[Yume 100] SF+ ภาพYaoi + SD วาดเอง

ลำดับตอนที่ #7 : [SF][Madhatter x Hearts] บทลงโทษของMadhatter #1

[SF][Madhatter x Hearts] บทลงโทษของMadhatter #1

"ด...โดนลงโทษอีกแล้ว..." เสียงหวานบ่นอุบอิบ มือข้างหนึ่งถือถังสีขนาดปานกลางที่บรรจุสีแดงไว้ค่อนถัง อีกข้างถือพู่กันเบอร์ 6 บรรจงทาใบโคลเวอร์ 2 แฉกทีละกลีบๆ อย่างระมัดระวังไม่ให้เครื่องทรงเจ้าชายต้องเปื้อน

"แหมๆ เจ้าชายจอมป่วน โดนลงโทษอีกแล้วเหรอครับ" เสียงนุ่มทุ่มดังขึ้น เรียกความสนใจของเด็กหนุ่มได้เป็นอย่างดี

ร่างสูงผมทอง มือข้างนึงเล่นผมปอยหนึ่งที่ยาวเกินเส้นอื่นๆ อีกข้างถือไม้เท้าสั้นเอาไว้ ชุดสูทสีขาวสะอาดที่สวมทับเสื้อเชิ้ตสีชมพู มีเน็กไทกลัดเข็มกลัดไว้ใต้ปกเสื้อเชิ้ตอย่างเรียบร้อย นัยน์ตารีคู่สวยมองเด็กหนุ่ม

"คุณแมดแฮดเตอร์..." เสียงหวานเอ่ยออกมาอีกครั้ง ร่างบางลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ใบหน้าแอบมุ่ยเล็กๆ เมื่อคนที่เขานับถือมาเห็นในสภาพน่าสมเพช

"เลิกทำตัวเป็นปริศนาซักทีเถอะครับ" ร่างสูงเอ่ยปากออกมาพลางนึกถึงปริศนา...ไม่สิ...เรื่องแปลกๆของคนแปลกๆที่ไปแก้กับแคปิตา(อยากรู้ต้องหาอ่านเองนะคะ'ความสัมพันธ์ระหว่างเจ้าชาย แคปิตา-แมดแฮตเตอร์)

"ครับ?" เด็กหนุ่มเอียงคอมองอีกฝ่ายงงๆ

ร่างบางที่มีผมสองสี แดง-ดำอย่างละครึ่ง ชุดที่มีสีแดง-ดำ-ขาว-ทอง เป็นหลักดูสง่างาม ยืนอยู่กลางดงใบโคลเวอร์สองแฉกครึ่งหนึ่งสีแดง อีกครึ่งหนึ่งสีเขียว โดยมีเด็กหนุ่มยืนคั่นตรงกลางแถมยังยืนเอียงคอมองเขาอีก

อ...น่ารักชะมัด เอากลับบ้านไปได้มั้ยเนี่ย!

พั่บ พั่บ พั่บ

แมดแฮดเตอร์ส่ายหัวไล่ความคิดอัปมงคลชวนให้เข้าได้กินข้าวฟรีในคุก แถมอีกฝ่ายยังเป็นเจ้าชายไม่ต้องคิดถึงโทษที่มากขึ้นกว่าเดิม

"เอาเป็นว่า ไปทำอะไรมาครับถึงโดนทำโทษครับ?~" รีบปรับอารมณ์ แล้วถามด้วยน้ำเสียงปกติ ขณะที่เดินเข้าไปใกล้เด็กหนุ่ม

"ผม...ทำจานรองแก้วของท่านแม่แตก...ครับ" พูดน้ำเสียงเบา มองพื้นราวกับสำนึกผิด มือที่ทั้งสองไขว้หลัง ขาเขี่ยพื้นหญ้าไปมา

