[Yume 100] SF+ ภาพYaoi + SD วาดเอง

ลำดับตอนที่ #18 : [SF][Rufen x Flu]กลัวแต่ก็ชอบ...นะ

[SF][Rufen x Flu]กลัวแต่ก็ชอบ...นะ

อาณาจักรวอกซ์ 

แดนแห่งเสียง

อาณาจักรที่คลอไปด้วยเสียงเพลงหลากหลายรูปแบบ

อาณาจักรที่มีเจ้าชายถึงสี่องค์

อีกไม่นานจะมีเทศกาลประจำปี ที่จะมีการประกวดร้องเพลง โดยเหล่าองค์ชายมาร้องเพลงเปิดงาน

แต่ทว่า.....

------------

"แค่ก แค่ก แค่ก!" เสียงไอดังออกมาจากห้องของเจ้าชายองค์สุดท้อง 'รูเฟน' พร้อมกับเสียงโวยวายที่มาพร้อมเสียงไอแหบๆเป็นระยะๆ

แอ้ด

"รูเฟน..." มือผอมบางของเจ้าชายองค์รอง 'ฟลูว์' ดันประตู เดินเข้ามาในห้องนั้น ในมือของเขาถือแก้วสีทึบใบหนึ่งเข้ามา แต่เสียงของเขาก็จางหายไปก่อนที่จะถึงเจ้าของชื่อ

สาวใช้ในห้องที่เห็นเจ้าชายองค์รอง ผู้เป็นพี่ชายคนรองของรูเฟน ก็พากันเดินออกจากห้องไป

"พี่...แค่ก!"

"...เห็นสา...ช้...ว่านาย...ม่ยอ...ย..."

"หา!?"

เสียงที่แผ่วเบาส่งไปไม่ถึงอีกถึงฝ่าย จึงเรียกเสียงโวยวายที่ดังกว่าเขาหลายเท่าตัวออกมา

ฟลูว์หลับตาปี๋ด้วยความตกใจเสียงของอีกฝ่าย ก่อนจะเดินมานั่งตรงขอบเตียง โดยวางแก้วน้ำไว้บนโต๊ะ

"เห็นสาวใช้...บอกว่า...นายไม่ยอมกินยา" ฟลูว์เอ่ยประโยคนั้นอีกครั้งให้ชัดเจนกว่าเดิม

"ก็..."

"อ..." มือบางๆที่ในมือหยิบยาส่งให้อีกฝ่าย

"อืม....เฮ้อ~~" เมื่อเห็นสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความเป็นห่วง มือหนาจึงต้องเอื้อมไปรับยามากินอย่างไม่เต็มใจ ก่อนจะนั่งหันหน้าหนีเป็นเชิงงอนๆ

"แล้วก็-..."

"ผมก็แค่อยากร้องเพลง..." เสียงของฟลูว์ถูกกลบด้วยเสียงของลูเฟนอีกครั้ง ถึงแม้จะไม่ได้ตะโกนก็ตาม

"ก็ร้องสิ"

"หา!? โอ๊ย! แค่ก! แค่ก!"

"อย่าตะโกนสิ..." ฟลูว์มองคนตรงหน้าอย่างเป็นห่วง คิ้วเรียวขมวดเป็นปมแน่น ขาเรียวคลานขึ้นไปบนเตียง มือก็ลูบหลังน้องชายที่ยังไอไม่หยุด

"อีกตั้งสามวัน...กล่าวจะถึงวันขึ้นแ-"

"แค่สามวันต่างหาก"

ฟลูว์เม้มปากน้อยๆ เมื่ออีกฝ่ายตอบกลับมา

"ผมก็แค่...ก็แค่อยากร้องเพลงเท่านั้-!" นิ้วเรียวผอมของฟลูว์สัมผัสที่ริมฝีปากลูเฟนเป็นเชิงบอกให้เงียบ

"ก็ตะโกนอย่างนี้ไง...ถึงได้เจ็บคอ...เดี๋ยวพี่จะดูแลให้นายหายก่อนขึ้นแสดงนะ" นัยน์ตากลมโตที่ดูแน่วแน่จดจ้องมายังลูเฟน จนชะงักไป

"แล้วก็...เลิกทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ได้แล้วนะ" มือผอมบางจับใบหน้าน้องชายอย่างแผ่วเบา

มือเย็นจัง....

