ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Night 1
์Night 1
กึก กึก
เสียงเครื่องยนต์กลไกของหุ่นยนต์ที่ขยับช้าๆแต่สร้างเสียง บ่งบอกถึงความเก่าเก็บของหุ่นยนต์เหล่านี้
คงจะไม่แปลกเพราะหุ่นยนต์เหล่านี้อยู่ตั้งแต่ปีคริสตศักราช 1987 ทั้งๆที่ตอนนี้ปีคริสตศักราช 2016 แล้ว แต่มันแปลกที่...
'มันขยับได้เอง'
2:00am night 1
เหงื่ออุ่นๆไหลลงมาตามแก้มของชายหนุ่มคนหนึ่งที่ยังดูเยาว์วัยอยู่ เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ในห้องแคบๆ ทั้งๆที่พัดลมตัวเล็กกำลังเป่าหน้า แต่เหงื่อก็ยังคงไหลไม่หยุด
ดวงตาจับจ้องที่หน้าจอกล้องวงจรปิดในห้องจัดแสดง ที่เจ้ากระต่ายสีม่วงหายไปเหลือแต่เจ้าหมีและเจ้าไก่
"ป...ไปไหนน่ะ"เสียงเล็กหวานสั่นๆ คลิกเปลี่ยนหน้าจอกล้องวงจรปิดไปมา
เมื่อเช้า 'ไมค์' พบคอลัมม์หนึ่งในหนังสือพิมพ์ ที่กำลังหายามใหม่มาดูแลร้านพิซซ่าแห่งนี้
เขารับงานนี้มาทำ เนื่องจากเห็นว่าเป็นงานง่ายๆและทำตอนกลางคืน
เพราะตอนกลางวันเข้าจำเป็นต้องเรียน ถึงเงินก็ไม่เยอะเขาก็ต้องทำ
"ท...ทำไมไปอยู่ห้องนั้นล่ะ!?"
หลังจากที่เปลี่ยนไปมาก็พบเจ้ากระต่ายอยู่ที่ห้อง Party สร้างความขนลุกได้ง่ายๆ มิหนำซ้ำเจ้าไก่ก็ไปที่ห้องครัว เหลือเพียงเจ้าหมีที่ยืนนิ่งๆ
4:00am night 1 battery 50%
"อ...อดทนไว้"ไมค์มองนาฬิกาอย่างหวั่นๆ รอให้เวลาถึง 6:00 น. จะได้เลิกงาน ใจก็เต้นตุ้มๆต่อมๆ กับแบตเตอร์รี่ที่เหลืออยู่50% กับ 2 ชม.ที่เหลืออยู่
เขาตัดสินใจเปิดดูกล้องวงจรปิด ไก่และกระต่ายอยู่ห่างจากเขา
แต่เมื่อเปิดดูห้องโจรสลัดก็พบหุ่นอีกตัว
และต้องตกใจยิ่งขึ้นเมื่อห้องจัดแสดงนั้น เจ้าหมีก็หันหน้ามาหากล้อง ฉายตาสีฟ้า สะท้อนแสงในเงามืด ถึงจะดูอบอุ่น แต่ความน่ากลัวและเย็นเฉียบกลับมีมากกว่า
ตึกตัก ตึกตัก
จนทำให้หัวใจเต้นระรัว....
ถึงจะไม่รู้สาเหตุก็เถอะ...
จี๊ด!
แต่จู่ๆไมค์ก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบ เมื่อเปิดไฟฉาย ก็พบไก่สีเหลืองถือถาดคัพเค้ก ยิ้มแฉ่งยืนอยู่หน้าประตูทางฝั่งขวา
"เหวอ!" ไมค์กดปุ่มปิดประตูทันที
"ม...มาถึงนี่เลยเหรอ!?" ไมค์หอบหายใจแรงๆ พลางกดเปิดไฟที่ส่องประตู ก็เห็นเจ้าไก่ตัวเดิม ยืนยิ้มแฉ่งให้เห็นทางหน้าต่าง แต่หน้าแปลกที่...
