันควัน “รันม่าจะเป็นแฟนของจัมปูไม่ได้นะ” มูสก็เช่นกันที่แผดเสียงออกมา
“ถ้าท่านรันม่าไม่เป็นแฟนกับฉัน พวกนายก็อย่าหวังจะได้หนังสือโบราณเล่มนี้เลย” และแล้วจัมปูก็วิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว และทุกคนก็ยืนนิ่งเงียบงันอยู่ ทันใดนั้นเองฝนก็เริ่มตกปรอยๆและเรียวกะก็กำลังจะกลายเป็นหมูน้อยพีจังต่อหน้าอากาเนะ ทุกคนในที่นี้จึงรีบสลายตัวอย่าวทันควันโดยทิ้งให้เหลือแต่ อากาเนะซัง รันม่าและเก็มม่าเท่านั้น.....
“อ้าว...พีจังมาทำอะไรอยู่ตรงนี้เนี่ย เข้าบ้านกันเถอะเดี๋ยวไม่สบาย”
“แหมพีจัง”
อะไร....!!!
“เปล่าๆ”
อะไรนะ......เมื่อกี้บอกว่า หนังสือโบราณงั้นรึ......!!
เสียงดังโพล้งออกมาจากปากของเก็มม่าพลอยทำให้รันม่าวิ่งกลับมาที่ห้องอีกครั้ง เพราะเขาได้ยินแว่วๆว่า หนังสือโบราณแก้คำสาปนั่นเอง และอากาเนะก็เริ่มอธิบาย
“ใช่ค่ะ....หนังสือโบราณเล่มนี้” เธอพูดยังไม่ทันขาดคำ สองพ่อลูกต่างก็วิ่งกรูกันเข้ามาแย่งชิงหนังสือกันดูในที่สุด พวกเขาก็หยุดและเปิดหนังสือเล่มนั้นออกเพื่อดูรายละเอียดข้างใน
“นี่มันแผนที่บอกทางไปที่ภูเขาน้ำศักดิ์สิทธิ์นี่.....” ซาโอโตเมะรันม่าและเก็มม่าพูดออกมาพร้อมกัน – ในที่สุด สองพ่อลูกก็จะเป็น ชายอย่างสมบูรณ์แบบแล้วซินะ –
“เทนโด้คุง.....เราคงต้องออกเดินทางกันแล้วล่ะ ฝากดูแลทางนี้ด้วยนะอากาเนะจัง” เก็มม่าสะพายกระเป๋าเดินทางเคียงข้างบุตรชายที่พร้อมจะออกเดินทางด้วยเช่นกัน
“ได้ค่ะ.....คุณลุงไม่ต้องห่วงนะคะ” อากาเนะยังคงมีใบหน้าที่ชะงักอยู่
แต่ทันใดนั้นเอง เรียวกะที่เดินทางเข้ามาซึ่งอยู่ในสภาพหมูน้อยพีจังได้ยินเข้า เขาจึงรีบนำน้ำร้อนมาราดตัวเองและเปิดประตูเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว
“หนอย......แกคิดที่จะเป็นชายคนเดียวใช่ไหมรันม่า.....แกอย่าหวังเลยว่าจะได้ไปที่ภูเขาน้ำศักดิ์สิทธิ์นั้นก่อน....เพราะฉัน ฮิบิกิ เรียวกะจะต้องไปถึงก่อนแก อย่างแน่นอน” เรียวกะไม่ฟังหางเสียงใดๆทั้งสิ้น เขาพุ่งตัวเข้ามาหารันม่าอย่างรวดเร็ว พร้อมกับหมัดที่เข้ามาตรงหน้าของรันม่า ด้วยวิชาที่ร่ำเรียนมา พวกเขามีความสามารถในการต่อสู้ที่ใกล้เคียงกันมาก
“แก.....ส่งหนังสือโบราณมาให้ฉันซะโดยดี” เรียวกะพูดพร้อมกับออกหมัดอย่างรวดเร็ว
“ไม่....ทำไมฉันจะต้องให้แก แกเอาไปมันก็ไม่ได้ทำอะไรให้ดีขึ้นหรอก เพราะแกมันจอมหลงทาง”
“หนอย.....ฉันไม่ได้หลงทางซะหน่อย ฉันแค่ไปผิดทางแค่นั้นเอง แกคิดที่จะเก็บความลับนี้ไว้เพียงผู้เดียวใช่ไหมรันม่า แกอย่าหวังนะว่าแกจะไปที่นั่นเพียงลำพัง ก่อนไปจะต้องข้ามศพฉันไปก่อน” เรียวกะยังคงออกหมัดและลูกเตะที่ร่ำเรียนมาอย่างรวดเร็วจนกระทั่ง
พวกแกอยู่นี่เองรึ.....ฮึฮึ........
