Galactic Destination

ลำดับตอนที่ #3 : Deep Space Menace

    ราวสัปดาห์ต่อมา ยาน Aurora ยังคงท่องไปในอวกาศอันกว้างใหญ่ จุดหมายยังอยู่อีกไกล การวาร์ปยังคงทำไม่ได้เนื่องจากการโจมตียานโจรสลัดดึงพลังงานไปใช้จำนวนมาก Derolyte ที่ได้มาก็ไม่พอจะทำให้เข้าวาร์ปได้ ส่วนหนึ่งยังต้องถูกเก็บไว้ใช้สำหรับการขับเคลื่อนอีกด้วย พวกเขาไม่เจอใครมาตลอดทั้งสัปดาห์แล้ว

   “นี่มันแปลกเหลือเกินนะ ว่ามั้ย” Roger จนท.ประจำหน่วยบริการเอ่ยขึ้นขณะที่บริการเครื่องดื่มให้นายทหารจากหอบังคับการ “ทำไมเราไม่เจอใครเลยตั้งแต่วันนั้นล่ะนี่”

   “อันนั้น ผมก็ไม่รู้เหมือนกันนะ” Quinn ตอบพร้อมกับรับแก้วเครื่องดื่มมา “ไม่เจอเลยแม้แต่ในระยะไกล”

   แล้วประตูห้องก็เปิดออกพร้อมกับจนท.สาวฝ่ายช่างคนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมกับ Devin หมอประจำยาน ท่าทางของ Devin ดูมีเรื่องไม่สบายใจอยู่บ้าง Roger จึงเอ่ยปากถามขึ้นและเขาก็ได้คำตอบ

   “เรื่องของเรื่องคือระบบหลายอย่างในห้องพยาบาลเสียโดยไร้สาเหตุน่ะ” Devin ตอบเรียบๆ “Lisa เขาบอกว่าเป็นเพราะระดับรังสีในอวกาศมันรบกวน และเธอให้ช่างมาตรวจดูแต่ก็ไม่เจอรอยรั่วเลย น่าแปลกนะ”

   แต่แล้วก็มีเสียงเรียกดังขึ้น “จนท.หอบังคับการทุกคน รายงานตัวที่สถานีของคุณ ด่วน”

   “ผมคงต้องไปแล้วล่ะ โชคดีนะ Roger” Quinn กล่าวก่อนเดินไปกับกลุ่มนายทหาร

   ในไม่ช้าเขาก็มาถึงหอบังคับการ กัปตันและต้นเรือดูมีสีหน้าไม่ดีนัก Quinn รีบเข้าไปที่ระบบเซ็นเซอร์ในทันที แต่ปรากฏว่าบนจอมีแต่ข้อความว่า “ระบบแสดงผลไม่ทำงาน”

   “อย่างที่คุณเห็น หลายชม.มานี้ระบบของเราหลายอย่างหยุดทำงานไปเฉยๆอย่างไร้สาเหตุ” กัปตันเริ่ม “แต่ในเซ็นเซอร์ก็ไม่ปรากฏอะไรเลย แถมตอนนี้ระบบเซ็นเซอร์ยังแสดงผลไม่ได้อีก เราต้องเตรียมพร้อมไว้” เขาหยุดไปชั่วขณะและพูดต่อไป “ให้หน่วยช่างส่งคนไปสำรวจรอบโครงสร้างด้านนอกของยาน และหน่วยรปภ.ตรวจภายในยานทั้งหมด อย่าให้ระดับเกราะลดลงเกินกว่า 50% ด้วย เตรียมระบบอาวุธที่ยังใช้ได้ไว้”

   ทันใดนั้น Hammer จนท.สื่อสารก็รีบรายงานกัปตัน “มีสัญญาณเข้ามาจากยาน Korex ระยะห่าง 1 ปีแสงครับ แต่ค่อนข้างขาดๆหายๆไปบ้างครับ เหมือนมีรังสีรบกวนอยู่”

   “ส่งขึ้นจอเลย” กัปตันสั่งทันทีที่สิ้นการายงาน ภาพของชาว Korex ซึ่งสวมชุดเกราะหนาสีเทาปรากฏขึ้นบนจอ แต่มีการรบกวนค่อนข้างมาก ภาพเต็มไปด้วยคลื่นแทรกอย่างหนัก แต่เสียงยังพอเป็นที่ได้ยิน