รูเฟนเผลอใช้แก้มตัวเองถูกับมือของพี่ชาย

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอุณหภูมิที่หน้า หรือ อาการจากการไอหนักๆกันแน่ จึงรู้สึกว่ามืออีกฝ่ายเย็นเฉียบขนาดนี้...

"เอาเป็นว่า...สิ" เสียงขาดห้วงไปอีกครั้ง ใบหน้าอีกฝ่ายหันหนีไป ดวงหน้าหวานก้มหน้าน้อยๆราวกับปกปิดใบหน้า ก่อนจะหันมาพร้อมแก้วที่ถือมาตั้งแต่แรก

เดาว่าคงจะพยายามบอกว่า 'ดื่มสิ'

"น้ำมะ....คอ...นะ" เสียงขาดห้วงไปเป็นระยะๆ จนฟังไม่รู้เรื่อง มือข้างหนึ่งที่จับแก้วใบโปรดของรูเฟน อีกข้างคนน้ำในแก้วจนเห็นไอน้ำสีขาวลอยออกมาจางๆ ริมฝีปากสีชมพูเป่าลดอุณหภูมิน้ำในแก้วซักพัก ก่อนจะส่งให้กับน้องที่นั่งมองทุกอากัปกิริยาของตน

"พี่...พูดอีกทีได้มั้ย?" ใบหน้าคมยื่นเข้าไปใกล้ใบหน้าอีกฝ่ายจนใบหน้าเกือบสัมผัสกัน เจ้าตัวดูจะไม่สังเกตอะไร แต่ใบหน้าอีกฝ่ายขึ้นสีแดงจางๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงอ้อมแอ้ม

"น้ำมะนาวอุ่นๆ...ช่วย...แก้อาการเจ็บคอได้นะ"

"ด...ดื่มให้หมดล่ะ...ทำเองเลยนะ" ขาเรียวขยับร่างตนเองให้ห่างจากอีกฝ่ายเล็กน้อย มือยื่นไปหาอีกฝ่ายส่งแก้วในมือให้

ไปนั่งคั้นให้เลยนะ...

คิดพลางนึกภาพที่นั่งกะปริมาณส่วนผสมทุกอย่างเองจนมาเสิร์ฟให้อีกฝ่าย ชิมรสชาติให้ไม่เปรี้ยวเกินไม่หวานเกินและเค็มอ่อนๆ จนมาเป่าลดอุณหภูมิให้พอเหมาะ

"ขอบคุณครับ" ลูเฟนเอ่ยพร้อมรอยยิ้มสดใส

"จริงสิ...เห็นองค์หญิงแห่งทรอยแมร์เคยบอกว่า...พี่...กลัวเสียงผม?" หลังจากจิบน้ำมะนาวไปไม่กี่อึก ก็หันมาพูดด้วยน้ำเสียงปกติ

"ก็......ไม่-....งดัง" เสียงขาดห้วงไปอีกครั้ง สายตาก้มมองต่ำ เลี่ยงการสบตาอีกฝ่าย

"พี่...ผมไม่ได้ยิน" มือหนาข้างหนึ่งจับที่บ่าเล็กบอบบางภายใต้ชุดที่ปกคลุมด้วยเสื้อสีฟ้า และผ้าคลุมสีขาวตัวบาง

"ก็...ไม่ชอบเสียงดัง...หนิ" ฟลูว์มองพื้น ไม่ยอมสบตาอีกฝ่าย

"งั้นผมจะพูดเสียงปกติ...ตอนอยู่กับพี่นะ~" ประโยคที่เอ่ยด้วยน้ำเสียงปกติ ไร้การตะโกนใดๆ ทำให้ฟลูว์เงยหน้าขึ้นมามองอีกฝ่ายพร้อมรอยยิ้มสดใส

"อื้อ...ขอบคุณนะ รูเฟน" ใบหน้าคมขึ้นสีแดงจางๆ

รอยยิ้มของพี่...