"แหม..." มือขวาเอื้อมไปลูบเส้นผมฝั่งที่เป็นสีแดง

นิ่มชะมัด

เส้นผมที่นุ่มลื่นน่าจับนั้น ดึงดูดแมดแฮดเตอร์ได้ดี ถึงแม้มือหนาจะอยู่ภายใต้ถุงมือเนื้อดี ก็สามารถรับรู้ได้ จากที่ลูบหัวเป็นการปลอบ ร่างสูงถอดถุงมือออก แล้วใช้มือเปล่าลูบผม ก็ยิ่งสัมผัสได้ถึงความนุ่มลื่นที่น่าดึงดูด

"แต่ว่า..." มือหนาจับผมปอยเล็กๆไว้ในมือแล้วจุมพิตเบาๆ "การลงโทษแบบนี้ไม่เหมาะเลยนะครับ"

"สถานะของฮาร์ทสน่ะ"

"ท...ทำอะไรน่ะครับ" ใบหน้าหวานขึ้นสี เมื่ออีกฝ่ายเข้าหาในระยะประชิด แถมยังถือวิสาสะจับข้อมือเขาลากตาม แถมยังเป็นฝ่ามืออุ่นๆเพียวๆ

จ...จับมือ!? คุณแมดแฮดเตอร์จับมือผมด้วย!?

"ป...ไปไหนครับ" เพราะแรงที่น้อยกว่า ทำให้ถูกลากไปได้ง่ายๆ

"เสด็จแม่ของฮาร์ทสไงครับ" ตารีเรียวข้างหนึ่งหลับตาเก๊กให้อีกฝ่าย ซึ่งก็ได้ผล ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อได้ง่ายๆ

"ค...ครับ!?"

น่ารักจริงๆ

คิดในใจขณะที่มองร่างบางๆเดินตามเขาอย่างไร้เดียงสา แต่เจ้าตัวก็ชอบทำตัวรู้มากไปซะอย่างนั้น

ริมฝีปากคลี่ยิ้ม ขณะที่ในหัวคิดแผนการบางอย่างคร่าวๆ

-----------

"สายัณสวัสดิ์ครับ องค์ราชินีหัวใจ" แมดแฮดเตอร์โค้งอย่างนอบน้อมให้กับองค์ราชินีที่ยืนหันหลังอยู่กลางห้องโถง

"อ้าว! นึกว่าใคร? เจ้าเองเหรอ...แมดแฮดเตอร์...ฮาร์ทสทำไมลู-"

"ขออภัย องค์ราชินี กระหม่อมเป็นคนพาลูกชายของท่านมาเอง" แมดแฮดเตอร์พูดขัดราชินี ซึ่งราชินีก็ไม่ได้ว่าอะไร และปรายตามองข้อมือของลูกชายที่ถูกช่างทำหมวกฝีมืออันดับหนึ่งจับไว้

"แล้วมีธุระอะไรล่ะ ฮาร์ทสถูกข้าสั่งลงโทษอยู่นะ" ราชินีหัวใจยิ้มน้อยๆราวกับอ่านแผนการที่แมดแฮดเตอร์วางไว้ได้ "งั้นข้าฝากด้วยนะ"

"ครับ"

"ฮะ?"

เด็กหนุ่มมองสลับไปมา ระหว่างแมดแฮดเตอร์กับแม่ของตน ก็พอรู้มาบ้างว่า แมดแฮดเตอร์นั้นสนิทกับราชินีชนิดที่ว่ามองตาก็รู้ใจ ราวกับสามารถอ่านความคิดของกันและกันได้ แต่ไม่คิดว่าจะขนาดนี้

"เอาล่ะครับ ฮาร์ทส เก็บกระเป๋า คุณจะไปเมซงแมดเนสกับผมสัปดาห์หนึ่ง...เป็นการลงโทษนะ~"

"ฮะ!?" ไหล่บางห่อลง เสียบุคลิกเจ้าชายที่สง่างาม ใบหน้าหวานเหยเก

"เร็วสิครับ"

------------

วันที่ 1

"ท...ที่นี่มัน...ม...เมซงแมสเนสเหรอ!?" นัยน์ตาสีทับทิมเปล่งประกายสะท้อนแสงกับหลอดไฟภายในร้าน

ถึงท่านแม่จะสนิทกับคุณแมดแฮดเตอร์ รวมถึงผมด้วย แต่ปกติเจ้าตัวจะเป็นคนมาตัดหมวกให้ที่ปราสาทเองซะทุกครั้งไป...

