ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : หนังสือโบราณในตำนาน
โครม....ตึก....ตึก....โครม........
เสียงนี้ ไม่ใช่เสียงของหล่นหรือการวิ่งใดๆทั้งสิ้น หากแต่ว่าเสียงนี้มันดังจนเข้าโสตประสาทเส้นเลือดแดงในสมองของรันม่าแล้ว ที่นั่งรวบรวมสมาธิอย่างหนักในการที่จะเริ่มต้นทำการบ้านจากทางโรงเรียนที่ให้มาเมื่อตอนปิดเทอม มันเป็นเวลาหลายวันแล้วกับการตอกเสาบ้านบนที่ดินที่โล่งกว้างที่ติดอยู่กับโรงยิมเทนโด้
เขานั่งคุดคู้อยู่บนเก้าอี้ไม้ที่หมุนได้รอบ แสงสว่างที่เล็ดลอดเข้ามาจากทางหน้าต่างซึ่งเขาสามารถมองออกไปก็พบกับช่างก่อสร้างกำลังก่อร่างสร้างบ้านขึ้น เขาคบดินสอด้วยใบหน้าที่บิดเบือนและเบื่ออย่างเต็มที่ รายงานอีกมากมายที่ยังไม่ได้ทำ รวมไปถึงพระอาทิตย์ที่กำลังจะคล้อยต่ำลงทำให้เวลาทำการบ้านน้อยลงไปทุกทีๆ
หยุดนะ.......เจ้าหัวขโมยกางเกงใน......
ฮับโปซายคุณตาที่มีแต่สมองและจิตใจที่ตกอยู่ในภายใต้ตัณหาราคะไปด้วยกิเลสที่หนักอึ้ง และเหตุการณ์มากมายก็จะเกิดขึ้นอย่างนี้อยู่เป็นประจำทุกวัน เมื่อหลายสิบปีก่อนที่ซาโอโตเมะเก็มม่าและเทนโด้คุงได้เป็นลูกศิษย์เอกของฮับโปซาย ความชื่นชมในตัวของซาโอโตเมะและเทนโด้คุงทำให้เลื่อมใสในตัวอาจารย์ฮับโปซายมากถึงกับทำพิธีกรรมฝั่งอาจารย์และปิดยันอย่างดีเพื่อไม่ให้ฮับโปซายหลุดออกจากหลุมศักดิ์สิทธิ์
“นาบิกิ ช่วยไปตามรันม่าและอากาเนะหน่อยได้ไหมจ๊ะ เพราะได้เวลาอาหารเย็นแล้ว”
พี่สาวคนโตซึ่งเป็นผู้ที่ดูแลในทุกๆมุมของบ้าน เธอคือเทนโด้คาซึมิ เธอมักจะทำอาหารให้กับคนในครอบครัวทานอยู่ทุกวัน และเป็นแม่ศรีเรือนที่ดีของครอบครัวเทนโด้
“ได้” นาบิกิจอมงก จะทำอะไรก็แล้วแต่ เพื่อเงินเธอทำได้ทุกอย่าง เธอลุกขึ้นพรวดพลาดออกไปจากห้องนั่งเล่นซึ่งห้องนี้ก็เป็นทั้งห้องนั่งเล่นและห้องรับแขกรวมไปถึงห้องทานอาหาร เธอเดินไปตามระเบียงหน้าห้องและหยุดอยู่หน้าห้องรันม่า
“รันม่า ได้เวลาอาหารเย็นแล้ว” แล้วเธอก็เดินเลยมาอีกห้องหนึ่งซึ่งหน้าห้องแขวนป้ายชื่อ อากาเนะ “อากาเนะ อาหารเสร็จแล้วนะ” และทุกอย่างก็เงียบสนิท
“อ้าว....รันม่าเป็นอะไร หน้าตาทำไมทรุดโทรม แล้วอากาเนะล่ะ” พี่คาซึมิร้องทักพลางตักข้าวให้กับคนในครอบครัวทุกคน
“อ้อ.....อากาเนะเห็นว่าจะไปหาคุณหมอโตฟู บอกว่าจะเอาอะไรไปให้ดูสักอย่าง”
“คุณหมอโตฟูงั้นเหรอ”
ร้านคุณหมอโตฟู
หนังสือเล่มนี้............