แวบหนึ่งเขาเห็นมันเป็นคนผมเหลือง แต่อีกแวบหนึ่งก็เห็นเป็นหุ่นยนต์เหมือนเดิม
ไมค์หายใจเข้าออกช้าๆ พยายามปรับชีพจรให้เต้นเป็นปกติ แต่ก็ไม่ช่วย
"คุณไมค์~"เสียงกระซิบ มือเย็นๆ ติดจะนุ่มนิ่มมาปิดที่ดวงตาของไมค์
นัยน์ตาของไมค์เบิกกว้างภายใต้มือสีฟ้าที่เย็นเฉียบ
"คุณไมค์~"เสียงอีกเสียงดังขึ้นข้างหน้าไมค์
พร้อมมืออีกที่จับมือเขาทั้งสองข้าง มือคู่นั้นค่อนข้างนุ่มนิ่ม แต่เย็นจนชา และรู้สึกถึงขนนกที่ไล้บริเวณข้อมือ
"คุณไมค์~"
"คุณไมค์~"
เสียงพูดของทั้งสองดังขึ้นข้างๆหูไมค์ แต่ก็ไม่ได้ทำให้เขาผ่อนคลายแม้แต่น้อย กลับทำให้กล้ามเนื้อเขายิ่งเกร็งจนไม่กล้าขยับตัว สติก็เตลิดเปิดเปิงไปทั่ว เหงื่อไหลชุ่มจนรู้สึกอึดอัด ขณะที่ปลายนิ้วเย็นเฉียบจนชา
"ค...ใครอ่ะ...?"ไมค์รวบรวมสติถามออกไป
"ฉันบอนนี่,กระต่าย และนี่ชิกก้าเป็นหุ่นยนต์ไก่ พวกเราจะมา 'เล่น' กัน คุณไมค์
กระต่ายที่อ้างนามว่า 'บอนนี่' แนะนำตัวเองกับหุ่นยนต์ไก่'ชิกก้า'ทั้งๆที่มือยังปิดตาไมค์เอาไว้
"ล...เล่น? พวกเธอต้องการอะไร..."
"คุณไมค์ฉันขอเตือนนะ..."
"ฉัน,บอนนี่,ฟ็อกซี่น่ะ...ไม่เท่าไหร่...แต่ถ้า 'เฟรดดี้' ออกมาเมื่อไหร่...คุณแย่แน่" เสียงชิกก้าพูดกับไมค์ ที่ความคิดในหัวกำลังตีกันยุ่ง
ฟ็อกซี่?
เฟรดดี้?
ตอนนี้เขารู้จักแต่บอนนี่กับชิกก้าเท่านั้น...
"คุณไมค์ เพราะฉะนั้น"
"You should have looked for another job"
"You should have said to this place good-bye"
บอนนี่และชิกก้าพูดประโยคบางอย่าง ที่เอ่ยออกมาคล้ายกับบทเพลง เป็นเสียงโมโนโทนหุ่นยนต์
6:00 am night 1
เย้!~~~~
เสียงเด็กนับสิบร้องเฮดังลั่น ที่ควรจะเป็นเอฟเฟคแห่งความดีใจในเกมส์ ซึ่งในตอนนี้ไมค์ก็คืนสติ และรีบเปิดกล้องวงจรปิด
เด็กๆเริ่มวิ่งเข้ามา
เด็กๆผู้บริสุทธิ์ที่ไม่รู้ความจริงเกี่ยวกับหุ่นยนต์เหล่านี้
ร้านเปิดแล้ว
งานคืนนี้ของเขาจบลงแล้ว
ไมค์เปิดกล้องวงจรปิดเด็กๆยืนเกาะขอบเวทียิ้มร่ากับเจ้าหมี ที่น่าจะชื่อว่า เฟรดดี้ บอนนี่ และชิกก้า ทั้งๆที่เมื่อสักครู่ บอนนี่และชิกก้ายังอยู่กับเขา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น