ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Preemptive Action
Kevin Preston นั่งอยู่ในบังเกอร์พร้อมเอกสารที่กองเต็มโต๊ะเช่นเคย เขากำลังง่วนอยู่กับการอ่านรายงาน แล้วเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้น Viper ยืนอยู่ที่ตรงประตูพร้อมด้วยซองสีน้ำตาลห่อหนึ่ง เขาตรงรี่เข้ามาพร้อมวางซองลงบนโต๊ะของนายพลแล้วเดินจากไปอย่างเงียบๆ Kevin หยิบซองออกมาแล้วเปิดมันออก เขาเทรูปถ่ายมากมายลงมาบนโต๊ะแล้วดูรูปแต่ละอันช้าๆ เขาต้องอ้าปากค้างเมื่อถึงรูปที่แสดงให้เห็นถึงวัตถุขนาดมโหฬารที่ Viper ไปถ่ายรูปมาได้ เขาทุบกำปั้นลงบนโต๊ะแล้วรีบเรียกผู้ช่วยของเขาให้เข้ามาโดยด่วน
“มีอะไรหรือครับ” ผู้ช่วยของเขาถามขณะเดินเข้ามา
“สั่งประชุมหน่วยปฏิบัติการพิเศษเร่งด่วน ตอนนี้เลย” นายพล Preston สั่งด้วยเสียงเข้ม
ผู้ช่วยของเขาไม่รีรอ เขาวิ่งออกไปโดยเร็ว ขณะเดียวกัน Kevin ก็รีบมุ่งหน้าไปยังห้องประชุมหลักของฐานทัพ ในไม่กี่นาที นายทหารสำคัญๆของหน่วยปฏิบัติการพิเศษก็เข้ามานั่ง มีนายทหารทั้งจากกองทัพเรือที่ควบคุมหน่วย SEAL และ Marine Force Recon นายทหารจากกองทัพบกที่ควบคุมหน่วย Ranger และ Delta Force แล้วยังมีนายทหารอีก 4-5 คนที่เป็นผู้กำกับการและประสานงานในหน่วยเหล่านั้น
“เอาล่ะ สิ่งที่ผมจะให้พวกคุณดูต่อไปนี้เป็นความลับสุดยอดและมันส่งผลต่อความปลอดภัยของประเทศเราอย่างมาก” เขากล่าวขึ้นพร้อมหยิบรูปสำคัญๆออกมาส่งให้นายทหารแต่ละคนดู
“มันคืออะไรหรือครับ” ร้อยเอกหนุ่มคนหนึ่งถามขึ้น
“เรายังไม่แน่ใจกับมันมากนัก แต่ฉันคิดว่าลักษณะที่เราเห็นไม่ได้กำเนิดในโลกนี้” Kevin กล่าวด้วยท่าทางเคร่งเครียด “ถ้าเกิดว่าพวกโซเวียตกำลังหาผลพลอยได้จากสิ่งนี้ละก็…” เขาหยุดไปและจ้องตานายทหารแต่ละคนด้วยแววตาที่แสดงความกังวล “…เราจะเสียเปรียบอย่างแน่นอน”
“คุณกำลังจะให้พวกเราส่งทหารเข้าไปโจมตีงั้นหรือ” นายทหารจากหน่วย Ranger อายุราวๆ 40 ต้นๆถามขึ้น “ที่ตั้งของสถานที่นี้อยู่ลึกเข้าไปในเทือกเขายูราลจากข้อมูลในเอกสารนี้…” เขาชี้ไปที่หมึกสีแดงที่เขียนว่ายูราลในรูปภาพ “เราแทบจะไม่มีโอกาสที่จะรุกเข้าไปแล้วกลับออกมาได้เลย”