เสียงนี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากมูสึหรือมูส เป็ดน้อยผู้น่าสงสารเมื่อโดนน้ำเย็น ซึ่งเขาเองก็มีสภาพที่เหมือนกับเรียวกะและรันม่าเช่นกัน เพื่อไม่ให้เสียเวลาในการต่อสู้ มูสขยับแว่นแล้วกระโจนเขาหาสองหนุ่มอย่างรวดเร็วหวังที่จะเอาหนังสือโบราณเช่นกัน แต่ในขณะนั้นเองจัมปู เธอเองก็รีบวิ่งมาเหมือนกัน เธอมาห้ามให้ทั้งสามคนเลิกทะเลาะกันเพียงเพื่อจะเอาแผนที่
งั้น....เจอกันใหม่นะเทนโด้คุง แล้วยังไงฉันจะรีบกลับมาพร้อมกับความเป็นชาย........
ซาโอโตเมะเก็มม่า โค้งอำลาครอบครัวเทนโด้และพร้อมออกเดินทางไปยังภูเขาศักดิ์สิทธิ์โดยทิ้งให้บุตรชายและเพื่อนพ้องสู้กันโดยไม่สนใจใยดีอะไรทั้งสิ้น เพื่อความเป็นชายแล้ว เก็มม่าไม่สนอะไรทั้งสิ้นอีกแล้ว
เฮ้ย.......แผนที่..........!!
และการวิ่งกระหน่ำซัมเมอร์เซลเหมือนกับการแย่งชิงสินค้าในห้างใหญ่ที่ลดราคาก็กรูกันเข้ามาที่เก็มม่าอย่างรวดเร็วและรุนแรง แต่ในขณะนั้นเองก็ไม่ได้มีเพียงแค่สามหนุ่มที่พ้วงท้ายในการวิ่งตามเท่านั้น อากาเนะเห็นจัมปูจึงวิ่งไล่ตามเพียงเพราะคิดว่า เรื่องการไปเอาน้ำศักดิ์สิทธิ์นั้นควรที่จะไปเฉพาะผู้ชายเท่านั้น
“หยุดนะจัมปู........” อากาเนะที่สวมกระโปรงยาวปลิวไสวมาตามสายลม เธอวิ่งตามหลังจัมปูหญิงที่มีผมสีม่วงและชุดกีบเท้าที่บ่งบอกถึงความเป็นชาวจีนอย่างเต็มตัว
“ลื๊อตามมาทำไม” เธอหันมาตอบรับอากาเนะ แต่ในขณะเดียวกันฝีเท้าของเธอก็วิ่งไปข้างหน้าอย่างไม่หยุดยั้ง “อัวะตามมาก็เพื่อที่จะมาดูแลท่านรันม่าฮะ”เธอยังพูดต่อ
“อะไรกัน ใครจะดูแลรันม่ากันย่ะ.....” เธอหยุดและหรี่ตาเท้าสะเอวคิ้วขมวดเข้าหากันทั้งคู่ “รันม่าจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น นั่นแหละ.....”
แล้วทุกคนก็หยุดและหันหลังย้อนกลับมา “เพราะว่าหนังสือที่ว่า ฉันยังไม่ได้ให้คุณลุงเลย มันอยู่ที่ฉันต่างหาก”
เท่านั้นแหละทุกคนไม่สนใจอะไรทั้งนั้น จัมปู มูส เรียวกะ ซาโอโตเมะเก็มม่าและรันม่า วิ่งกรูเข้ามาหาอากาเนะอย่างไม่คิดชีวิต จากตอนแรกที่เธอวิ่งตามพวกเขาเหล่านี้มา กลับกลายเป็นว่าเธอจะต้องสวม(Teen) สุนัขวิ่งหนี เธอวิ่งย้อนกลับมาจนกระทั่งผ่านหน้าบ้านของเธอ โรงยิม และสถานที่ก่อสร้างบ้านใหม่ที่ติดกับโรงยิมของบ้านเทนโด้ ทันใดนั้นเอง
เอี๊ยด.........................!!