ไม่เคยมาตอนกลางคืนเลยแฮะ! ถึงจะเคยมาดื่มน้ำชากับเพื่อนๆบ่อยๆก็เถอะ!

กว่าจะเดินทางมาถึงร้านเมซงแมดเนสก็เป็นเวลาค่ำแล้ว ความมืดขับให้แสงไฟในร้านดูโดดเด่น หมวกนับร้อยที่ถูกเย็บและออกแบบอย่างประณีตโชว์ไว้อย่างเป็นระเบียบ

ฮาร์ทสในเครื่องทรงเจ้าชายเต็มยศ เรียกความสนใจจากผู้คนที่มาจับจ่ายซื้อของ ทั้งหมวกและของใกล้เคียง มีเพียงพนักงานในร้านที่ยิ้มหวานให้ทั้งคู่

แมดแฮดเตอร์พาฮาร์ทสเข้ามาในห้องนอนที่อยู่ด้านใน

"ฮาร์ทสน่ะ นอนตรงนี้นะ" แมดแฮดเตอร์ทิ้งตัวลงบนเตียงขนาดคิงไซส์ ภายในห้องที่คาดว่าเป็นห้องนอน นิ้วเรียวภายใต้ถุงมือสีดำชี้ไปยังเตียงขนาดค่อนข้างเล็กข้างๆตัว ที่อยู่ไม่ห่างจากตนนัก

"ค...ครับ" เสียงหวานไม่พูดอะไรมากนัก ระหว่างที่นั่งรถมา นัยน์ตากลมโตก็มองซ้ายมองขวาอย่างหวาดหวั่นตลอดทางมา นั่งตัวเกร็งไม่ขยับเเม้แต่น้อย จากการอยู่ต่อหน้าคนที่ปลื้ม

มือบางวางกระเป๋าไว้บนเตียง ขาเรียวพาตนเองไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดจากคำแนะนำจากแมดแฮดเตอร์

"ฟี้~ ฟี้~ ฟี้~"

"...หืม..." แมดแฮดเตอร์ลากเสียงยาวในลำคอ นัยน์ตารีคู่สวยมองเด็กหนุ่มที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงอย่างไม่วางตา

ดวงหน้าหวานที่หลับสนิท ห่มผ้าถึงอก มือที่ผสานกันอย่างเรียบร้อยไว้บนหน้าท้อง ผมสีแดง-ดำ ลู่ลงตามแรงโน้มถ่วง เผยใบหน้าอย่างชัดเจน

"ราตรีสวัสดิ์นะ~" ริมฝีปากหนาคลี่ยิ้มบางๆ ขณะที่ยังมองร่างบางตาไม่กระพริบ

------------

วันที่ 2

"ห...ให้ผมท- หวา!" เด็กหนุ่มมองผ้ากันเปื้อนที่ถูกยัดใส่มืออย่างงๆ

"ก็...ทำความสะอาดห้องนี้ไงล่ะ~"

"หา!?"

ห้องนี้ก็ไม่ใช่เล็กๆนะ!?

แซ่ก แซ่ก แซ่ก แซ่ก

ไม้กวาดเสียดสีกับพื้นในห้องจนเกิดเสียงดังเป็นจังหวะ ฝุ่นกองเล็กๆรวมกันก่อนจะถูกกวาดรวมกันในบุ้นเต้า

ร่างสูงมองร่างเล็กๆที่กวาดพื้นอย่างทะมัดทะแมง ถึงริมฝีปากเล็กๆนั้นจะบ่นอุบอิบตลอดเวลา แก้มเล็กๆพองลมน้อยๆดูน่าเอ็นดู

ฮ่า....เหมือนฝันเลย ที่มีฮาร์ทสคุงมาอยู่ในบ้านแบบนี้ แต่ถ้าราชินีหัวใจรู้เข้าก็ไม่รู้ว่าจะโดนประหารรึเปล่า...

