Flowers caramel หนุ่มหน้าใสหัวใจคาราเมล

ลำดับตอนที่ #11 : อีกครั้งกับการรอคอย

“ไม่นึกเลยนะว่าคุณจะได้รับเกียรติ มาที่งานแห่งนี้ ทั้งๆที่ไม่ได้รับเชิญ” หญิงมั่นสูงประมาณร้อยเจ็ดสิบที่ยืนอยู่เหนือพวกเขามองลงมาจากบันไดชั้นที่สูงกว่า

    “โรส เข้ามาในงานได้แล้วลูก คืนนี้เรามีเรื่องที่จะคุยกัน และแม่เองก็คิดว่าเรื่องที่คุยกันในคืนนี้คงจะยาวนาน เหมือนกับการที่ต้องอดทนรอเจอใครสักคนที่เขาไม่มีทางที่จะมาเจอกับคนอื่นๆอีก” แอนนามองโจอี้ตั้งแต่หัวจรดเท้า และโรสก็ต้องค่อยๆเดินกลับเข้าไปในงานโดยสายตายังคงทิ้งไว้ให้กับเขาที่จ้องมองเธอจนกลับเข้างานไป



    “ฉันจะไม่ลดละความพยายาม ตราบใดที่ฉันยังไม่ได้บอกกับเธอว่ารักเธอมากแค่ไหน ฉันก็จะไม่ยอมเลิกลา โรส เธอจะอยู่ไหน ฉันจะตามเธอไปทุกหนทุกแห่ง จนกว่าเธอจะรับรู้ว่าฉันคิดยังไงกับเธอ” ดวงตาที่มุ่งมันและการกระทำที่แอนนาแสดงออกมา ยิ่งทำให้ไฟที่อยู่ในตัวเขายิ่งลุกโชนขึ้นมามากกว่าเดิม



    เขาย้อนกลับเข้างานไปอีกครั้ง ถึงแม้ว่าในงานนี้จะไม่มีใครยินดีและต้อนรับกับเขาสักเท่าไหร่นัก แต่เขาก็ยืนยันว่าจะอยู่ที่นี้จนกว่างานจะเลิก เขาเดินผ่านแขกเหรื่อที่ยืนชื่นชมกับภาพวาดต่างๆ และเดินไปนั่งอยู่ที่บริเวณใกล้ๆกับวงดนตรี เขาหนังถัดจากโรสมาประมาณหกแถว สายตาจับจ้องไปที่เธอโดยไม่สนใจเสียงดนตรีที่บรรเลงอยู่ และแล้วชายผมบรอนก็เดินเข้ามานั่งข้างๆเธอ



    “เป็นอะไรเหรอโรส หน้าตาเหมือนมีเรื่องไม่สบายใจเลย” ชายผมบรอนถามเธอและนั่งลงข้างๆ

    “เปล่า ไม่มีอะไรหรอก” เธอกล่าวโดยไม่หันไปสบตากับชายผมบรอน

    “มีเรื่องไม่สบายใจก็บอกกันได้นะ เราก็เพื่อนเธอคนหนึ่ง” เขาบอก

    “อืม.....” เธอตัดบทอย่างสั้นและก็มองเหม่อขึ้นไปบนเวที



    “ชายคนนั้นเป็นใครกัน” โจอี้ชะเง้อมองไปข้างหน้า



    “งั้นเราขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ อย่าคิดมากโรส คุณน้าก็เป็นอย่างนี้เธอก็รู้ดีนี่” แสตนยิ้มและให้กำลังใจเธอและลุกออกไปจากงาน



    “แสตนนี่ นั้นมันแสตน” โจอี้ลุกขึ้นกลางงานและวิ่งตามแสตนไป แต่เขาก็หยุดกลางคันเมื่อนึกขึ้นได้ว่าสิ่งที่เขาควรทำ ไม่ใช่แบบนี้อย่างแน่นอน ถ้าเราออกไปตอนนี้ไม่ดีแน่ๆ เหตุการณ์ยิ่งไม่ดีอยู่



    เขากลับไปนั่งที่และสังเกตการณ์อีกครั้งในที่สุดค่ำคืนที่สุดแสนจะทรมานและยาวนานก็สิ้นสุดลงด้วยเวลาสี่ทุ่ม แขกเหรื่อต่างๆก็ทยอยกันกลับบ้าน แอนนาเดินคุมเข้มโดยไม่ให้โรสห่างจากตัวเธอจนกระทั้งเธอขึ้นรถคันหรูกลับบ้านไป โจอี้ได้แต่มองรถที่ค่อยๆหายไปกับความมืดในยามราตรี และเพื่อนซี้สุดที่รักของเขาก็ขึ้นรถอีกคันตามเธอไป



