ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เพื่อนใหม่
รันม่า......!!
อากาเนะเดินฟึตฟัดเข้ามาในบ้านโดยที่มีรันม่าอยู่ในสภาพที่เปียกโชคเดินตามหลังมา และที่เดินมาติดๆกันก็คือซาโอโตเมะเก็มม่ากับร่างหมีแพนด้าขนาดใหญ่
“เฮ้อ.........แล้วทีนี้จะทำยังไงล่ะ หนังสือก็อยู่กับจัมปู” รันม่าบ่นงึมงำอยู่คนเดียว “เพราะพ่อนั้นแหละที่ทำให้เรื่องเป็นแบบนี้ ถ้าไปดีดีตั้งแต่แรกก็คงจะไม่เกิดปัญหา”
แพนด้าน้อยยกกระดานไม้ขึ้นมาว่า “อะไร พ่อเองก็อยากเป็นชายเหมือนกับแกนั้นแหละ เจ้าเรียวกะมันมาขวางทางซะก่อน ไม่อย่างนั้นล่ะก็ พวกเราก็คงจะไปกันแล้ว”
“แล้วนายจะทำยังไงต่อไป” อากาเนะทรุดตัวลงนั่งกับพื้นที่ห้องนั่งเล่น ขณะที่คนอื่นๆกำลังนั่งดูทีวีกันอยู่
“ก็ไม่เห็นต้องทำไงเลย แกก็ยอมเป็นแฟนกับหนูจัมปูไปซิ”เก็มม่าพูดโพล้งออกมาและแล้วสายตาของทุกคนก็หันเหความสนใจมาจับจ้องที่เก็มม่าเพียงคนเดียว “ล้อเล่น”
“ก็จริง.....ตกลง ฉันจะเป็นแฟนกับจัมปู”
“ไม่ได้นะ แล้วอากาเนะลูกฉันล่ะ”เท็นโด้คุงที่มีผมยาวและหนวดเป็นเอกลักษณ์ทุบโต๊ะดังปังดวงตาจ้องเขม็งมาที่เก็มม่า
“ก็เออ......”
“เป็นหรือไม่เป็นแฟนกับจัมปู มันก็ไม่เห็นเกี่ยวอะไรกับฉันเลย” แล้วอากาเนะก็เดินฟึดฟัดปิดประตูห้องนอนดังปัง แสดงพฤติกรรมออกมาว่าเขาโกรธ
“เก็มม่า ถ้าลูกฉันไม่ได้แต่งงานกับรันม่านะ ฉันจะฆ่าแก” เทนโด้คว้าคอเสื้อเก็มม่าขึ้นมา “รู้แล้วๆ ยังไงมันก็ต้องแต่งงานกับอากาเนะอยู่ดี....แหะๆ”
********************************
รันม่าคนบ้า....!!
อากาเนะโถมตัวลงบนที่นอนสีฟ้า และคิดถึงเรื่องหงุดหงิดหน้ากวนใจของรันม่า
นายจะทำอะไรมันก็เรื่องของนาย รันม่าบ้า.....
********************************
ณ บ้านเก่าของตระกูลวาคานะเอะ
“เฮ้อ........อาทิตย์หน้าเราคงต้องย้ายบ้านแล้ว” มาซาฮิโกะเด็กหนุ่มที่อยู่ในบ้านรสนิยมแปลกๆ
พวกเขาครอบครัวน่ารักแต่แปลกจะต้องเก็บข้าวของและอุปกรณ์ของนักวาดการ์ตูนเพื่อย้ายบ้านไปอยู่บ้านใหม่ซึ่งบ้านนี้เองก็ใกล้กับบ้านวุ่นวายของรันม่า แต่ตอนนี้เองบ้านของวาคานาเอะก็วุ่นวายพอกันกับบ้านเทนโด้เลย
“เก็บของเสร็จหมดยัง” ชิองโผล่หน้าเข้ามาที่ห้องนอนมาซาฮิโกะซึ่งเขากำลังนอนเอามือกายหน้าผากอยู่เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่อย่างเพลินๆ
“ฮ่ะ.....ก็ยัง” เขายันตัวขึ้นมาแล้วตอบไป
“แย่จริงๆ อาทิตย์หน้าแล้วนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็จะต้องย้ายไปโรงเรียนใหม่ นายนี่ไม่คิดจะปรับปรุงตัวเอาซะเลย” เธอส่ายหน้าไปมาด้วยความเบื่อหน่าย
