จุดสิ้นสุด

เนื้อเรื่อง

                ในที่สุด หลังจากเวลาผ่านมาเกือบ 4 ปี จินกำลังจะได้เจอกับน้ำเสียที มันเริ่มขึ้นตอนที่จินเรียนอยู่ปี 2 และน้ำกำลังจะจบปี 4 ไม่รู้ว่าเหตุผลเพราะอะไร จินเกิดชอบน้ำขึ้นมา แม้ว่าวัยจะต่างกัน แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาสำหรับจินเลย เขาผ่านอดีตอันเลวร้ายมามากมาย แย่กว่าเมื่อเขามาเจอกับน้ำตั้งเยอะ เขาได้ตั้งจิตใจมุ่งมั่นไว้กับเธอเท่านั้น และตลอด 4 ปีที่ผ่านมา เขาก็ยังคงมุ่งมั่นเช่นนั้นอยู่ดังเดิม ชีวิตเขาดูมีความหวังมากขึ้นเมื่อเขาได้มาเจอกับเธอ แม้ว่าเธอจะยังไม่คิดอะไรมากนอกจากเรื่องอนาคตด้านการงาน แต่เขาก็ตั้งใจว่า เขาจะมีเพียงเธอเท่านั้น

                หลายต่อหลายครั้งที่น้ำบอกให้จินเปิดใจไว้ แต่มันก็ยากที่เขาจะทำเช่นนั้น จนกระทั่งเมื่อ 2 ปีก่อน น้ำได้จากไปเรียนที่สหรัฐอเมริกา จินได้คุยกับน้ำก่อนไปและบอกกับน้ำไว้ว่าเขาจะรอเธออยู่เช่นนั้น ตลอดเวลาเกือบๆ 2 ปีที่โดดเดี่ยวนั้น จินก็เกือบแย่เหมือนกัน ยังดีที่ขอบเขตของโลกในปัจจุบันมันไม่ได้ขึ้นกับระยะทางเสียแล้ว เขาได้คุยกับน้ำผ่าน E-mail หลายต่อหลายครั้งเพื่อถามทุกข์สุขของเธอ แต่บ่อยครั้งเขาก็อดคิดมากไม่ได้ บางครั้งเขาก็คิดมากจนแทบจะถึงจุดจบของเขาเลย

                ยังโชคดีที่จินยังมีพี่สาวที่คอยคุยให้กำลังใจเขาอยู่เสมอๆ ถ้าปราศจากพี่สาวของจินไปแล้ว มันคงเป็นเวลา 2 ปีที่สุดแสนจะทรมานแน่ๆ และเขาเองก็ยังไม่แน่ใจเลยว่าเขาจะอยู่รอดมาได้อย่างไร ต้องขอบคุณพี่สาวของเขามากๆเลยที่ช่วยให้เขาผ่านเวลานั้นมาได้

                จินมองออกไปยังกลุ่มเมฆเบื้องล่าง ในอีกไม่ถึงชั่วโมงแล้วที่จินจะถึงที่หมายของการเดินทางของเขา บอสตัน เขาได้ E-mail บอกน้ำไปเมื่ออาทิตย์ก่อนว่าเขาจะมาเยี่ยมเธอที่บอสตัน ทันทีที่เธอตอบ E-mail กลับมา เขาก็พร้อมเดินทางทันที น้ำเองก็แทบจะไม่เชื่อเหมือนกันว่าจะมีใครที่สามารถรอเธอได้ขนาดนี้ จินจะตั้งใจรอต่อไป เพราะตอนนี้เขามีจุดมุ่งหมายในชีวิตแล้ว จากเดิมที่เหมือนกับเขาอยู่ไปวันๆ น้ำได้ทำให้เขารู้สึกว่า การใช้ชีวิตของเขามันเพื่อจุดมุ่งหมายอะไรซักอย่าง

                เสียงล้อเครื่องบินกระทบพื้นดังสนั่นหวั่นไหวทั่วเครื่องบิน จินมองออกไปยังอาคารสนามบินและเครื่องบินที่จอดเรียงรายอยู่ด้านนอก เขารู้สึกว่าการรอคอยของเขากำลังจะถึงจุดสิ้นสุดแล้ว ความมุ่งมั่นของเขามันไม่ได้ถูกใช้ไปโดยไร้ค่า ชีวิตที่เคยเคว้งคว้าง กลับมีความหวัง มีเป้าหมาย ความฝันในชีวิตของจิน คือการมีครอบครัวที่อยู่กันอย่างสงบสุข ไม่จำเป็นต้องมีตำแหน่งใหญ่โตอะไรมากมาย จะว่าไปแล้วมันก็เหมือนกับความฝันของพ่อของเขา แต่ว่าพ่อของจินไม่ได้โชคดีอย่างนั้น โชคชะตาได้ทำให้พ่อของจินต้องทำอะไรที่เกินกว่าความฝัน ความทะเยอทะยานที่พ่อไม่มีกลับกลายเป็นตัวผลักดันให้พ่อของเขาได้ทำอะไรที่มีตำแหน่งหน้าที่การงานใหญ่หลวง