   “นี่ยาน…orex……กำลัง………อวกาศที่เต็มไปด้วยรังสี…ดาว…ระเบิดจาก……รานของ Lymi……” แล้วการติดต่อก็ขาดไป กัปตันนั่งครุ่นคิดอยู่ชั่วขณะแล้วก็เหมือนเกิดความคิดขึ้นอย่างกะทันหัน

   “รังสีนี่เองที่ทำให้อุปกรณ์ไม่ทำงาน คงมีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้นในห้วงอวกาศช่วงนี้อย่างแน่นอน”

   “ลองถามไปที่หน่วยช่างให้ตรวจสอบรังสีที”  Bryan สั่ง Hammer เมื่อกัปตันพูดเสร็จ

   “รับทราบครับ” Hammer ตอบรับแล้วเปิดช่องสัญญาณต่อไปยังหน่วยช่างทันที

   ยานยังคงเดินทางผ่านอวกาศต่อไป หน่วยช่างงานล้นมือเนื่องจากการหยุดทำงานของระบบต่างๆในยาน แต่หน่วยช่างก็ได้ทำการตรวจหารังสี แต่ก็เสียเวลาไปอีกราวชม.ครึ่ง ก่อนจะรายงานกลับมาได้

   “เราตรวจพบอนุภาครังสีประเภท 6 ครับ” หน่วยช่างรายงานกลับมา รังสีประเภท 6 เป็นคลื่นไฟฟ้าที่มีผลต่อระบบวงจรต่างๆ คล้ายกับคลื่น EM เกิดจาก Derolyte ที่เบากว่าปกติ

   “เซ็นเซอร์ใช้งานได้รึยัง Quinn” กัปตันถามมาเรียบๆตามลักษณะของเขา

   “ยังเลยครับ แต่หน่วยช่างกำลังพยายามซ่อมอยู่ครับ” Quinn รายงานกลับมาอย่างรวดเร็ว

   “Bryan คุณพาคนไปช่วยหน่วยช่างในการซ่อม ผมอยากให้เซ็นเซอร์ตรวจสอบแนวรังสีโดยด่วน” กัปตันหันไปหาต้นเรือที่นั่งใกล้ๆ “นี่เป็นทางเดียวที่เราจะออกจากที่นี่ได้ ก่อนระบบจะดับทั้งหมด”



   ราว 2 ชม.ต่อมา ระบบเซ็นเซอร์ก็ทำงานได้แม้ไม่เต็มที่ก็ตาม ระยะการตรวจถูกจำกัดลงด้วยรังสีเป็นเหตุ แนวรังสีทอดกว้างคลุมระบบดวงดาวเกือบทั้งหมด ดาวที่ระเบิดจากคำบอกเล่าของ Korex คงมี Derolyte อยู่มาก ทำให้เกิดรังสีปริมาณมากกระจายไปทั่ว ซึ่งไม่มีใครในยาน Aurora คิดถึงเรื่องนี้เลย พวกเขาไม่รู้จักชื่อ Lymi มาก่อนเลยกัปตันจึงให้ทุกหน่วยเตรียมพร้อมเอาไว้สำหรับสถานการณ์ พวกเขาไม่เจอใครเลยในอีก 2 วันต่อมา กัปตันเริ่มจะคิดว่าพวก Lymi อาจจากไปแล้ว อีกไม่ถึง ๅ วันพวกเขาก็จะออกจากเขตรังสีแล้ว แต่ว่า…

   “กัปตันครับ ยานประหลาด 5 ลำกำลังมุ่งหน้าเข้ามาครับ ดูท่าจะเป็นยานขับไล่ครับ” Quinn เรียกกัปตัน

   “ส่งภาพขึ้นจอ” กัปตันพูดขึ้นพร้อมหันไปปลุกต้นเรือจากการพักผ่อนยามดึก “Bryan ตื่นได้แล้ว”

   ต้นเรือตื่นขึ้นจากการหลับยาวอย่างงัวเงีย พร้อมกับหันไปที่จอ ภาพยานขับไล่ 5 ลำกำลังมุ่งหน้าเข้ามา ปรากฏให้เห็นได้อย่าเด่นชัด ยานเหล่านี้รูปร่างยาวมีปีกสามเหลี่ยมเครื่องนต์ไม่ใหญ่นักติดตั้งอยู่ใต้ท้องยานและมีอุปกรณ์คล้ายๆปืนติดที่ปลายปีกทั้ง 2 ฝั่ง แต่แล้วมันก็หายไปจนครบ 5 ลำ