    

    โรส.....คาราเมลโรส.....เธอสวยดุจดั่งเพชรเลยล่ะและฉันเองก็รู้มาอีกว่าเธอเองก็อายุสิบหกเท่ากับพวกเราเลย



    

คำพูดของแสตนที่เขายังจำได้ติดหูและติดตา แสตนเองอาจจะชอบเธอก็ได้ เขาคงไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะคิดก็ไม่มี เขาไม่ใช่มหาเศรษฐีที่รวย และก็ไม่ใช่เจ้าของโรงงานผลิตช๊อกโกแลตที่โด่งดัง เขาเป็นใคร ก็แค่คนขายดอกไม้ริมถนนธรรมดา



ณ รถหรูที่เธอนั่งสงบเสงี่ยมมาตลอดทาง ถึงจะมีเงินทองที่มากมาย และมีทุกอย่างดีพร้อมสำหรับด้านวัตถุก็จริง แต่เธอไม่เคยได้อะไรจากจิตใจ แม่ของเธอคาดหวังอยากจะให้เธอเรียนภูมิศาสตร์หรือศิลปะศาสตร์ แต่ทุกอย่างก็จะต้องเตรียมตัวตั้งแต่มัธยมปลาย ดวงตาที่หม่นหม่องและความรู้สึกที่เธอกดดันเหมือนกับฟิล์มที่บดบังใบหน้าเธอ ตลอดเวลาที่นั่งรถหกประตูคันงาม เธอได้แต่จ้องมองออกไปนอกรถโดยคนภายนอกนั้นไม่รู้หรอกว่าภายในห้องโดยสารที่พวกเขาคิดว่าหรูและสะดวกสบาย นั้นมีแต่ความทุกข์ทรมานเหมือนตกนรกทั้งเป็น





“ถ้าฉันเลือกเกิดได้ ฉันขอเป็นคนธรรมดาดีกว่า” สายตาที่เหม่อลอยออกไปนอกรถ เธอได้แต่คิดเท่านั้นว่าเมื่อไหร่เธอจะได้ออกไปจากกรงทองที่นี้สักที



“คิดอะไรอยู่เหรอลูก” แอนนาหันหน้าเข้าหาโรส

“เปล่าค่ะ”เธอตอบโดยที่ไม่หันมาแลสายตาของแม่เธอเลย

“งั้นก็ดีแล้ว” แอนนากล่าวและทุกอย่างก็เงียบงัน



บนรถประจำทางโดยสารสีขาวที่ลัดเลาะไปตามถนนสายต่างๆ ชายผมสั้นสีน้ำตาลเหลือบทองนั่งรถมาเพียงลำพัง ดวงไฟตามทางและรถที่น้อยลง สายนี้อาจจะเป็นรถประจำทางสายสุดท้ายสำหรับคืนนี้ก็เป็นได้ ดวงตาที่แดงก่ำ และรถก็หยุดที่บริเวณถนนอ๊อกฟอร์ด เขาเดินมาตามทางเพียงลำพัง ยิ่งดึกอากาศยิ่งหนาว



“กลับมาแล้วเหรอโจอี้” โจที่นั่งดูรายการกีฬารอบดึกทัก

“ครับ”เขาปิดประตูบ้านและเดินผ่านหน้าโจไป

“เดี๋ยว.....นั่งก่อนซิ” โจหยิบบุหรี่ที่อยู่ใกล้ๆมาสูบ

“พ่อครับ ผมบอกพ่อกี่ครั้งแล้วว่าอย่าสูบบุหรี่ มันทำให้สุขภาพแย่นะครับ” โจอี้มานั่งข้างๆพ่อของเขา

“อืม....” เขาดับบุหรี่และพูดต่อว่า “โจอี้ ลูกมีอะไรปิดบังพ่อรึเปล่า พักนี้ลูกดูแปลกๆไปนะลูก”

“เปล่าครับ ไม่มีอะไร” เขากล่าว

“จะมีสักกี่เรื่องนะ ที่ทำให้ลูกชายพ่อหัวปั่นขนาดนี้ ลงทุนไปฟังเพลงที่ตัวเองไม่ชอบ” โจพูดดักคอ ทำให้โจอี้รู้สึกอึดอัดมากขึ้น