มือหนาตัดด้ายที่เกินออกมาแล้วทิ้งลงพื้น นัยน์ตาสีแดงจ้องมองเขาอย่างอารมณ์เสีย

เขายอมโดนระบายสีใบโคลเวอร์ทั้งชีวิตดีกว่า!

แต่...มาอยู่ที่นี่...ได้เห็นคุณแมดแฮดเตอร์ทำหมวกแบบสดๆเลยนะ! ก็ถือว่าคุ้มอยู่!

"ฟี้~ ฟี้~" ด้วยความเหนื่อยอ่อน ฮาร์ทสทิ้งตัวบนเตียงเล็กๆของตัวเอง ไม่ได้เรียบร้อยเหมือนเมื่อวาน ร่างบางนอนในท่าตะแคง ผ้าห่มก็ร่นมาที่เอว เห็นชัดว่า เป็นคนที่ไม่ดูแลตัวเอง

"ให้ตายสิ" มือหนาของแมดแฮดเตอร์ดึงผ้าห่ม ห่มให้ร่างที่นอนหลับสนิทก่อนที่จะไม่สบาย แล้วเกลี่ยแก้มใสอย่างนุ่มนวล แล้วถือวิสาสะ จับมือเล็กขึ้นมา

มือเรียบเนียน ไร้ตำหนิ ไม่มีตาปลา ไม่มีแผล ติดที่ว่าเล็บทาสีดำ ปกปิดผิวเล็บจริงเอาไว้ แต่ก็ขับให้ผิวดูขาวมากขึ้นกว่าที่เห็น

"ราตรีสวัสดิ์นะครับ" ใบหน้าคมก้มต่ำลงไปกระซิบข้างใบหูเล็กน่ารัก โดยที่เจ้าตัวไม่รู้เรื่อง

------------

วันที่ 3

"เอาล่ะ ดูจากเมื่อวาน ฮาร์ทสคงไม่ค่อยทำงานบ้านสินะ"

"ใช่สิ! ผมเป็นเจ้าชายนะ!" ซึ่งก็ได้เสียงโวยวายกลับมา "แล้วตกลง พาผมมาที่นี่ทำไมครับ"

"หืม..." ปลายนิ้วเรียวยาวจรดคางตัวเองขณะที่จ้องเด็กหนุ่ม "แกล้งนายมั้ง?"

เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยติดตลก แต่คนถูกเล่นกลับไม่ขำด้วย คิ้วเรียวขมวดคิ้วมุ่นกว่าเดิม

"ล้อเล่นน่า แค่มาดัดนิสัยเด็กเอาแต่ใจแค่นั้นเอง~ เอาล่ะ ลองเดินดูให้ดูหน่อย"

"อ...ครับ" ถึงจะไม่เข้าใจ แต่ก็เดินไปข้างหน้าจนสุดผนังห้อง

"แล้วไงครั-!?" พอกลับหลังหันมา ก็พบกับใบหน้าคมในระยะประชิด จนรับรู้ถึงลมหายใจอุ่นๆ จนใบหน้าขึ้นสี

"เอาล่ะ ทีนี้...เท้าชิดผนัง ศีรษะก็ด้วย!" น้ำเสียงดุนิดๆราวกับสั่ง ซึ่งเด็กหนุ่มก็ทำตามอย่างง่ายดาย แต่ร่างกายนั้นเกร็งไปหมดทั้งตัว

"จากการเดินเมื่อครู่...ปลายเท้ายังเข้าหากันไม่มากพอ ระยะห่างแต่ละก้าวที่ไม่เท่ากัน กลับหลังหันก็ดันกลับทางฝั่งซ้าย แถมหลังยังราบติดผนัง ไหล่ก็ห่อเข้าหากันอีก"