เมื่อไหร่ก็ทำให้รู้สึกดีได้เลย...

อ่อนโยนและสดใส...

"งั้น...ดื่มให้หมด...แล้วก็นอนพักนะ" ฟลูว์พูดก่อนจะลุกขึ้นยืนช้าๆ เดินออกจากห้อง พร้อมปิดประตูเรียบร้อย

"ผมสิ...ที่ต้องขอบคุณพี่..." รูเฟนมองตามแผ่นหลังบางจนลับสายตาไปจากห้อง เสียงฝีเท้าเบาๆที่ห่างออกไปเรื่อยๆ

พี่ฟลูว์เนี่ย...

เหมือนผู้หญิงเลยนะ!

ใบหน้าหวานน่ารัก ที่มีสีหน้าที่หลากหลายและอ่านออกได้ง่ายๆ รูปร่างที่ผอมบางน่าทนุถนอมต้องการคนปกป้อง แถมกิริยาที่ดูเรียบร้อยเกินบุรุษ ล้ำหน้าสตรีหลายๆคน นิสัยที่อ่อนโยนจนติดจะอ่อนแอ แต่ก็เข้มแข็ง

ให้ตายสิ!!!

มือหนาขยี้หัวตัวเองจนฟูยุ่ง ผมเปียที่ถูกถักอย่าเรียบร้อยเริ่มเละนิดๆ

น้ำมะนาวเนี่ย...อร่อยจัง...

"พี่...ผม...."

-----------

เสียงเซ็งแซ่ของผู้คนดังไปทั่วเมือง เวทีขนาดค่อนข้างใหญ่ที่ตั้งอยู่ใจกลางเมือง เครื่องดนตรีและเครื่องเสียงนานาชนิดถูกจัดเตรียมอย่างเรียบร้อย

"สวัสดีครับ ประชาชนทุกๆท่านในวันนี้พวกเราต่าง...." สติมเมอร์ผู้เป็นเจ้าชายอันดับหนึ่งออกไปกล่าวเปิดงานคร่าวๆ ก่อนจะเปิดด้วยเพลงเปิดงาน ระหว่างนั้น

"อะแฮ่ม! อื้ม! โอเคเลยครับ พี่ฟลูว์" ลูเฟนทดสอบเสียงตนเองเล็กน้อยอยู่บริเวณกระโจมหลังเวที นิ้วโป้งชูขึ้นมา บ่งบอกอารมณ์แจ่มใสพร้อมเต็มที่

สามวันที่ผ่านมา ฟลูว์ทำหน้าที่เป็นพยาบาลส่วนตัวให้เขา ไม่น่าเชื่อว่าจะสามารถหายได้ทันเวลา

"เฮ! เฮ! เฮ!" เสียงประชาชนภายนอกเชียร์ดังเซ็งแซ่ ก่อนนางสนมคนหนึ่งจะมาให้สัญญาณลูเฟนไปแสดง

"พี่ฟลูว์" มือหนาจับข้อมือบางให้วิ่งตามแล้วปล่อยมือเมื่อมาถึงข้างเวที

"ดูผมด้วยนะ!" ใช้น้ำเสียงที่ดังกว่าปกติเล็กน้อย เพื่อไม่ให้ถูกกลบโดยเสียงเชียร์ แต่ยังคงน้ำเสียงไม่ให้อีกฝ่ายตกใจกลัวเขาก่อน

"...." ริมฝีปากบางเผยรอยยิ้มน้อยๆ พูดประโยคสั้นๆที่สร้างกำลังใจให้อีกฝ่ายอย่างล้นเหลือ แต่เสียงนั้นกลับถูกกลืนหายไป

'พยายามเข้าล่ะ' เขาอ่านปากได้อย่างนั้น

ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายเต้นระรัว เสียงเชียร์รอบๆดูตื่นตาตื่นใจยิ่งนัก

"เอาล่ะ! 1! 2! 3!"