   “นี่มันอะไรกันเนี่ย เกิดอะไรขึ้น Quinn” กัปตันถามขึ้นทันควัน ท่ามกลางความประหลาดใจ

   “มันหายไปเฉยๆเลยครับ เราหามันไม่เจอเลย” Quinn รายงานกลับมาอย่างรวดเร็ว

   ยานทั้ง 5 ปรากฏขึ้นอีกครั้งและกราดยิงใส่ยานตลอดแนวด้านท้อง ยานสั่นสะเทือนเล็กน้อย แล้วยานก็หายไปอีกครั้ง ก่อนจะย้อนกลับมายิงต่อจากด้านบน กัปตันสั่งยิงสวนทันที กระสุนปืนหนักพุ่งชนยาน 1 ใน 5 ลำนั้นระเบิดกระจุยทันที แต่ยาน Aurora ถูกยิงเจาะเข้ามาถึงผิวนอกยานเนื่องจากรังสีทำให้เกราะทำงานไม่ปกตินัก

   “เราเจอยานอีกลำอยู่ค่อนข้างห่างออกไปพอสมควรครับ” Quinn รายงานกัปตันอีกครั้ง

   “ตรวจประเภทยาน แล้วปรับพลังงานสำรองไปที่เกราะและอาวุธ” กัปตันสั่งรัวขึ้นอีกชุด

   “ยานขนาดกลาง ดูท่าจะอยู่ในสถานะพร้อมรบครับ” Quinn รายงานกลับมา

   “ผมว่าเราควรจะส่งยานเล็กเข้ารบกวนนะ กัปตัน” ต้นเรือเอ่ยขึ้นหลังนั่งเงียบมาซักพัก

   “แล้วเอาคนของเราเข้าเสี่ยงหรือ” กัปตันตอบรับอย่างฉับไว “เตรียมกระสุน Proton เล็งที่ปืนใหญ่ด้านหน้า”

   “รอให้มันเข้ามาใกล้กว่านี้ แล้วยิงกระหน่ำใส่ตรงจุดนั้นท่าจะได้ผลมากกว่านะครับ” Bryan แนะ

   “ก็ดีนะ” กัปตันตอบ ยานลำนั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ แล้วกระสุนปืนหนักชุดหนึ่งก็พุ่งเข้ามาใส่ ยานสะเทือนอย่างแรง แล้วอีกชุดก็ตามมา ยานสั่นอีกครั้ง แล้วกัปตันจึงสั่งในเสี้ยววินาที “ยิงกระหน่ำสวนเลย”

   กระสุน Proton 6-7 นัดกราดยิงออกไปอย่างรวดเร็ว กระสุนชนเกราะอย่างแรงเกือบทุกนัดจนนัดสุดท้ายกระสุนทะลุเกราะเข้าสู่ปืนด้านหน้าระเบิด ยานลำนั้นหันด้านข้างให้แล้วกระหน่ำมาอีกชุดใส่ Aurora แต่เกราะก็รับไว้ได้ส่วนหนึ่ง ปืนจาก Aurora ยิงสวนกลับอย่างรวดเร็ว กระสุนติดเกราะเกือบหมด

   ยานลำนั้นเป็นยานรูปร่างแปลกๆ มีฐานสามเหลี่ยมติดตั้งอยู่ด้านบนใกล้ๆเครื่องขับดันและมีครีบทางด้านหลัง 2-3 อัน มีส่วนประกอบกลมๆรีๆด้านข้างส่วนหัวคล้ายตาของสัตว์พวกปลา มีปืนเรียงรายด้านหน้าหลายกระบอก

   “สภาพปืนใหญ่ Ion เป็นยังไงบ้าง” กัปตันถาม Jim นายช่างที่เพิ่งประจำอยู่ที่หอบังคับการ

   “พลังงานอยู่ที่ 37% ยังไม่พร้อมยิงครับ” Jim ตอบกลับอย่างรวดเร็ว

   “ถ้าพร้อมยิงแล้วบอกฉันด้วย ให้หน่วยปืนยิงโต้ตอบต่อไป” กัปตันสั่งอย่างเฉียบขาด

   ยานสั่นอย่างแรงจนกัปตันแทบจะตกจากเก้าอี้ Jim รีบรายงานความเสียหาย ปรากฏว่ายานถูกยิงจนกราบขวาเสียหายอย่างหนัก เกราะลดลงอย่างมาก ปืนใหญ่ Ion มีพลังงาน 43% แล้ว ถ้ามีพลังงาน 50% ก็จะยิงได้