ชายร่างใหญ่ผมยาวมัดเก็บไว้อย่างเรียบร้อย ใบหน้าเกลี้ยงเกลา เขาขยับแว่นเล็กน้อยและอ่านตัวหนังสือที่อยู่ซ้ำอีกครั้งหนึ่ง “ไม่ผิดแน่........” เขาพยักหน้าและวางหนังสือเล่มนี้ลงที่โต๊ะทำงานของเขา
“อะไรเหรอคะคุณหมอ ตกลงหนังสือเล่มนี้มันคืออะไรคะ”
“ตำราวิธีแก้น้ำคำสาปในบ่อคำสาป”
อากาเนะหยุดเอะใจ เธอยิ้มเล็กน้อยคิดว่าหนังสือเล่มนี้คงจะเป็นประโยชน์สำหรับรันม่า เธอลุกขึ้นเดินไปหยิบหนังสือเก่าโบราณเล่มนี้และโค้ง บอกลากับคุณหมอโตฟูก่อนที่เธอจะกลับบ้าน
ระหว่างทางที่เดินกลับบ้าน เธอก็พบว่าข้างบ้านของเธอนั้นกำลังตอกเสาเพื่อจะลงบ้านใหม่ มีการดำเนินงานโดยช่างก่อสร้างหลายสิบคน และดูท่าทางแล้วไม่นานมากนักบ้านหลังนี้ก็คงจะเสร็จ แต่ทว่าเธอก็คงจะต้องทนกับเสียงตอกเสาบ้านนี้ไปหลายวันเลยทีเดียว ทั้งกลางวันและกลางคืนหวังให้บ้านหลังนี้เสร็จเร็วขึ้นกว่ากำหนดการ
กลับมาแล้วคะ............
**********************************************
หนังสือแก้คำสาปน้ำโบราณ........
เรียวกะผู้หลงทางเสมอ เขาได้ยินเกี่ยวกับหนังสือแก้คำสาป แน่นอนน้ำศักดิ์สิทธิ์ที่เขารอคอยมานานแสนนานก็จะถูกค้นพบที่หนังสือโบราณเล่มนี้เอง และแน่นอนที่เขาจะไม่ปล่อยให้หนังสือเล่มนั้นไปตกอยู่ในมือของใครทั้งนั้น โดยเฉพาะ ซาโอโตเมะรันม่า
เรียวกะเดินทางรอนแรมมาหลายสัปดาห์กับการตามล่าค้นหาหนังสือโบราณ แต่แล้วเขาก็ต้องกลับมาที่บ้านอากาเนะอีกครั้งด้วยความรักและโหยหา ในระหว่างที่เดินทางนั้นฝนก็ดันตกเสียนี่ เรียวกะจึงกลายเป็นหมูตัวน้อยที่ชื่อว่า พีจัง
***************************************
“ไปไหนมาเหรออากาเนะ” นาบิกิคาบช้อนพลางถาม
“ก็ไปหาคุณหมอโตฟูมาน่ะซิ” เธอตอบและค่อยๆนั่งลงช้าๆข้างๆรันม่าที่เพิ่งจะทานข้าวเสร็จ “อิ่มแล้วครับ” แล้วรันม่าก็เดินกลับไปที่ห้องของเขาทันที
“ของที่ว่า อะไรเหรอ” เก็มม่าชะเง้อหน้าออกมาจากโต๊ะที่นั่งฝั่งเดียวกันถาม
“ก็....เป็นหนังสือเก่าๆเล่มหนึ่ง เห็นคุณหมอโตฟูบอกว่าเป็นหนังสือแก้คำสาปน้ำโบราณ”
แก้คำสาปน้ำโบราณงั้นเหรอ.........!!
************************************
จัมปูจ๋า......หนังสือโบราณที่ว่าอยู่ไหนจ๊ะ........
เสียงออดอ้อนของมูสที่เดินตามจัมปูอยู่ในร้านบะหมี่เพื่อต้องการจะเอาหนังสือโบราณมาศึกษาและหวังจะได้เป็นชายอย่างสมบูรณ์
“ฉันไม่รู้ เธอได้ยินเรื่องหนังสือแก้คำสาปมาจากไหน ฉันยังไม่เคยจะได้ยินเลย” เธอพูดพลางเก็บชามบะหมี่ที่อยู่บนโต๊ะแขก ไปหลังร้าน
“ฉันได้ยินมาจริงๆนะจัมปู ว่าหนังสือโบราณเล่มนี้มันมีจริง”มูสพูดซ้ำอีกครั้งและหยุดอยู่ที่โต๊ะเคาท์เตอร์
หนังสือโบราณอย่างนั้นเหรอ.......
คุณย่าโคโลญจังพูดอย่างเปลื่อยๆ – ไม่ได้ยินชื่อนี้มานานแล้วซินะ..........