“..........” โจอี้กลับนั่งเงียบและไม่พูดอะไรทั้งสิ้น

“เอาเถอะ พ่อจะไม่พูดอีกแล้วก็ได้ และจะไม่ซักไซ้ไล่เรียงเรื่องของลูกอีก แต่ถ้าลูกต้องการที่จะเล่า หรือว่ามีปัญหาอะไร ก็เล่าให้พ่อฟังก็ได้ เล่าให้คนอื่นในครอบครัวฟังก็ได้” โจลูบหัวลูกชายเบาๆและกล่าวต่อว่า “อย่างน้อย เราก็เป็นครอบครัวเดียวกัน พ่อเองก็อยากรับรู้เรื่องของลูกบ้าง”

“ครับพ่อ” โจอี้โผเข้ากอดโจ สองพ่อลูกทำความเข้าใจกันแต่ถึงอย่างนั้น โจอี้ก็ยังไม่เล่าเรื่องของเขาให้กับพ่อฟัง



สาวผมยาว เธอกำลังเขียนไดอารี่ที่เธอได้เจอะเจอทั้งเรื่องดีและเรื่องไม่ดีในวันนี้ แต่เธอกลับนั่งนึกไม่ออกว่าวันนี้ สิ่งที่เกิดขึ้นมันมีอะไรบ้างนอกเสียจากเรื่องที่เลวร้าย โรสปิดไดอารี่และมองออกไปนอกหน้าต่าง ทันใดนั้นเองป้ามิเชลก็เปิดประตูเข้ามาในห้องนอนของเธอ



“คุณป้า.....” เธอหันหลังขณะที่มิเชลก็ค่อยๆเดินมาหาเธอที่โต๊ะ

“ดึกแล้วทำไมไม่นอนละค่ะนางฟ้าตัวน้อยๆของป้า”มิเชลวางนมอุ่นบนโต๊ะเขียนหนังสือของเธอ

“หนูนอนไม่หลับค่ะ” เธอทำหน้าเบ้และหันไปทางอื่น

“กลุ้มใจเรื่องอะไรอยู่เหรอค่ะคุณหนูโรส” มิเชลนั่งลงใกล้ๆกับเธอ

“ก็เรื่องเดิมๆ หนูคิดไม่ตกเลยเรื่องคุณแม่และก็โจอี้” เธอเงียบและกล่าวต่อว่า “โรสเองก็ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงให้คุณแม่เข้าใจ แต่โจอี้เองเขาก็เข้าใจดี และหนูเองก็ไม่คิดที่จะชอบแสตนด้วย แสตนกับหนูเป็นแค่เพื่อนกัน” เธอกล่าวตัดพ้อต่อว่า

“ป้าเข้าใจ คุณนายเองก็คงอยากให้คุณหนูมีชีวิตที่สมบูรณ์แบบ” มิเชลลูบหัวเธอเบาๆ

“หนูทราบค่ะ ว่าหนูมีชีวิตที่สมบูรณ์ และคุณแม่เองก็อยากให้หนูมีคู่ครองที่สมบูรณ์ แต่หนูอยากมีอะไรที่เป็นตัวของตัวเองบ้าง อยากมีส่วนร่วมในการตัดสินใจด้วยตัวเอง” เธอหยุดและก้มหน้าลง

“คนดีของป้า มันยังไม่ถึงเวลานี่ค่ะ รอดูเหตุการณ์และเวลาจะช่วยให้ดีขึ้น คืนนี้คุณหนูเหนื่อยมามากแล้ว ป้าว่าคุณหนูนอนพักก่อนดีกว่า” มิเชลพาโรสไปที่เตียงนอนของเธอ

“อยากให้คุณแม่เข้าใจหนูเหมือนที่ป้าเข้าใจจังเลย”

“ฝันดีนะค่ะนางฟ้าตัวน้อยของป้า” เธอยิ้มและเอื้อมมือไปปิดไฟ

“ป้าค่ะ หนูขออะไรอย่างหนึ่งได้ไหมค่ะ” เธอลุกขึ้นมาอีกครั้ง

“อะไรละจ๊ะที่คุณหนูขอร้อง” มิเชลหยุดและหันกลับมาโต้ตอบ



คือว่า......