เสียงอันทรงพลังเปล่งออกมาจากลำคอหนา เสียงที่ดูใสกระจ่างกว่าทุกครั้ง ทำให้ร่างสูงตื่นเต้น

ส...สุดยอด!

น้ำมะนาวอุ่นๆที่พี่ฟลูว์ชงให้ดื่ม แทบจะดื่มแทนน้ำเปล่าก็ว่าได้ ทำให้เสียงที่เปล่งออกมาดูมีพลังและใสยิ่งกว่าครั้งไหนๆ

เสียงโห่ร้องอย่างชอบใจของผู้คนเบื้องล่างยังเซ็งแซ่ไม่หยุด จนจบเพลง

รูเฟน...

เปล่งประกายมากๆเลย...

"พี่ฟลูว์!!!" น้ำเสียงที่ดังสนั่นอย่างอดกลั้นไม่อยู่ดังขึ้นจนทำให้เจ้าของชื่อผวาตกใจ และยิ่งตกใจมากขึ้น เมื่ออีกฝ่ายที่ได้ชื่อว่าเป็นน้อง กระโดดกอดอีกฝ่าย จนร่างบางๆของฟลูว์เซจนเกือบล้ม

"เป็นยังไงบ้างครับ!! ผมร้องได้ดีใช่มั้ย!!!" เสียงตะโกนเจื้อแจ้วไม่หยุดด้วยอาการตื่นเต้น เหงื่อที่ไหลออกมาเป็นสาย หัวใจที่ยังเต้นระรัวไม่หยุด ก็ต้องชะงักไป

เมื่ออีกฝ่ายหลับตาปี๋ ไม่กล้าสบตา เนื่องจากเสียงอันดังของเขาทำให้อีกฝ่ายกลัว

"ข...ขอโทษครับ...พี่ไม่ชอบเสียงดังๆหนิ" เมื่อรู้สึกตัวก็ทำอะไรไม่ถูก มือหนากอดคนเป็นพี่แนบอกอย่างลุกลี้ลุกลน

"ไม่...เป็นไร...แล้วก็" มือผอมบางเอื้อมไปกอดตอบอีกฝ่ายเป็นการปลอบขวัญ เท้าเล็กเขย่งนิดหน่อยให้ริมฝีปากตนเองอยู่ในระดับเดียวกับหูอีกฝ่าย

"พี่น่ะไม่ชอบเสียงดัง แต่ก็ชอบเสียงของนายนะ" ประโยคที่เบาราวกลับเสียงกระซิบแต่ชัดถ้อยชัดคำ ทุกคำพูดออกมาจากปากเล็ก ที่กลั่นออกมาจากความรู้สึกจริงๆ

เสียงของนายน่ะ เป็นที่รักของทุกคนเลยหนิ...

รวมถึงพี่ด้วย...

"องค์ชายฟลูว์ ได้โปรดร้องเปิดงานด้วย!"

"ร้องด้วยๆ!"

"อ...เอ๊!" ร่างบางที่อยู่ในอ้อมกอดของรูเฟน หลับตาปี๋เนื่องจากเสียงตะโกนของคนรอบข้าง มือผอมบางเผลอกำเสื้ออีกฝ่ายที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ

"พี่ครับ...ถ้า..." เมื่อเห็นพี่ชายของคนเองหนักใจ จึงพยายามจะหลีกเลี่ยงให้ แต่

"พี่...จะร้อง" เสียงเบาๆเอ่ยขึ้น ก่อนจะผละตัวช้าๆ แล้วเดินไปยังเวที แต่ก็ต้องกลับมาที่เดิม เมื่อข้อมือบางฉุดเบาๆ