เสียงนี้ ไม่ใช่เสียงของหล่นหรือการวิ่งใดๆทั้งสิ้น หากแต่ว่าเสียงนี้มันดังจนเข้าโสตประสาทเส้นเลือดแดงในสมองของรันม่าแล้ว ที่นั่งรวบรวมสมาธิอย่างหนักในการที่จะเริ่มต้นทำการบ้านจากทางโรงเรียนที่ให้มาเมื่อตอนปิดเทอม มันเป็นเวลาหลายวันแล้วกับการตอกเสาบ้านบนที่ดินที่โล่งกว้างที่ติดอยู่กับโรงยิมเทนโด้
เขานั่งคุดคู้อยู่บนเก้าอี้ไม้ที่หมุนได้รอบ แสงสว่างที่เล็ดลอดเข้ามาจากทางหน้าต่างซึ่งเขาสามารถมองออกไปก็พบกับช่างก่อสร้างกำลังก่อร่างสร้างบ้านขึ้น เขาคบดินสอด้วยใบหน้าที่บิดเบือนและเบื่ออย่างเต็มที่ รายงานอีกมากมายที่ยังไม่ได้ทำ รวมไปถึงพระอาทิตย์ที่กำลังจะคล้อยต่ำลงทำให้เวลาทำการบ้านน้อยลงไปทุกทีๆ
หยุดนะ.......เจ้าหัวขโมยกางเกงใน......
ฮับโปซายคุณตาที่มีแต่สมองและจิตใจที่ตกอยู่ในภายใต้ตัณหาราคะไปด้วยกิเลสที่หนักอึ้ง และเหตุการณ์มากมายก็จะเกิดขึ้นอย่างนี้อยู่เป็นประจำทุกวัน เมื่อหลายสิบปีก่อนที่ซาโอโตเมะเก็มม่าและเทนโด้คุงได้เป็นลูกศิษย์เอกของฮับโปซาย ความชื่นชมในตัวของซาโอโตเมะและเทนโด้คุงทำให้เลื่อมใสในตัวอาจารย์ฮับโปซายมากถึงกับทำพิธีกรรมฝั่งอาจารย์และปิดยันอย่างดีเพื่อไม่ให้ฮับโปซายหลุดออกจากหลุมศักดิ์สิทธิ์
“นาบิกิ ช่วยไปตามรันม่าและอากาเนะหน่อยได้ไหมจ๊ะ เพราะได้เวลาอาหารเย็นแล้ว”
พี่สาวคนโตซึ่งเป็นผู้ที่ดูแลในทุกๆมุมของบ้าน เธอคือเทนโด้คาซึมิ เธอมักจะทำอาหารให้กับคนในครอบครัวทานอยู่ทุกวัน และเป็นแม่ศรีเรือนที่ดีของครอบครัวเทนโด้
“ได้” นาบิกิจอมงก จะทำอะไรก็แล้วแต่ เพื่อเงินเธอทำได้ทุกอย่าง เธอลุกขึ้นพรวดพลาดออกไปจากห้องนั่งเล่นซึ่งห้องนี้ก็เป็นทั้งห้องนั่งเล่นและห้องรับแขกรวมไปถึงห้องทานอาหาร เธอเดินไปตามระเบียงหน้าห้องและหยุดอยู่หน้าห้องรันม่า
“รันม่า ได้เวลาอาหารเย็นแล้ว” แล้วเธอก็เดินเลยมาอีกห้องหนึ่งซึ่งหน้าห้องแขวนป้ายชื่อ อากาเนะ “อากาเนะ อาหารเสร็จแล้วนะ” และทุกอย่างก็เงียบสนิท
“อ้าว....รันม่าเป็นอะไร หน้าตาทำไมทรุดโทรม แล้วอากาเนะล่ะ” พี่คาซึมิร้องทักพลางตักข้าวให้กับคนในครอบครัวทุกคน
“อ้อ.....อากาเนะเห็นว่าจะไปหาคุณหมอโตฟู บอกว่าจะเอาอะไรไปให้ดูสักอย่าง”
“คุณหมอโตฟูงั้นเหรอ”
ร้านคุณหมอโตฟู
หนังสือเล่มนี้............
