[Yume 100] SF+ ภาพYaoi + SD วาดเอง

ลำดับตอนที่ #22 : [SF][Thinpla x Leonie]My heart, your brave

[SF][Thinpla x Leonie]My heart, your brave

"จิ๊บ จิ๊บ"

"ฟี้ ฟี้ ฟี้" นัยน์ตาสีฟ้าอมเขียวที่ปิดสนิท เสียงลมหายใจเข้าออกเป็นจังหวะตามการกระเพื่อมของแผ่นอกบาง มือที่ร่วงลงตามแรงโน้มถ่วงจนตกจากขอบโซฟา แถมมีลูกเจี๊ยบตัวเล็กที่นั่งอยู่บนแผ่นอกบางเบา

นัยน์ตาอีกคู่ สีหินอัญมณีแปลกๆ ที่จดจ้องมองใบหน้าหวานยามหลับ ฝีเท้าหนักๆของเครื่องจักรเดินบนพื้นจนเกิดเสียง แล้วนั่งลงที่อีกฝั่งของโซฟาตัวยาว

หลับอยู่เหรอ?

ทินพลาได้แต่คิดในใจ สมองกลทำการประมวลผลอย่างรวดเร็ว แต่กลับว่างเปล่า

ผมไม่เคยนอน...

ลูกเจี๊ยบตัวน้อยส่งเสียงร้อง ขณะที่มองหน้าทินพลา มือขาวซีดยื่นออกไป ลูกเจี๊ยบตัวน้อยก็กระโดดไปนั่งบนมือ

"เจ้านายของเธอ...หลับอยู่เหรอ?" นิ้วเย็นๆซีดๆควบคุมให้ลูบหัวลูกเจี๊ยบอย่างแผ่วเบา เสียงโมโนโทนเอ่ยออกมาอย่างอ่อนโยน

"อืม....ค...ใครน่ะ!?" นัยน์ตารีเล็กลืมตาขึ้นมาอย่างสลึมสลือ แต่นิสัยเจ้าตัวที่ขี้กลัวตลอดเวลาก็ตีโพยตีพายมั่ว

"เลโอนี่ ชีพจรของคุณเต้นเร็วขึ้นอย่างฉับพลัน...ใจเย็นๆครับ" พูดด้วยเสียงโมโนโทนกับนัยน์กลมโตที่ไร้ความรู้สึก การประมวลผลที่รวดเร็วเกินมนุษย์

"ท...ทินพลาเหรอ....ทะ ทะ ทีหลังอย่าทำแบบนี้นะ! มะ มันตกใจ!" พอปรับสายตาหลังจากตื่นนอนก็เห็นคนที่รู้จักดีอยู่ตรงหน้า ก็รีบแก้ต่างให้ตัวเองเต็มที่

"ขอโทษครับ ผมไม่เคยมีอาการตกใจ ในฐานข้อมูลของผม อาการตกใจ คือ อาการของมนุษย์ที่จะแสดงออกเวลาเจอสิ่งกระทันหันหรือไม่คาดฝัน" อธิบายออกมายาวเหยียด คิ้วเรียวขมวดมุ่น จนฝ่ายดุต้องรู้สึกผิดเอง

"อะ เอ่อ...ทินพลาไม่ผิดหรอก...ฉันสิที่มาหานายถึงปราสาท..." นัยน์ตารีเป็นฝ่ายก้มมองพื้น และยิ่งต้องตกใจเมื่อลูกเจี๊ยบตัวน้อยกระโดดโผออกจากมือของทินพลามาหาเลโอนี่

"หะ หา! ตามฉันมาถึงนี่เลยเหรอ!"