“เราต้องอาศัยการรุกเข้าไปอย่างเงียบๆ ใช้ทหารที่เก่งที่สุด รวมไปถึงความร่วมมือกันของกองทหารหน่วยรบพิเศษทั้งหมดเลย เรามีภาพถ่ายทางอากาศมากพอที่จะวางแผนการโจมตีได้ ด้วยเฮลิคอปเตอร์ Black Avian เราสามารถใช้มันในการส่งทหารเข้าไปโดยเรดาร์จับไม่ได้ เราจะโจมตีอย่างรวดเร็วแล้วถอยกลับออกมา” Kevin กล่าวอธิบายพร้อมกดปุ่มคอมพิวเตอร์ตรงหน้าเขา ภาพของเฮลิคอปเตอร์รุ่นใหม่ที่มีรูปร่างคล้าย Commanche แต่มีส่วนกลางลำที่กว้างกว่าปรากฏขึ้นบนจอ
“เราจะส่งมันเข้าไปพร้อมเฮลิคอปเตอร์คุ้มกันส่วนหนึ่ง ผมได้ตัดสินใจแล้วว่าจะโจมตี สิ่งที่พวกคุณต้องทำก็มีเพียงแค่วางแผนให้รอบคอบอย่างยิ่งเท่านั้นเอง” นายพล Preston กล่าวปิดท้าย “เริ่มจากเดี๋ยวนี้เลย”
นายพล Preston ย้ายที่นั่งไปยังส่วนท้ายของห้องแล้วรอดูการวางแผนของเหล่านายทหารหน่วยรบพิเศษ พวกเขารีบทำงานกันอย่างแข็งขัน ทุกคนต่างทำงานด้วยความชำนาญยิ่งกว่ามืออาชีพ เขาดีใจที่เขาได้คัดเลือกนายทหารที่เป็นสุดยอดหัวกะทิมาเป็นคนควบคุมทหารที่เก่งและดีที่สุดในกองทัพ ตอนนี้ที่เขาต้องทำคือรอเท่านั้น
Nemirov กำลังนอนพักผ่อนอยู่ในรถพ่วงที่เขาใช้เป็นศูนย์วิจัยเคลื่อนที่ แต่แล้วก็มีอะไรบางอย่างปลุกเขาขึ้น เขาลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วและกราดสายตาออกไปด้านนอก ทุกอย่างยังคงสงบดีอยู่ เหตุการณ์ที่ค่ายทหารที่ตั้งใกล้ๆกับซากยานอวกาศขนาดใหญ่ลำนี้ดูสงบมาก จะมีเรื่องที่ผิดปกติครั้งเดียวเมื่อประมาณเกือบๆสัปดาห์ก่อน มีผู้บุกรุกเข้ามาสอดแนม ตั้งแต่นั้นมาการวางกำลังของฐานนี้จึงแน่นหนาเป็น 3 เท่า ทหารมากมายเดินลาดตระเวนไปมา ในบางครั้งเขาเองก็เริ่มรู้สึกอึดอัด เขาลุกจากเตียงแล้วเดินออกมาที่ส่วนที่เขาใช้ทำงาน เขาเปิดโคมไฟที่แสงไม่จ้ามากขึ้นแล้วเดินไปหยิบเครื่องดื่มออกมาจากตู้เย็น เขาหยิบกระป๋องน้ำอัดลมออกมาแล้วเปิดมันช้าๆ เขาดื่มไปเพียงอึกเดียวเสียงระเบิดก็ดังขึ้นไม่ไกล เขาพ่นน้ำออกมานิดหน่อยด้วยความตกใจ
“นี่มันอะไรกันละเนี่ย” เขาพูดกับตัวเอง เสียงระเบิดครั้งที่ 2 ดังขึ้นตามมาติดๆ
Nemirov คว้าเสื้อคลุมขนสัตว์มาแล้วเปิดประตูออกไปภายนอก เขาวิ่งตรงไปยังรถพ่วงที่ Zofia ใช้เป็นที่พัก เขาเห็นแสงไฟฉายขึ้นไปบนท้องฟ้า และในขณะเดียวกันทหารก็ต่างกราดยิงใส่วัตถุบางอย่างบนฟ้า เขาแพ่งดูซักครู่ก็ดูออกว่ามันคือเฮลิคอปเตอร์ ปืนกลกราดลงมาใส่ทหารอย่างรวดเร็ว เฮลิคอปเตอร์อีกชุดบินเลยไปหน่อยแล้วร่อนลงจอดไม่ไกลจากซากยานมากนัก เมื่อ Nemirov มาถึงหน้ารถของ Zofia เธอเปิดประตูออกมาอย่างกะทันหันราวกับว่ารู้ว่า Nemirov จะต้องมาหาเธอ
“ไปที่ยาน เร็วเข้า” เขาพูดพร้อมคว้ามือเธอก่อนออกวิ่ง