คำวิจารณ์ยาวเยียดเป็นหางว่าว ติทุกรายละเอียดเล็กๆน้อยๆ ขณะที่พูด มือก็ลูบแผ่นหลังบางสำรวจระยะห่างระหว่างหลังกับกำแพง หลังจากนั้นก็ดันไหล่บางๆให้ติดกำแพง

"ต้องฝึกอีกเยอะครับ" ปิดท้ายด้วยใบหน้าคมแทรกเข้าที่ซอกคอ กระซิบประโยคสั้นๆข้างใบหูเล็กที่ขึ้นสีแดงจัด แล้วผละออกไปเงียบๆ ปล่อยให้หัวใจดวงน้อยเต้นโครมครามไม่หยุด ขาเรียวบางสั่นระริกจนลงไปนั่งกองกับพื้น

"นั่งท่าอย่างนั้นก็ไม่ดีนะ~" เสียงนุ่มทุ้มกล่าวอีกครั้ง ส่งผลให้ร่างบางรีบปรับท่านั่ง จากนั่งท่าแบะขา(ท่านั่งเด็ก) เป็นท่าขัดสมาธิ

หัวใจบ้า! หยุดเต้นได้มั้-! ต...เต้นต่อเถอะ...ยังไม่อยากตาย...แต่เต้นช้าลงหน่อย

"ง่าาาาา" ร่างบางกระโดดทิ้งตัวลงบนเตียงในท่าคว่ำหน้าทั้งๆที่ผมยังเปียกชื้น

เมื่อยยยยยยยย

คำเดียวในหัว...เมื่อยยยย! หลังจากนั้น คุณแมดแฮดเตอร์ก็มานั่งฝึกบุคลิกละเอียดถี่ยิบ แถมหาเรื่องดุได้ทุกรอบเลยด้วย!!!

"ฮาร์ทสครับ ลุกขึ้นมาก่อน"

"...ครับ?" ร่างบางทำเสียงัวเงียติดจะรำคาญนิดๆ แต่ก็ยอมลุกขึ้นมานั่งในท่ากอดเข่าหันหลังให้อีกฝ่าย

ฟุ่บ ฟุ่บ ฟุ่บ ฟุ่บ

"นอนทั้งๆที่ผมเปียก เดี๋ยวรังแคก็ขึ้นหรอก" เสียงนุ้มทุ้มแกมดุแต่แฝงไปด้วยความอ่อนโยน มือหนาบรรจงใช้ผ้าเช็ดผมให้อย่างนุ่มนวล

ฟืด....

แอบใช้จมูกโด่งซุกกับผมสีแดง-ดำนุ่มนิ่ม...แปลกจัง...กลิ่นแชมพูสระผมในบ้าน(ร้าน)(ปราสาท?) ของเขา ไม่ได้กลบกลิ่นเฉพาะของเจ้าตัวแม้แต่น้อย ยังคงกลิ่นหอมๆที่น่าหลงไหลเอาไว้

"ผมน่ะ...ไม่ได้เรื่องสินะ..." ศีรษะเล็กๆพิงเข้าหาอีกฝ่าย เนื่องจากคาดว่าเป็นไหล่ แต่กลับกดไปยังจมูกโด่งของอีกฝ่ายจนรู้สึกได้

"อ๊ะ! ข!...ขอโทษครับ!" ใบหน้าหวานรีบหันกลับมา เห็นมือหนาจับที่จมูกตนเอง คิ้วที่ขมวดนิดๆราวกับเก็บอาการเจ็บเอาไว้

"เจ็บ...รึเปล่าครับ...?" มือเล็กๆจับที่จมูกโด่ง นัยน์ตาสีทับทิมดูอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด 

"ไม่เป็นไรหรอกครับ" มือหนาๆขยี้หัวอีกฝ่ายจนยุ่ง เรียกให้ใบหน้าหวานมุ่ยลง

"ฮาร์ทสเนี่ย...นิสัยเหมือนราชินีหัวใจเลยนะครับ"

"ครับ?" ประโยคแปลกๆ ถูกเอ่ยออกมาจากคนแปลกๆ(?) ทำให้คนแปลกๆอีกคน(?) แสดงอาการแปลกๆ(?) ใส่คนแปลกๆ(?)