"มันคงคิดว่า เลโอนี่เป็นคุณแม่ของมันมั้งครับ"

"โถ่ อย่างน้อยเป็นพ่อก็ดีนะ" คิ้วเรียวขมวดมุ่น ไหล่บางห่อเข้าหากันจนดูบางเบากว่าเดิม แก้มข้างหนึ่งที่เริ่มพองลมจนป่อง แต่นิ้วเรียวยังคงจับลูกเจี๊ยบตัวน้อยอย่างอ่อนโยน

"น่ารัก"

คำสั้นๆที่เอ่ยออกจากปากของทินพลา ถึงแม้จะเบา แต่ในระยะใกล้ๆ เลโอนี่ก็ได้ยินอย่างชัดเจน

"ห๊ะ! น...น่ารัก?" ใบหน้าหวานเงยหน้ามามอง

น่ารัก...?

ทินพลาเงียบไปชั่วครู่ ฐานข้อมูล...คำว่าน่ารัก แปลว่าอะไรกันนะ...ไม่มีในฐานข้อมูลเลย

"แล้ว เลโอนี่มาทำอะไรครับ?" เลือกที่จะไม่สนใจ แล้วมุ่งเป้าหมายที่อีกฝ่ายมาหาแทน

"กะ กะ ก็ ฉันทำความกล้าหายไปน่ะ....ฉัน...ไม่กล้าทำอะไรเลย..."

"เลโอนี่...ผมบอกแล้วนะครับว่า คุณไม่ได้ทำความกล้าหายไป ผมต่างหากที่ไม่มีหัวใจ-"

"ไม่ใช่นะ!" เสียงหวานเผลอตะโกนขัดประโยคของทินพลา

"ทินพลาน่ะ...มีหัวใจนะ" มือเรียวบางแตะเบาๆที่แก้วกระจกรูปหัวใจ สีเดียวกับตาของอีกฝ่าย

"ถึงจะเหมือนเครื่องยนต์...แต่นายก็มีหัวใจ!" เสียงที่หนักแน่นเอ่ยออกมาจากคนที่ขาดความกล้าไป นัยน์ตารีดูมั่นใจมาก

"เลโอนี่ นายเองก็มีความกล้าหนิ" มือเย็นๆจับมือเรียวที่วางทาบบนแผ่นอกตัวเอง

"ความกล้าของนายก็อยู่ตัวนายนั่นแหละ แค่นายไม่รู้ตัว"

"ฮะ เฮ๊ะ! งั้นนายก็มีหัวใจเหมือนกันนั่นแหละ!" สุดท้ายนัยน์ตารีดูมั่นใจก็หายไป เหลือเพียงความกลัวปนอายจนต้องหลบตาหนี

"น่ารัก..."

ตึก...ตัก...ตึก...ตัก...

เสียงที่ราวกับเข็มนาฬิกาเดินดังขึ้น ก้องในหัวของทินพลา

ร่างกายผม....มีนาฬิกาด้วยเหรอ?

แถมเสียงนี่...ออกมาจากหินอัญมณีที่อยู่บนอกข้างซ้ายของผมด้วย...

"ชะ ใช่มั้ยล่ะ! เจ้าลูกเจี๊ยบนี่น่ารักมากเลย!" รอยยิ้มหวานเปื้อนบนใบหน้า ขณะที่ยื่นมือที่มีลูกเจี๊ยบตัวน้อยขดตัวอยู่

"ไม่ใช่...เลโอนี่นั่นแหละ ที่น่ารัก" เสียงโมโนโทนเอ่ยออกมา เสียงแปลกๆในร่างกายดังขึ้นถี่กว่าเดิมหลายเท่า ปลายนิ้วที่เคยเย็นเฉียบรู้สึกอุ่นปลาบๆ

"หะ เห...เห๋! เห๋!" ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงจัด นัยน์ตาเบิกกว้างกลอกไปมาอย่างเลิกลั่ก "ฉันนึกว่านาย..." เสียงขาดห้วงไป ใบหน้าที่ร้อนระอุได้แต่ก้มมองพื้นไม่กล้าสบตา

เลโอนี่.....