ร่างของฟลูว์ลอยเข้ามาในอ้อมแขนของรูเฟน โดนกอดจากด้านหลัง แผ่นหลังบอบบางแนบกับแผ่นอกกว้าง

"พยายามเข้านะครับ....พี่" เสียงพูดที่เบาราวกับกระซิบออกมาจากปากรูเฟนที่มักจะเสียงดังเสมอ แก้มที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อแนบกับแก้มเนียนใส จนรู้สึกถึงอุณหภูมิที่แก้มของอีกฝ่าย

ร้อนระอุเลย...

แต่มือเย็นเฉียบเลย...

คงจะตื่นเต้นละมั้ง...

"อือ..." ร่างบางค่อยๆออกเดินอีกครั้ง ใบหน้าหวานหันกลับมายิ้มฝืนๆให้ เมื่อเท้าเหยียบบนเวที ผ้าคลุมผมปลิวไสว ราวกับฉากในหนัง ในละคร

"..." ริมฝีปากขยับอีกครั้ง เช่นเดิม เสียงนั้นก็ถูกกลืนหายไปในฝูงชน

พูดว่าอะไรกันนะ...

เพราะเผลอใจลอยกับภาพพี่ชายที่งดงามตรงหน้า จนไม่ทันอ่านปากอีกฝ่าย แถมนัยน์ตาที่เลื่อนลอยสะกดการเคลื่อนไหวและความคิดของเขาโดยสมบูรณ์

มือบางจับที่ไมโครโฟน เสียงที่ดูไม่มั่นคงเอ่ยออกมาจากลำคอระหงส์ ออกมาเป็นบทเพลง ไม่ได้เร้าใจเหมือนสติมเมอร์ หรือทรงพลังเหมือนรูเฟน แต่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่เต็มเปี่ยม เสียงหวานของเจ้าตัวฟังแล้วนุ่มสบายหู

รูเฟนมองพี่ชายของเขาอย่างไม่เชื่อสายตา

นัยน์ตาสีสวยที่หลับตาเป็นพักๆ และชำเลืองมองมาที่เขาเป็นระยะๆ เสียงที่ดูอ่อนแอแต่เต็มไปด้วยพลังนั้นดึงดูดสายตาทุกคู่ได้อย่างดี

งดงามจัง....

"ฮ่า..." มือผอมดันไมค์ห่างออกจากริมฝีปาก พ่นลมหายใจเบาๆออกมา เหงื่อไหลอาบแก้ม แล้วยกยิ้มน้อยๆ หลังจากจบบทเพลง

"เฮ!!!!!" เสียงคนดูร้องเฮลั่น ตามด้วยเสียงปรบมือดังสนั่น เรียกอาการตกใจทั้งรอยยิ้มให้กับฟลูว์

พี่...เปล่งประกายมากเลย...

ร่างสูงก็เดินเข้าไปหาช้าๆ แต่เห็นอาการผิดปกติของอีกฝ่าย

ขาเรียวก้าวลงจากเวทีด้วยอาการสั่นๆ..

ใบหน้าที่เห่อร้อน...มือที่เย็นเฉียบ...ตาที่เลื่อนลอย...อาการที่ไร้เรี่ยวแรง...

อย่าบอกนะว่า!

ขายาวสั่งการให้วิ่งไปหาอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว

ร่างบางที่เดินลงจากบันไดช้าๆ เสียหลักลงมาในวงแขนอีกฝ่ายพอดี

"พี่...พี่ฟลูว์! กลับปราสาทเร็วเข้า!" แขนหนาอุ้มพี่ชายในท่าอุ้มเจ้าสาว ท่าทางร้อนรนมากยิ่งขึ้น เมื่อเห็นใบหน้าขาวที่ขึ่นสีแดงก่ำ นัยน์ตาปรือขึ้นช้าๆเสียงฮือฮาดังจากประชาชนโดยรอบ

"รู...เฟน"