“เออน่า....ช่างฉันเถอะ ว่าแต่เขาแล้วเธอล่ะเสร็จยัง”
“ยัง”
“หน้อย แล้วยังจะมาว่าคนอื่นอีกนะ” เขาปาหมอนสีขาวที่อยู่หัวเตียงไปที่หน้าชิองด้วยความหมั่นไส้เล็กๆ ก่อนที่จะเดินไปไล่ชิองให้ออกไปจากห้อง
“เชอะ....ฉันเตือนด้วยความหวังดีหรอก เพราะคนอย่างนายหน่ะมันขี้ลืม เดี๋ยวลืมโน่นลืมนี่ขึ้นมาแล้วจะมาโทษคนอื่นเขา” เธอเดินบ่นถอยหลังพลางยักคิ้วหลิ่วตาเดินหายขึ้นไปที่ห้องใต้หลังคาห้องนอนของเธอ
นั่นซินะ อาทิตย์หน้าแล้วซิ
เช้าวันรุ่งขึ้น
“แย่แล้ว....สายแล้ว” มาซาฮิโกะวิ่งพล่านไปที่ห้องครัวแล้วหยิบข้าวกล่องวิ่งออกจากบ้านไป โดยที่ในปากของเขายังคาบขนมปังทาแยมวิ่งออกมา พร้อมกับสาวน้อยชิอง สาวน้อยที่เขาสงสัยมานานว่าตกลงเธอเป็นผู้ชายหรือว่าผู้หญิงกันแน่ หลังจากเหตุการณ์เมื่อเดือนที่แล้ว ที่เขาคะยั้นคะยอถามเธอเพราะตั้งแต่เด็กเธอมักจะแต่งตัวทั้งสองแบบก็คือ ปอหนึ่งเป็นชาย ปอสองและปอสามแต่งเป็นหญิงใส่กระโปรง
“นายหนิ วันนี้วันแรกซะด้วย คนอะไรดันไปสายอีก” เธอบ่น
“เอาน่า....ว่าแต่เธอไม่กินขนมปังเหรอ” เขาถาม
“กินบ้าอะไรย่ะตอนนี้ นี้มันจะแปดโมงครึ่งอยู่แล้ว โชคดีนะเนี่ยโรงเรียนอยู่ไม่ไกลจากบ้านซะเท่าไหร่” เธอยิ้มหวานก่อนที่เธอจะรีบวิ่งนำหน้าเขาที่กำลังเดินตามหลังอย่างเชื่องช้า
อ๊อด.......
“เห้ย....เร็วๆ เข้าเรียนได้แล้ว” เสียงเพื่อนๆรวมไปถึงรันม่าที่กำลังนั่งคุยกับเพื่อนชายที่อยู่ในห้องเรียนกันเป็นกลุ่มๆ
“เอาล่ะ....วันนี้จะมีนักเรียนใหม่เข้ามาแทนที่ชินอิจิและคุโรงาดะ ก็คือ....”
ครืด.......
หญิงสาวผมยาวตรงและสูงได้ระดับพอดีกับหนุ่มๆในห้องนี้ต้องการ รันม่าถึงกับอ้าปากค้างไปพร้อมๆกับเพื่อนๆที่อึ้งพอๆกัน อากาเนะเห็นดังนั้นก็หยิบหนังสือที่อยู่ตรงหน้าเธอปาใส่หัวรันม่าอย่างทันควัน
“ขอโทษนะค่ะที่มาสาย ดิฉันชื่อชิอง วาคานาเอะค่ะ” เธอแนะนำตัวเอง
“ครับ ผมด้วย ผมชื่อมาซาฮิโกะ” เด็กหนุ่มผมรองทรง พลางเกาหัวเล็กน้อยแก้เขิลก่อนที่ทั้งคู่จะเข้าไปนั่งในห้องเรียนตามที่นั่งที่อาจารย์ได้จัดไว้ให้ทั้งคู่
พักเที่ยง มาซาฮิโกะและชิองต่างก็นั่งทานอาหารเที่ยงด้วยกันในห้องเรียนซึ่งอากาเนะที่เพิ่งจะหยิบข้าวกล่องของเธอขึ้นมาทานเหมือนกัน พลางเดินไปนั่งข้างๆกับชิองพลางถามและทำความรู้จักกับเด็กใหม่ทั้งสองคนนี้
“สวัสดิจ๊ะ ฉันชื่ออากาเนะนะ” เธอแนะนำตัวเองพลางวางข้าวกล่องนั่งลงข้างๆกับชิอง
“อ้อจ๊ะ....เราชื่อชิองนะ”
โอ้ว.....ชิองเหรอครับ ผมชื่อ.....
