ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ของเก๊
กลับมาแล้วค่ะ......
อากาเนะเปิดประตูบ้านซึ่งมาพร้อมกับมาซาฮิโกะและชิองเพื่อนใหม่ในชั้นเรียน โดยที่นาบิกิที่กำลังนั่งตักไอติมในถ้วยของตนด้วยกำลังกายและกำลังเงินที่หามาได้จากการเอารูปและข้อมูลของอากาเนะไปขายให้กับคุโน่
“กลับมาแล้วเหรอจ๊ะ.....แล้วรันม่าล่ะ” คาสึมิแง้มประตูออกมาจากห้องครัวถามอากาเนะที่เพิ่งจะก้าวเข้าบ้านมาเมื่อไม่นานมานี้
“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ....” เธอกล่าวจบและก็เงียบไปพักหนึ่ง “วันนี้หนูพาเพื่อนใหม่มาแนะนำให้รู้จักค่ะ คนนี้ชื่อ ชิอง และก็มาซาฮิโกะค่ะ”
อะ......หล่อจังเลย........
นาบิกิถึงกับผละสายตาจากทีวีรายการโปรดหันมามองขณะที่ในปากยังมีไม้ไอติมคาอยู่
ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ/ค่ะ
“ฝากตัวด้วยนะครับ” มาซาฮิโกะลูบหัวตัวเองเบาๆพลางแก้เขิลเล็กน้อยก่อนที่จะนั่งลงข้างๆชิองที่ห้องรับแขก
“ดีจังเลย นานๆเพื่อนอากาเนะจะมา ยังไงก็ตามสบายนะจ๊ะ” คาสึมิที่โปรยยิ้มอ่อนหวานเสมอๆพลางวางกับข้าวทีล่ะจานลงบนโต๊ะด้วยความเป็นระเบียบ ถึงกับทำให้มาซาฮิโกะที่เดิมทีเป็นคนขี้อายอยู่แล้ว กลับต้องมีอาการเขิลมากขึ้นไปอีก
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป
“นี่หกโมงแล้วนะ ทำไมรันม่ายังไม่มาอีกเนี่ย” เทนโด้คุงออกอาการหัวเสียเล็กน้อยหลังจากที่ไม่เจอลูกเขยนั่งทานอาหารเย็นพร้อมกัน
“ช่างมันเถอะครับ ยังไงเดี๋ยวมันก็คงจะกลับมา” อยู่ๆเรียวกะก็เปิดประตูเข้ามาในห้องแล้วลดตัวนั่งข้างๆกับอากาเนะ พลางส่งสายตาหวานซึ่งให้กับเธอ
“ใช่ๆ ไม่เห็นจะต้องไปสนใจคนอย่างนั้นเลย...อีตาบ้ารันม่า”
ทันใดนั้นเองก็ได้ยินเสียง “โครม” เหมือนกับซากอิฐทลายลงมา และแล้วซาโอโตเมะคุงก็กลับมาพร้อมกับซากห่านใส่แว่นที่ในปากคาบหนังสือน้ำตาลอยู่
ฮึ....ในที่สุด เราก็ได้หนังสือโบราณมาจนได้......ฮะ.....ฮ่ะๆ....ฮ่ะๆ
รันม่าหัวเราะอย่างบ้าครั้งแต่แล้ว
“รันม่า....หนังสือที่เจ้าถืออยู่น่ะ มันของเก้”
อะไรนะ.....ของปลอมงั้นรึ??
ทุกคนภายในบ้านต่างพร้อมใจกันพูดขึ้น
“ในเมื่อหนังสือเล่มนี้มันไม่ใช้ของจริง แล้วเธอเอามันไปเก็บไว้ที่ไหนล่ะ” รันม่าถามพลางทิ้งห่านตัวน้อยลงพื้นอย่างไม่ปรานี
“ก็ฉันบอกแล้วไงว่า ถ้าท่านรันม่า ตกลงเป็นแฟนของข้าเมื่อไหร่ ข้าก็จะให้หนังสือโบราณเล่มนี้ ทั้งกาย และทั้งใจของจัมปูเลยนะจ้าที่รัก”
โครม........!!!
หน๊อย.....มันจะมากเกินไปแล้วนะ นี่มันก็เย็นแล้วยังมาทำให้บ้านคนอื่นเขาไม่สงบสุขอีก
อากาเนะยกโต๊ะกินข้าวที่ทุกคนในครอบครัวกำลังรับประทานกันอย่างเอร็ดอร่อยออกไปข้างหน้าโดยที่จัมปูหลบทันแต่รันม่าซิ โดนไปซะเต็มๆนอนแน่นิ่งพร้อมกับเป็นน้อยมูส
“ลื้อ อยากมีปัญหากับอัวะเหรอ” สาวน้อยหน้าหมวยที่เคยดั้งด้นมาจากประเทศจีนเพราะกฎของสตรีดุเท่านั้น ถึงกับเลือดขึ้นหน้า
“นี่ ถ้าพวกเธอจะไปทะเลาะอะไรกันที่ไหนมันก็เรื่องของพวกเธอ แต่นี่มัน บ้านฉัน” อากาเนะแผดเสียงออกไปจนกระทั่งเทนโด้คุงถึงกับอ้าปากค้างพลางปล่อยให้ตะเกียบในมือตกพื้น
“พวกเธอจะไปสวีทกันที่ไหน ก็เชิญ แต่ที่นี้ ฉันไม่อนุญาต” อากาเนะพูดจบก็เดินหายเข้าไปในตัวบ้านทันที
เป็นอะไรของเขานะ?