หลายคนเคยถามว่า เลโอนี่ซื่อหรือบื้อ...

ควรบอกว่า ไร้เดียงสาซะมากกว่า...

วงแขนเย็นๆรวบตัวเลโอนี่เข้ามากอด เรียกความตกใจให้เลโอนี่อีกครั้ง

"ทะ ทะ ทำอะไรน่ะ!"

"คุณออซวอลด์เคยบอกว่า หัวใจของผม อยู่ที่คนอื่น...ผมว่าเป็นนายนะ" มือเย็นข้างหนึ่งจับมือบางให้ทาบอกตัวเอง

ไม่ใช่เข็มนาฬิกา...แต่เป็นหัวใจ

เป็นเสียงหัวใจที่เต้นระรัวอย่างเป็นธรรมชาติ

ฐานข้อมูลในร่างกายไร้การประมวลผล มีเพียงความรู้สึกที่พาไป

ริมฝีปากสีซีดประกบริมฝีปากอิ่มอย่างแผ่วเบา ระบบคอมพิวเตอร์ต่างๆไม่มีการสั่งการ มีเพียงสมองที่สั่งให้ทำในสิ่งที่คิด

ทันทีที่ริมฝีปากทาบทับลงมา นัยน์ตารีคู่สวยก็เบิกกว้าง มือบางข้างที่ทาบอกอีกฝ่ายเริ่มออกแรงดันแผ่นอกอีกฝ่าย ขณะที่มืออีกข้างกระชับลูกเจี๊ยบในมืออย่างทนุถนอม

ถึงแรงจะไม่ได้น้อย แต่เมื่ออีกฝ่ายเป็นครึ่งคน ครึ่งหุ่น การออกแรงนั้นไร้ความหมายโดยสิ้นเชิง  น้ำหนักที่ห่างกันเกือบ 40 กิโลกรัม แล้วยิ่งอีกฝ่ายถูกสร้างมาเพื่อเป็นอาวุธ ยิ่งแข็งแกร่งเป็นเท่าตัว 

ริมฝีปากซีดๆรุกลามมากขึ้นทีละน้อย ในทุกๆครั้งที่อีกฝ่ายเปิดโอกาส ทีละนิด ทีละนิดอย่างใจเย็น ลิ้นเย็นๆที่ค่อยแทรกเข้ามาในโพรงปาก ทำให้เรี่ยวแรงเริ่มหายไป ลมหายใจที่เริ่มผิดจังหวะ ทำให้ทินพลาต้องถอนจูบลงดื้อๆ

"แฮ่ก...แฮ่ก ทะ ทำอะไรน่ะ!" ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงจัด ขณะที่หลบตาอีกฝ่าย

หวาน....เหรอ?

มือขาวซีด ที่ปกคลุมด้วยโลหะทองแดงแตะที่ริมฝีปากตัวเองอย่างแผ่วเบา

ผมไม่เคยกินอาหาร...นี่คือรสชาติหวานเหรอ...

น้ำลาย...ในตัวผมไม่มีเอนไซม์ที่สมบูรณ์พอในการสร้าง และไม่มีน้ำในร่างกาย...

ปากของเลโอนี่...หวานจัง...

นัยน์ตาสีหินอัญมณีเลื่อนลอยขณะที่คิดไปไกล แต่ยังคงจ้องมองไปที่ร่างในอ้อมกอด ที่พยายามก้มหน้างุดมองลูกเจี๊ยบที่ยังร้องจิ๊บๆอยู่บนมือ

"เลโอนี่...ผมไม่เข้าใจความรู้สึกของมนุษย์เลย...แต่ผมรู้สึกดี...ผมว่าหัวใจของผมอยู่ที่นายนะ" ประโยคยาวๆกลั่นออกมาจาก 'หัวใจ' ที่เต้นระรัว