"เอาแต่ใจ...แต่ก็อ่อนโยน...แล้วก็..."

"แล้วก็?" เด็กหนุ่มเอียงคอมองอีกฝ่าย เมื่ออีกฝ่ายเงียบไป

"ไม่มีอะไรครับ" มือหนาลูบผมร่างบางเบาๆ แต่อีกฝ่ายดูท่าทางจะเค้นคำตอบจากเขามาซะให้ได้

"บอกผมมานะ" ใบหน้าหวานขมวดคิ้วเป็นเชิงสั่ง แต่กลับดูน่ารักมากขึ้นในสายตาของอีกฝ่าย 

"เอาเป็นว่า..." ใบหน้าคมขยับเข้าใกล้ใบหน้าของอีกฝ่าย มือหนาเกลี่ยผมออกให้เผยหน้าผาก แล้วจรดริมฝีปากลงบนหน้าผากเนียนใสอย่างแผ่วเบา

"วันนี้น่ะ...นอนก่อนเถอะครับ...องค์ชายน้อย"

"อ...////...อ...ร...รู้แล้วน่า!" มือบางๆดึงผ้าห่มคลุมโปงไม่สนคนที่นั่งอยู่ข้างๆแม้แต่น้อย ใบหน้าหวานเห่อร้อน จนใบหูเล็กน่ารักที่เผยออกมาจากผ้าห่มปรากฏสีแดงแปร็ด

"อ้าว ไม่ถามแล้วเหรอครับ" เสียงนุ่มทุ้มดังขึ้นในระยะประชิด จนเดาระยะห่างได้

"ก!...ก็คุณแมดแฮดเตอร์ให้นอนแล้วไม่ใช่เหรอครับ!" พูดจบก็ดึงผ้าห่มให้มิดกว่าเดิม จนความรู้สึกบุบของฟูกหายไป และได้ยินฝีเท้าห่างออกไป

อ...อยากรู้หรอก! แต่ไม่ไหวแล้ว!

มือบางแตะเบาๆที่หน้าผากตนเอง สัมผัสอุ่นร้อนที่ยังไม่จางหายไป ทำให้ใบหน้าหวานมีแต่ร้อนขึ้น และร้อนขึ้น

หน้าร้อนไปหมดแล้วนะ!

ทำอะไรของคุณน่ะ! คุณแมดแฮดเตอร์! แบบนี้ผมก็รับไม่ไหวนะ! ถึงจะเป็นคุณแมดแฮดเตอร์ก็เถอะ!

To be continue...

ตอนแรกผ่านไปแว้วว!!! รู้สึกคาแรคเตอร์มันมั่วๆยังไงไม่รู้ - -;(แมดแฮดเตอร์ดูรั่วๆ - -')

ความวุ่นวายจะเป็นยังไงต่อ!!!! ติดตาม!!!

เสริม!

การดูบุคลิกคร่าวๆสามารถดูได้จาการกระทำต่างๆ ไม่ว่าจะยืน เดิน นั่ง นอน ทานอาหาร หรืออากัปกิริยาต่างๆ

แต่ที่แมดแฮดเตอร์ซังทำ คือการตรวจสอบคร่าวๆ(อ่านมาจากหนังสือการ์ตูนสอนมารยาทไทย ชื่อไรก็บ่รู้)

ให้ยืนเท้าชิดผนัง ศีรษะชนผนังเหมือนวัดส่วนสูง โดยยืนขาตรง ถ้าเป็นคนบุคลิกดี ไหล่จะแตะผนัง ส่วนหลัง จะห่างจากผนังให้ฝ่ามือคนลอดผ่านได้ หากมากกว่ามือ แปลว่าหลังแอ่น แต่ถ้าลอดไม่ได้แปลว่าหลังราบ หลังค่อม!