เสียงรถฮอนด้าสีเทาที่ขับสวนเข้ามาหยุดกะทันหันเพราะว่ากลุ่มนักเรียนที่วิ่งไล่กันมาตามๆกันได้วิ่งเข้ามาที่หน้ารถ อากาเนะวิ่งผ่านไปแต่ที่เหลือ เหยียบรถและข้ามรถไปอย่างง่ายดาย และรถฮอนด้าเองที่เดิมสะอาดไม่มีรอยอะไรมาประทับไว้บนเรือนร่างของรถคันงามก็จับตัวเป็นก้อนให้เห็นรอยบาทาที่ประทับอยู่บนรถ
ตายแล้ว......รถตู........ เจ้าเด็กพวกนี้ ทำไมวิ่งไม่ดูตาม้าตาเรือเลย อย่าให้จับได้นะว่าเป็นใคร......
และใบหน้าสุดท้ายที่กำลังจะผ่านหน้าโซระไปนั่นก็คือ “รันม่า” และรันม่าเองก็กระโดดขึ้นไปโดยคราวนี้ไม่ได้เหยียบไปที่ตัวรถแต่......เหยียบไปขึ้นบนหน้าของโซระที่เพิ่งจะเปิดประตูรถตะโกน “ฉอดๆ.....”
และแล้วโซระก็ลงไปจมกองบนพื้นโดยมีรอยเท้าของรันม่าประทับไว้ที่ใบหน้านั่นเอง
****************************************
เสียงฝีเท้าที่ยังคงวิ่งไล่ตามมาติดๆจนโค้งสุดท้ายของหัวถนน ยังมีกลุ่มนักเรียนโรงเรียนฟูรินคังซึ่งเป็นกลุ่มนักเรียนของชมรมเคนโด้โดยมีหัวหน้ากลุ่มก็คือ คุโน่ ผู้หลงรักในสาวผมเปียในร่างของรันม่าที่เป็นหญิงและหญิงห้าวอย่างอากาเนะซัง
โอว.....อากาเนะซัง วิ่งมาหาพี่เพื่อหาอ้อมกอดอันแสนจะอบอุ่นใช่ไหมจ๊ะ....
คุโน่ทิ้งดาบไม้เคนโด้และอ้าแขนรับอากาเนะแต่ก็เป็นเช่นเดิมทุกครั้งที่เธอไม่สนใจใยดี เธอวิ่งมาแล้วเหยียบซ้ำลงที่ใบหน้าของคุโน่ทำให้คุโน่กองที่พื้นและเพื่อนๆที่เหลือก็วิ่งตามมาติดๆเหยียบย้ำทั้งกายและจิตใจอย่างไม่ดูดำดูดีเลยทีเดียวเชียว
“รุ่นพี่คุโน่ครับ เป็นอะไรมากรึเปล่าครับ”
ทุกคนยังคงวิ่งต่อไป สุดท้ายอากาเนะก็ยอมหยุดและหันหลังกลับมาเผชิญหน้ากับเหล่านักวิ่งที่กำลังลังวิ่งมาทางเธอ
หยุดนะ!!!!
เธอยกมือขึ้น โดยคนแรกที่เข้ามาประชันหน้าก็คือเรียวกะคุง ที่ตามมาติดๆก็รันม่าและมูส เก็มม่าและจัมปู “ฉันจะให้พวกเธอนะ แต่ไม่ใช่วิ่งมากันอย่างนี้”
พวกเขาไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ผู้ประเดิมแย่งหนังสือโบราณคนแรกก็คือ “จัมปู” เธอวิ่งมาเหยียบหัวมูสและแย่งหนังสือโบราณมาเป็นตัวประกัน หวังให้รันม่ายอมจำนน
“ถ้าคุณรันม่าอยากจะได้ ต้องยอมตกลงเป็นแฟนฉัน” เธอยื่นข้อเสนอ
“ใครกันย่ะที่จะเป็นแฟนเธอ” อากาเนะสวนขึ้นมาทันควัน “รันม่าจะเป็นแฟนของจัมปูไม่ได้นะ” มูสก็เช่นกันที่แผดเสียงออกมา
“ถ้าท่านรันม่าไม่เป็นแฟนกับฉัน พวกนายก็อย่าหวังจะได้หนังสือโบราณเล่มนี้เลย” และแล้วจัมปูก็วิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว และทุกคนก็ยืนนิ่งเงียบงันอยู่ ทันใดนั้นเองฝนก็เริ่มตกปรอยๆและเรียวกะก็กำลังจะกลายเป็นหมูน้อยพีจังต่อหน้าอากาเนะ ทุกคนในที่นี้จึงรีบสลายตัวอย่าวทันควันโดยทิ้งให้เหลือแต่ อากาเนะซัง รันม่าและเก็มม่าเท่านั้น.....
“อ้าว...พีจังมาทำอะไรอยู่ตรงนี้เนี่ย เข้าบ้านกันเถอะเดี๋ยวไม่สบาย”
“แหมพีจัง”
อะไร....!!!
“เปล่าๆ”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น