"หะ หา! ไม่ใช่ซะหน่อย มันอยู่ในตัวนายนั่นแหละ! ความกล้าของฉันต่างหากล่ะ...ที่หายไป" มือเล็กๆ กำหมัดที่กลางอกตัวเอง

"งั้น...หัวใจของผมอยู่ที่นาย ส่วนความกล้าของนายอยู่ที่ผมนะ ขอรับความกล้าของนายไปละกัน" เอ่ยยิ้มๆแกล้งอีกฝ่าย เสียงโมโนโทนพูดเสียงแผ่วเบาข้างๆใบหูเล็กที่ขึ้นสีแดง

"ด...เดี๋ยวสิ! ตกลงนายเป็นคนเก็บความกล้าของฉันไปเหรอ!" แต่ด้วยความใสซื่อ ไร้เดียงสา(ซื่อบื้อ) เลโอนี่ก็โวยวายใส่แทบจะทันทีโดยไม่คิดไตร่ตรองอะไร

"ไม่งั้น...มาแลกกันมั้ย หัวใจของนาย กับความกล้าของฉัน...น่ะ..." ประโยคที่ไม่คาดคิดเอ่ยออกมาจากปากเลโอนี่ ทำให้คนฟังเงียบไปพักหนึ่ง

...ดูท่าจะต้องการความกล้ามาก แน่ๆเลย...."

"ไม่เป็นไร เลโอนี่ เก็บไว้เถอะ หัวใจของผมน่ะ อยู่ที่เลโอนี่ ผมจะดูแลความกล้าของนายให้เอง" พูดขณะที่ใบหน้าขาวซีดไร้อารมณ์เผยรอยยิ้มบาง

"อ๊ะ! ทินพลายิ้มแล้วล่ะ! หายากนะ! อย่างน้อยนายก็มีความรู้สึกอยู่หนิ" เสียงร่าเริงที่เปลี่ยนอารมณ์อย่างฉับพลัน มือบางแตะแก้มขาวซีดของอีกฝ่าย แล้วยิ้มให้

ความรู้สึก...

นั่นสิ...ถึงหัวใจของผมจะอยู่กับเลโอนี่ แต่ผมก็มีความรู้สึกหนิ...

งั้น...

"ผม...รู้สึกรักนาย" รูปประโยคแปลกๆ กับคำศัพท์แปลกๆ ทำให้คนฟังงงไปชั่วครู่ ก่อนใบหน้าจะเปลี่ยนเป็นแดงแปร๊ด

"ด...เดี๋ยวสิ! ฉันไม่ได้หมายความแบบ-" ยังพูดไม่จบ ริมฝีปากก็ทาบทามลงมาอีกครั้งอย่างฉับพลัน ลิ้นเย็นๆแทรกเข้ามาอย่างรวดเร็ว ขยับไปมาอย่างชำนาญในโพรงปากเล็ก แขนบางแต่แข็งแกร่งดันร่างตรงหน้าล้มไปนั่งกับโซฟาตัวเดิม แล้วถอนจูบออกอย่างรวดเร็ว

"ฮ...เฮ้! ทินพลา! นาย..."

ถึงผมจะเป็นหุ่นกระป๋องที่ไร้หัวใจ ไม่เข้าความรู้สึกอันแสนซับซ้อนของมนุษย์...

"ชู่ว...."

แต่ความรู้สึกแบบนี้...

"ผมรักนาย เลโอนี่...."

ผมมั่นใจ...

มาแบบงงๆ

อยากลงก็ลง

ตอนนี้ก็...คาแรคเตอร์แปลกไปหน่อย

ก็...ทินพลาต้องการหัวใจ เลโอนี่ต้องการความกล้า

รวมกัน....ประมาณนี้.....

ถึงทินพลาจะตาหวาน กลมโตยังไง....ไม่รู้จิ^ ^; อยู่กับเชโอนี่ แล้วเลโอนี่เคะไปเลย