เพื่อนใหม่ของทั้งคู่ต่างคนต่างก็มองหน้าซึ้งกันและกัน
“ไม่ต้องแปลกใจหรอกนะจ๊ะ เนี่ย เป็นเรื่องปรกติของบ้านพี่เอง” คาซึมิยิ้มหวาน “เดี๋ยวพี่จะไปตักข้าวให้ใหม่ละกันนะจ๊ะ”
“นี่พี่แก้ต่างให้อากาเนะเหรอ?” นาบิกิขมวดคิ้วพลางถอนหายใจ และอาหารมื้อเย็นวันนี้ก็สิ้นสุดลง
******************************************
“เฮ้อ....ดูวุ่นวายจังเนอะ” ชิองเอ่ยขึ้นในขณะที่กำลังเดินกลับบ้าน
“เหอะ.....ก็เหมือนบ้านเรานั่นแหละ แปลกๆไม่เข้าท่า”
“ว่าอะไรนะ” ชิองขึ้นเสียงเล็กน้อยพลางหันไปสบตามาซาฮิโกะ
“อ้อ...เปล่าๆ ไม่มีอะไร สงสัยคืนนี้ฉันคงจะต้องเริ่มเก็บของแล้วล่ะ ตอนนี้ก็เหลืออีกหกวันก็จะย้ายบ้านแหละ”
“อืมก็จริง ใช่ซิ พรุ่งนี้ไปดูบ้านใหม่กันไหม?” เธอหันมาถามเขาขณะที่เขากำลังเหม่อลอยคิดอะไรบางอย่างเพลินๆ
“บ้าไม่ได้หรอก จำไม่ได้เหรอว่าน้าโซระกำชับไว้ว่า ไม่ให้ไปดูก่อน” เขาตอบ
“กลัวเหรอ”
“ใครกลัว”
“งั้นพรุ่งนี้เราก็ไปดูบ้านใหม่กันเลยซิ”
“ก็เอาซิ”
ตายแล้ว....หลุดปากไปได้ยังไงเนี่ย
อากาเนะเปิดประตูบ้านซึ่งมาพร้อมกับมาซาฮิโกะและชิองเพื่อนใหม่ในชั้นเรียน โดยที่นาบิกิที่กำลังนั่งตักไอติมในถ้วยของตนด้วยกำลังกายและกำลังเงินที่หามาได้จากการเอารูปและข้อมูลของอากาเนะไปขายให้กับคุโน่
“กลับมาแล้วเหรอจ๊ะ.....แล้วรันม่าล่ะ” คาสึมิแง้มประตูออกมาจากห้องครัวถามอากาเนะที่เพิ่งจะก้าวเข้าบ้านมาเมื่อไม่นานมานี้
“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ....” เธอกล่าวจบและก็เงียบไปพักหนึ่ง “วันนี้หนูพาเพื่อนใหม่มาแนะนำให้รู้จักค่ะ คนนี้ชื่อ ชิอง และก็มาซาฮิโกะค่ะ”
อะ......หล่อจังเลย........
นาบิกิถึงกับผละสายตาจากทีวีรายการโปรดหันมามองขณะที่ในปากยังมีไม้ไอติมคาอยู่
ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ/ค่ะ
“ฝากตัวด้วยนะครับ” มาซาฮิโกะลูบหัวตัวเองเบาๆพลางแก้เขิลเล็กน้อยก่อนที่จะนั่งลงข้างๆชิองที่ห้องรับแขก
“ดีจังเลย นานๆเพื่อนอากาเนะจะมา ยังไงก็ตามสบายนะจ๊ะ” คาสึมิที่โปรยยิ้มอ่อนหวานเสมอๆพลางวางกับข้าวทีล่ะจานลงบนโต๊ะด้วยความเป็นระเบียบ ถึงกับทำให้มาซาฮิโกะที่เดิมทีเป็นคนขี้อายอยู่แล้ว กลับต้องมีอาการเขิลมากขึ้นไปอีก
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป
“นี่หกโมงแล้วนะ ทำไมรันม่ายังไม่มาอีกเนี่ย” เทนโด้คุงออกอาการหัวเสียเล็กน้อยหลังจากที่ไม่เจอลูกเขยนั่งทานอาหารเย็นพร้อมกัน
“ช่างมันเถอะครับ ยังไงเดี๋ยวมันก็คงจะกลับมา” อยู่ๆเรียวกะก็เปิดประตูเข้ามาในห้องแล้วลดตัวนั่งข้างๆกับอากาเนะ พลางส่งสายตาหวานซึ่งให้กับเธอ
“ใช่ๆ ไม่เห็นจะต้องไปสนใจคนอย่างนั้นเลย...อีตาบ้ารันม่า”
ทันใดนั้นเองก็ได้ยินเสียง “โครม” เหมือนกับซากอิฐทลายลงมา และแล้วซาโอโตเมะคุงก็กลับมาพร้อมกับซากห่านใส่แว่นที่ในปากคาบหนังสือน้ำตาลอยู่
ฮึ....ในที่สุด เราก็ได้หนังสือโบราณมาจนได้......ฮะ.....ฮ่ะๆ....ฮ่ะๆ
รันม่าหัวเราะอย่างบ้าครั้งแต่แล้ว
“รันม่า....หนังสือที่เจ้าถืออยู่น่ะ มันของเก้”
อะไรนะ.....ของปลอมงั้นรึ??