เพื่อนๆของรันม่าต่างเดินเข้ามาเสนอหน้าทักทายและยื่นข้าวกล่องกลางวันให้กับชิองกันเป็นทิวแถว แต่แล้ว
ครืด...................
โอ้ว......ชิองอย่างนั้นเหรอ สาวน้อยผมตรงของพี่คุโน่
“เออ....????” เธอเงียบและอึ้งๆเล็กน้อย
“พี่ชื่อคุโน่ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” เขายื่นหน้ามาใกล้ๆกับชิองและจับมือเธอขึ้นมาจะจุมพิตที่มืออันเรียวงามของเธอ
...!!
รันม่าถึงกับอดรนทนไม่ได้ เขาที่นั่งอยู่หลังห้องและเห็นการกระทำของคุโน่มานานจึงขว้างหนังสือเรียนที่อยู่ข้างๆปาเข้าที่หัวของคุโน่
“หน็อย....เจ้ารันม่า มาเจอกันเลยดีกว่า” เขาพูดยังไม่ทันขาดคำก็โชว์พาวเวอร์หยิบดาบไม้เคนโด้ขึ้นมาแล้วกระโดดข้ามโต๊ะไปหวังจะฟันกลางแสกหน้าเข้าที่หน้าของรันม่าแต่แล้ว
......
รันม่าที่กำลังนั่งทานอาหารเที่ยงอยู่ ในมือยังคงถือตะเกียบแต่เท้าซิ เท้าของรันม่าก็ยกขึ้นมาประทับที่หน้าของคุโน่อย่างเต็มๆหน้าเลย
สาท...........
หลังอาหารมื้อเที่ยงแล้ว พวกเขาก็เข้าเรียนกันอย่างปรกติจนกระทั่งเลิกเรียน อากาเนะก็เดินกลับบ้านพร้อมๆกันกับชิองและมาซาฮิโกะ ในขณะเดียวกันรันม่าก็รีบวิ่งแจ่นกลับไปยังร้านของจัมปูเพื่อจะเอาหนังสือโบราณคืน
อากาเนะเดินฟึตฟัดเข้ามาในบ้านโดยที่มีรันม่าอยู่ในสภาพที่เปียกโชคเดินตามหลังมา และที่เดินมาติดๆกันก็คือซาโอโตเมะเก็มม่ากับร่างหมีแพนด้าขนาดใหญ่
“เฮ้อ.........แล้วทีนี้จะทำยังไงล่ะ หนังสือก็อยู่กับจัมปู” รันม่าบ่นงึมงำอยู่คนเดียว “เพราะพ่อนั้นแหละที่ทำให้เรื่องเป็นแบบนี้ ถ้าไปดีดีตั้งแต่แรกก็คงจะไม่เกิดปัญหา”
แพนด้าน้อยยกกระดานไม้ขึ้นมาว่า “อะไร พ่อเองก็อยากเป็นชายเหมือนกับแกนั้นแหละ เจ้าเรียวกะมันมาขวางทางซะก่อน ไม่อย่างนั้นล่ะก็ พวกเราก็คงจะไปกันแล้ว”
“แล้วนายจะทำยังไงต่อไป” อากาเนะทรุดตัวลงนั่งกับพื้นที่ห้องนั่งเล่น ขณะที่คนอื่นๆกำลังนั่งดูทีวีกันอยู่
“ก็ไม่เห็นต้องทำไงเลย แกก็ยอมเป็นแฟนกับหนูจัมปูไปซิ”เก็มม่าพูดโพล้งออกมาและแล้วสายตาของทุกคนก็หันเหความสนใจมาจับจ้องที่เก็มม่าเพียงคนเดียว “ล้อเล่น”
“ก็จริง.....ตกลง ฉันจะเป็นแฟนกับจัมปู”
“ไม่ได้นะ แล้วอากาเนะลูกฉันล่ะ”เท็นโด้คุงที่มีผมยาวและหนวดเป็นเอกลักษณ์ทุบโต๊ะดังปังดวงตาจ้องเขม็งมาที่เก็มม่า
“ก็เออ......”
