ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Night 4.5
Night 4.5
"ฮึก ฮึก" เสียงสะอึกสะอื้นในห้องที่มืดมิด ร่างของชายหนุ่มร่างผอมซีดเซียวที่กอดร่างชายผมดำอีกคนที่โชกไปด้วยเลือด
"โฟน...ทำไม...ทำไมล่ะ!" ชายหนุ่มผมดำในชุดเครื่องแบบยามสีม่วง นัยน์เบิกกว้างจนเห็นเส้นเลือดที่ตาขาว มือที่โชกไปด้วยเลือด กอดร่างของอีกฝ่าย
ศพของคนรัก...
"ไม่เอา!...กลับมาสิ!...แล้ว!"
"แล้วฉัน...จะอยู่กับใครล่ะ..." น้ำสีใสไหลรินออกจากนัยน์ตาสีม่วงคู่สวย ริมฝีปากเม้มจนเป็นเส้นบาง ร่างกายสั่นสะท้าน กอดร่างของชายหนุ่มแว่นผมดำ ในชุดเครื่องแบบยามที่โชกไปด้วยเลือดจนเป็นสีแดงฉาน
"กลับมาสิ! กลับมา!" มือบางทุบรัวๆไปที่แผ่นอกหนา
"ทุกครั้งที่ฉันทำแบบนี้ นายจะจับฉันไว้ไม่ใช่เหรอ!"
"ฮึก...แล้วทำไม...ไม่หยุดฉันล่ะ"
"กอดฉันสิ...กอดฉันหน่อย...ฮึก!...ฉันไม่ได้มาหานายนานแล้วนะ" แขนเรียวบางกอดร่างสูงของอีกฝ่ายอย่างทุลักทุเล
"ทำไม..."
ยังอุ่นอยู่ล่ะ...?
"เพอร์เพิล..." เสียงแหบพร่าของอีกฝ่ายฝืนพูดอย่างทรมานเปลือกตาเผยให้เห็นนัยน์ตาภายใต้กรอบแว่นที่แตกละเอียด แขนหนากอดตอบอีกฝ่าย
"โฟน...นายยังไม่ตาย! เดี๋ยว! อย่า...อย่าพูด! ฉันจะส่งนายไปโรงพยาบาล!"
"ไม่...ไม่ต้องแล้ว...ฉันไม่ไหวหรอก" มือหนาที่สั่นสะท้าน แตะที่ใบหน้าขาวซีดของคนรัก จนเลือดเปรอะเปื้อน แต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้รังเกียจ
ศีรษะของโฟนวางลงบนตักเล็กของ Purple guy
มือบางทั้งสองกุมมือหนาที่ยังส่งผ่านความอบอุ่นอยู่
"ฮึก...ฮึก..."
"เพอร์เพิล..."
"อ...อือ..." ห้องมืดที่เงียบสนิท เหลือไว้เพียงเสียงร้องไห้และเสียงหอบหายใจโรยริน
"อย่า...ฆ่าใครอีกได้มั้ย?"
"ทำไมล่ะ?" น้ำตาไหลออกจากนัยน์ตาคู่สวยเรื่อยๆ ยิ่งโฟนใช้มือปาด น้ำตาก็ยิ่งไหล
นิ้วเรียวยาวที่เปรอะเลือด ปาดหางตาเรียวจนเปื้อนเลือด เมื่อน้ำตาไหลผ่าน ก็ราวกับว่าร้องไห้ออกมาเป็นสายเลือด
"ขอล่ะ..."
"แล้วก็..."
"หยุดร้องไห้ก่อนนะ...ยิ้มให้ฉันหน่อยสิ"
"ว...เวลาอย่างนี้เนี่ยนะ..." ใบหน้าหวานขมวดคิ้วมุ่น ถึงอย่างนั้นก็ฝืนยิ้มให้ทั้งน้ำตานองหน้า ใบหน้าขาวขึ้นสีแดงจางๆ
"อย่างสุดท้ายนะเพอร์เพิล..."
"จูบฉันที" เสียงทุ้มเอ่ยอ้อนๆอย่างเอาแต่ใจที่มักทำเป็นประจำ
ไร้ท่าทางอิดออด เพอร์เพิลก้มหน้าลงไปมอบจุมพิตให้อีกฝ่ายอย่างนุ่มนวล ลิ้นอุ่นของอีกฝ่ายยังขยับอย่างช่ำชองแม้จะช้ากว่าปกติ แต่ก็ยังทำให้เพอร์เพิลเคลิ้มตาม ลมหายใจหอบมากขึ้นและถี่ขึ้น ลิ้นที่พัวพันช้าลง จนหยุดนิ่ง
"ฮึก...โฟน..." เพอร์เพิลเงยหน้าขึ้นช้าๆ น้ำตาเริ่มไหลอีกครั้ง ตาของโฟนปิดสนิท ใบหน้าคมเริ่มซีดลง ร่างกายที่เคยอุ่นเริ่มเย็นลง ลมหายใจที่หายไป
จนเงียบสนิทไร้การเต้นของชีพจร
"ไปสู่สุขคตินะ...โฟน..." มือบางพยุงศีรษะที่โชกเลือดออกจากตักของตนเอง แล้ววางร่างสูงไว้บนพื้นอย่างนุ่มนวล
"ฉันรักนาย..." 3 พยางค์ที่มักออกจากปากของโฟนเสมอ แต่แทบจะไม่ออกจากปากร่างบาง กลับถูกกล่าวออกจากปาก
"หลับสบายนะ" ร่างบางจุมพิตเบาๆที่ริมฝีปากอีกฝ่าย แล้วจึงลุกขึ้น เดินออกจากห้องไป
"แต่ว่า..." ขาเรียวหยุดเดิน น้ำตาพลันไหลออกจากนัยน์ตาคู่สวยอีกครั้ง ขณะที่หันไปมองร่างที่ราวกับนอนหลับอยู่บนพื้น
"ขอฆ่ามันทิ้งนะ...ขอฆ่าแค่นี้..."
"แค่ 4 คน"
"...แล้วจะไม่ทำอีก"
การเสียคนที่รัก...เป็นอย่างนี้เองสินะ...
หลังจากห้างหายไปน๊านนนนนน นานนนนน
เกินเดือนแล้วมั้งเนี่ย T T ก็มาอัพคั่นเนื้อเรื่องเล็กน้อย (แต่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องหลักนะคะ!)
ตอนนี้ก็...ประมาณว่า โฟนกานถูกฆ่าน่ะค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น