ปืนกลกราดลงมา ทหารที่รายรอบพวกเขาล้มลงเป็นแถบ Nemirov ผลัก Zofia ให้หลบเข้าหลังรถเกราะคันหนึ่ง เฮลิคอปเตอร์โฉบผ่านไปในเวลาไม่นาน Nemirov โผล่ขึ้นไปดูเล็กน้อย แล้วรีบพา Zofia วิ่งต่อไปอีก กำลังทหารโซเวียตเริ่มเปลี่ยนแนวป้องกันไปทางด้านที่เฮลิคอปเตอร์ขนส่งลงจอด ทหารอเมริกันบุกเข้ามาอย่างรวดเร็ว ทันทีที่ทหารอเมริกันมาถึงแนวถุงทรายที่ใช้เป็นรั้ว ปืนกลหมุนก็กราดยิงถล่มพวกเขาอย่างรวดเร็วจากจุดที่มีผ้าสำหรับพรางตัวคลุมไว้ เมื่อทหารชุดแรกไม่เหลือรอด ทหารโซเวียตก็วิ่งมาเสริมแนวรับ จรวด 2 ลูกพุ่งเข้าใส่ปืนกลที่ตั้งไว้กับพื้นและระเบิดมันเป็นเสี่ยงๆ ทหารอเมริกันเริ่มรุกเข้ามาอีกครั้ง การรบเป็นไปอย่างดุเดือด ทันทีที่ทั้งคู่ถึงประตู Nemirov ก็มองดูการรบเป็นครั้งสุดท้ายก่อนเข้าไปในยานแล้วกดล็อค
“ไปที่หอบังคับการ เตรียมพร้อมไว้ ผมจะไปที่แกนพลังงาน ผมจะลองเดินเครื่องดู” Nemirov กล่าว Zofia ได้ยินดังนั้นก็พยักหน้าแล้ววิ่งจากไปอย่างรวดเร็ว
Nemirov ใช้เวลาไม่นานวิ่งมายังแกนพลังงาน เขาค่อยๆทบทวนความจำว่าจะเดินเครื่องยังไงจากการทดลองครั้งก่อนๆของเขา เพราะว่าภาษาบนแผงควบคุมทั้งหมดไม่ใช่ภาษาใดๆในโลกนี้เลย เขากดปุ่มสีม่วงอ่อนที่มีสัญลักษณ์สามเหลื่อมมุมฉากทับด้วยเส้นโค้งคล้ายจันทร์เสี้ยว แผงควบคุมที่ 2 เลื่อนขึ้นมา เขากดปุ่ม 2-3 ปุ่มเท่าที่เขาพอจะจำได้ แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ฉันจะทำไงดีล่ะทีนี้” เขากล่าวกับตัวเองด้วยความจนปัญญา
ทันใดนั้นเองยานก็สั่นอย่างแรงราวกับโดนระเบิด ไฟบนหน้าจอเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว แถบแสงสีเขียวส่องแสงวาบมาใส่หน้าเขาอยู่ชั่วขณะ ทันทีที่มันหยุด หน้าจอหนึ่งก็ปรากฏขึ้น มันแสดงรูปร่างยานและแสดงจุดที่เสียหายเป็นภาษารัสเซีย ด้วยความแปลกใจ Nemirov อ้าปากค้างกับสิ่งที่เขาพบ ข้อความที่ปรากฏคือ…
สถานะแกนพลังงาน: ปกติ เริ่มเดินเครื่องใหม่ได้ทันทีที่มีคำสั่ง
สถานะเครื่องขับดัน: ไม่ทำงาน
สถานะอาวุธ: ปกติ
สถานะเกราะ: ไม่ทำงาน
สถานะเซ็นเซอร์: ทำงานได้ 50%
สถานะระบบสื่อสาร: ปกติ
Nemirov สังเกตแล้วสังเกตอีกก็ไม่พบปุ่มสั่งการ เขาค้นหาอยู่หลายรอบ แล้วทันใดนั้นเองข้อความอันหนึ่งก็ปรากฏขึ้นบนจอ “จะให้ผมทำอะไร”
“ยานลำนี้เป็นระบบ AI” เขาตะลึงกับสิ่งที่เห็นชั่วครู่แล้วรีบสั่ง “เดินเครื่องได้”