                ทันทีที่มีเสียงประกาศให้ลงจากเครื่องบินได้ จินก็คว้ากระเป๋าของเขาจากล็อคเกอร์เหนือที่นั่งแล้วค่อยๆเดินออกจากเครื่องบินไป เขาผ่านกระบวนการต่างๆตามขั้นตอนทั่วไป จากการตรวจพาสปอร์ต ไปจนถึงเอากระเป๋าเสื้อผ้าที่โหลดไว้ใต้ท้องเครื่องบิน จินกะว่าเขาจะอยู่ที่นี่ซักสัปดาห์หนึ่ง เขาอยากรู้เหลือเกินว่าน้ำจะเป็นอย่างไรบ้าง เขาเดินออกมายังทางออก นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เขาเดินทางมาต่างประเทศคนเดียว เขาไม่ค่อยชอบการเดินทางมากนัก โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การเดินทางคนเดียว เขาเป็นคนขี้เหงามานานแล้ว การได้เจอน้ำเป็นเหมือนจุดเปลี่ยนส่วนหนึ่งในชีวิตของเขา

                จินมองไปรอบๆ เขาเห็นเพียงแต่ใบหน้าของชาวต่างชาติที่เรียงรายรอการกลับมา กลุ่มทัวร์ชาวเอเชียที่เดินทางมายังบอสตัน หนุ่มยุโรปตะวันออกที่จินเจอบนเครื่องบินเดินเคียงคู่กับสาวชาติเดียวกันที่มารออยู่แล้ว แต่จินกลับยังไม่เห็นน้ำที่ไหนเลย คิดแล้วก็ใจหายเหมือนกัน ถ้าเกิดว่าน้ำไม่มารับเขาขึ้นมาล่ะ เขาจะทำยังไง แม้ว่าเขาจะพยายามเตรียมพร้อมมาแล้วสำหรับการที่จะต้องมาต่างประเทศคนเดียว แต่เขาก็ยังทำใจไม่ได้ถ้าเกิดว่าเขาเดินทางมาเสียเที่ยว

                “พี่น้ำ พี่ไปอยู่ไหนแล้วล่ะ” จินพึมพำกับตัวเอง จิตใจของเขากลับมาวุ่นวายอีกแล้ว จินกลัวว่าน้ำจะเป็นอะไรไป เขากลัวมากเหลือเกิน มือที่ลากกระเป๋าของเขาสั่นเล็กน้อย อารมณ์ของจินเริ่มจะอ่อนไหวแปรปรวนอีกแล้ว เขาเคยมีปัญหากับอารมณ์ในช่วงวัยรุ่นอย่างมาก แต่พอมาถึงวัยทำงานแล้ว เขาก็ยังไม่สามารถขจัดมันไปได้เต็มที่เสียที จินเดินลากกระเป๋าไปนั่งรออยู่ตรงที่นั่งผู้โดยสารและดูข่าวผ่านทีวีที่เปิดเอาไว้อยู่

                “US military full withdrawal from Middle-Eastern” หัวข้อข่าวเขียนไว้ดังนั้น เขาพยายามคิดถึงเรื่องอื่นขณะดูข่าว จินสนใจเรื่องเกี่ยวกับการเมืองและการทหารพอสมควร เขาจึงมักจะสนใจข่าวแบบนี้เป็นพิเศษ แต่ว่า...นั่นก็ไม่ได้ทำให้เขาหายคิดมากได้เลย

                ความกลัวกัดกินลึกเข้าไปในจิตใจของเขาทุกๆวินาที และยิ่งมีความกลัวมากเท่าไร โอกาสที่จินจะเสียสติไปก็มากตามไปเท่านั้น จินมองไปรอบๆครั้งแล้วครั้งเล่า เวลาเพียง 15 นาทีดูยาวนานราวกับนับปี จินกำลังจะร้องไห้อยู่แล้ว ขณะที่อารมณ์ที่แปรปรวนของเขากำลังจะถูกปล่อยออกมานั้นเอง มือข้างหนึ่งก็ตบไหล่เขาเบาๆจากด้านหลัง จินหันกลับไปทันควัน

                จากอารมณ์ที่ขุ่นมัว จินกลับกลายเป็นเหมือนคนใหม่ แต่ก็ช้าไปเสียแล้ว น้ำตาหยดหนึ่งจะไหลลงมาบนแก้มของเขา น้ำดูอวบขึ้นเล็กน้อยจากการที่กินอยู่ในต่างแดน แต่จินก็ยังคงมีใจให้เธออยู่เสมอ รอยยิ้มของน้ำทำให้จินกลับมามีความสุขได้อีกครั้งหนึ่ง

                “ถึงขั้นต้องร้องไห้เลยเหรอนี่ ไม่เอานะ อย่าเป็นงี้เลย เคยบอกไปแล้วใช่มั้ย”

                “พี่น้ำ จินคิดมากไปอีกแล้วล่ะ กลัวว่าพี่น้ำจะไม่มา กลัวว่าพี่น้ำจะเป็นอะไรไป”

                “บอกไปตั้งกี่ครั้งแล้วว่าอย่าคิดมาก พี่คิดว่าพี่บอกไปตลอด 2 ปีแรกแล้วนะ”

                “มันช่วยไม่ได้จริงๆนี่ครับ” ว่าแล้วจินก็ลุกขึ้นและทั้งคู่ก็เดินออกจากบริเวณนั้นไป

                การรอคอยของจิน กำลังจะสิ้นสุดลงแล้ว