ชายร่างใหญ่ผมยาวมัดเก็บไว้อย่างเรียบร้อย ใบหน้าเกลี้ยงเกลา เขาขยับแว่นเล็กน้อยและอ่านตัวหนังสือที่อยู่ซ้ำอีกครั้งหนึ่ง “ไม่ผิดแน่........” เขาพยักหน้าและวางหนังสือเล่มนี้ลงที่โต๊ะทำงานของเขา
“อะไรเหรอคะคุณหมอ ตกลงหนังสือเล่มนี้มันคืออะไรคะ”
“ตำราวิธีแก้น้ำคำสาปในบ่อคำสาป”
อากาเนะหยุดเอะใจ เธอยิ้มเล็กน้อยคิดว่าหนังสือเล่มนี้คงจะเป็นประโยชน์สำหรับรันม่า เธอลุกขึ้นเดินไปหยิบหนังสือเก่าโบราณเล่มนี้และโค้ง บอกลากับคุณหมอโตฟูก่อนที่เธอจะกลับบ้าน
ระหว่างทางที่เดินกลับบ้าน เธอก็พบว่าข้างบ้านของเธอนั้นกำลังตอกเสาเพื่อจะลงบ้านใหม่ มีการดำเนินงานโดยช่างก่อสร้างหลายสิบคน และดูท่าทางแล้วไม่นานมากนักบ้านหลังนี้ก็คงจะเสร็จ แต่ทว่าเธอก็คงจะต้องทนกับเสียงตอกเสาบ้านนี้ไปหลายวันเลยทีเดียว ทั้งกลางวันและกลางคืนหวังให้บ้านหลังนี้เสร็จเร็วขึ้นกว่ากำหนดการ
กลับมาแล้วคะ............
**********************************************
หนังสือแก้คำสาปน้ำโบราณ........
เรียวกะผู้หลงทางเสมอ เขาได้ยินเกี่ยวกับหนังสือแก้คำสาป แน่นอนน้ำศักดิ์สิทธิ์ที่เขารอคอยมานานแสนนานก็จะถูกค้นพบที่หนังสือโบราณเล่มนี้เอง และแน่นอนที่เขาจะไม่ปล่อยให้หนังสือเล่มนั้นไปตกอยู่ในมือของใครทั้งนั้น โดยเฉพาะ ซาโอโตเมะรันม่า
เรียวกะเดินทางรอนแรมมาหลายสัปดาห์กับการตามล่าค้นหาหนังสือโบราณ แต่แล้วเขาก็ต้องกลับมาที่บ้านอากาเนะอีกครั้งด้วยความรักและโหยหา ในระหว่างที่เดินทางนั้นฝนก็ดันตกเสียนี่ เรียวกะจึงกลายเป็นหมูตัวน้อยที่ชื่อว่า พีจัง
***************************************
“ไปไหนมาเหรออากาเนะ” นาบิกิคาบช้อนพลางถาม
“ก็ไปหาคุณหมอโตฟูมาน่ะซิ” เธอตอบและค่อยๆนั่งลงช้าๆข้างๆรันม่าที่เพิ่งจะทานข้าวเสร็จ “อิ่มแล้วครับ” แล้วรันม่าก็เดินกลับไปที่ห้องของเขาทันที
“ของที่ว่า อะไรเหรอ” เก็มม่าชะเง้อหน้าออกมาจากโต๊ะที่นั่งฝั่งเดียวกันถาม
“ก็....เป็นหนังสือเก่าๆเล่มหนึ่ง เห็นคุณหมอโตฟูบอกว่าเป็นหนังสือแก้คำสาปน้ำโบราณ”
แก้คำสาปน้ำโบราณงั้นเหรอ.........!!
************************************
จัมปูจ๋า......หนังสือโบราณที่ว่าอยู่ไหนจ๊ะ........
เสียงออดอ้อนของมูสที่เดินตามจัมปูอยู่ในร้านบะหมี่เพื่อต้องการจะเอาหนังสือโบราณมาศึกษาและหวังจะได้เป็นชายอย่างสมบูรณ์
“ฉันไม่รู้ เธอได้ยินเรื่องหนังสือแก้คำสาปมาจากไหน ฉันยังไม่เคยจะได้ยินเลย” เธอพูดพลางเก็บชามบะหมี่ที่อยู่บนโต๊ะแขก ไปหลังร้าน
“ฉันได้ยินมาจริงๆนะจัมปู ว่าหนังสือโบราณเล่มนี้มันมีจริง”มูสพูดซ้ำอีกครั้งและหยุดอยู่ที่โต๊ะเคาท์เตอร์
หนังสือโบราณอย่างนั้นเหรอ.......
คุณย่าโคโลญจังพูดอย่างเปลื่อยๆ – ไม่ได้ยินชื่อนี้มานานแล้วซินะ..........
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น