ทันใดนั้นเอง แสงไฟก็วาบขึ้นตามจุดต่างๆของคอมพิวเตอร์และหน้าจอ เสียงฮัมของแกนพลังงานดังขึ้นทีละนิด แล้วก็มีข้อความแสดงขึ้นว่า “ผมจะเปิดระบบป้องกันภัยให้ หลังจากเรื่องนี้สงบลง เรามีเรื่องจะต้องคุยกันอีกเยอะเลย กรุณาไปรอผมในหอบังคับการ ที่เหลือผมจะบอกเองว่าจะต้องทำอะไร”
“มีอะไรหรือครับ” ผู้ช่วยของเขาถามขณะเดินเข้ามา
“สั่งประชุมหน่วยปฏิบัติการพิเศษเร่งด่วน ตอนนี้เลย” นายพล Preston สั่งด้วยเสียงเข้ม
ผู้ช่วยของเขาไม่รีรอ เขาวิ่งออกไปโดยเร็ว ขณะเดียวกัน Kevin ก็รีบมุ่งหน้าไปยังห้องประชุมหลักของฐานทัพ ในไม่กี่นาที นายทหารสำคัญๆของหน่วยปฏิบัติการพิเศษก็เข้ามานั่ง มีนายทหารทั้งจากกองทัพเรือที่ควบคุมหน่วย SEAL และ Marine Force Recon นายทหารจากกองทัพบกที่ควบคุมหน่วย Ranger และ Delta Force แล้วยังมีนายทหารอีก 4-5 คนที่เป็นผู้กำกับการและประสานงานในหน่วยเหล่านั้น
“เอาล่ะ สิ่งที่ผมจะให้พวกคุณดูต่อไปนี้เป็นความลับสุดยอดและมันส่งผลต่อความปลอดภัยของประเทศเราอย่างมาก” เขากล่าวขึ้นพร้อมหยิบรูปสำคัญๆออกมาส่งให้นายทหารแต่ละคนดู
“มันคืออะไรหรือครับ” ร้อยเอกหนุ่มคนหนึ่งถามขึ้น
“เรายังไม่แน่ใจกับมันมากนัก แต่ฉันคิดว่าลักษณะที่เราเห็นไม่ได้กำเนิดในโลกนี้” Kevin กล่าวด้วยท่าทางเคร่งเครียด “ถ้าเกิดว่าพวกโซเวียตกำลังหาผลพลอยได้จากสิ่งนี้ละก็…” เขาหยุดไปและจ้องตานายทหารแต่ละคนด้วยแววตาที่แสดงความกังวล “…เราจะเสียเปรียบอย่างแน่นอน”
“คุณกำลังจะให้พวกเราส่งทหารเข้าไปโจมตีงั้นหรือ” นายทหารจากหน่วย Ranger อายุราวๆ 40 ต้นๆถามขึ้น “ที่ตั้งของสถานที่นี้อยู่ลึกเข้าไปในเทือกเขายูราลจากข้อมูลในเอกสารนี้…” เขาชี้ไปที่หมึกสีแดงที่เขียนว่ายูราลในรูปภาพ “เราแทบจะไม่มีโอกาสที่จะรุกเข้าไปแล้วกลับออกมาได้เลย”
“เราต้องอาศัยการรุกเข้าไปอย่างเงียบๆ ใช้ทหารที่เก่งที่สุด รวมไปถึงความร่วมมือกันของกองทหารหน่วยรบพิเศษทั้งหมดเลย เรามีภาพถ่ายทางอากาศมากพอที่จะวางแผนการโจมตีได้ ด้วยเฮลิคอปเตอร์ Black Avian เราสามารถใช้มันในการส่งทหารเข้าไปโดยเรดาร์จับไม่ได้ เราจะโจมตีอย่างรวดเร็วแล้วถอยกลับออกมา” Kevin กล่าวอธิบายพร้อมกดปุ่มคอมพิวเตอร์ตรงหน้าเขา ภาพของเฮลิคอปเตอร์รุ่นใหม่ที่มีรูปร่างคล้าย Commanche แต่มีส่วนกลางลำที่กว้างกว่าปรากฏขึ้นบนจอ