“เป็นหรือไม่เป็นแฟนกับจัมปู มันก็ไม่เห็นเกี่ยวอะไรกับฉันเลย” แล้วอากาเนะก็เดินฟึดฟัดปิดประตูห้องนอนดังปัง แสดงพฤติกรรมออกมาว่าเขาโกรธ
“เก็มม่า ถ้าลูกฉันไม่ได้แต่งงานกับรันม่านะ ฉันจะฆ่าแก” เทนโด้คว้าคอเสื้อเก็มม่าขึ้นมา “รู้แล้วๆ ยังไงมันก็ต้องแต่งงานกับอากาเนะอยู่ดี....แหะๆ”
********************************
รันม่าคนบ้า....!!
อากาเนะโถมตัวลงบนที่นอนสีฟ้า และคิดถึงเรื่องหงุดหงิดหน้ากวนใจของรันม่า
นายจะทำอะไรมันก็เรื่องของนาย รันม่าบ้า.....
********************************
ณ บ้านเก่าของตระกูลวาคานะเอะ
“เฮ้อ........อาทิตย์หน้าเราคงต้องย้ายบ้านแล้ว” มาซาฮิโกะเด็กหนุ่มที่อยู่ในบ้านรสนิยมแปลกๆ
พวกเขาครอบครัวน่ารักแต่แปลกจะต้องเก็บข้าวของและอุปกรณ์ของนักวาดการ์ตูนเพื่อย้ายบ้านไปอยู่บ้านใหม่ซึ่งบ้านนี้เองก็ใกล้กับบ้านวุ่นวายของรันม่า แต่ตอนนี้เองบ้านของวาคานาเอะก็วุ่นวายพอกันกับบ้านเทนโด้เลย
“เก็บของเสร็จหมดยัง” ชิองโผล่หน้าเข้ามาที่ห้องนอนมาซาฮิโกะซึ่งเขากำลังนอนเอามือกายหน้าผากอยู่เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่อย่างเพลินๆ
“ฮ่ะ.....ก็ยัง” เขายันตัวขึ้นมาแล้วตอบไป
“แย่จริงๆ อาทิตย์หน้าแล้วนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็จะต้องย้ายไปโรงเรียนใหม่ นายนี่ไม่คิดจะปรับปรุงตัวเอาซะเลย” เธอส่ายหน้าไปมาด้วยความเบื่อหน่าย
“เออน่า....ช่างฉันเถอะ ว่าแต่เขาแล้วเธอล่ะเสร็จยัง”
“ยัง”
“หน้อย แล้วยังจะมาว่าคนอื่นอีกนะ” เขาปาหมอนสีขาวที่อยู่หัวเตียงไปที่หน้าชิองด้วยความหมั่นไส้เล็กๆ ก่อนที่จะเดินไปไล่ชิองให้ออกไปจากห้อง
“เชอะ....ฉันเตือนด้วยความหวังดีหรอก เพราะคนอย่างนายหน่ะมันขี้ลืม เดี๋ยวลืมโน่นลืมนี่ขึ้นมาแล้วจะมาโทษคนอื่นเขา” เธอเดินบ่นถอยหลังพลางยักคิ้วหลิ่วตาเดินหายขึ้นไปที่ห้องใต้หลังคาห้องนอนของเธอ
นั่นซินะ อาทิตย์หน้าแล้วซิ
เช้าวันรุ่งขึ้น
“แย่แล้ว....สายแล้ว” มาซาฮิโกะวิ่งพล่านไปที่ห้องครัวแล้วหยิบข้าวกล่องวิ่งออกจากบ้านไป โดยที่ในปากของเขายังคาบขนมปังทาแยมวิ่งออกมา พร้อมกับสาวน้อยชิอง สาวน้อยที่เขาสงสัยมานานว่าตกลงเธอเป็นผู้ชายหรือว่าผู้หญิงกันแน่ หลังจากเหตุการณ์เมื่อเดือนที่แล้ว ที่เขาคะยั้นคะยอถามเธอเพราะตั้งแต่เด็กเธอมักจะแต่งตัวทั้งสองแบบก็คือ ปอหนึ่งเป็นชาย ปอสองและปอสามแต่งเป็นหญิงใส่กระโปรง
“นายหนิ วันนี้วันแรกซะด้วย คนอะไรดันไปสายอีก” เธอบ่น
“เอาน่า....ว่าแต่เธอไม่กินขนมปังเหรอ” เขาถาม
“กินบ้าอะไรย่ะตอนนี้ นี้มันจะแปดโมงครึ่งอยู่แล้ว โชคดีนะเนี่ยโรงเรียนอยู่ไม่ไกลจากบ้านซะเท่าไหร่” เธอยิ้มหวานก่อนที่เธอจะรีบวิ่งนำหน้าเขาที่กำลังเดินตามหลังอย่างเชื่องช้า
อ๊อด.......