ทุกคนภายในบ้านต่างพร้อมใจกันพูดขึ้น
“ในเมื่อหนังสือเล่มนี้มันไม่ใช้ของจริง แล้วเธอเอามันไปเก็บไว้ที่ไหนล่ะ” รันม่าถามพลางทิ้งห่านตัวน้อยลงพื้นอย่างไม่ปรานี
“ก็ฉันบอกแล้วไงว่า ถ้าท่านรันม่า ตกลงเป็นแฟนของข้าเมื่อไหร่ ข้าก็จะให้หนังสือโบราณเล่มนี้ ทั้งกาย และทั้งใจของจัมปูเลยนะจ้าที่รัก”
โครม........!!!
หน๊อย.....มันจะมากเกินไปแล้วนะ นี่มันก็เย็นแล้วยังมาทำให้บ้านคนอื่นเขาไม่สงบสุขอีก
อากาเนะยกโต๊ะกินข้าวที่ทุกคนในครอบครัวกำลังรับประทานกันอย่างเอร็ดอร่อยออกไปข้างหน้าโดยที่จัมปูหลบทันแต่รันม่าซิ โดนไปซะเต็มๆนอนแน่นิ่งพร้อมกับเป็นน้อยมูส
“ลื้อ อยากมีปัญหากับอัวะเหรอ” สาวน้อยหน้าหมวยที่เคยดั้งด้นมาจากประเทศจีนเพราะกฎของสตรีดุเท่านั้น ถึงกับเลือดขึ้นหน้า
“นี่ ถ้าพวกเธอจะไปทะเลาะอะไรกันที่ไหนมันก็เรื่องของพวกเธอ แต่นี่มัน บ้านฉัน” อากาเนะแผดเสียงออกไปจนกระทั่งเทนโด้คุงถึงกับอ้าปากค้างพลางปล่อยให้ตะเกียบในมือตกพื้น
“พวกเธอจะไปสวีทกันที่ไหน ก็เชิญ แต่ที่นี้ ฉันไม่อนุญาต” อากาเนะพูดจบก็เดินหายเข้าไปในตัวบ้านทันที
เป็นอะไรของเขานะ?
เพื่อนใหม่ของทั้งคู่ต่างคนต่างก็มองหน้าซึ้งกันและกัน
“ไม่ต้องแปลกใจหรอกนะจ๊ะ เนี่ย เป็นเรื่องปรกติของบ้านพี่เอง” คาซึมิยิ้มหวาน “เดี๋ยวพี่จะไปตักข้าวให้ใหม่ละกันนะจ๊ะ”
“นี่พี่แก้ต่างให้อากาเนะเหรอ?” นาบิกิขมวดคิ้วพลางถอนหายใจ และอาหารมื้อเย็นวันนี้ก็สิ้นสุดลง
******************************************
“เฮ้อ....ดูวุ่นวายจังเนอะ” ชิองเอ่ยขึ้นในขณะที่กำลังเดินกลับบ้าน
“เหอะ.....ก็เหมือนบ้านเรานั่นแหละ แปลกๆไม่เข้าท่า”
“ว่าอะไรนะ” ชิองขึ้นเสียงเล็กน้อยพลางหันไปสบตามาซาฮิโกะ
“อ้อ...เปล่าๆ ไม่มีอะไร สงสัยคืนนี้ฉันคงจะต้องเริ่มเก็บของแล้วล่ะ ตอนนี้ก็เหลืออีกหกวันก็จะย้ายบ้านแหละ”
“อืมก็จริง ใช่ซิ พรุ่งนี้ไปดูบ้านใหม่กันไหม?” เธอหันมาถามเขาขณะที่เขากำลังเหม่อลอยคิดอะไรบางอย่างเพลินๆ
“บ้าไม่ได้หรอก จำไม่ได้เหรอว่าน้าโซระกำชับไว้ว่า ไม่ให้ไปดูก่อน” เขาตอบ
“กลัวเหรอ”
“ใครกลัว”
“งั้นพรุ่งนี้เราก็ไปดูบ้านใหม่กันเลยซิ”
“ก็เอาซิ”
ตายแล้ว....หลุดปากไปได้ยังไงเนี่ย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น