“เราจะส่งมันเข้าไปพร้อมเฮลิคอปเตอร์คุ้มกันส่วนหนึ่ง ผมได้ตัดสินใจแล้วว่าจะโจมตี สิ่งที่พวกคุณต้องทำก็มีเพียงแค่วางแผนให้รอบคอบอย่างยิ่งเท่านั้นเอง” นายพล Preston กล่าวปิดท้าย “เริ่มจากเดี๋ยวนี้เลย”
นายพล Preston ย้ายที่นั่งไปยังส่วนท้ายของห้องแล้วรอดูการวางแผนของเหล่านายทหารหน่วยรบพิเศษ พวกเขารีบทำงานกันอย่างแข็งขัน ทุกคนต่างทำงานด้วยความชำนาญยิ่งกว่ามืออาชีพ เขาดีใจที่เขาได้คัดเลือกนายทหารที่เป็นสุดยอดหัวกะทิมาเป็นคนควบคุมทหารที่เก่งและดีที่สุดในกองทัพ ตอนนี้ที่เขาต้องทำคือรอเท่านั้น
Nemirov กำลังนอนพักผ่อนอยู่ในรถพ่วงที่เขาใช้เป็นศูนย์วิจัยเคลื่อนที่ แต่แล้วก็มีอะไรบางอย่างปลุกเขาขึ้น เขาลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วและกราดสายตาออกไปด้านนอก ทุกอย่างยังคงสงบดีอยู่ เหตุการณ์ที่ค่ายทหารที่ตั้งใกล้ๆกับซากยานอวกาศขนาดใหญ่ลำนี้ดูสงบมาก จะมีเรื่องที่ผิดปกติครั้งเดียวเมื่อประมาณเกือบๆสัปดาห์ก่อน มีผู้บุกรุกเข้ามาสอดแนม ตั้งแต่นั้นมาการวางกำลังของฐานนี้จึงแน่นหนาเป็น 3 เท่า ทหารมากมายเดินลาดตระเวนไปมา ในบางครั้งเขาเองก็เริ่มรู้สึกอึดอัด เขาลุกจากเตียงแล้วเดินออกมาที่ส่วนที่เขาใช้ทำงาน เขาเปิดโคมไฟที่แสงไม่จ้ามากขึ้นแล้วเดินไปหยิบเครื่องดื่มออกมาจากตู้เย็น เขาหยิบกระป๋องน้ำอัดลมออกมาแล้วเปิดมันช้าๆ เขาดื่มไปเพียงอึกเดียวเสียงระเบิดก็ดังขึ้นไม่ไกล เขาพ่นน้ำออกมานิดหน่อยด้วยความตกใจ
“นี่มันอะไรกันละเนี่ย” เขาพูดกับตัวเอง เสียงระเบิดครั้งที่ 2 ดังขึ้นตามมาติดๆ
Nemirov คว้าเสื้อคลุมขนสัตว์มาแล้วเปิดประตูออกไปภายนอก เขาวิ่งตรงไปยังรถพ่วงที่ Zofia ใช้เป็นที่พัก เขาเห็นแสงไฟฉายขึ้นไปบนท้องฟ้า และในขณะเดียวกันทหารก็ต่างกราดยิงใส่วัตถุบางอย่างบนฟ้า เขาแพ่งดูซักครู่ก็ดูออกว่ามันคือเฮลิคอปเตอร์ ปืนกลกราดลงมาใส่ทหารอย่างรวดเร็ว เฮลิคอปเตอร์อีกชุดบินเลยไปหน่อยแล้วร่อนลงจอดไม่ไกลจากซากยานมากนัก เมื่อ Nemirov มาถึงหน้ารถของ Zofia เธอเปิดประตูออกมาอย่างกะทันหันราวกับว่ารู้ว่า Nemirov จะต้องมาหาเธอ
“ไปที่ยาน เร็วเข้า” เขาพูดพร้อมคว้ามือเธอก่อนออกวิ่ง