“เห้ย....เร็วๆ เข้าเรียนได้แล้ว” เสียงเพื่อนๆรวมไปถึงรันม่าที่กำลังนั่งคุยกับเพื่อนชายที่อยู่ในห้องเรียนกันเป็นกลุ่มๆ
“เอาล่ะ....วันนี้จะมีนักเรียนใหม่เข้ามาแทนที่ชินอิจิและคุโรงาดะ ก็คือ....”
ครืด.......
หญิงสาวผมยาวตรงและสูงได้ระดับพอดีกับหนุ่มๆในห้องนี้ต้องการ รันม่าถึงกับอ้าปากค้างไปพร้อมๆกับเพื่อนๆที่อึ้งพอๆกัน อากาเนะเห็นดังนั้นก็หยิบหนังสือที่อยู่ตรงหน้าเธอปาใส่หัวรันม่าอย่างทันควัน
“ขอโทษนะค่ะที่มาสาย ดิฉันชื่อชิอง วาคานาเอะค่ะ” เธอแนะนำตัวเอง
“ครับ ผมด้วย ผมชื่อมาซาฮิโกะ” เด็กหนุ่มผมรองทรง พลางเกาหัวเล็กน้อยแก้เขิลก่อนที่ทั้งคู่จะเข้าไปนั่งในห้องเรียนตามที่นั่งที่อาจารย์ได้จัดไว้ให้ทั้งคู่
พักเที่ยง มาซาฮิโกะและชิองต่างก็นั่งทานอาหารเที่ยงด้วยกันในห้องเรียนซึ่งอากาเนะที่เพิ่งจะหยิบข้าวกล่องของเธอขึ้นมาทานเหมือนกัน พลางเดินไปนั่งข้างๆกับชิองพลางถามและทำความรู้จักกับเด็กใหม่ทั้งสองคนนี้
“สวัสดิจ๊ะ ฉันชื่ออากาเนะนะ” เธอแนะนำตัวเองพลางวางข้าวกล่องนั่งลงข้างๆกับชิอง
“อ้อจ๊ะ....เราชื่อชิองนะ”
โอ้ว.....ชิองเหรอครับ ผมชื่อ.....
เพื่อนๆของรันม่าต่างเดินเข้ามาเสนอหน้าทักทายและยื่นข้าวกล่องกลางวันให้กับชิองกันเป็นทิวแถว แต่แล้ว
ครืด...................
โอ้ว......ชิองอย่างนั้นเหรอ สาวน้อยผมตรงของพี่คุโน่
“เออ....????” เธอเงียบและอึ้งๆเล็กน้อย
“พี่ชื่อคุโน่ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” เขายื่นหน้ามาใกล้ๆกับชิองและจับมือเธอขึ้นมาจะจุมพิตที่มืออันเรียวงามของเธอ
...!!
รันม่าถึงกับอดรนทนไม่ได้ เขาที่นั่งอยู่หลังห้องและเห็นการกระทำของคุโน่มานานจึงขว้างหนังสือเรียนที่อยู่ข้างๆปาเข้าที่หัวของคุโน่
“หน็อย....เจ้ารันม่า มาเจอกันเลยดีกว่า” เขาพูดยังไม่ทันขาดคำก็โชว์พาวเวอร์หยิบดาบไม้เคนโด้ขึ้นมาแล้วกระโดดข้ามโต๊ะไปหวังจะฟันกลางแสกหน้าเข้าที่หน้าของรันม่าแต่แล้ว
......
รันม่าที่กำลังนั่งทานอาหารเที่ยงอยู่ ในมือยังคงถือตะเกียบแต่เท้าซิ เท้าของรันม่าก็ยกขึ้นมาประทับที่หน้าของคุโน่อย่างเต็มๆหน้าเลย
สาท...........
หลังอาหารมื้อเที่ยงแล้ว พวกเขาก็เข้าเรียนกันอย่างปรกติจนกระทั่งเลิกเรียน อากาเนะก็เดินกลับบ้านพร้อมๆกันกับชิองและมาซาฮิโกะ ในขณะเดียวกันรันม่าก็รีบวิ่งแจ่นกลับไปยังร้านของจัมปูเพื่อจะเอาหนังสือโบราณคืน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น