   “หันหน้าไปหายานมันแล้วระดมยิงกระสุน Proton และปืนหนักใส่จุดเดิม” กัปตันสั่ง

   “ผมว่าบริเวณสามเหลี่ยมใกล้ๆเครื่องขับดันน่าจะเป็นหอบังคับการนะครับ” Bryan เอ่ยขึ้น

   “เป็นไปได้” กัปตันเริ่มครุ่นคิด “รายงานสภาพปืนใหญ่ Ion ด่วน”

   “พลังงาน 49%แล้วครับ” Jim รายงานพร้อมกดแผงควบคุมดูข้อมูลต่างๆ

   ยานสั่นอีกครั้ง Jim รายงานมาอย่างรวดเร็วว่าป้อมปืนเสียหายพอควร แล้วก็ “ปืนใหญ่ Ion พร้อมยิงครับ”

   “ยิงปืนใหญ่ Ion ไปที่บริเวณสามเหลี่ยมใกล้ๆเครื่องขับดัน” กัปตันสั่งในทันที

   ลำแสงจากปืนใหญ่ Ion พุ่งกวาดเป็นแนวเข้าใส่เป้าหมายอย่างแม่นยำ ประกายไฟวาบขึ้นในทันที ยานศัตรูลำนั้นเสียการควบคุมทิศในทันที ยาน Aurora รีบยิงกระหน่ำซ้ำอย่างหนัก หลายส่วนของยานระเบิดขึ้นตามๆกัน

   “กัปตันครับ ยานขนาดกลางศัตรูอีก 5 ลำและยานใหญ่อีก 1 ลำกำลังมุ่งหน้ามาหาเราครับ” Quinn พูดด้วยเสียงสั่นๆ “ทุกลำติดตั้งอาวุธพร้อมรบเต็มที่ ประเมินเวลาที่จะมาถึง 17 นาทีครับ”

   “เรารับมันไม่อยู่แน่ถ้าด้วยระบบที่ไม่เต็มกำลังยังงี้” Bryan บอกกับกัปตันในทันที

   “แล้วเราจะทำยังไงล่ะทีนี้” กัปตันถามกลับ “เราคงไม่มีเวลาคิดมากนักหรอกนะ”

   “กัปตันครับ ผมตรวจพบสัญญาณการออกจากวาร์ปข้างหน้าเราห่างไปราว 80กม.ครับ” Quinn รีบรายงาน

   “เตรียมอาวุธให้…” กัปตันกำลังจะสั่งแต่ถูกแทรกขึ้นจาก Quinn ซึ่งรายงานว่าเป็นยานรุ่น “Destroyer” ของ Korex 3 ลำและยานรุ่น “Carrier” อีก 1 ลำ ทุกลำพร้อมรบและกำลังติดต่อมา

   “เราจะรับหน้าพวก Lymi ไว้ก่อน ขอให้คุณตามสัญญาณนำร่องของเราออกจากแนวรังสี” กัปตันยาน Korex กล่าวกับกัปตัน Rick Walls “เมื่อออกจากแนวรังสีแล้วให้คุณวาร์ปไปที่พิกัดต่อไปนี้” ว่าแล้วพิกัดก็ถูกโอนมา

   “เคลื่อนยานไปตามสัญญาณนำร่อง” กัปตันสั่ง “แสดงสถานะการรบด้วย”