ปืนกลกราดลงมา ทหารที่รายรอบพวกเขาล้มลงเป็นแถบ Nemirov ผลัก Zofia ให้หลบเข้าหลังรถเกราะคันหนึ่ง เฮลิคอปเตอร์โฉบผ่านไปในเวลาไม่นาน Nemirov โผล่ขึ้นไปดูเล็กน้อย แล้วรีบพา Zofia วิ่งต่อไปอีก กำลังทหารโซเวียตเริ่มเปลี่ยนแนวป้องกันไปทางด้านที่เฮลิคอปเตอร์ขนส่งลงจอด ทหารอเมริกันบุกเข้ามาอย่างรวดเร็ว ทันทีที่ทหารอเมริกันมาถึงแนวถุงทรายที่ใช้เป็นรั้ว ปืนกลหมุนก็กราดยิงถล่มพวกเขาอย่างรวดเร็วจากจุดที่มีผ้าสำหรับพรางตัวคลุมไว้ เมื่อทหารชุดแรกไม่เหลือรอด ทหารโซเวียตก็วิ่งมาเสริมแนวรับ จรวด 2 ลูกพุ่งเข้าใส่ปืนกลที่ตั้งไว้กับพื้นและระเบิดมันเป็นเสี่ยงๆ ทหารอเมริกันเริ่มรุกเข้ามาอีกครั้ง การรบเป็นไปอย่างดุเดือด ทันทีที่ทั้งคู่ถึงประตู Nemirov ก็มองดูการรบเป็นครั้งสุดท้ายก่อนเข้าไปในยานแล้วกดล็อค
“ไปที่หอบังคับการ เตรียมพร้อมไว้ ผมจะไปที่แกนพลังงาน ผมจะลองเดินเครื่องดู” Nemirov กล่าว Zofia ได้ยินดังนั้นก็พยักหน้าแล้ววิ่งจากไปอย่างรวดเร็ว
Nemirov ใช้เวลาไม่นานวิ่งมายังแกนพลังงาน เขาค่อยๆทบทวนความจำว่าจะเดินเครื่องยังไงจากการทดลองครั้งก่อนๆของเขา เพราะว่าภาษาบนแผงควบคุมทั้งหมดไม่ใช่ภาษาใดๆในโลกนี้เลย เขากดปุ่มสีม่วงอ่อนที่มีสัญลักษณ์สามเหลื่อมมุมฉากทับด้วยเส้นโค้งคล้ายจันทร์เสี้ยว แผงควบคุมที่ 2 เลื่อนขึ้นมา เขากดปุ่ม 2-3 ปุ่มเท่าที่เขาพอจะจำได้ แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ฉันจะทำไงดีล่ะทีนี้” เขากล่าวกับตัวเองด้วยความจนปัญญา
ทันใดนั้นเองยานก็สั่นอย่างแรงราวกับโดนระเบิด ไฟบนหน้าจอเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว แถบแสงสีเขียวส่องแสงวาบมาใส่หน้าเขาอยู่ชั่วขณะ ทันทีที่มันหยุด หน้าจอหนึ่งก็ปรากฏขึ้น มันแสดงรูปร่างยานและแสดงจุดที่เสียหายเป็นภาษารัสเซีย ด้วยความแปลกใจ Nemirov อ้าปากค้างกับสิ่งที่เขาพบ ข้อความที่ปรากฏคือ…
สถานะแกนพลังงาน: ปกติ เริ่มเดินเครื่องใหม่ได้ทันทีที่มีคำสั่ง
สถานะเครื่องขับดัน: ไม่ทำงาน
สถานะอาวุธ: ปกติ
สถานะเกราะ: ไม่ทำงาน
สถานะเซ็นเซอร์: ทำงานได้ 50%
สถานะระบบสื่อสาร: ปกติ
Nemirov สังเกตแล้วสังเกตอีกก็ไม่พบปุ่มสั่งการ เขาค้นหาอยู่หลายรอบ แล้วทันใดนั้นเองข้อความอันหนึ่งก็ปรากฏขึ้นบนจอ “จะให้ผมทำอะไร”
“ยานลำนี้เป็นระบบ AI” เขาตะลึงกับสิ่งที่เห็นชั่วครู่แล้วรีบสั่ง “เดินเครื่องได้”
ทันใดนั้นเอง แสงไฟก็วาบขึ้นตามจุดต่างๆของคอมพิวเตอร์และหน้าจอ เสียงฮัมของแกนพลังงานดังขึ้นทีละนิด แล้วก็มีข้อความแสดงขึ้นว่า “ผมจะเปิดระบบป้องกันภัยให้ หลังจากเรื่องนี้สงบลง เรามีเรื่องจะต้องคุยกันอีกเยอะเลย กรุณาไปรอผมในหอบังคับการ ที่เหลือผมจะบอกเองว่าจะต้องทำอะไร”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น