-----------

"โถ่ พี่ ทำไมไม่บอกผมล่ะ" ลูเฟนที่นั่งอยู่ตรงขอบเตียง มองพี่ชายที่นั่งพิงหัวเตียง ที่อาการดีขึ้นหลังจากนอนซมเพราะพิษไข้ถึง 2 วัน โดยมีรูเฟนมาดูอาการบ่อยๆ

หลังจากนั้น ด้วยความร้อนรนเขาก็อุ้มร่างบางของพี่ชายวิ่งกลับปราสาทไม่สนใจคำทักท้วงของใครทั้งสิ้น

แต่ต้องมาหัวเสียเมื่อรู้ว่าตัวเองเป็นต้นเหตุที่ทำให้พี่ชายไม่สบาย

'องค์ชายฟลูว์น่ะ...มาหาองค์ชายรูเฟนตอนพระองค์หลับบ่อยๆเลยล่ะค่ะ' จากคำของเหล่าสนมทำให้รู้ว่าสามวันมานี้ พี่ชายของตนนอนไม่พอ แถมยังมาเฝ้าเขาอีก

แล้วยิ่งคิดโทษตัวเองที่ไม่ทันสังเกตอาการของพี่ชายเลย!

"พี่...ผมขอโทษ"

"ไม่ต้องหรอก...พี่ไม่ดูแลตัวเอง...แถมฝืนตัวเองอีก..." ห้องที่เงียบสงัด ทำให้ได้ยินน้ำเสียงที่แผ่วเบาแถมตอนนี้ยังแหบอย่างชัดเจน

"...งั้นผมจะดูแลพี่จนกว่าจะหายเองนะ" รอยยิ้มสดใสมั่นใจเผยออกมาให้เห็น มือหนาคว้ายาบนโต๊ะมายื่นให้อีกฝ่าย

"ยา....ครับ"

"อ...อืม" ฟลูว์กินยาเข้าไปอย่างไม่ขัดขืน

"แล้วก็...น้ำมะนาว...แก้เจ็บคอได้...นะครับ" ประโยคราวกับลอกมาถูกเอ่ยออกมา น้ำสีขาวปนเขียวอ่อนๆที่มีควันฉุย ทำให้ห้องฟุ้งไปด้วยกลิ่นมะนาว

"ขอบใจนะ" มือบางรับแก้วมาถือ แต่เพียงแตะเบาๆก็ต้องอุทานออกมา

"อ้ะ! ร้อน!" มือบางก็รีบชักออกอย่างรวดเร็ว

"อ...ขอโทษครับ...เดี๋ยวเป่าให้ก่อนละกัน" มือหนาคนใช้ช้อนคนน้ำมะนาวในแก้ว บรรจงเป่าลดอุณหภูมิให้อีกฝ่ายเหมือนที่อีกฝ่ายเคยทำให้

"ครับ...น่าจะได้แล้ว" ยิ้มแห้งๆให้ ขณะที่ส่งแก้วให้อีกฝ่าย ริมฝีปากบางจิบน้ำอึกเล็กๆ

เปรี้ยวแล้วก็ขม...

รสชาติที่แล้นเข้ามาในปากนั้น เริ่มจากเปรี้ยวจี๊ดของมะนาว ตามด้วยรสเค็มนิดๆของเกลือ ปิดท้ายด้วยรสขมฝาดลิ้น ไร้รสชาติหวานของน้ำตาลใดๆ

รสชาติน้ำมะนาวที่แปลกๆแต่ไม่แย่ขนาดกินไม่ได้

"พี่เป็นไงมั่งอ่ะ? ใช้ได้มั้ย?" หลังจากมองกิริยาอีกฝ่ายที่ชะงักหลังจากดื่มไปเพียงอึกเล็กๆ ก็ฉวยช้อนตักน้ำในแก้วขึ้นมาเข้าปาก

"หงะ! พี่กินเข้าไปได้ไงเนี่ย!" อีกฝ่ายตะเบ็งเสียงขึ้นมานิดหน่อยตามอารมณ์ แต่เพราะอยู่ในระยะประชิด ทำให้อีกฝ่ายสะดุ้งน้อยๆ

"ก...กินได้น่า...นายอุตส่าห์คั้นมาให้ไม่ใช่เหรอ?"