   ยาน Aurora เคลื่อนที่ไปตามสัญญาณที่ถูกส่งมา ขณะเดียวกันกัปตันก็ดูภาพยานรบ Korex มุ่งหน้าเข้าสู่การต่อสู้  ยาน Destroyer ของ Korex มีลักษณะแบนในแนวตั้งและมีโดมคล้ายครอบแก้วสีฟ้า 2 อัน มีตุ่มเรียงเป็น 2 แถวถัดจากโดมอันบน ทางด้านหน้าและด้านบน มีครีบกว้างสั้นอยู่ที่ส่วนท้อง เครื่องยนต์แยกเป็น 2 ส่วนที่ด้านท้าย ส่วนยาน Carrier ของ Korex นั้นก็คล้ายๆกัน มีโดม 2 อัน มีช่องสำหรับปล่อยยานเล็กอยู่ที่ด้านล่าง มีครีบกว้างสั้นอยู่ที่ท้องอันหนึ่ง และมีครับเล็กๆด้านบนอีกอัน ปลายครีบทั้ง 2 ยื่นไปด้านหลัง ยาน Destroyer ลำแรกยิงลำแสง Ion ใส่ยาน Lymi ลำหนึ่งประกายไฟวาบขึ้นจากจุดที่โดนยิง แล้วยาน Korex อีกลำก็เข้ามาซ้ำ ตัวยาน Lymi ระเบิดออกเป็นแถบ แต่แล้วยานใหญ่ Lymi ก็กราดยิงอย่างบ้าคลั่งด้วยปืนที่รายรอบด้านหัวยาน ยาน Korex ลำหนึ่งต้องถอยห่างออกไป อีกลำก็เข้าแทนที่แล้วกระหน่ำยิงใส่ในทันที แต่ก็ไม่เป็นผล ยานใหญ่ Lymi มีตัวยานที่แข็งแรงมาก ยาน Carrier ของ Korex ปล่อยยานขนาดเล็กหลายสิบลำออกมากราดยิงกระสุน Proton ใส่ยาน Lymi แล้วยาน Lymi อีกลำก็ถูกเจาะเกราะ ตัวยานถูกยิงกระหน่ำจนระเบิดเป็นแถบ ยาน Destroyer ของ Korex ทั้งหมดยิงลำแสง Ion ใส่เครื่องขับดันของยานใหญ่ Lymi แล้วรีบบินถอยห่างออกมากันหมด แล้วยาน Aurora ก็เข้าสู่วาร์ปไปยังพิกัดเป้าหมาย

   อวกาศเวิ้งวางปรากฏขึ้นเบื้องหน้า กัปตันยืนมองจากห้องพักของเขา ดาวฤกษ์นับล้านๆดวงส่องแสงเป็นประกายอยู่ห่างออกไป ฝุ่นธุลีในอวกาศลอยคว้างอย่างไม่มีจุดหมายเหมือนกับเขาในยามเด็กที่อยู่เดียวดาย เพราะพ่อแม่ถูกพรากไปในสงครามครั้งใหญ่บนผืนโลก จนกระทั่งครูผู้นั้นได้ส่งเขาเข้าเรียนในโรงเรียนนายทหาร ครูผู้ที่เขานับถือดั่งพ่อ ครูผู้เอาใจใส่ต่อเขาเหมือนลูกตัวเอง ครูผู้นี้เป็นอาของเขาเอง

   “กัปตันครับ พวก Korex ติดต่อมาแล้วครับ” Bryan เรียกผ่านระบสื่อสารเข้ามา

   “กำลังไปเดี๋ยวนี้แหละ” กัปตันตอบเรียบๆ พร้อมค่อยๆย่างก้าวไปสู้หอบังคับการ

   ในไม่ช้าเขาก็มาถึงหอบังคับการ ทุกอย่างดูเรียบร้อยดี ภาพยานของ Korex ปรากฏขึ้นบนจอขณะเดียวกัน Bryan ก็รีบรายงานเรื่องข้อมูลยานของ Lymi ที่ Korex ส่งมาให้

   “เรารับข้อมูลมาครบแล้วครับ” Hammer เอ่ยขึ้นในไม่ช้า

   “เปิดช่องสัญญาณด้วย” กัปตันสั่งด้วยน้ำเสียงตามแบบฉบับของเขา

   ภาพของกัปตันยานชาว Korex ปรากฏขึ้นบนจอ

   “เราขอบคุณในความช่วยเหลือของคุณอย่างมาก” กัปตัน Rick เอ่ย

   “เรายินดีเสมอที่จะช่วยพันธมิตรของเรา” กัปตันชาว Korex ตอบมา “ขอให้พวกคุณเดินทางโดยสวัสดิภาพ เราจะแยกจากพวกคุณตรงนี้ ระวังพวก Lymi ให้ดี มันกำลังเคลื่อนกำลังที่พร้อมรบไปทั่วอวกาศ”

   ช่องสัญญาณปิดไปพร้อมกับที่ยานของ Korex หมุนกลับและเข้าสู้วาร์ป ก่อนจะหายไปท่ามกลางความว่างเปล่าของห้วงอวกาศอันลี้ลับ แล้วยาน Aurora ก็เดินทางต่อไป