"พี่รู้?"

"อืม..."

รสชาติแปลกๆ จากการที่ใส่น้ำอุ่นน้อยเกินไปจนเปรี้ยว น้ำตาลที่ไม่ได้ใส่ แถมรสชาติขมๆจากน้ำมันเปลือกมะนาว ที่พอได้ก็มีเพียงเกลือที่พอดี

"โถ่...พี่ เดี๋ยวผมไปชงให้ใหม่ดีกว่า" 

"ม...ไม่ต้องหรอก...อ๊ะ!"

ลูเฟนพยายามฉวยแก้วจากมือบาง แต่อีกฝ่ายกลับถอยหนี ทำให้ร่างสูงเสียหลักล้มทับอีกฝ่าย มีเพียงมือที่กันระยะห่างเท่านั้น

"อ๊ะ...พี่"

ร่างสูงชะงักไป ใบหน้าคมเริ่มขึ้นสีจางๆ ในขณะใบหน้าหวานก็เริ่มแดงตั้งแต่ใบหน้าลามไปยังลำคอ

"ง...งั้น...ผ...ผมไปก่อนนะครับ!" เมื่อตั้งสติได้ ขายาวก็ดันตัวเองออกแล้ววิ่งไปยังประตูห้อง อย่างลุกลี้ลุกลน เสียงพูดติดขัดอย่างไม่เป็นธรรมชาติ

"ล...แล้วก็...ผม...พี่อาจจะไม่สบายจากผมก็ได้! ขอโทษนะครับ!" กลับมาพูดด้วยน้ำเสียงอันดังและแน่วแน่ รุดออกไป แถมปิดประตูดังลั่นจนคนที่นั่งบนเตียงสะดุ้งโหยง

จ...ใจเต้นไปหมดเลย...!

มือหนากุมเสื้อบริเวณหน้าอกแน่น

แต่ก่อน...ตั้งแต่เด็กๆก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลย...

ตึกตัก ตึกตัก

หัวใจดวงน้อยๆสั่นคลอนไม่หยุด ร่างกายร้อนระอุราวกับไข้อีกครั้ง

นัยน์ตาคู่สวยมองช้อนที่หล่นอยู่บนเตียง

จ...จูบทางอ้อมเหรอ!?

หน้าเห่อร้อนมากขึ้นเรื่อยๆ บ้าน่า! ตอนเด็กๆอาบน้ำด้วยกันก็เคยมาแล้วน่า!

แต่ทำไม...รู้สึกอบอุ่นในใจอย่างนี้กันนะ...

อีกอย่าง....

"จะให้บอกยังไงล่ะ..."

เหมือนว่ารูเฟนจะไม่รู้ว่าประโยคสุดท้ายก่อนที่จะขึ้นเวทีน่ะ...คือ...

"ไม่ไหวแล้ว...น่ะ" ฟลูว์พูดย้ำประโยคที่เคยพูด

แต่ไม่บอกหรอก ไม่งั้นเจ้าตัวก็คิดว่าตนเองเป็นต้นเหตุน่ะสิ!

เดี๋ยวจะ...เป็นห่วงเปล่าๆนะ..

น้องชาย...สุดที่รัก...

มาแบบมุ้งมิ้ง~ มุ้งมิ้ง~

รู้สึกดี~~ ได้ลงภาพแรกไปเป็นคู่นี้เบยยยยย~~

ใครสนใจ ย้อนกลับไปดูได้นะคะ [Picture][Rufen x Flu]"พี่น่ะไม่ชอบเสียงดัง แต่ก็ชอบเสียงของนายนะ" เมื่อ2 ตอนที่แล้วนะคะ